เด็กหนุ่มคนหนึ่งได้รับเลือกให้เป็นผู้กล้า ทว่ากลับไม่มีใครเชื่อถือ ส่งเขาเดินบนเส้นทางแห่งทรราช...
บันทึกผู้กล้าแห่งฟ้าคราม (Heroes of Phrenia กลับต่างโลกไปกู้ชาติ) - 0 จุดเริ่มต้นของโลกลวง โดย KARiTA - 01 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
แฟนตาซี,เลือดสาด,ดราม่า,ดาร์ค,ผจญภัย,ผู้กล้า,ต่างโลก,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันทึกผู้กล้าแห่งฟ้าคราม (Heroes of Phrenia กลับต่างโลกไปกู้ชาติ)
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
เด็กหนุ่มคนหนึ่งได้รับเลือกให้เป็นผู้กล้า ทว่ากลับไม่มีใครเชื่อถือ ส่งเขาเดินบนเส้นทางแห่งทรราช...
ผู้แต่ง
KARiTA - 01
เรื่องย่อ
"เด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่กับลุงใจร้ายและไก่หนึ่งตัว"
นั่นคือชีวิตของเด็กหนุ่มธรรมดานามว่าไอ ผู้มีพลังไม่ธรรมดาในการมองเห็นอีกโลก
วันหนึ่งเขาได้พบกับ "เจ้าหญิงรุสเน่"
ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไป...
แท้จริงแล้วเด็กหนุ่มจากร้านโชว์ห่วยคนนี้ผู้กล้าในคำทำนายที่ถูกเลือกโดย "เซรูเลียน สกาย"
แต่หนทางก็ไม่ง่าย เมื่อทั้งลุงใจร้ายจากโลกนี้และกองทัพราตรีจากโลกโน้นต่างหมายหัว
ไอและผองเพื่อนที่สุดแสนจะมีเอกลักษณ์ จะสามารถช่วยเจ้าหญิงที่ถูกจับไป ก่อนเทพราตรีจะลงมาจุติ
และสร้างภัยพิบัติบนโลกได้หรือไม่?!
[Trigger warning: มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรงในครอบครัวและอาการทางจิต โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน]
สารบัญ
เนื้อหา
0 จุดเริ่มต้นของโลกลวง
0
The Beginning of Fabrication
ฝนฟ้าคะนองกระหน่ำนอกหน้าต่าง เม็ดฝนซัดปะทะกระจก ผมขดตัวอยู่ข้างพ่อซึ่งเอาหมอน หมอนข้าง และผ้าห่มบนเตียงมาสร้างเป็นป้อมปราการ
ทุกคืนตอนหัวค่ำ เราจะเอาหมอนกับผ้าห่มมาเรียงกันอย่างนี้ บางครั้งเป็นเต็นท์สำหรับไปตั้งค่ายกลางป่า บางครั้งเป็นปราสาท วันนี้เพราะฝนตกหนัก พ่อเลยเอามาสร้างป้อมปราการให้เราผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน
“แม่ยังไม่กลับอีกเนอะ” พ่อพึมพำขณะยกผ้าห่มพ้นหน้า เพราะพ่อตัวโตกว่าป้อมของเราเลยต้องก้มหัวตลอดเวลา
“ผมกลัวแม่”
“ไม่เอาน่า แม่ไม่ได้ดุขนาดนั้นสักหน่อย”
สมัยเด็ก หลายคนคงเคยสงสัยว่า เราจะรู้ได้ไงถ้าพ่อแม่เราโดนเอเลี่ยนลักพาตัวไปแล้วส่งตัวปลอมมาแทน ผมเป็นหนึ่งในนั้น สาเหตุที่ผมกลัวแม่ก็เพราะผมสังหรณ์ว่าแม่เป็นตัวปลอมรึเปล่า แต่ตัวผมในวัยห้าขวบไม่อาจเรียบเรียงความรู้สึกไม่สบายใจนั้นออกมาเป็นคำพูด
จากห้องนอน เราสามารถเห็นรถที่ผ่านไปผ่านมาหน้าบ้านได้ พ่อคลานออกจากป้อมชะเง้อมองนอกหน้าต่าง
“แม่มาแล้วแน่ะ ฝนตกหนักอย่างนี้พ่อลงไปรับดีกว่า อยู่คนเดียวแป๊บหนึ่งได้รึเปล่า?”
“ไม่เอา!”
“น่านะ คราวที่แล้วที่เราแอบใต้โปงแล้วจ๊ะเอ๋ แม่เขาโกรธใหญ่เลยเพราะนึกว่าเราสองคนโดนลักพาตัวไปไหน” พ่อกระถดตัวลงจากเตียงและเปิดประตูไม้เก่าๆ ที่สีเริ่มร่อน “ป้อมของพวกเราปลอดภัยแน่นอนหายห่วง เดี๋ยวไปแป๊บเดียวแล้วจะเรียกแม่ขึ้นมานะ”
พ่อออกไปก่อนผมจะได้ประท้วง
ผมในตอนนั้นเชื่อสนิทใจว่าป้อมสร้างจากการเอาหมอนมาเรียงกันและคลุมทับด้วยผ้าห่มนี้เป็นปราการไร้พ่าย แต่คนที่อยู่ข้างนอกล่ะ?
“พ่อ...? พ่อ! แม่!”
รออยู่นานเท่าไหร่ก็ไม่มีใครออกมาสักที ผมขดตัวอยู่ใต้ป้อมของเราและรอ
“พ่อ...? พ่ออยู่ไหน?”
ต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติแน่ๆ
ผมค่อยๆ โผล่หน้าออกมานอกป้อม ฝนซาลงแล้ว พ่อยังไม่กลับขึ้นมา
ความสงสัยผลักให้ผมคลานลงจากเตียงและเปิดประตูเดินลงบันได บ้านเงียบจนวังเวง เดินลงบันไดมายังห้องกินข้าวที่ติดกับห้องครัวก็ยังไม่เจอใคร แต่ประตูบ้านเปิดค้างไว้
“พ่อจ๋า? แม่จ๋า?”
ลมฝนปะทะร่าง ผมเดินออกมาข้างนอก อาศัยไฟดวงเล็กบนกำแพงบ้านและไฟถนนมองสิ่งรอบตัว
ท่ามกลางสายฝน ร่างของพ่อนอนฟุบอยู่
“พ่อจ๋า!!!”
ผมรีบปรี่เข้าไป แต่เท้าก็หยุดชะงัก
ห่างจากร่างของพ่อเพียงเล็กน้อย...คือแม่ที่ดูเหมือนเงาทะมึนในสายฝน
“มะ แม่...?”
มีอะไรบางอย่างผิดปกติ ร่างของแม่เหมือนควันสีดำ
เสร็จแล้วแม่ก็ส่งเสียงกรีดร้องเสียดแก้วหู
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ผมถูกเสียงนั้นสะกดไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ เข่าอ่อนยวบทรุดลงกับพื้นคอนกรีตหน้าบ้านที่น้ำท่วมลึกถึงข้อเท้า
มองเห็นแม่กางกรงเล็บ ก้าวข้ามร่างของพ่อตรงเข้ามาหาผม
ปากขยับไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นเอง...
“เฮ้ย?! เกิดอะไรขึ้น?!”
ได้ยินเสียงคนข้างบ้านตะโกน ตามมาด้วยเสียงขย่มรั้วบ้าน แม้จะฝนตก แต่เสียงกรีดร้องของแม่ดังพอจะเรียกความสนใจของเพื่อนบ้าน เกิดความโกลาหลใหญ่จนบ้านทุกหลังในชุมชนเปิดผ้าม่านหรือประตูออกมอง
ผมไม่ได้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเพราะผมสลบไป
กว่าจะเข้าใจว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นก็...