“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มหาลัย
ตอนนี้ว่านรักและเพื่อนกำลังเดินขึ้นบันไดไปเรียนที่ชั้นสี่ของอาคารสถาปัตยกรรม
"มันไม่มาจริง ๆ เหรอวะวิชาอาจารย์สุนีเลยนะถ้ามันขาดอีกครั้งละก็มันไม่มีคะแนนะวิชานี้เลยนะเว้ย"
วิญาดาเอ่ยถามว่านรักอย่างสงสัย เพราะถ้าไอ้เสือขาดอีกครั้งเดียวมันจะไม่มีคะแนนวิชาของอาจารย์สุนีเลย ทศวรรษมักจะไม่ค่อยเข้าวิชาของอาจารย์สุนี เพราะมันไม่ค่อยชอบอาจารย์คนนี้สักเท่าไร มันเข้าวิชานี้ที่ไร มันโดนทำโทษทุกที เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะว่ามันมาเรียนสายยังไงละ แถมอาจารย์ก็โหดมันก็เลยไม่ชอบที่จะเรียนวิชานี้สักเท่าไหร่
"เออ กูไปปลุกมันก็ไม่ตื่นมันเอาสาวมานอนด้วย"
"อีกแล้วเหรอวะ มิน่ามึงปลุกยังไงมันก็ไม่ตื่นที่แท้เมื่อคืนก็เอาสาวมานอนด้วย"
"ขอทางหน่อยครับ"
เขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างเร่งรีบเพราะอีกห้านาทีอาจารย์ก็จะเขาสอนแล้ว ว่านรักและวิญาดาหลบกันไปคนละทาง
"มันจะรีบไปไหนวะ"
วิญาดาพูดขึ้นมาอย่างน่าหงุดหงิด เมื่ออยู่ ๆ เธอและเพื่อนเดินขึ้นบันไดอยู่ดี ๆ ก็มีผู้ชายที่ไหนรีบวิ่งมาแทรกกลางตอนพวกเธอคุยกันและยังตะโกนบอกจนเธอตกใจ
"ผู้ชายคนนั้นอยู่ห้องเดียวกันกับเรานิวิ"
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย เธอเคยเห็นหน้าเขาตอนที่เรียนห้องเดียวกับเธอหลายครั้งแล้ว
"ใครฉันไม่เห็นรู้จัก"
"ก็คนที่ชอบนั่งหลังห้องไงแก ฉันจำได้"
เวลาเขาเข้ามาในห้องเขาจะชอบนั่งหลังห้องเป็นประจำกับเพื่อนของเขา เธอเห็นตลอด
"ออฉันจำได้แล้วที่เพื่อนมันดำ ๆ ใช่ไหม"
วิญาดาจำได้แล้วว่านายคนเมื่อกี้ชอบนั่งหลังห้องกับเพื่อนที่มีผิวสีดำ
"ที่นายนั้นมันรีบก็เพราะว่า"
ว่านรักพูดขึ้นมาเสียงดังตาเบิกกว้าง
"สายแล้ว"
วิญาดาพูดแทรกขึ้นมาอย่างตกใจและยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาตาเบิกกว้าง
"ว่านอีกห้านาทีเราจะสายแล้วนะเว้ย"
วิญาดาบอกเพื่อน
แล้วทั้งสองก็รีบขึ้นบันไดไปเรียนที่ชั้นสี่ กว่าจะถึงชั้นที่สี่เธอและเพื่อนก็เหนื่อยหอบ และปวดขากันเลยทีเดียว ว่านรักและเพื่อนเดินเข้าไปในห้องเรียนอย่างเหนื่อย ๆ และยังมีเหงื่อเต็มใบหน้าจากการรีบเดินขึ้นบันได ยังดีที่อาจารย์สุนียังไม่เข้าสอน ทั้งสองมองหาที่นั่งเพราะที่ ๆ ที่เธอเคยนั่งมียัยกมลรัตน์กับยัยประภาพรนั่งแทนที่เธออยู่
"นี่ว่านไอ้เสือมันไม่มาเหรอวันนี้"
ว่านรักและวิญาดาเดินผ่านโต๊ะที่เธอเคยนั่งประภาพรก็เอ่ยถามว่านรักหน้าตายิ้มแย้ม
"ไม่มาทำไม"
"อะ ไอ้เสือมันทำตกไว้ที่ร้านเหล้าเมื่อคืน"
ประภาพรยื่นกระเป๋าเงินสีดำให้ว่านรัก แล้วว่านรักก็รับเอามาถือไว้
"ขอบคุณที่เก็บไว้ให้ไอ้เสือ เมื่อคืนมันไปกินเหล้าที่ไหน"
วิญาดาเอ่ยขอบคุณประภาพรและเอ่ยถามว่าไอ้เสือมันไปกินเหล้าที่ไหน เมื่อคืนทศวรรษชวนเธอและว่านรักไปกินเหล้า แต่เธอและเพื่อนไม่ไปกับมันด้วย และเธอก็ไม่ได้ถามมันด้วยว่ามันไปกินเหล้าที่ไหนกับใครเมื่อคืน
"หลังมอไงมันไม่ได้ชวนพวกแกไปเหรอ"
"ชวนอยู่ แต่พวกฉันไม่ไปเมื่อคืนแกสองคนก็ไปกับมันด้วยเหรอ"
ว่านรักเอ่ยถามประภาพร
"ใช่"
"นักศึกษาไปนั่งที่โต๊ะ"
อาจารย์สุนีพูดขึ้นมาเสียงดัง เธอเดินเข้ามาก็เห็นนักศึกษาหญิงสองคนกำลังคุยกันอยู่ที่โต๊ะก็เลยบอกให้ไปนั่งที่ของตัวเองให้เรียบร้อยว่านรักและวิญาดาได้ยินเสียงอาจารย์ก็หันไปดูและรีบไปนั่งที่โต๊ะทันที
"นางสาว ประภาพร กำมะนา"
"มาค่ะ"
"นายคำจันทร์ ศรีบุญเรือง"
"มาครับ"
"นายทศวรรษ บรรดาศักด์"
"เป็นไข้ค่ะ"
วิญาดาเอ่ยบอกอาจารย์ว่าเพื่อนชายของเธอเป็นไข้ไม่สามารถมามหาลัยได้ในวันนี้
"เป็นไข้บ่อยจังเลยนะเพื่อนเธอ"
สุนีพูดขึ้นมาและเขียนลงในสมุด
"ค่ะช่วงนี้เพื่อนหนูไม่ค่อยจะสบายสักเท่าไหร่นะค่ะอาจารย์"
"เหรอ ถ้าคาบหน้านายทศวรรษไม่มาเรียนอีกจะไม่มีคะแนนวิชานี้สักคะแนนเดียวนะ บอกเพื่อนด้วย"
"ค่ะเดียวหนูจะบอกเพื่อนให้นะค่ะ"
"อาจารย์สุนีดูไม่ค่อยจะเชื่อที่แกพูดสักเท่าไรนะ"
ว่านรักเอ่ยบอกเพื่อน
"ควงสาวไปทั่วจนมาเรียนไม่ได้ละสิ"
ดลวัฒน์พูดขึ้นมา
วิญาดาได้ยินดังนั้นก็หันไปมองข้างหลังตัวเองก็เห็นเพื่อนของนายที่รีบเดินขึ้นบันไดไปเรียนเมื่อเช้าหันมามองเธออยู่และยิ้มที่มุมปาก
"นายว่าอะไรนะเมื่อกี้"
วิญาดาเอ่ยถามดลวัฒน์อีกครั้งหน้าตาไม่พอใจ
"เธอโกหกอาจารย์ทำไม ฉันเห็นหลายครั้งแล้วที่มันไม่มาเรียนก็เพราะชอบไปกินเหล้าที่หลังมอแถมยังควงสาวไม่ซ้ำหน้าอีก"
ดลวัฒน์เห็นทศวรรษชอบไปกินเหล้าที่หลังมอเป็นประจำ และมันก็ควงหญิงไม่ซ้ำหน้า แต่ละวันเลย ที่เขารู้นะเหรอก็เพราะว่าเขาไปทำงานที่นั้นหลังเลิกเรียนทุกวัน ส่วนวันเสาร์อาทิตย์เขาหยุด
"นี่นาย!ว่าให้เพื่อนฉันเหรอ"
วิญาดาว่าขึ้นมาน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างไม่พอใจ
"ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ก็มันเป็นเรื่องจริง"
ดลวัฒน์พูดขึ้นมาเสียงเข้ม ทำไมเขาจะพูดไม่ได้ก็มันเป็นเรื่องจริง
ทั้งสองพูดคุยกันเสียงดังจนว่านรักที่ตั้งใจฟังอาจารย์อธิบายหันมองดูเพื่อนคุยกับใครเสียงดังอยู่
"แกมีเรื่องอะไรคุยกันเสียงดังเชียว"
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนเสียงเบากลัวว่าอาจารย์จะได้ยินเสียงที่เธอคุยกัน
"ก็ไอ้ดำนี่มันว่าไอ้เสือ ว่ามันชอบไปกินเหล้าชอบควงสาวไปทั่ว"
วิญาดาบอกเพื่อนเสียงไม่เบานัก เพราะอยากให้นายนี่ได้ยิน
"นี่เธอว่าใครดำห๊ะ!"
ดลวัฒน์ถามเธอด้วยความโมโหที่มาว่าเขาดำ ไม่ดูตัวเองเลย
"ก็นายนั้นแหละดำ"
ดลวัฒน์ได้ยินก็โกธรจนเลือดขึ้นหน้าที่มาว่าเขาอย่างนี้ เขาไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาแบบนี้เลย
"อีอ้วน!"
"พวกเธอมีเรื่องคุยอะไรกันห๊ะ! ออกไปยืนคุยข้างนอกสักสองสามชั่วโมงดีไหม ไม่ฟังครูสอนเลยใช่ไหม"
อาจารย์พูดขึ้นมาเสียงดังและชี้นิ้วไปที่ทั้งสองคนด้วยความโมโห ทั้งห้องเงียบกริบมีแต่เสียงของสุนีเท่านั้น และนักศึกษาทั้งห้องก็หันมามองวิญาดาและดลวัฒน์เป็นตาเดียว ส่วนเพื่อนของดลวัฒน์นั้นนอนหลับหันหน้าไปทางผนังตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้แล้ว และตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์สุนีดุคนในห้อง
"ไม่ดีค่ะ/ไม่ดีครับ"
"ออกไปยืนหน้าห้องจนกว่าอาจารย์จะสอนเสร็จ!"
แล้วทั้งสองก็พากันเดินออกไปยืนข้างนอกตามที่อาจารย์สั่งทันที เพราะถ้าไม่ออกไปตามที่อาจารย์สุนีสั่งพวกเธอได้โดนหักคะแนนจนหมดแน่
