“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
12:00
ที่โรงอาหาร
วิญาดาและว่านรักเดินเข้ามาในโรงอาหาร ก็เห็นคนเต็มโรงอาหารเลย แถมร้านอาหารที่เธอชอบกินก็มีคนต่อแถวยาวเยี่ยด
"วันนี้คนเยอะจังวะ"
วิญาดาพูดขึ้นมาและมองหาที่นั่ง มองหาอยู่นานเธอก็เห็นอยู่โต๊ะหนึ่งที่ยังว่างอยู่ อยู่ทางซ้ายมือใกล้กับร้านขายน้ำปั่น ส่วนว่านรักก็มองหาที่นั่งเหมือนกัน
"แกฉันเห็นโต๊ะว่างแล้ว ไปเร็วเดี๋ยวมีคนมานั่งก่อน"
วิญาดาจูงมือเพื่อนให้เดินไปด้วยกัน หลังจากที่พูดจบ เธอกลัวว่าถ้าไม่รีบเดินไป เดี๋ยวมีคนมานั่งก่อนพวกเธอ
พอได้ที่นั่งแล้วว่านรักก็เอ่ยบอกเพื่อนว่า
"วิแกนั่งอยู่นี่นะเดี๋ยวฉันจะเอามาให้แกเอง แกจะเอาอะไร"
"ฉันเอาข้าวผัดหมู กับน้ำกระเจี๊ยบแก้วหนึ่ง"
พูดจบก็หาเงินในกระเป๋าให้เพื่อน
"โอเค"
ว่านรักเดินไปต่อแถวร้านป้าเพ็ญ รอไม่นานก็ถึงคิวของเธอ
"ป้าหนูเอาข้าวผัดหมูกับหมูผัดกระเทียมพริกไทยอย่างละจานค่ะ"
"รอแปบนะหนูหลานป้าไปเอาหมูอยู่ หมูป้าหมดนะ"
"ค่ะ"
รอไม่นานเธอก็ได้อาหารสองจานมาอยู่ในมือและว่านรักก็เดินถัดไปอีกร้านหนึ่งเพื่อไปซื้อน้ำของตัวเองและเพื่อน
"อะของแกข้าวผัดหมูและน้ำกระเจี๊ยบของแก"
ว่านรักพูดแล้วก็วางจานข้าวและแก้วน้ำลงตรงหน้าเพื่อน
"ขอบคุณ แกฉันปวดขามากยืนตั้งสองชั่วโมงเป็นเพราะนายนั้นฉันเลยปวดขาอย่างนี้"
"เป็นเพราะแกต่างหากที่ไปว่าเขาดำก่อน"
ว่านรักไม่เห็นด้วยกับเพื่อน เพราะวิญาดาไปว่าให้เขาก่อน ผู้ชายคนนั้นก็เลยโมโหร้องออก
มาเสียงดังจนโดนอาจารย์สุนีทำโทษ
"นี่แกเข้าข้างมันเหรอ"
"บ้าฉันไม่ได้เข้าข้างนายนั้น แต่ฉันพูดตามความเป็นจริงถ้าแกไม่ไปว่าเขาก่อนแกคงไม่ถูกทำโทษจนปวดขาแบบนี้หรอก"
"แต่ไอ้ดำนั้นมันก็ว่าฉันเหมือนกันนะ"
"มา ๆ กินข้าว"
ว่านรักพูดตัดบทเพื่อน
แล้วว่านรักและวิญาดาก็ลงมือทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
"วันนี้กินอะไรดีวะเพื่อน"
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนเมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร
"เหมือนเดิม"
"มึงไม่เบื่อบ้างเหรอวะ กินแต่ผัดกะเพรา"
"ไม่เบื่อเว้ย ผัดกะเพราอร่อยจะตาย"
"คนเยอะจังวะไอ้วิทย์ ไปกินคณะวิศวะดีไหมเพื่อน กูได้ยินมาว่าร้านข้าวมันไก่ของคณะวิศวะโครตอร่อยเลย ไปไหมวะ กูอยากลองไปกินดูวะ"
ตอนที่เขาไปเข้าห้องน้ำเขาได้ยินพวกผู้ชายคณะสถาปัตย์คุยกันว่าร้านอาหารร้านนี้อร่อยมาก เขาอยากจะไปลองชิมดูว่ามันจะอร่อยแค่ไหนกันเชียวพวกเด็กสถาปัตย์ถึงได้บอกว่าอร่อยนักอร่อยหนา
"ไม่ไปกูขี้เกียจเดิน กินนี่แหละมันไกล"
คณะวิศวะอยู่ไกลจากคณะของเขาอยู่ประมาณสี่กิโลเมตร เขาขี้เกียจเดิน อีกอย่างอาหารที่นี่ก็อร่อยด้วย ไม่จำเป็นที่จะต้องไปกินที่คณะอื่นเลย
"อะไรวะที่โรงอาหารคณะวิศวะผัดกะเพราอาจจะอร่อยกว่าร้านป้ากานของมึงก็ได้นะเว้ย"
"มึงอยากไปก็ไป กูจะกินที่นี่"
บอกเพื่อนเสร็จก็เดินเข้าไปในโรงอาหาร
ดลวัฒน์เดินตามเพื่อนมา
"เอ่อ ๆ กินนี่ก็ได้วะแล้วพวกเราจะนั่งกินที่ไหนวะโต๊ะเต็มขนาดนี้"
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนสนิทและมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนนั่งโต๊ะทุกโต๊ะในโรงอาหารจนหมดแล้ว ไม่มีที่ว่างที่เขาและเพื่อนจะนั่งได้เลย
"เดี๋ยวก็มีคนลุกออกจากโต๊ะเชื่อกูสิ"
วรวิทย์คิดว่าต้องมีสักโต๊ะแหละที่มีคนลุกออกไป ไม่มีคนนั่งอยู่ที่โต๊ะตลอดหรอกเขาคิด
ร้านป้ากานตอนนี้ไม่มีคนต่อแถวเลยทั้งสองเดินไปที่ร้านของป้าทันที
"ป้าครับผมเอาเหมือนเดิม ไอ้ดลมึงเอาไรวะ"
บอกป้ากานเสร็จก็หันไปถามเพื่อนว่าจะเอาอะไร
"แกงเขียวหวาน"
"ตามนั้นนะครับป้า"
รอไม่นานเอาก็ได้อาหารตามที่สั่ง ทั้งสองเดินถือจานข้าวมองหาที่นั่ง
"ไหนมึงบอกว่าเดี๋ยวคนมันก็ลุกออกจากโต๊ะไปไง"
ดลวัฒน์บ่นให้เพื่อนเสียงไม่เบานัก
"กูนึกว่าคนจะลุกออกไปไง"
ตอนที่พวกเราไปสั่งข้าวไม่คิดว่าจะเต็มเหมือนเดิม
"โอ้ยแล้วที่นี้พวกเราจะนั่งกินข้าวที่ไหนละ"
วรวิทย์มองหาที่นั่งอีกครั้งเขาเหลือบไปเห็นว่านรักและเพื่อนของเธอกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ที่โต๊ะ
"กูได้ที่กินข้าวแล้ววะ"
"ที่ไหนวะ"
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัย
"นั่นไง"
ดลวัฒน์มองตานิ้วที่เพื่อนชี้ไปก็เห็นผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลรูปร่างอ้วนนั่งหันหลังให้เขาอยู่ และก็มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งทานข้าวอยู่ด้วย สงสัยจะเป็นเพื่อนกันมั้ง เขาคิด
"อย่าบอกนะว่ามึงจะไปนั่งกับเขา"
"เออ"
"มึงรู้จักเขาเหรอวะถึงไปนั่งกับเขา"
"กูเพิ่งรู้จักเขาวันนี้ตอนเช้า"
"มึงไปรู้จักเขาตอนไหนวะทำไมกูไม่รู้เรื่อง"
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัยว่าไอ้วิทย์มันไปรู้จักผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงและมันไม่เคยมีเพื่อนผู้หญิงเลยตั้งแต่เรียนที่นี่มีแค่เขาเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกับมัน
"ห๊ะ! มึงเพิ่งรู้จักเขาวันนี้แล้วจะไปนั่งกินข้าวกับเขาเนี่ยนะ กูไม่ไปนะเว้ย กูไม่รู้จัก"
ดลวัฒน์อุทานออกมาด้วยความตกใจ เขาไม่อยากไปนั่งกับคนที่ไม่รู้จัก แถมเพื่อนของเขาก็เพิ่งจะรู้จักวันนี้ตอนเช้าด้วย
"เออก็มันไม่ที่นั่งไงหรือมึงจะไปนั่งกินข้าวที่หน้าคณะวะ ไกลก็ไกลกูขี้เกียจเดินกลับไปกลับมา"
ที่ว่าเดินกลับไปกลับมานั้นคือถ้ากินข้าวเสร็จแล้วก็ต้องเอาจานข้าวมาส่งอีก
"เอ่อ ๆ ไปก็ไป"
"ว่านเราขอนั่งด้วยได้ไหมพอดีว่าเราไม่มีโต๊ะนั่งนะ"
วรวิทย์พูดน้ำเสียงปกติด้วยรอยยิ้ม
"ได้ดินั่งกันหลายคนจะได้สนุก"
ว่านรักพูดด้วยรอยยิ้ม
วิญาดาที่กำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองดูว่าใครมาเรียกชื่อยัยว่านเพื่อนของเธอ ไม่น่าจะใช่ไอ้เสือเพราะน้ำเสียงไม่เหมือนทศวรรษเลยสักนิด
"เฮ้ย!ไอ้ดำ"
วิญาร้องออกมาด้วยความตกใจและเอาโทรศัพท์ว่างลงที่โต๊ะ
ทันทีด้วยความตกใจไม่คิดว่านายนี้จะมาอยู่ตรงนี้
"เฮ้ย!ยัยอ้วน"
ดลวัฒน์ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจเหมือนกันกับวิญาดา
"ว่านไม่ต้องให้ไอ้ดำนี่นั่งนะ ส่วนหนุ่มรูปหล่อคนนี้นั่งได้"
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงขึงขังและหันไปบอกกับวรวิทย์หน้าตายิ้มแย้ม
เมื่อได้ยินที่วิญาดาพูดดลวัฒน์ก็พูดออกมาเสียงดังอย่างโมโหว่า
"ทำไมฉันจะนั่งไม่ได้ เก้าอี้นี้เป็นของเธอหรือไงห๊ะ"
ทำไมเขาจะนั่งไม่ได้ ที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของยัยนี่สักหน่อยกับเพื่อนเขาทำไมเธอให้นั่งได้ สงสัยจะเห็นว่าเพื่อนเขาหล่อสูงขาว และคงจะไม่อยากให้เขานั่งด้วย อีกอย่างเพื่อนของยัยนี่ก็บอกว่านั่งได้
"ไม่ แต่ฉันมานั่งก่อนนายฉันมีสิทธิ์ที่จะให้ใครนั่งก็ได้"
วิญาดาพูดขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่พอใจ
ว่านรักหันไปมองวรวิทย์แล้วยิ้มบาง ๆ ให้
ส่วนเขาแค่มองไปไม่ได้ยิ้มอะไรให้เธอ แล้วว่านรัก ก็หันไปมองรอบ ๆ ทุกคนในโรงอาหารหันมามองพวกเธอเป็นตาเดียวอยู่ตอนนี้
"ยัยวิใจเย็น ๆ ก่อนคนทั้งโรงอาหารหันมามองพวกเราแล้ว แกไม่อายหรือไง"
ว่านรักบอกเพื่อนเสียงเบา วิญาดาหันไปมองตามที่เพื่อนบอกก็เห็นนักศึกษาทั้งชายและหญิงกำลังหันมามองเธออยู่ตอนนี้ บางคนก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วก็กินข้าวต่อ เห็นแบบนั้นวิญาดาก็รู้สึกอายขึ้นมาที่คนหันมามองเธอ
แล้ววิญาดาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
"มา ๆ นั่งเลย"
ว่านรักเอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งสองคนให้นั่งลง ดลวัฒน์นั่งข้างว่านรักเพราะเขาไม่อยากจะนั่งใกล้ยัยอ้วน
"นายมานั่งนี่"
วิญาดาเอ่ยบอกวรวิทย์ด้วยรอยยิ้มให้มานั่งด้วยกันกับเธอ เมื่อเห็นนายนั้นนั่งลงข้างเพื่อของเธอแล้ว