“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"เป็นเพราะนายฉันเลยมายืนอยู่หน้าห้องแบบนี้"
วิญาดาว่าให้ดลวัฒน์อย่างอารมณ์เสีย
"เป็นเพราะเธอนั้นแหละที่ทำให้ฉันมายืนอยู่หน้าห้องตั้งหลายชั่วโมงแบบนี้"
เขาว่าให้เธออย่างหัวเสียที่ตัวเองโดนอาจารย์สุนีทำโทษ
"เพราะนายนั้นแหละ"
"เพราะเธอนั้นแหละที่มาว่าให้ฉันก่อน"
ดลวัฒน์ว่าขึ้นเสียงดังอย่างไม่ยอม ที่ตัวเองต้องมายื่นอยู่ข้างนอกเป็นชั่วโมงแบบนี้แทนที่จะได้นั่งเรียนในห้องสบาย ๆ แถมต้องยืนจนกว่าอาจารย์จะสอนเสร็จอีก เป็นเพราะยัยนี่คนเดียวที่ทำให้เขาต้องมายืนอยู่หน้าห้องจนปวดขา
"ก็นายอยากมาว่าให้เพื่อนฉันก่อนทำไมละ อีกอย่างนายก็ดำด้วย"
"ที่ฉันพูดมันเป็นความจริงทำไมฉันจะพูดไม่ได้ จะว่าไป แล้วเธอก็อ้วนเหมือนกันนะ"
ดลวัฒน์พูดยิ้ม ๆ
เมื่อวิญาดาได้ยินดังนั้นเธอก็โมโหเป็นอย่างมากจนร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง
"อร้ายยยย ไอ้ดำ"
ดลวัฒน์รีบเอามือไปปิดปากของวิญาดาทันทีที่เธอกรี๊ด เขากลัวว่าอาจารย์จะได้ยินเสียงยัยนี่กรี๊ดและจะโดนทำโทษหนักกว่าเก่า
"อือ อือ"
วิญาดาร้องออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อโดนดลวัฒน์เอามือปิดปากและเธอก็ดิ้นไปมาเพื่อให้เขาเอามือออกจากปากเธอ
"อี๋เค้ม นายเอามือมาปิดปากฉันทำไม ฉันเกือบหายใจไม่ออกเมื่อกี้"
เธอทำท่าทางขะยักแขยงและถามเขาทันทีหลังจากที่เขาเอามือออกจากปากเธอ
"เธอจะกรี๊ดหาอะไรห๊ะ เดี๋ยวอาจารย์ก็ได้ด่าพวกเราอีกหรอก ดีไม่ดีโดนทำโทษหนักกว่าเก่าแน่"
"ก็นายว่าให้ฉันนิ นายว่าฉันแรงเกินไปแล้วนะ"
มันก็จริงอย่างที่นายนี้ว่า แต่มันก็อดกรี้ดไม่ได้นิน่า วิญาดาคิด
"เธอก็ว่าฉันแรงเหมือนกันนั้นแหละ"
เอ่อจะไปแล้วเธอก็ว่าให้เขาแรงอยู่นะ แต่นายนี่ก็ว่าเธอแรงเหมือนกันนั้นแหละ คิดได้ดังนั้นเธอก็เอ่ยบอกกับเขาว่า
"งั้นก็หายกัน"
ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าวิญาดารู้สึกปวดขามาก เธออยากจะนั่งลงพื้นก็นั่งไม่ได้เพราะตัวเองโดนอาจารย์สุนีทำโทษอยู่ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็หันมามองดูเธอแปบเดียวก็หันหน้าไปทางอื่น คนที่เรียนอยู่ห้องข้าง ๆ ก็เริ่มทยอยพากันเดินออกมาจากห้องเรียน เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงแล้ว
"โอ้ยปวดขาโว้ย เมื่อไหร่อาจารย์จะมาปล่อยเนี่ย"
วิญาดาบ่นออกมาเสียงไม่เบานักและก็ก้มจับขาตัวเองไปด้วย ดลวัฒน์หันมามองแปบเดียวก็หันหน้าไปทางอื่น
"นี่นายไม่ปวดขาเหรอ"
เธอเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ว่าดลวัฒน์ไม่ปวดขาเหรอยืนเป็นชั่วโมงแล้วเธอไม่เห็นนายนี่จะบ่นเลยว่าปวดขาเหมือนเธอ หรือว่านายนี่ไม่ปวดขากันนะ เธอคิด
"ปวดสิเธอก็ถามอะไรแปลก ๆ ยืนตั้งสองชั่วโมงกว่าจะไม่ปวดได้ไง"
"ใครจะไปรู้เล่านายไม่เห็นบ่นอะไรเลย"
"ฉันไม่ได้เป็นพวกชอบบ่นเหมือนเธอไง"
ดลวัฒน์พูดออกมายิ้ม ๆ
"นี่นายหาว่าฉันบ่นเก่งเหรอ"
วิญาดาแว๊ดใส่ดลวัฒน์เสียงดัง
"ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลยว่าเธอบ่นเก่ง"
"นายไม่พูดแต่นายคิดใช่ไหมละ ฉันรู้"
เธอรู้ว่านายนี้ไม่ได้พูดออกมาให้เธอได้ยิน แต่คิดอยู่ในใจ เธอรู้ทันหรอกยะ
"ไม่ใช่เธอคิดเองเออเองทั้งนั้น"
ยัยนี่มันรู้ได้ไงวะว่าเขาว่าให้เธอ ดลวัฒน์คิด
เมื่อสุนีสอนเสร็จก็สั่งงานนักศึกษา
"อาจารย์จะให้นักศึกษาจับกลุ่มกันทำโมเดล สถานที่ต่าง ๆ อย่างเช่น โรงแรม คอนโด โรงเรียนอะไร แบบนี้ ห้องเรามีกันกี่คนนะ"
อาจารย์สุนีเอ่ยถามนักศึกษา
"ยี่สิบห้าคนค่ะอาจารย์"
ประภาพรเป็นตอบอาจารย์
"กลุ่มละห้าคน ก็ห้ากลุ่มพอดีส่งวันศุกร์อาทิตย์หน้านะ"
"ครับ/ค่ะ"
นักศึกษาทุกคนพากันจับกลุ่มกันหมดแล้ว
เหลือว่านรักและวรวิทย์เท่านั้นที่ไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม ว่านรักมองไปข้างหลังก็เห็นวรวิทย์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ไม่ได้สนใจที่จะหากลุ่มทำงานโมเดลเลยสักนิด ถ้านับดูพวกเธอก็มีสามคน ส่วนนายนี่กับเพื่อนก็ยังไม่มีกลุ่มก็เท่ากับว่าเหลือแค่พวกเธอกับนายนี่เท่านั้น คิดได้ดังนั้นว่านรักก็หันหน้าไปเรียกวรวิทย์
"นี่นาย นาย"
วรวิทย์ที่เล่นเกมในโทรศัพท์ก็เงยหน้าขึ้นมาและเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"นายมีกลุ่มอยู่แล้วรึยัง"
ว่านรักแกล้งเอ่ยถามเขา เธอรู้อยู่แล้วว่าเขานั้นยังไม่มีกลุ่มอยู่
"ยังทำไม"
เขาเอ่ยตอบแล้วก็ก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์ต่อ
"นายมาอยู่กลุ่มกับฉันไหม ฉันมีสามคนเหลือแค่สองคน นั้นก็คือนายกับเพื่อนนายส่วนคนอื่น ๆ เขามีกลุ่มอยู่กันหมดแล้ว"
"อืม"
เขาตอบเธอคำเดียวและเล่นเกมต่อ ว่านรักเห็นดังนั้นก็คิดว่านายนี่ไม่สนใจอะไรเลยเหรอแม้แต่งานกลุ่มนายนี่ก็ไม่สนใจ เอาแต่สนใจโทรศัพท์ ว่านรักคิด แล้วแบบนี้เธอจะทำโมเดลเสร็จไหม ยังไม่รู้เลยว่าพวกเธอจะทำโมเดลอะไรไปส่งอาจารย์อาทิตย์หน้า เธอจะมีงานส่งไหมเนี่ย คิดแล้วก็กลุ้มใจขนาดนายนี่ก็ไม่สนใจ แล้วเพื่อนเขาละจะไม่หนักกว่านี้เหรอ เฮ้อ
"นายพวกเราจะทำอะไรกันดี"
ว่านรักเอ่ยถามเขาอีกครั้ง
"เธออยากทำอะไรก็ทำเราทำได้หมดแหละ เราชื่อวรวิทย์นะ จะเรียกวิทย์ก็ได้"
วรวิทย์นะนำตัว วิทย์ หรือวรวิทย์ เรียนอยู่ปีสี่ คณะสถาปัตยกรรม อยู่ห้องเดียวกันกับว่านรัก สูงร้อยแปดสิบ หล่อขาว จมูกโด่งเป็นสัน หน้าตาคมฉบับชายไทย ชอบเล่นดนตรีโดยเฉพาะกีตาร์ ชอบฟังเพลง กินอะไรก็ได้ที่ไม่เผ็ด ไม่เปรี้ยว
"ฉันชื่อว่านรักนะ หรือจะว่านเฉย ๆ ก็ได้"
"อืม"
"ไม่น่าถามเลยเรา ขนาดงานกลุ่มยังไม่สนใจ ช่วยกันฉันคิดหน่อยก็ไม่ได้เล่นแต่โทรศัพท์มันมีดีอะไรกว่างานกลุ่ม"
ว่านนักบ่นออกมาเสียงเบา เมื่อเขาไม่ช่วยเธอคิดอะไรเลยเอาแต่เล่นโทรศัพท์ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้ว่ากลุ่มไหนทำอะไรกันบ้าง และเธอก็หันหน้ากลับไปนั่งที่ดีๆ
"เธอว่าอะไรนะเมื่อกี้"
วรวิทย์เงยหน้าขึ้นมาถามเธอ ว่านรักหันไปข้างหลังและเอ่ยบอกเขาว่า
"เปล่าเราไม่ได้พูดอะไรเลย"
"เหรอ เมื่อกี้ฉันได้ยินเธอพูดอยู่นะ"
เขาได้ยินแว้ว ๆ ว่าโทรศัพท์อะไรเนี่ยแหละ
"ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย นายคงจะหูฝาดไปเอง"
"เหรอ"
วรวิทย์ทำหน้าครุ่นคิดและเล่นเกมส์ต่อ
"แต่ละกลุ่มทำอะไรบ้าง ห้ามทำซ้ำกันนะนักศึกษา"
"หนูทำโรงเรียนค่าอาจารย์"
"ส่วนผมทำคอนโดครับจารย์"
"ผมทำโรงแรมครับ"
"หนูทำสถานีตำรวจค่ะอาจารย์"
สุนีไม่เห็นกลุ่มสุดท้ายพูดเธอก็เลยเอ่ยถามออกมา
"แล้วกลุ่มสุดท้ายละทำอะไรอาจารย์จะได้จดไว้"
ว่านรักเหลียวไปเห็นบ้านจัดสรรคข้างนอกหน้าต่างพอดีก็เลยตอบอาจารย์ไป บ้านจัดสรรคจะอยู่ใกล้มหาลัยที่เธอเรียนอยู่ ที่เธอมองเห็นก็เพราะว่าเธอเรียนที่ชั้นสี่ เห็นทุกหลังคาของบ้านจัดสรรคนี้เลย
"เออคือหนูทำบ้านจัดสรรคค่ะ"
"ให้แต่ละกลุ่มเขียนชื่อและงานที่จะทำใส่กระดาษเสร็จแล้วนำไปส่งอาจารย์ที่ห้องพักนะ"
"ค่ะ/ครับ"
ว่านรักจัดการเขียนชื่อตัวเองและเพื่อนลงไปในกระดาษเสร็จแล้วก็เดินไปหาวรวิทย์ที่โต๊ะและวางกระดาษลงตรงหน้าของเขา
วรวิทย์เงยหน้าขึ้นมาดู
"อะไร"
"เขียนชื่อของวิทย์และเพื่อนลงไปฉันจะได้เอาไปให้ยัยพา"
วรวิทย์หยิบเอากระดาษขึ้นมาดู
"ว่านจะทำบ้านจัดสรรคเหรอ"
"ใช่"
แล้ววรวิทย์ก็เขียนชื่อตัวเองและเพื่อนลงไปในกระดาษเขียนเสร็จแล้วก็ยื่นให้ ว่านรักรับเอามาถือไว้
"วิทย์มีไลน์ไหม"
"มีทำไมจะเอาเหรอ"
"ใช่"
ว่านรักพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"เฮ้ยเราพูดเล่นน่า เธอจะเอาจริง ๆ เหรอ"
"ไอดีอะไร"
"08496****"
ติ้ง
"เพิ่มเพื่อนสำเร็จ"
"โอเค เดี๋ยวฉันไลน์ไปหานะ"
"อย่าลืมทำงานที่อาจารย์สั่งด้วยละ เลิกคลาสได้ ใครที่เป็นเพื่อนสองคนนั้นบอกเพื่อนด้วยว่าอาจารย์สั่งงานอะไร"
"ค่ะ"
แล้วทุกคนก็พากันเดินออกไป
"วิอาจารย์ปล่อยแล้ว เราไปกินข้าวกัน"
ว่านรักเดินออกมาบอกเพื่อน และยื่นกระเป๋าสะพายข้างให้เพื่อน วิญาดายื่นมือไปรับและพูดว่า
"ขอบคุณ"
และก็พากันเดินลงบันไดไปกินข้าวที่โรงอาคารคณะตัวเอง
ส่วนดลวัฒน์นั้นที่ได้ยินว่าอาจารย์ปล่อยให้ไปกินข้าวแล้ว ก็เดินเข้าไปในห้องเห็นเพื่อนกำลังเก็บสมุดหนังสือเข้ากระเป๋า
"มึงทำอะไรวะอาจารย์ถึงได้ลงโทษมึงกับผู้หญิงคนนั้น"
วรวิทย์ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าทำไมดลวัฒน์ถึงโดนทำโทษ เขาตื่นขึ้นมาก็เห็นเพื่ิอนกับผู้หญิงตัวอ้วน ๆ เดินออกไปจากห้องเรียนไปแล้ว
"ก็ยัยนั่นมันว่ากูดำ พอกูว่าคืนยัยนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมา กูก็เลยโดนอาจารย์ว่าและโดนทำโทษ"
"ออ มึงว่าอะไรให้ยัยนั่นวะ ถึงได้กรี๊ดขนาดนั้น"
วรวิทย์อยากรู้ว่าเพื่อนว่าอะไรให้ผู้หญิงคนนั้น ถึงได้ร้องกรี๊ดออกมาขนาดนั้นจนโดนอาจารย์สุนีทำโทษให้ยืนอยู่หน้าห้องเป็นชั่วโมง
"กูด่ายัยนั่นว่าอ้วน"
"เฮ้ย!มันไม่แรงไปเหรอวะ"
วรวิทย์ร้องออกมาอย่างตกใจที่ดลวัฒน์ว่าให้ผู้หญิงคนนั้นว่าอ้วน
"ไม่แรงไปหรอกที่ยัยนั้นว่ากูมันก็แรงเหมือนกัน"
"ที่ว่าดำมันก็เข้ากับมึงนะ"
วรวิทย์พูดยิ้ม ๆ สะพายกระเป๋าเป้เสร็จเขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที กลัวว่าไอ้ดลมันจะมาบีบคอเขา
"ไอ้วิทย์มึงว่ากูเหรอ"
พูดจบก็รีบวิ่งตามเพื่อนไปทันที