การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เช้าวันใหม่ของเมืองใหญ่ได้เริ่มต้นขึ้น...
ผิดกับหมู่บ้านเล็กๆอย่างดาร์ย่า เมดิโอลันนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่พลุกพล่าน เสียงพูดคุยกันจอแจตั้งแต่เช้าตรู่ ยิ่งเป็นวันพิเศษเช่นนี้ด้วยแล้วเมืองหลวงแห่งนี้จึงคับคั่งไปด้วยฝูงชนจากทั่วทุกสารทิศ
ทั้งพ่อแม่และญาติพี่น้องของว่าที่เหล่าอาเคไทป์รุ่นใหม่ทั้งหลาย ได้มาเข้าร่วมงานปฐมนิเทศเพื่อยินดีกับเด็กหนุ่มสาวที่ผ่านการสอบคัดเลือก และกำลังจะได้รับการบรรจุเข้าเป็นเจ้าหน้าที่ตามสมาคมต่างๆ
งานปฐมนิเทศของเมดิโอลัน จัดขึ้นเพื่อสร้างความพร้อมและความเข้าใจให้แก่เหล่าอาเคไทป์ฝึกหัด ในการฝึกฝนตนเองเพื่อที่จะได้เป็นอาเคไทป์ที่ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
การเข้ารับหน้าที่ของทางสมาคม ถือว่าเป็นเกียรติแก่ครอบครัว มีหน้ามีตาในสังคมและยังมีสิทธิพิเศษอีกมากมายที่จะทำให้พวกเขามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น
สองหนุ่มตื่นขึ้นแต่เช้าด้วยเสียงเพลงบรรเลง งานรื่นเริงถูกจัดขึ้นเพื่อสร้างความครึกครื้นในเมือง และยังมีร้านค้าของที่ระลึกกับอาหารอีกมากมายให้ผู้คนได้เลือกจับจ่ายใช้สอย
" โห เมดิโอลันกว้างมาก คนเยอะจริงๆเลย " อลันเอ่ยขึ้นขณะมองไปรอบๆท่ามกลางฝูงชนที่คับคั่ง
" นายยังไม่เคยมาเมดิโอลันเหรอ " เคนเนทเอ่ยถาม
" ผมคิดว่าเคยมาตอนเด็กๆนะ แต่ก็จำตอนนั้นไม่ได้แล้วล่ะ "
" ฉันก็เคยมาแต่ท่าเรือยังไม่เคยเข้าตัวเมืองเหมือนกัน เอาไงดีเนี่ยไปทางไหนกันดี " เคนเนทเหลียวมองซ้ายขวา และพวกเขาทั้งคู่ดูเหมือนจะหลงทางอยู่ในฝูงชน งงทิศงงทางจนไปต่อไม่ถูก ขณะนั้น...
" หือ... กลิ่นอะไรหอมๆ "
" กลิ่นเหมือนขนมปังอบใหม่ แถวนี้น่าจะมีร้านขนมปังนะผมว่า "
เด็กหนุ่มทั้งสองเดินตามกลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่จนมาถึงหน้าร้านขนมปังแห่งหนึ่ง กลิ่นหอมของเนยมันช่างเตะจมูก ไออุ่นๆจากเตาพร้อมกับขนมปังแถวร้อนๆ ทำให้คนมากหน้าหลายตามาต่อแถวรอซื้อกันเต็มไปหมด
กลุ่มคนในบริเวณนั้น มีอยู่คนหนึ่งที่โดดเด่นกว่าคนอื่นๆมาก คือเด็กหนุ่มผิวสีเข้มที่มีรอยสักบนหัวไหล่
" คนนั้น... นั่นคาอิมใช่ไหมน่ะ! " อลันตะโกนขึ้น เขาชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ดูสะดุดตาในฝูงชน
" อ๋อ... ไอ้หัวจุกนั่นเองมาทำอะไรตรงนี้ สงสัยจะหิวเหมือนกัน " เคนเนทเอ่ยคำนามที่เขาใช้เรียกแทนตัวคาอิมขึ้น
" สวัสดี! คาอิม " อลันโบกมือทัก
" ..... " เด็กจากชนเผ่าผู้เย็นชา เหลือบสายตามามองทั้งสองคน
" ท่าทางจะหิวละสิ ไม่คิดว่าจะเจอคนอย่างแกในที่แบบนี้เลยนะ "
" อย่าเหมารวมฉันกับพวกแก " เขาตอบเรียบๆ
" คาอิมมาซื้อขนมปังเหมือนกันเหรอ " เด็กหนุ่มยิ้มแย้มและเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร
" ฉันต้องเตรียมเสบียงไว้ก่อนเดินทางไปสมาคม "
" สมาคมผู้พิชิต ไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวงนี่เหรอครับ "
" สมาคมผู้พิชิตอยู่ใกล้กับชายแดนติดกับทะเลทราย "
พูดจบเขาก็พลันเก็บขนมปังของตัวเองเข้ากระเป๋า และเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดีทั้งสองคน ทั้งคู่รีบเลือกซื้อขนมปังมาเป็นอาหารเช้าสำหรับวันนี้ และไม่ช้าพวกเขาก็รีบวิ่งตามไปทันที
" รอเดี๋ยวสิคาอิม " อลันตะโกนขึ้นและรีบเดินตาม
" จะไปงานปฐมนิเทศของสหพันธ์ใช่ไหมครับ "
" อืม... "
" ขอพวกเราไปด้วยนะ "
" ทำไมพวกแกไม่ไปกันเอง "
" คือว่า... พวกเราพึ่งมาถึงก็เลย... เหมือนว่าจะหลงทางน่ะ "
" เฮ่ยยย... ไม่ต้องไปตามมันหรอกน่า เดี๋ยวพวกเราก็หาทางไปเองได้ ลองไปดูป้ายประกาศกันก่อนดีกว่า " เคนเนทเบ้ปากทำอาการไม่เห็นด้วย
" แล้ว... ป้ายประกาศอยู่ตรงไหนล่ะ "
" เอ่อ... ก็ไม่รู้สิ "
" ....... " คาอิมคิ้วขมวด เหล่มองทั้งสองคนอย่างสมเพช ดูท่าทางไม่พอใจทั้งสองคนนี้เท่าไหร่ และเขาก็ออกเดินนำออกไปโดยไม่พูดไม่จา โดยมีอลันที่ยิ้มแย้มวิ่งตามไปกับเคนเนทที่ทำหน้าซังกะตาย
ณ ลานกิจกรรมของทางสหพันธ์
ใจกลางเมืองเมดิโอลัน ฝูงชนแออัดคับคั่งพร้อมด้วยบรรดาอาเคไทป์จากสมาคมต่างๆ และผู้พิทักษ์แห่งเมืองหลวงที่คอยดูแลความสงบ
พิธีปฐมนิเทศเริ่มต้นขึ้น รอบๆนั้นรายล้อมไปด้วยผู้คนและสมาชิกของสมาคมที่มาคอยต้อนรับเด็กใหม่เบื้องหน้าบนเวทีคือ คณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิที่คอยดูแลการสอบที่ผ่านมา และเช่นเดิมที่ทุกคนคุ้นเคยกัน ชายหญิงทั้งห้าท่านประกอบด้วย ลอร์ดไบรอัน เคย์น อัลวิน คาลิน่า และมีร่า
ด้านหลังที่ไกลออกไปนั้น ราชาของทวีปตะวันออก กษัตริย์แห่งเมดิโอลันประทับอยู่บนอาคาร ที่มีธงประจำราชวงศ์ประดับเอาไว้
ลอร์ดไบรอันได้กล่าวเปิดพิธี ต่อมาด้วยคำอวยพรของกษัตริย์ที่มอบให้แก่เด็กหนุ่มสาว เหล่าอาเคไทป์รุ่นใหม่ ผู้ที่กำลังจะเข้าสู่สมาคมต่อไป พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่น ท่ามกลางฝูงชนที่รายล้อม เพื่อรอชมพิธีปฐมนิเทศในครั้งนี้ด้วย
ช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความดื่มด่ำตื้นตันใจของหนุ่มสาวทั้งหลาย ที่ผ่านการทดสอบมาได้อย่างยากลำบาก และในวันนี้สิ่งที่พวกเขาตั้งใจไว้ ก็สมปรารถนาได้อย่างงดงาม
อลันหันมองไปรอบๆ ในทิวทัศน์ของเพื่อนฝูงมิตรสหายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มบนหน้า เขาพลันโบกมือให้กับคริสตัลที่ยืนอยู่ข้างพี่สาวของเธอ เห็นคราบน้ำตาของหลายคนที่สุขสมหวัง รอยยิ้มอันโล่งใจของเคนเนทเพื่อนสนิทของเขา สายลมพัดผ่านจนเส้นผมพลิ้วไหวให้ความรู้สึกสบายใจ และพัดพาความหวังมามอบแก่ผู้คน
ในที่สุดพิธีก็จบลงอย่างสวยงาม ท่ามกลางเสียงปรบมือและความยินดีปรีดาของฝูงชนทั้งเด็กและผู้ใหญ่
ภายหลังจากที่พิธีปฐมนิเทศได้จบลง...
" เอาล่ะ! หลังจากนี้พวกเธอต้องไปรายงานตัวกันที่สมาคมของตัวเอง " อัลวินประกาศต่อหน้าทุกคน
" สมาคมผู้รอบรู้ ตามฉันมาเลยก็ได้ " พูดจบเขาก็เดินออกไป พร้อมกับเด็กกลุ่มหนึ่งที่เดินตามกันไป
" อลัน! เคนเนท! " คริสตัลตะโกนเรียกทั้งสองคน
" คริสตัล! ทางนี้ " อลันโบกมือ
" นึกว่าจะไม่มาแล้ว ไม่เห็นทั้งคู่เลยในเมือง "
" พวกเราหลงทางกันอยู่น่ะ ฮะๆ "
" ก็พวกฉันไม่เคยมาเมืองหลวงกัน มันกว้างชะมัด " เคนเนทพูดเสริม
" ดีว่าพวกเราเจอคาอิม เลยตามมาจนถึงงานน่ะ "
" คาอิม... หายไปไหนแล้วนะ " อลันพลันมองหา
" สงสัยจะเดินทางต่อ ไปที่สมาคมผู้พิชิตเลยล่ะมั้งคะ "
" อืม... เห็นบอกว่าสมาคมอยู่ที่ชายแดนเขตทะเลทราย ที่เมืองหลวงไม่มีสมาคมผู้พิชิตหรอกเหรอ "
" ที่เมดิโอลันไม่มีสมาคมผู้พิชิตหรอก มันเป็นข้อตกลงระหว่างประเทศน่ะ
ทั้งสองคนจะไปรายงานตัวเลยหรือเปล่าคะ "
" เดี๋ยวผมก็จะไปที่สมาคมนักสำรวจเหมือนกัน "
" จะไม่หลงทางอีกเหรอให้ฉันไปส่งไหม แต่ขอฉันไปที่สมาคมผู้รอบรู้ก่อนนะ "
" ไม่เป็นไรผมพอจะจำทางได้นะ สมาคมอยู่ใกล้กับประตูทิศตะวันออก "
" ถ้างั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะคะ เจอกันที่สมาคมนักสำรวจนะ " แล้วคริสตัลก็โบกมือลา ขอตัวไปยังสมาคมของตนเองก่อน
" ได้เลยครับ " ทั้งสามตกลงกัน ต่างแยกย้ายกันไปรายงานตัวที่สมาคมของตนเอง
ที่สมาคมนักสำรวจ คาลิน่ามอบเข็มกลัดทองแดง สำหรับอาเคไทป์ฝึกหัดให้แก่อลัน ตราสัญลักษณ์กล้องส่องทางไกลของสมาคมนักสำรวจ ถูกติดไว้บนปกเสื้อของเขา
" เข้ากับนายพอดีเลย " เคนเนทยิ้มพร้อมกับยกนิ้วให้
" ขอบคุณนะครับ คุณคาลิน่า " อลันยิ้มออกมาด้วยความปลื้มปริ่มน้ำตาคลอ
" ไม่เป็นไรจ้า ยินดีต้อนรับสู่สมาคมนักสำรวจนะ " เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
เป็นช่วงเวลาที่ซาบซึ้งใจของเขา รอยยิ้มบนใบหน้าที่โล่งอกของเคนเนท ยามเมื่อได้เห็นเพื่อนสมหวังดั่งที่ตั้งใจ และรอยยิ้มของคาลิน่าที่อ่อนโยนพร้อมต้อนรับเขาเข้าสู่สมาคมที่ใฝ่ฝัน
ถึงแม้ความรู้สึกดีใจจะล้นปรี่ออกมา แต่อลันยังคงไม่ลืมเป้าหมายอีกอย่างหนึ่งของเขา
" คุณคาลิน่าครับ ผมอยากจะถาม... "
" อลันนน... เคนเนท... " คริสตัลวิ่งมาแต่ไกล เธอรีบวิ่งแจ้นมาจากสมาคมผู้รอบรู้เพื่อมาหาเพื่อนทั้งสอง
" คริสตัล " ทั้งสองคนหันไปทักทายเพื่อนอีกครั้ง
" โห... เข็มกลัดผู้รอบรู้สวยมากเลย เข้ากับคริสตัลมากเลยล่ะ " อลันยิ้มให้พร้อมกับมองเข็มกลัดที่ติดไว้บนปกเสื้อของเธอ
" ขอบคุณนะ ของอลันก็เหมาะกันมากเลย " เธอยิ้มตอบ
" รูปหนังสือเหมาะกับเด็กเนิร์ดดีนะ " เคนเนทโพล่งขึ้น
" ตุบ! ตาบ้านี่! " เธอพลันทุบเข้าที่แขนของเคนเนท
" โอ้ย! นี่ฉันชมอยู่นะ "
" ฮะๆๆ สองคนนี้ชอบเล่นกันแบบนี้ตลอดเลยนะ "
" พวกเธอรายงานตัวกันหมดแล้วเหรอ " คาลิน่าถามต่อ
" เหลือแต่เคนเนทคนเดียว ที่ยังไม่ไปรายงานตัวที่สมาคมผู้พิทักษ์ค่ะ "
" เฮ่ย... ก็ฉันยังไม่อยากรีบไปเจอตาลุงนั่นนี่นา "
" ไปก่อนเถอะน่าเคนเนท พวกเราได้เข็มกลัดกันหมดแล้วนะ "
" ดื้อเป็นเด็กๆไปได้นะคะ "
" ไปรายงานตัวกันให้ครบกันก่อนนะ ทางสมาคมให้เวลาพวกเธอเตรียมตัวก่อนรับหน้าที่อีกหนึ่งเดือนนะ ระหว่างนี้ทุกคนจะได้กลับไปเตรียมความพร้อมกันที่บ้านก่อนเริ่มงานนะ " คาลิน่ากล่าวด้วยใบหน้าอันร่าเริงสดใสของเธอ
" ถ้างั้นพวกเราพาตาบื้อนี่ไปรายงานตัวก่อนนะคะ "
" ได้เลยจ้ะ "
" ขอตัวไปก่อนนะครับคุณคาลิน่า ขอบคุณมากนะครับ " อลันยิ้มอย่างสบายใจ พลางโบกมือลาผู้ดูแลสมาคมที่ใจดีของเขา
ว่าแล้วทั้งสองคนก็ลากตัวเคนเนทจอมหัวดื้อไปสมาคมผู้พิทักษ์จนได้
สมาคมผู้พิทักษ์อยู่ติดกับราชวัง ตรงใจกลางของเมืองหลวง ในสมาคมนั้นเต็มไปด้วยผู้พิทักษ์และองครักษ์ประจำเมืองเมดิโอลัน ทหารองครักษ์ที่สวมชุดเกราะของผู้พิทักษ์ และตราสัญลักษณ์รูปโล่ที่คิดไว้บนปกเสื้อ แต่ละคนนั้นดูสง่าผ่าเผยและมีระเบียบวินัย
ในลานกว้างของสมาคม
เคย์นผู้พิทักษ์สูงสุดแห่งเมดิโอลัน ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ ยามนี้เขากำลังฝึกอบรมผู้พิทักษ์ และดูแลอาเคไทป์ฝึกหัดที่พึ่งมารายงานตัวกับทางสมาคม
" สมาคมผู้พิทักษ์ ดูมีระเบียบวินัยมากเลย " อลันมองไปรอบๆ สังเกตเด็กหนุ่มสาวที่กำลังฝึกฝนกันอย่างเป็นระบบระเบียบ
" แน่อยู่แล้วค่ะ สมาคมผู้พิทักษ์แห่งเมืองหลวงเป็นทหารองครักษ์ที่คอยดูแลปกป้องเมืองนี้ให้ปลอดภัยมาอย่างยาวนานเลยนะ "
" แล้วนี่ฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย " เคนเนทพูดขึ้นขณะทำหน้าเซ็งๆ
" ว่าไง พวกเธอนั่นเอง " เคย์นกล่าวทักทาย
" สวัสดีค่ะ/ครับ " อลันและคริสตัลต่างกล่าวทักทาย
" มีธุระอะไรที่นี่หรือ? "
" หวัดดีลุง! "
" พวกเราเพื่อนมารายงานตัวค่ะ "
" อ๋อ... นึกว่าใครที่ไหน เจ้าที่โหล่นี่เอง ฮ่าๆ " เขาพลันหัวเราะเสียงดังลั่นตามประสาบุรุษร่างใหญ่
" เฮ้ย! ว่าใครที่โหล่ฮะลุง! "
" เห็นว่าไม่อยากเป็นผู้พิทักษ์หรอกหรือ "
" ก็ไม่ได้อยากเป็นสักหน่อย แต่มันช่วยไม่ได้ "
" ทางสมาคมไม่ได้บังคับเธอหรอกนะ จะเป็นผู้พิทักษ์ของสมาคมแห่งเมดิโอลัน หรือเป็นผู้พิทักษ์ที่อื่นยังไงก็ไม่ต่างกันหรอก "
" ฉันก็ไม่ชินกับเมืองหลวงอยู่แล้วล่ะ หึ! "
" แต่ถ้าเธอไม่เข้าสมาคมที่นี่ จะไม่ได้รับการฝึกฝนการใช้พลังผู้พิทักษ์จากทางสมาคมนะ ไม่อยากแข็งแกร่งเหมือนฉันหรือไง " เคย์นพูดเปรยๆและยิ้มมุมปาก
" ใครจะไปอยากถึกทนแบบลุงกันเล่า "
" ฉันสอน กายาคงทน ให้ได้นะ หึหึ... "
" มันคืออะไรน่ะ ? "
" วิชาที่ทำให้ผู้พิทักษ์ร่างกายแข็งแรงทนทาน แม้ว่าไม่มีอุปกรณ์ใดๆป้องกันเลยก็ตาม พวกเธอคงจะเคยเห็นกันแล้วในการสอบรอบสุดท้าย "
" มิน่าถึงได้ทนทานทายาทขนาดนั้น อาวุธก็ทำอะไรไม่ได้ " เคนเนทเริ่มประหลาดใจและสงสัย
" ใช่ ฉันสอนให้ได้ สนใจหรือเปล่าล่ะ "
" ไม่เอาอ่ะ ฉันยังไม่พร้อมจะฝึกอะไรทั้งนั้น "
" เอาแบบนี้ละกัน...
ถ้าฉันสอนกายาคงทนให้ตอนนี้แล้วเธอทำได้ ฉันจะมอบตราเงินของผู้พิทักษ์ให้ทันทีเลย
ว่าไง... สนใจไหมล่ะ "
" ฮะ! อะไรนะ! นี่พูดจริงใช่ไหมเนี่ย " เคนเนทตาลุกวาวขึ้นทันที
' ถูกหลอกง่ายจริงๆเลยเคนเนท ' อลันคิดขึ้นในใจพลันมองเพื่อนด้วยสายตาสุดเอือม
" ตาทึ่มนี่จะฝึกได้เหรอ " คริสตัลพูดประชดขึ้น
" อย่ามาดูถูกกันนะ! ฉันจะทำให้ได้เลยคอยดู "
" ฮ่าๆ มาเลยฉันจะสอนวิธีใช้ให้เอง "
สุดท้ายเคนเนทก็มาอยู่บนลานฝึกของสมาคม เขากำลังตั้งใจฝึกฝนวิชาของผู้พิทักษ์ ทั้งๆที่ปากพูดอยู่ว่าไม่อยากเป็น
" ตั้งสมาธิให้มั่น รับรู้ถึงพลังงานที่ไหลเวียนในตัว คนที่สร้างพันธะขึ้นมาแล้วโดยเฉพาะผู้พิทักษ์ การดึงพลังงานความแข็งแกร่งนั้นไม่ยาก
การฝึกกายาคงทน คือการควบคุมพลังงานของอนิม่าเพื่อสร้างความแข็งแรงให้ตนเอง ปลดปล่อยมันออกมาแผ่กระจายออกไปทั่วทั้งร่างกาย และคงสภาพนั้นเอาไว้ให้มั่น
ควบคุมพลังอนิม่าให้มาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองไว้ นี่คือพื้นฐานของกายาคงทน หากควบคุมได้มันจะเหมือนกับเกราะป้องกันร่างกาย ที่นี้ก็จะไม่มีอะไรทำอันตรายเธอได้ " เคย์นอธิบายอย่างหนักแน่น
เคนเนทพยายามทำสมาธิตั้งมั่น รับรู้ถึงพลังงานในร่างกายของตน พลังงานที่ไหลเวียนอยู่ราวกับโลหิตที่ไหลทั่วร่างกาย ค่อยๆเอ่อขึ้นมาจากภายใน
ไม่นานนักเขาก็เริ่มรู้สึก เหมือนกับมีกระแสของคลื่นอันแผ่วเบาไหลเวียนไปทั่วร่างราวกับของเหลว
" แฮ่กๆ... รู้สึกเหนื่อย... " เขาเริ่มหอบ
" พึ่งหัดควบคุมพลังงานครั้งแรกคงยังไม่ชิน ใจเย็นพลังงานมันเหมือนกับลมหายใจ ค่อยๆฝึกไปช้าๆ "
ผ่านมาชั่วครู่หนึ่ง พลังอนิม่าของเขาก็เอ่อล้นออกมาราวกับท่อน้ำรั่ว
" ดี! พยายามควบคุมมันให้ได้ " เคย์นจ้องตาเขม็ง
" อะไรเนี่ย... ไม่เคยรู้สึกแปลกแบบนี้มาก่อน " เขาประหลาดใจอย่างมาก ถึงพลังของอนิม่าภายในร่างกายตนเอง
' ดูแล้วคงยังควบคุมพลังตัวเองให้มั่นคงไม่ได้ แม้จะไม่มีพรสวรรค์ด้านการคุมพลังงาน แต่ปริมาณพลังมหาศาลขนาดนี้มัน... มหัศจรรย์มาก ' ผู้พิทักษ์ของเรามองตาไม่กระพริบ
เคนเนทนั้นส่งพลังงานออกมาทั่วร่างกาย แต่ไม่สามารถควบคุมมันให้เสถียรหรือมั่นคงได้ มันไหลไปกระจุกอยู่บริเวณใดบริเวณหนึ่งในร่างกาย ย้ายไปย้ายมาเหมือนลูกโป่งใส่น้ำ
" เจ้าหนุ่มพลังงานที่ออกมาจากร่างกาย พยายามควบคุมมันให้คงที่ไปทั่วทั้งร่างกายให้ได้ นั่นคือวิธีใช้งาน กายาคงทน " เคย์นกล่าว
" พะ... พูดง่ายนี่หว่าลุง แค่ปล่อยพลังงานออกมาก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว แค่นี้ก็ใช้ได้แล้วมั้ง แฮ่กๆ... " เขาตอบขณะที่เหนื่อยหอบใบหน้าเริ่มซีดเซียว
" ใช้ได้เหรอ... หึ... " เคย์นแสยะยิ้มขึ้น
" ตูม!! " ในพริบตาเดียวนั้น กำปั้นใหญ่ของผู้พิทักษ์ก็ชกเข้าไปเต็มท้องของเด็กหนุ่มเสียงดังสนั่น
" อุก...!! แค่ก... แค่กๆ " เขาล้มทั้งยืนสำลักไอออกมา ขณะเอามือกุมไว้ที่ท้อง
" เคนเนท! เป็นอะไรไหม " เพื่อนทั้งสองตกใจตาโตขึ้นทันที
" ไม่เป็นไรหรอกน่า ผู้พิทักษ์น่ะอึดทนทานกว่าคนปกติอยู่แล้ว "
" แค่กๆ... โอ้ย... ไอ้ลุง... บ้าเอ๊ย... ชกมาได้เต็มแรง "
" ฮ่าๆๆๆ ใช่ชกไปเต็มแรงเลยล่ะ แต่ก็ไม่เป็นอะไรใช่ไหม " เคย์นหัวเราะร่า เขายักคิ้วขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ล้มตัวคุกเข่าลงกับพื้น
" ถ้าเป็นคนปกติคงกระเด็นลอยออกไปไกล ไม่ก็สลบเหมือดไปแล้ว "
" วะ... ว่าไงนะ!? " เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกประหลาดใจ
" นั่นแหละคือ ความสามารถของผู้พิทักษ์ และนั่นคือวิธีใช้กายาคงทน เพียงแต่...
เธอแค่ยังไม่สามารถควบคุมมันได้ "
" จริงด้วยแฮะ... ไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนั้น "
" นี่เหรอพลังของผู้พิทักษ์ สุดยอดเลย " ทั้งอลันและคริสตัลต่างตกตะลึงในความสามารถเฉพาะตัวของผู้พิทักษ์ อาเคไทป์สุดแกร่ง
ในขณะนั้น... เสียงจากวิหคบนฟากฟ้าก็บินผ่านหัวทั้งสามคนไป ไม่นานทหารองครักษ์คนหนึ่งวิ่งมา พร้อมกับนำจดหมายฉบับหนึ่งมายื่นให้กับผู้บัญชาการ
" คุณเคย์นครับ จดหมายด่วนส่งมาถึงสมาคมผู้พิทักษ์ครับ "
" หือ... จดหมายอะไร "
" จากหมู่บ้านดาร์ย่า ทำไมถึงได้ส่งมาที่สมาคมผู้พิทักษ์กัน "
" ดาร์ย่า... จากหมู่บ้านฉันน่ะเหรอ " เคนเนทเริ่มสะกิดใจ
" เคนเนท... จ่าหน้าถึงเธอนี่ เข้าเมืองหลวงไม่ทันไร ที่หมู่บ้านก็คิดถึงแล้วหรือ ฮ่าๆ " เคย์นหัวเราะขึ้น
" ยุ่งน่าลุง! จดหมายของฉันใช่ไหมน่ะ เอามานี่เลย " เขาเขินอายเล็กน้อย และรีบคว้าเอาจดหมายจากมือเคย์นไปในทันที
" มีอะไรเหรอ เคนเนท " อลันเอ่ยถามขึ้นต่อ
" ....... " เคนเนทนิ่งเงียบ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด หน้าซีดเผือดเหงื่อไหลออกมา
" บ้า... เอ้ย " เขาอุทานเสียงสั่นและอยู่ๆก็รีบวิ่งพรวดพราดออกไปโดยไม่พูดไม่จา
" นี่! เคนเนท จะไปไหนน่ะ " คริสตัลเอ่ยถาม
" เดี๋ยวก่อน เคนเนท! " ขณะที่อลันวิ่งตามไปทันที
" ฉันจะกลับไปดาร์ย่า เดี๋ยวนี้เลย! "
" ว่าไงนะ เกิดอะไรขึ้น! "
" แม่เฒ่าไลลาส่งจดหมายด่วนมาบอกฉันว่า น้องสาวฉันหายตัวไป! "
" อะไรนะ! มีน่าหายตัวไปเหรอ! งั้นผมไปด้วย "
" เกิดอะไรขึ้นน่ะ จะรีบไปไหนกันทั้งสองคน " คริสตัลยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ของเพื่อนทั้งสอง
" ขอโทษนะคริสตัล พวกผมขอตัวไปก่อน " อลันโบกมือและรีบวิ่งตามเคนเนทออกไปทันที
" ไปซะแล้วสองคนนั้น" เธอมองตามด้วยความเป็นห่วง
" เด็กหนุ่มก็แบบนี้แหละ ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเขาหรอก ผู้พิทักษ์ย่อมต้องปกป้องคนที่เขารัก " เคย์นยิ้มและพูดขึ้นอย่างภาคภูมิ
อลันและเคนเนทมุ่งหน้ากลับไปยังหมู่บ้านดาร์ย่า เพื่อตามหาตัวมีน่า น้องสาวของเขาที่หายตัวไปอย่างลึกลับ เกิดอะไรขึ้นที่หมู่บ้านดาร์ย่ากันแน่ พวกเขากำลังเผชิญกับสถานการณ์อะไรอยู่ และชะตากรรมของมีน่าจะเป็นเช่นไร...
จบตอน.
