“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"เฮ้ยนั้นพี่เสือใช่ไหม"
ลีน่าเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้ม เมื่อเธอเห็นทศวรรษกำลังต่อแถวซื้อน้ำอยู่ ยิ่งได้มองใกล้ ๆ พี่เสือของเธอก็ยิ่งหล่อ หล่ออะไรขนาดนี้วะเธอคิด
"ใช่"
ลีน่ายิ้มกว้างพร้อมกับมองดูพี่เสือด้วยความปลื้ม
พริมา หรือ ลีน่า เรียนสถาปัตย์ปีสอง หน้าตาน่ารักและสวยหุ่นดี สูงร้อยหกห้าเซน ผิวขาวตาโต ใครเห็นเธอก็บอกว่าเธอนั้นน่ารักเหมือนตุ๊กตา เธอนั้นปลื้มพี่เสือมาก ปลื้มตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแล้ว
"อร้ายยตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีกอะ"
ลีน่าพูดด้วยรอยยิ้มแล้วทำสีหน้าตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอพี่เสือตัวเป็น ๆ เธอไม่เคยเห็นพี่เสือเลย เคยเห็นแต่ในเฟส และกลุ่มมหาลัยที่มีคนชอบโพสต์รูปพี่เสือลงบ่อย ๆ
"ลีน่ามึงชอบพี่เสือเหรอ"
แอลเอ่ยถามเพื่อนสาว
เมื่อเห็นว่าเพื่อนดีใจที่ได้เจอทศวรรษ
วรรณา หรือ แอล เพื่อนของลีน่า เธอคนนี่สวย แต่ไม่ชอบทาแป้งแต่งหน้าใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ กระโปรงยาวไปถึงตาตุ่ม ผิวขาว สูงร้อยเจ็ดสิบ เรียนสถาปัตย์เหมือนกันกับลีน่า และเกล
"อืม ชอบมากกูปลื้มพี่เขา ถ้ากูได้เป็นแฟนกับพี่เสือนะกูคงมีความสุขทุกวันเลย"
ลีน่าบอกเพื่อน
"ฝันบ้า ๆ นะแกนะ พี่เสือเขาไม่เอามึงหรอก สาวเยอะจะตาย เจ้าชู้ด้วย เขาได้มึงแล้วเขาก็เขี่ยมึงทิ้งเชื่อกูสิ"
เกลพูด เกดแก้ว หรือเกล ผิวขาว คิ้วดกสีดำ ตัดผมสั้นเหมือนผู้ชาย เธอเป็นทอม สูงร้อยเจ็ดสิบ เรียนสถาปัตย์ปีสอง
ลีน่ารู้อยู่ว่าพี่เสือนั้นเจ้าชู้ มีคนชอบพี่เสือเยอะเพราะพี่เขานั้นทั้งหล่อทั้งรวย มีแต่ผู้หญิงเข้าหาตลอด แต่เธอก็อดชอบพี่เสือไม่ได้เลย ถึงพี่เสือจะเจ้าชู้ หรืออะไรก็ตามเธอก็จะปลื้มและชอบตลอด
"จริงอย่างที่ไอ้เกลพูดนะลีน่า"
แอลเห็นด้วยกับเกล
"นี่แกจะไปไหนลีน่า"
เกดแก้วเอ่ยถามเพื่อน เมื่อเห็นพริมากำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไปหาพี่เสือ"
พูดจบก็เดินไปต่อแถวข้างหลังทศวรรษ
"แกจะบ้าเหรอรู้ว่าพี่เขาเจ้าชู้ก็ยังจะไปหาเขาอีกนะยัยลีน่าอกหักขึ้นมาฉันไม่ปลอบแกนะ"
เกดแก้วพูดออกมาอย่างโมโหรู้ว่าพี่เสือ เสือผู้หญิงสมชื่อก็ยังจะไปหาเขา คนอื่นในคณะเราก็มีคนหล่อตั้งเยอะตั้งแยะกับไม่ไปชอบ แต่มาชอบคนเจ้าชู้ เธอละไม่เข้าใจยัยลีน่าเลยจริง ๆ
พริมาเอามือสะกิดไหล่ทศวรรษ
"ใครมาสะกิดหลังกูวะ"
เขาพูดกับตัวเองเสียงเบา
"พี่เสือค่ะ"
ทศวรรษหันไปมองก็เจอกับผู้หญิงหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มให้เขาอยู่ เขาเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มให้เธอ
"น่ารักจังวะ"
ทศวรรษคิดในใจ
"มีอะไรครับน้อง"
"ลีน่าขอถ่ายรูปกับพี่เสือได้ไหมค่ะ"
พริมาพูดออกมาด้วยความเขินอาย
"ได้สิครับ"
ทศวรรษตอบด้วยรอยยิ้ม
"น้องเอาน้ำอะไร"
พริมากำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกับทศวรรษแต่ชายหนุ่มร้านขายน้ำก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
"ชาไทยครับพี่"
เขาตอบร้านขายน้ำ
"รอพี่จ่ายเงินเสร็จก่อนแล้วเราไปถ่ายรูปตรงนั้นดีไหม"
ทศวรรษพูดด้วยรอยยิ้ม และชี้นิ้วไปที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้ ๆ กับโรงอาหาร
"ได้ค่ะพี่เสือ"
พริมายิ้มให้เสืออย่างเขินอาย ไม่คิดว่าพี่เสือจะสุภาพขนาดนี้ รอยยิ้มนั้นก็ทำให้เธอแทบละลายเลยทีเดียว ไม่คิดว่าพี่เสือคนหล่อจะให้เธอถ่ายรูปด้วย อร้าย คิดแล้วก็เขิน
"สามสิบครับ"
หนุ่มร้านขายน้ำเอ่ยบอกและยื่นแก้วน้ำชาไทยไปให้ทศวรรษ เขารับมาถือไว้และล้วงหากระเป๋าเงินในกางเกงทั้งสอง มันก็ไม่มีกระเป๋าเงินอยู่ในนั้นเลย
กระเป๋าเงินหายไปไหนวะ เขาคิดในใจ
"เอออออ"
ทศวรรษพูดแล้วก็ยิ้มบาง ๆ ให้ ชายขายน้ำเมื่อเห็นท่าทางของเขาแล้วก็คิดว่าทศวรรษนั้นไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำแน่นอน
"นี่อย่าบอกนะว่าไม่มีเงินน่ะ"
ชายหนุ่มเอ่ยถามทศวรรษเสียงเข้มที่เขาไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำที่ตัวเองสั่ง
"เออ คือว่ากระเป๋าเงินผมเสียขอติดไว้ก่อนได้ไหมครับพี่"
"ไม่ได้ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องเอา"
ลีน่าที่ยืนเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างหลังเสือก็ได้ยินที่พี่เสือกับร้านขายน้ำคุยกัน พริมาล้วงเงินในกระเป๋าเอาแบงค์ยี่สิบกับเหรียญสิบออกมา
"อะนี่ค่ะ"
เธอยื่นเงินให้พ่อค้าขายน้ำทันทีที่พูดจบ
พ่อค้าหนุ่มยื่นมือไปรับเงินที่ลีน่าให้
"ขอบคุณนะน้องลีน่าที่จ่ายเงินค่าน้ำให้พี่เมื่อกี้"
"ไม่เป็นไรค่ะลีน่าเต็มใจช่วยพี่เสือ"
แล้วทศวรรษเดินนำลีน่าไปที่ต้นไม้ใหญ่เพื่อถ่ายรูป ทั้งสองยืนเคียงคู่กันถ่ายรูป โดยที่พริมายื่นโทรศัพท์ไปข้างหน้าเพื่อถ่ายรูปกล้องหน้าด้วยกัน
แชะ แชะ
เธอกดถ่ายสองครั้ง พอถ่ายเสร็จก็เอ่ยบอกทศวรรษว่า
"ขอบคุณค่ะพี่เสือลีน่าไปหาเพื่อนก่อนนะค่ะ"
บอกพี่เสือเสร็จก็เดินไปหาเพื่อน และมองดูรูปในโทรศัพท์ก็อมยิ้มไปด้วย
"ยิ้มอะไรหน้าบานเชียวนะแก ฉันเห็นนะเมื่อกี้แกถ่ายรูปกันมาใช่ไหม"
วรรณาเอ่ยแซวเพื่อน
"พี่เสือเขาได้ทำอะไรแกไหม"
เกดแก้วเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ว่าทศวรรษได้ทำอะไรเพื่อนของเธอหรือเปล่า เธอคิดว่าพี่เสือต้องลวนลามยัยลีน่า หรือไม่ก็มองด้วยสายตาหื่น ๆ ตอนที่ยัยลีน่าไม่รู้ตัวก็เป็นได้
"พี่เสือไม่ได้ทำอะไรฉัน พี่เสือสุภาพกับฉันมากไม่ได้ทำอะไรอย่างที่แกคิดหรอกยัยเกล"
"ไม่มีอะไรก็ดีแล้วฉันก็แค่ถามดู แกอย่าไว้ใจพี่เสือของแกให้มากนักระวังแกจะอกหักโดยไม่รู้ตัว"
เกดแก้วเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี จะไปเอาอะไรกับคนเจ้าชู้ เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแบบนั้น
"วันเสาร์นี้พี่เสือนัดกูไปทานข้าวที่ห้างด้วย"
"เฮ้ย!เจอกันแค่ครั้งเดียวพี่เสือถึงกับเลี้ยงข้าวมึงเลยเหรอวะ"
วรรณาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความตกใจ
"ก็ฉันจ่ายเงินค่าน้ำให้พี่เสือ พี่เขาก็เลยเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนฉันละมั้ง"
"พี่เสือออกจะรวยทำไมไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำวะ กูไม่เข้าใจ"
เกดแก้วไม่เข้าใจว่าคนอย่างทศวรรษ ทำไมถึงไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำ บ้านของเขาก็ออกจะรวยปานนั้น
"พี่เสือเขาทำกระเป๋าตังค์หายนะ ก็เลยไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำ ฉันก็เลยจ่ายให้พี่เขา"
"ออ ฉันไปกับแกได้ไหมยัยลีน่าวันเสาร์"
วรรณาเอ่ยถามเพื่อน เธออยากจะไปกับเพื่อนด้วย อยากรู้ว่าที่พริมาพูดมานั้นใช่เรื่องจริงไหม ที่ว่าพี่เสือนั้นเป็นคนสุภาพบุรุษกับยัยพริมา เพื่อมีอะไรเธอก็จะช่วยเพื่อนได้ทัน
"ฉันอยากไปกับพี่เสือแค่สองคน"
"แกไม่กลัวเหรอ"
เกดแก้วถาม
"กลัวว่าพี่เสือจะทำอะไรฉันงั้นเหรอ เรื่องนั้นฉันไม่กลัวหรอก"
"ก็แล้วแต่แกเลยลีน่า มีอะไรก็โทรมาหาฉันนะเว้ย"
ถึงเกดแก้วจะเตือนเพื่อน และเพื่อนเธอก็ไม่ฟังเธอเลย แต่เธอก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้
"อืม"
