การผจญภัยที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจลึกลับของโลกแห่งศิลา และความปราถนาอันยากจะหยั่งถึงของจิตใจมนุษย์
แฟนตาซี,ลึกลับ,ดราม่า,แอคชั่น,ผจญภัย,ลึกลับ,ต่างโลก,เวทมนตร์,แอคชั่น,ผจญภัย,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บ่ายวันนั้น... ณ หมู่บ้านดาร์ย่า
แสงยามบ่ายส่องกระทบพื้นน้ำ คลื่นกระเพื่อมขึ้นเบาๆขณะที่เรือลำเล็กเคลื่อนตัวมา เข้าจอดเทียบท่าที่กระท่อมของแม่เฒ่าไลลา หญิงสาวผู้หนึ่งก้าวเท้าเดินผ่านประตูของกระท่อม
" เรียกพวกเรามาทั้งคู่ มีอะไรให้เรารับใช้เหรอคะแม่เฒ่า "
" แอนนี่... อาร์ตี้... พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ ข้าจะให้พวกเจ้าเดินทางเข้าไปยังนครลืมเลือน " หญิงชราตาบอดนั่งหันหลังให้พวกเขา ขณะเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ
Arty (อาร์ตี้ - อดีตนักสำรวจของเมดิโอลัน)
อาเคไทป์ : นักสำรวจ ระดับตรา : เงิน (อดีต)
Annie (แอนนี่ - อดีตผู้พิชิตกองทัพเมดิโอลัน)
อาเคไทป์ : ผู้พิชิต ระดับตรา : เงิน (อดีต)
อาร์ตี้และแอนนี่ สองพี่น้องชาวดาร์ย่าเป็นเด็กกำพร้าที่เป็นผลมาจากสงครามระหว่างสองประเทศเมื่อหลายปีก่อน แม่เฒ่าไลลาเลี้ยงดูพวกเขามาตั้งแต่ยังเล็ก ฝึกฝนจนชำนาญในการเดินป่าและสำรวจพื้นที่ อีกทั้งยังมีฝีมือในการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม
ทั้งคู่จึงเปรียบเสมือนลูกบุญธรรมของแม่เฒ่าไลลา พวกเขารักและภักดีต่อหญิงผู้มีพระคุณคนนี้ ในอดีตทั้งสองคนเคยเป็นอาเคไทป์ที่มีฝีมืออันยอดเยี่ยม แต่พวกเขาก็ตัดสินใจออกจากเมืองหลวงมาคอยดูแลหญิงชราผู้นี้ เพื่อทำภารกิจออกสำรวจ และหาข้อมูลข่าวสารอย่างลับๆ คอยจับตามองความผิดปกติของสถานการณ์ระหว่างชายแดนดาคาห์รี และสืบหาตำนานที่เกี่ยวข้องสมบัติโบราณ
" จะให้พวกเราเข้าไปทำสิ่งใดครับ ที่นั่นพวกเราเคยตรวจดูจนถี่ถ้วนแล้ว แต่ก็ไม่พบอะไร " อาร์ตี้ ชายหนุ่มนักสำรวจในชุดหนังสีน้ำตาลเข้ม พร้อมด้วยอุปกรณ์เดินป่า หน้าไม้และเชือกบ่วงบาศ
อาร์ตี้ อดีตนักสำรวจผู้มากฝีมือ มีความสามารถในการเดินป่าและสำรวจเส้นทาง เคยเป็นนักสำรวจตราเงินของเมดิโอลัน ออกเดินทางมาแล้วทั่วทั้งทวีปและหลายหมู่เกาะ
" ข้าต้องให้พวกเจ้านำทางพาเคนเนทและเพื่อนของเขาไปยังนครลืมเลือน " หญิงชราเอ่ย
" เคนเนท เจ้านั่นพึ่งจะได้เป็นอาเคไทป์ไม่ใช่เหรอคะ แบบนี้การเข้านครลืมเลือนยิ่งอันตรายไปกันใหญ่ " แอนนี่ หญิงสาวผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมง สวมเสื้อสีดำแขนสั้นที่เต็มไปด้วยซองพกอาวุธ ทั้งมีดสั้น ดาบยาวและอาวุธพกอีกมากมาย
แอนนี่ เธอเป็นอดีตผู้พิชิตแห่งกองทัพเมดิโอลัน หญิงสาวผู้มีฝีมืออันยอดเยี่ยมในการใช้ศาสตราวุธ ทหารเก่าระดับตราเงิน แข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆของกองทัพ
" ถ้าเป็นก่อนหน้านี้พาเข้าไปคงไม่ใช่เรื่องยาก ลิงพวกนั้นไม่ทำอันตรายต่อคนที่ไม่มีพลังอนิม่า แต่ตอนนี้ผมเกรงว่าเจ้านั้นคงตกเป้าจู่โจมแน่ๆ "
" ถ้าเป็นเรื่องที่น้องสาวของเขาหายตัวไป ให้พวกเราเข้าไปตามหาเองดีกว่าไหมคะ "
" ถึงจะพูดแบบนั้น มันก็คงไม่ฟังพวกเจ้าหรอก "
" แล้วเพื่อนของเขาอีกคนที่ท่านว่า... "
" พาพวกเขาเข้าไปทั้งคู่ " แม่เฒ่าไลลาพูดอย่างหนักแน่น
" ..... " ทั้งสองคน ต่างก็เงียบและมองหน้ากันด้วยความสงสัย
" ทราบแล้วครับแม่เฒ่า พวกผมจะไปเตรียมตัว " อาร์ตี้พลันพยักหน้ารับปาก และก้มหน้าก้มตาออกไปเงียบๆ พร้อมกับแอนนี่ที่ยังมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่
ขณะที่ทั้งสองเดินตามกันออกมาจากกระท่อมของหญิงชราตาบอด เพื่อกลับไปเตรียมตัวออกเดินทาง
" ไม่เอะใจอะไรบ้างเลยเหรอ " แอนนี่ก็ถามขึ้น
" เรื่องเคนเนทน่ะ ไม่... น้องสาวของเขาหายตัวไป ยังไงคนอย่างเขาคงต้องออกไปตามหาอยู่แล้ว " อาร์ตี้ตอบกลับทันที
" ไม่ใช่เรื่องนั้น... มันน่าแปลกที่ให้พวกเราพาเด็กพวกนั้นเข้าไปในนครลืมเลือน
ทำไมแม่เฒ่าถึงสงสัยว่ามีน่าจะหายตัวไปที่นครลืมเลือน ทำไมถึงต้องพาทั้งเคนเนทและเพื่อนเขาไปด้วย
ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่เป็นอาเคไทป์ แน่นอนว่าลิงพวกนั้นไวต่อพลังอนิม่า มันต้องเข้าจู่โจมพวกเขาแน่
ถ้าเป็นแบบนั้นลำพังฉันคนเดียวช่วยพวกเขาไม่ไหวหรอกนะ มีหวังได้ตายกันหมด " แอนนี่พูดเสียงแข็ง เธอรู้ถึงสถานการณ์ที่อันตรายต่อการเดินทางอย่างชัดเจน ประสบการณ์ของพวกเขานั้น บอกได้ว่าเรื่องนี้มีความเสี่ยงสูงมาก
" ..... " ชายหนุ่มพี่ชายของเธอเงียบไปชั่วครู่
" อีกเรื่องหนึ่ง... ชายลึกลับที่เข้ามาหาแม่เฒ่าในคืนนั้นเป็นใครกันแน่พวกเราก็ยังไม่รู้ หลังจากนั้นน้องสาวเคนเนทก็หายตัวไปดื้อๆ นายไม่สงสัยอะไรมั่งหรือไง "
" เธอกำลังสงสัยแม่เฒ่าไลลาอยู่สิ "
" ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น อาร์ตี้ "
" บางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเราต้องรู้ เลิกสงสัยในตัวแม่เฒ่าได้แล้ว ทำสิ่งที่ตัวเองต้องทำก็พอ "
" ...รู้แล้ว ฉันแค่จะเตือนเอาไว้ "
สองพี่น้องเดินต่อไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ยามเมื่อตะวันใกล้ลับขอบฟ้า ใต้ผืนป่าอันเขียวขจีนั้นเบื้องหลังภายใต้ความงดงามของมัน อันตรายอันใดที่แฝงตัวอยู่ลึกเข้าไปในพงไพรมืดมิดแห่งนี้
หลังจากที่เคนเนทได้รับจดหมายด่วนจากหมู่บ้านของตน ทั้งสองคนก็มุ่งหน้าตรงไปยังสถานีรถไฟ และออกเดินทางไปยังหมู่บ้านดาร์ย่าในบ่ายวันนั้นทันที
บนขบวนรถไฟ ทั้งสองคนต่างนั่งนิ่งเงียบไม่ปริปากพูดคุยกันเป็นเวลานาน เด็กหนุ่มที่ดูร่าเริงและบางครั้งเขาก็พูดน้ำไหลไฟดับ แต่ตอนนี้เขากลับเงียบขรึมและมีสีหน้าตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา
อลันเองก็เช่นกัน เขามีความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกเป็นห่วงมีน่าที่หายตัวไปจนเป็นกังวล ถึงอย่างนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนของเขา ที่นั่งนิ่งเงียบจนดูเหมือนเก็บบางอย่างเอาไว้ในใจ สีหน้าแววตาที่สื่อออกมานั้นดูเป็นห่วงน้องสาวตัวเองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
" เราจะไปตามหามีน่ากันยังไงดี "
" พวกเราคงต้องเข้าไปตามหาในป่า ฉันมีคนรู้จักที่จะพอนำทางให้เราได้ "
" ใครเหรอ? "
" เพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง อาร์ตี้...
เขาเป็นลูกบุญธรรมของแม่เฒ่าไลลา อายุมากกว่าฉันหลายปีอยู่ พวกเราโตมาด้วยกันน่ะ "
" ดีเลย ถ้ามีคนช่วยกันเยอะๆ พวกเราจะได้หามีน่าเจอไวๆ "
" คงมีแต่อาร์ตี้คนเดียวเท่านั้น ที่ยอมช่วยพวกเรา "
" ทำไมล่ะ คนในหมู่บ้านทุกคนก็ดูใจดีมากเลยนะ พวกเขาต้องช่วยเราตามหามีน่าอยู่แล้วล่ะ "
" คนส่วนมากจะเข้าป่าแค่บริเวณชายเลนใกล้กับแม่น้ำเท่านั้น ในหมู่บ้านฉัน...
ไม่มีใครกล้าเข้าไปในป่าลึก ถึงแม้ว่าพวกเราจะอยู่กับธรรมชาติได้เป็นอย่างดีก็เถอะ การรุกล้ำเข้าไปในอาณาเขตของพวกลิงอันตรายมาก ความตั้งใจที่จะเข้าไปในถิ่นของพวกมัน เท่ากับว่าเหยียบเข้าไปใกล้ความตาย " เคนเนทเล่าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
" ...อึก " อลันกลืนน้ำลายและชักสีหน้าทันที
" ฉันถึงได้บอกว่า อาจจะมีแค่อาร์ตี้เท่านั้นที่จะช่วย เขาเป็นนักสำรวจที่เก่งที่สุดในหมู่บ้าน รู้วิธีเข้าออกป่าได้โดยไม่เป็นอันตราย "
" นายไม่ต้องไปกับฉันก็ได้ มันอันตรายเกินไปฉันไม่อยากให้นายต้องมาเสี่ยงชีวิตเพื่อพวกเรา "
" ผมจะไปด้วย! " อลันตอบเสียงแข็ง
" มีน่าหายตัวไปแบบนี้ จะให้ผมรออยู่เฉยๆได้ยังไง มีน่าและทุกคนใจดีกับผมมาก อย่างน้อยขอให้ผมได้ช่วยอะไรบ้างเถอะ "
" ...... " เคนเนทหลับตาลงคิดอย่างหนัก เขาเห็นสีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นของเพื่อนในยามนี้ ทำให้เขาปฎิเสธความรู้สึกนี้ไม่ได้
" ขอบคุณนะ... อลัน "
เด็กหนุ่มทั้งสองเดินทางมาถึงยังหมู่บ้านดาร์ย่า ในช่วงเย็นวันนั้น หมู่บ้านในขณะนี้ดูเงียบงันและเคร่งเครียด
ชาวบ้านหลายคนต่างจับกลุ่มพูดคุยหารือกัน และเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่ได้มีเหตุการณ์อันน่าตื่นตระหนกแบบนี้เกิดขึ้น หมู่บ้านอันเงียบสงบและผาสุก อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขมาช้านาน นับแต่ช่วงเวลาสงครามในครั้งก่อน แต่บัดนี้ความหวาดผวาจากเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนวิตกกังวล
" นี่... คิดว่าเด็กนั่นยังปลอดภัยดีอยู่ไหม ผ่านมาวันหนึ่งแล้วนะ "
" เด็กผู้หญิงคนนั้นหลงเข้าไปได้ยังไง... "
" คนในหมู่บ้านเราน่าจะรู้ดีเรื่องป่าลึกนี่นา "
" หรือว่า... จะเป็นคำสาปอนิม่า "
ผู้คนต่างซุบซิบนินทาพูดคุยกันเสียงดัง จนแว่วมาเข้าหูของอลัน ทำให้เขาเดินมองซ้ายขวาอย่างหวาดหวั่น
ในขณะที่เคนเนทนั้นกลับไม่พูดไม่จา ไม่แม้จะกล่าวทักทายใคร เขาตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังบ้านตนเอง เพื่อเตรียมตัวและอุปกรณ์ในการเดินป่าในทันที
เวลานี้แสงอาทิตย์กำลังเลือนรางไป ใกล้จะค่ำมืดเต็มที " จะไปตอนนี้เลยเหรอ " อลันถามขึ้นทันที
" ฉันจะไปดูลาดเลาหาจุดเกิดเหตุก่อน ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น "
และในเวลานั้นเอง... ที่อาร์ตี้และแอนนี่ได้เดินเข้ามาหาทั้งสองคน พวกเขาเตรียมตัวมาพร้อมสำหรับการเดินทางเข้าป่า
" มาแล้วหรือเคนเนท " อาร์ตี้ทักขึ้น
เคนเนทหันไปมองพวกด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ที่ทั้งสองคนเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีราวกับรู้ว่าจะต้องเข้าไปในป่าลึก ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกเอะใจ
" พวกนายรู้เรื่องกันแล้วใช่ไหม "
" ใช่ "
" คิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะเข้าป่าไปตามหาตัวน้องสาว นายพึ่งจะเป็นอาเคไทป์ คงรู้นะว่าจะเข้าไปเดินเล่นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว " ในขณะที่แอนนี่พูดขึ้นเสียงแข็ง
" น้องสาวฉันหายตัวไปแบบนี้ ให้ตายยังไงฉันก็ต้องไป ฉันรู้ว่ามันเสี่ยงอันตรายแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไปตามหาตัวมีน่าให้เจอ " เขาตอบอย่างหนักแน่น
" แล้วเพื่อนนาย... "
" ไม่ต้องห่วงอลันยังไม่ได้เป็นอาเคไทป์เต็มตัว เขาไม่มีพลัง "
" ว่าไงนะ...? "
ทั้งอาร์ตี้และแอนนี่สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที ทั้งสองคนต่างแปลกใจและสงสัยขึ้น พวกเขามองหน้าเหมือนจะรู้ถึงความผิดปกติของเหตุการณ์นี้ในทันใด
' น่าแปลกมาก ที่เด็กคนนี้ไม่มีพลังอนิม่า '
" ขอโทษนะครับ ทำไมถึงบอกว่าอาเคไทป์เข้าไปในป่าไม่ได้ล่ะ " อลันถามอย่างสงสัย
" คนที่มีพลังอนิม่าในตัวจะเป็นที่ดึงดูดพวกลิงให้เข้ามาจู่โจม พวกมันไวต่อพลังอนิม่ามาก
นั้นคือสาเหตุที่อาเคไทป์ส่วนใหญ่เลี่ยงที่จะทำการสำรวจป่าแห่งนี้ " อาร์ตี้อธิบาย
" ถ้าแบบนั้นให้ผมช่วยด้วยอีกคน คงไม่เป็นปัญหาใช่ไหมครับ " อลันเอ่ยอย่างมุ่งมันเขาเริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้น
" จริงอยู่ที่คนที่ไม่ได้เป็นอาเคไทป์ จะเข้าป่าได้โดยไม่ถูกจู่โจม แต่... ถ้าเข้าใกล้เขตนครลืมเลือนอาจจะมีสิ่งที่แย่กว่าพวกลิง "
" ..... " เคนเนทเหลือบตามองเพื่อนของเขาอย่างเงียบๆ เขาคิดอย่างหนักจนคิ้วขมวด
" คำสาป... " อาร์ตี้พูดอย่างเยือกเย็น
" คำสาป? "
" เป็นเรื่องที่เล่าขานกันมานานว่า ผู้ใดที่หลงเข้าไปในป่าลึก จะถูกคำสาปล่อลวงให้พวกเขาหลงเข้าไปในเมืองโบราณ
หายตัวไปอย่างลึกลับไม่มีวันกลับออกมา ไม่มีใครกล้าพูดถึงและไม่มีผู้ใดกล้าออกตามหา ถึงได้เรียกกันว่า นครลืมเลือน... " แววตาของอาร์ตี้เยือกเย็นและสุขุม มันสื่อโดยนัยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เพียงเรื่องเล่า แต่มันเป็นจริงตามที่ร่ำลือกัน
" อึก... " อลันถอดสีหน้าอย่างฉับพลัน
" ถ้ามีน่าแค่หลงป่า พวกเราคงจะหาตัวเจอได้ไม่ยาก แต่ถ้า... "
" พอได้แล้ว!! "
" ..... " เสียงตวาดของเคนเนททำให้ทุกคนหยุดชะงัก และสร้างความตึงเครียดขึ้นในทันที เขาหอบหิ้วอุปกรณ์และมุ่งหน้าเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
" เป็นคนของหมู่บ้านนี้น่าจะรู้ดี ถ้าแค่หลงป่าคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ถ้าหลงเข้าไปในนครลืมเลือน พวกฉันคงหมดทางช่วย... " แอนนี่พูดขึ้นอย่างหนักแน่น
อลันเริ่มวิตกอย่างหนัก เขามองตามเพื่อนที่เดินออกไปอย่างเป็นกังวล ในใจได้แต่เฝ้าภาวนาขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับมีน่าเลย
ทั้งสี่คนพากันออกเดินทางลึกเข้าไปในป่า ผ่านแม่น้ำและป่าชายเลนของหมู่บ้านไปยังต้นน้ำ
" ครืนนน... " ฟ้าคำรามดังขึ้นพร้อมกับแสงของวันที่กำลังจะหมดไป ยามนี้ป่าเริ่มดูมืดมิดและวังเวง เสียงของสัตว์นานาชนิดต่างส่งเสียงร้องดังระงมไปทั่ว
" ตรงนี้แหละที่มีร่องรอยของคนผ่านไป " อาร์ตี้พลันชี้ให้ทุกคนสังเกตร่องรอยจางๆ เหมือนใครบางคนขึ้นจากน้ำบริเวณนี้ และก้าวเท้าเดินต่อไปจนพื้นดินดูชื้นแฉะเป็นทาง
" นั่น... เจ้าโคบี้ใช่ไหม " อลันมองไปยังแม่น้ำในเวลานั้น เขาเห็นลูกมานาตีตัวเล็กที่ว่ายวนไปวนมาดูท่าทางร้อนใจ
" ทำไมมีน่า... ถึงได้เข้าไปในป่ากันนะ เธอไม่ควรขึ้นจากน้ำแล้วเดินเข้าไป " เคนเนทเริ่มกังวลอีกครั้ง
" น่าแปลก... นี่ยังไม่ถึงเขตนครลืมเลือน " แอนนี่เริ่มสงสัยถึงสถานการณ์
" ช่วยไม่ได้ พวกเราคงต้องรีบแกะรอยตามไป ก่อนที่ฝนจะตกลงมาและลบร่องรอยไปหมด "
" ข้างหน้าคือเขตของเมืองโบราณแล้ว ก่อนที่จะเข้าไปลึกกว่านี้ ฉันขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าบุ่มบ่ามทำอะไรโดยไม่คิด
ในเมืองนั้นพวกลิงตัวผู้น่ะ แข็งแรงยิ่งกว่ามนุษย์ พิษของมันร้ายแรงยิ่งกว่าอะไร แค่โดนข่วนหรือกัดเพียงครั้งเดียว พิษจะทำให้เป็นอัมพาตและหัวใจอาจจะหยุดเต้นได้ทันที " อาร์ตี้เตือนถึงสิ่งที่พวกเขาควรระวัง
" ถ้าเจอพวกมันแค่ตัวสองตัวคงไม่มีปัญหา หากมันจู่โจมเข้ามาฉันจะฆ่ามัน พวกนายคอยระวังตัวเองอย่าเข้ามาเกะกะก็แล้วกัน
ดูท่าทางว่าจะไม่มีฝีมือต่อสู้กันด้วยซ้ำ ฉันไม่มีเวลาไปปกป้องพวกนายหรอกนะ " แอนนี่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
" ครับ... ผมจะระวัง "
ฟ้าเริ่มมืดลง... อาร์ตี้หยิบตะเกียงขนาดเล็ก เพื่อใช้ส่องแสงนำทาง เขาเดินตามร่องรอยที่หลงเหลืออยู่เข้าไปลึกขึ้น จนกระทั่งเริ่มมองเห็นซากปรักหักพังของอาคารเก่าๆ
" เปรี้ยง!! " ฟ้าผ่าขึ้นดังสนั่น แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นในป่าลึกไปชั่วขณะ ฝนเริ่มตกโปรยปรายลงมาท้องฟ้ามืดมิดและอึมครึม ไม่นานมันก็ตกลงมาห่าใหญ่พร้อมกับเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า กลบเสียงของสัตว์ทุกชนิดจนเงียบสงิท มีเพียงแค่เสียงฝนเม็ดใหญ่ที่ตกลงมา พร้อมกับมวลน้ำที่ชโลมผืนดินจนชุ่มฉ่ำไปทุกจุด
" ฝนตกจนได้ร่องรอยหายไปหมด... แต่คงไม่ต้องคิดต่อแล้วว่ารอยเท้านั้นไปทางไหน " อาร์ตี้แหงนหน้ามองไปเบื้องหน้าสถานที่ปรักหักพัง มันคือเศษซากที่หลงเหลืออยู่ของนครลืมเลือน...
" ครืนนน... "
แอนนี่หยิบมีดพกของเธอออกมา เตรียมพร้อมไว้ในทันที ขณะที่รอบข้างนั้นฝนห่าใหญ่บดบังวิสัยทัศน์เอาไว้เกือบทั้งหมด
" พวกเรา... รุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกมันแล้ว ถึงจะยังไม่มีวี่แววแต่อย่าพึ่งชะล่าใจไป " อาร์ตี้เอ่ยเรียบๆ ขณะที่สายตาจ้องเขม็งเข้าไปยังเมืองโบราณเบื้องหน้าของเขา
" ฝนตกหนักขนาดนี้แค่เดินตามทางยังลำบาก จะเข้าไปได้ยังไง " แอนนี่พูดต่อ
" ผมคิดว่าพอจะมีวิธีนะครับ จะลองใช้อุปกรณ์ของนักสำรวจช่วยดู " อลันเสนอขึ้นมาในตอนนั้น
" เราใช้พลังอนิม่าที่นี่ไม่ได้ แล้วนายไม่มีพลังไม่ใช่เหรอ? "
" อุปกรณ์ชิ้นนี้ไม่ต้องใช้พลังอนิม่าครับ "
" ยังไงนะ? " ทั้งอาร์ตี้และแอนนี่ต่างสงสัย
เขาพลันหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง มันคือแว่นตาของนักสำรวจที่ถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างมิดชิด
อลันสวมมันบนใบหน้าและสอดส่องสายตามองไปรอบๆ เขาสังเกตเห็นว่ามีคลื่นพลังงานจากสิ่งมีชีวิตมากมายทั้งน้อยใหญ่ บ้างก็อยู่รวมกันเป็นกลุ่มบ้างก็อยู่ตัวเดียวหลบฝนเพียงลำพัง
" เป็นไงบ้างอลันเห็นอะไรไหม " เคนเนทเอ่ยถาม
" ดูเหมือนว่าผมจะเห็นแค่พวกสัตว์ป่านะ คลื่นพลังที่เห็นมันน่าจะเป็นพลังงานจากสิ่งมีชีวิต "
" อุปกรณ์ชิ้นนี้เป็นแบบเดียวกับที่ใช้ในการสำรวจใช่ไหม " ในขณะที่พวกเขาแอบซุ่มอยู่หลังเศษซากของอาคาร อาร์ตี้ก็เอ่ยถามขึ้น
ทั้งสี่คนค่อยๆหลบเลี่ยงเข้าไปในบริเวณของเมืองโบราณลึกขึ้นเรื่อยๆ เศษซากเสาหินและโครงสร้างของอาคารถูกรากไม้และเถาวัลย์ปกคลุมเอาไว้ มันกระจายไปทั่วพื้นที่
" ดับไฟจากตะเกียงซะ... "
" ระวังตัวไว้ด้วย บริเวณนี้มีลิงจมูกยาวตัวผู้อยู่เยอะ มันอาจจะโผล่มาตอนไหนก็ได้ " แอนนี่พูดเตือนทุกคน
" พวกเราเดินมาไกลขนาดนี้ยังไม่เจออะไรเลย ไปอยู่ที่ไหนกันนะมีน่า " เคนเนทเอ่ยขึ้นอย่างกังวล
" เดี๋ยวก่อนครับ ผมว่าผมเห็นคลื่นพลังงานขนาดใหญ่พอๆกับคน อยู่ไกลออกไปข้างหน้านั่น " อลันพูดโพล่งขึ้นมาในขณะที่ทุกคนกำลังระวังตัวกันรอบด้าน
" ใช่มีน่าหรือเปล่า อลัน! "
" ครืนนน... " ฟ้าแลบขึ้นจนปรากฏเป็นแสงวาบสว่างไปทั่ว เม็ดฝนเริ่มซาลงไปขณะนี้วิสัยทัศน์เริ่มกลับมาดีขึ้นอีกครั้ง
" เอ่อ... คลื่นพลังที่ผมมองเห็น กำลังใกล้เข้ามาหาพวกเราแล้วล่ะ " อลันเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
" อะไรนะ...!? "
" เดี๋ยวก่อนนะ! ทำไมจู่ๆก้อนพลังงานมัน... เพิ่มจำนวนมากขึ้นล่ะ "
" ถอยออกมาจากตรงนั้น เดี๋ยวนี้!! " แอนนี่ตะโกนลั่น
" ฮูมมม!!! " เสียงคำรามของลิงตัวผู้ฝูงใหญ่ กระโจนออกมาจากเศษซากของนครลืมเลือน สัตว์ป่าขนาดใหญ่ความสูงกว่าสองเมตรจำนวนมากพุ่งตรงเข้ามาในทันที
" ตูม! " เศษซากและกองหินแตกกระจายออก กระเด็นตามการเคลื่อนไหวของพวกมัน
" ปึก!! " ซากอาคารถล่มลงมา เศษหินขนาดใหญ่กระเด็นมาโดนหัวของอลันเข้าอย่างจัง
" อลัน!! " เคนเนทตะโกนลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาเพื่อนในทันที
" เคนเนท! ถอยออกมา! " อาร์ตี้ตะโกน
ในขณะนั้น ลิงตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่เคนเนทในทันที แขนที่ยาวของมันฟาดเข้ามาเบื้องหน้าของเขา ทำให้ร่างของเคนเนทกระเด็นถอยกรูดออกไป ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มไปทั่งตัวจากการจู่โจม
' อึก! ถ้าไม่มีพลังผู้พิทักษ์แขนคงหักไปแล้วแน่ๆ ' เขานึกขึ้นในขณะนั้น เสียงหัวใจเต้นดังจนแทบจะทะลุออกมา อะดรีนาลีนพลุ่งพล่านจนเลือดสูบฉีดมากขึ้น ความตื่นตระหนกเข้าครอบงำทันใด
เวลานี้พวกเขาทั้งหมดกำลังเข้าใกล้ความตาย...
อลันโดนเศษหินเข้าเต็มแรง สลบลงนอนแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้าของทุกคน เลือดไหลอาบนองเต็มพื้น สายฝนพรำนำพาโลหิตอันแดงฉานแทรกซึมไปทั่วพื้นดิน
ไม่ช้าฝูงลิงจำนวนมากก็เข้ามาห้อมล้อมพวกเขา แววตาอันดุดันภายใต้ความมืดนั้น นัยน์ตาก็สะท้อนแสงออกมาสีแดงสด คมเขี้ยวเรียวยาวและลมหายใจอันร้อนผ่าวของพวกมันรุนแรงจนระเหยออกมาเป็นไอ
ทุกคนพร้อมกันหยุดนิ่งไม่ไหวติง ต่างพากันตกตะลึงจนหน้าซีดเซียว
" พวกเราแย่แน่... " แอนนี่กำมีดในมือเอาไว้แน่น
" ทำไมมันถึงได้ออกมามากมายขนาดนี้ "
" บ้าเอ๊ย... "
จบตอน.
