“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พอกินข้าวเสร็จวรวิทย์กับดลวัฒน์ก็พากันกลับห้อง เพราะวันนี้เขามีเรียนแค่ตอนเช้า
ส่วนทศวรรษนั้นก็กลับบ้านไปหาพ่อแม่ตามที่ตกลงกันไว้ว่าทุกวันศุกร์เสาร์อาทิตย์เขานั้นต้องกลับมานอนบ้าน เพราะพวกท่านคิดถึง ตอนที่อยู่ปีหนึ่ง ปีสองทศวรรษไม่เคยกลับบ้านเลยอยู่แต่คอนโดกับเพื่อน พอมาปีที่สามพ่อกับแม่ของทศวรรษก็เลยตกลงกับเขาว่า ถ้าไม่กลับมาบ้านวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์พวกท่านก็จะยึดรถ และบัตรเครดิตต่าง ๆ ของเขาไป ไม่เว้นแม้แต่เงินสดที่เขามีติดตัวเอาไว้ด้วย ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลับบ้านทุกวันศุกร์ตลอดเลย ว่านรักกับวิญาดาพากันไปเดินเล่นที่ห้าง
ห้างสรรพสินค้า
17:00
"ว่านเราไปกินไอติมกันไหมเสร็จแล้วเราเดินไปดูทางนู้นกัน"
วิญาดาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางโซนเสื้อผ้า
เธออยากเดินดูเสื้อผ้าว่ามีอะไรลดราคาไหม ถ้าไม่มีเธอก็เดินดูเสื้อผ้าเฉย ๆ
"เอาสิฉันอยากกินอะไรเย็น ๆ พอดี"
ทั้งสองพากันเดินเข้าไปในร้านขายไอศกรีมชื่อดังโดยที่ว่านรักนั่งรอที่โต๊ะส่วนวิญาดาไปสั่งไอติม
"เอาวานิลลาสองค่ะ"
"ไฝยี่สิบบาท"
เธอยื่นเงินแบงค์ยี่สิบให้พนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ พอได้ไอติมแล้ววิญาดาก็เดินถือไอติมไปหาเพื่อนที่โต๊ะ
"มึงจะไปร้านหลังมอจริง ๆ เหรอวะ"
ว่านรักถามเพื่อนสนิทและเธอก็กัดกินไอติมไปด้วย วิญาดาไม่ได้ไปร้านนี้เป็นปีแล้ว เธอไม่ค่อยจะชอบไปร้านหลังมอสักเท่าไหร่ เพราะมีแต่นักศึกษาชายและหญิงไปที่ร้านนี้กันเยอะ
นาน ๆ ทีเธอจะไปที่นั่นสักครั้ง บางครั้งเธอก็ไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์
"อืม"
"แกไม่เชื่อที่ดลพูดจริงเหรอ ฉันว่าเขาดูจริงใจอยู่นะ ดลไม่ได้โกหกแกหรอก"
ว่านรักเชื่อที่ดลวัฒน์พูด ดูจากท่าทางของเขาแล้วเขาคงไม่ได้โกหก เธอหรอก เวลาพูดก็ดูจริงใจ มีแต่ยัยวินี่แหละที่ไม่เชื่ออยู่คนเดียว วรวิทย์บอกอยู่ว่าเพื่อนเขานั้นกินได้สองแก้วและยังไม่ชอบดื่มเหล้าอีกด้วยวรวิทย์ตอบยัยวิซะขนาดนั้นยัยวิยังไม่เชื่ออีก
"แกรู้ได้ยังไงว่ามันไม่ได้โกหก ฉ้นไม่เชื่อหรอกนะคืนนี้แหละแกได้รู้แน่ว่านายดลเป็นอย่างที่พูดไหม ฉันจะถ่ายวิดีโอส่งมาให้แกดูเลย"
"จ้าแม่คนไม่เชื่อ"
"ว่าแต่แม่แกจะมาหาแกกี่โมงเหรอ"
วิญาดาเอ่ยถามว่านรัก
ว่านรักยังไม่ทันตอบเพื่อน แม่เธอก็โทรมาพอดี
Rrrrrr
ว่านรักกดรับสาย
"ฮัลโลค่ะแม่"
"ตอนนี้ลูกอยู่ไหน"
"อยู่ที่ร้านไอติมค่ะ"
"แม่มาถึงแล้วนะ แม่รอว่านอยู่ที่ร้านเคเอฟซีรีบ ๆ มานะว่าน"
"ค่ะ ว่านจะไปเดี๋ยวนี้เลย"
"แม่ฉันมาแล้ว ไปก่อนนะแก"
ว่านรักบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม และหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
และเดินออกมาจากร้าน
"อืม"
"เราคงต้องเดินดูเสื้อผ้าคนเดียวสินะ"
วิญาดาพูดกับตัวเอง
ว่านรักเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านเคเอฟซีก็เห็นแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างกับกระจก เธอเดินเข้าไปหาแม่ และนั่งลงตรงข้ามกับวิมล
"แม่มีอะไรค่ะถึงได้นัดว่านมาหาที่ห้าง"
เธอเอ่ยถามแม่ทันทีที่หย่อนก้นลงเก้าอี้
"กินก่อนแม่ซื้อไก่มาเยอะเลย ว่านอยากกินอะไรไหมเดี๋ยวแม่ไปสั่งมาให้"
วิมลเอ่ยถามลูกสาวด้วยรอยยิ้ม
"แค่นี้หนูก็กินไม่หมดหรอกค่ะ"
ว่านรักมองดูไก่ในถังสองอัน เยอะขนาดนี้เธอกินไม่หมดหรอก ตั้งสองถัง แถมน้ำโค้กอีก
"โอ้ยอิ่มจัง"
ว่านรักพูดขึ้นมาพร้อมกับจับพุงตัวเองไปด้วย
พอกินเสร็จเธอก็เอ่ยถามวิมลอีกครั้งว่า
"หนูกินอิ่มแล้ว แม่มีเรื่องอะไรจะบอกว่านเหรอค่ะ"
"แม่อยากให้ว่านไปอยู่บ้านสักสามวันหน่อยได้ไหม"
"แม่จะไปไหนคะ"
ว่านรักเอ่ยถามวิมลด้วยความสงสัยว่าแม่จะไปไหนตั้งสามวัน
"แม่จะไปเที่ยวกับเพื่อนนะยัยกันมันชวนแม่ไปเที่ยวที่บุรีรัมย์ ได้ไหมลูกแม่ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว"
วิมล หรือ มล เป็นแม่ของว่านรัก เธออยู่บ้านกับลูกชายสองคน ส่วนสามีของเธอนั้นได้เสียไปนานแล้ว เธออยู่อาศัยที่กรุงเทพ ว่านรักขอออกมาอยู่กับเพื่อนใกล้กับมหาลัย เพราะบ้านของเธออยู่ไกลกับมหาลัยเธอเลยขอแม่มาอยู่กับเพื่อนที่คอนโด นาน ๆ ครั้งเธอถึงจะกลับบ้านไปหาแม่ แต่วิมลก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ว่านรักไม่ค่อยจะมาหาเธอ ลูกของเธอคงจะเรียนหนัก เพราะใกล้จะเรียนจบแล้วช่วงนี้อาจจะยุ่ง ๆ เธอเข้าใจลูก วิมลทำงานเป็นแม่บ้านที่สำนักงานแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
"แล้วไอ้ทามไม่อยู่บ้านเหรอคะ"
"ไปทำรายงานที่บ้านเพื่อนพรุ่งนี้น้องแกก็กลับ แล้วพอทามกลับมาว่านก็กลับคอนโดเลยก็ได้ลูก"
"ได้สิค่ะแม่ เดี๋ยวว่านจะดูแลบ้านให้แม่เอง ถ้าแม่กลับมาวันไหนโทรมาบอกว่านด้วยนะค่ะ"
ว่านรักบอกแม่ของตัวเองและยิ้มจริงใจให้แม่วิมลเอื้อมมือมาจับมือลูกสาวด้วยรอยยิ้ม
"ขอบใจนะลูก"
วิมลบอกลูกสาวแล้วก็อมยิ้มที่ว่านรักให้เธอไปเที่ยวกับเพื่อนที่ต่างจังหวัด
"ไม่ต้องขอบใจหนูหรอกค่ะ แม่ไม่ได้ไปเที่ยวหลายปีแล้วนิค่ะ แล้วแม่จะไปวันไหน เดี๋ยวว่านช่วยจัดของ"
"วันพรุ่งนี้จ๊ะ แม่เตรียมของเสร็จแล้ว"
"ออค่ะ เพื่อนแม่จะมารับแม่เหรอค่ะ หรือว่ายังไง"
"ยัยกันจะมารับแม่ตอนตีสี่นะ"
กันยาได้นัดวิมลวันพรุ่งนี้เวลาตีสี่เธอจะเอารถตู้มารับที่หน้าบ้านวิมล
"แม่ไปกันกี่คนค่ะ"
"ไปกันสองคนกับยัยกัน และคนขับรถ"
เพื่อนแม่คนนี้เธอไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าด้วย
"ออค่ะ"
"งั้นแม่กลับบ้านก่อนนะว่าน"
"ให้ว่านขับรถไปส่งไหมคะ"
บ้านว่านรัก
18:00
ว่านรักขับรถเข้ามาจอดในบ้าน เธอและแม่อยู่หมู่บ้านจัดสรรคหลังไม่ค่อยใหญ่
พอจอดรถเสร็จวิมลก็ลงจากรถมายืนอยู่ข้าง ๆรถมอเตอร์ไซค์ของว่านรัก
"ว่านกลับก่อนนะค่ะ"
"จ๊ะ"
แล้วว่านรักก็ขี่รถออกไปจากบ้าน หมู่บ้านจัดสรรคที่เธออยู่นั้นมีทั้งหมดสิบสองหลังแต่ละหลังหันหน้าเข้าหากัน ว่านขี่รถเกือบจะถึงหน้าหมู่บ้านแล้ว เธอเห็นรถกระบะสีดำคันใหญ่จอดอยู่ข้างทาง และก็เปิดฝากระโปรงรถเอาไว้ด้วยเธอกำลังขี่รถผ่านรถกระบะคันนั้นไปและหันหน้าไปมองดูที่รถคันนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็ขี่รถเข้าไปหาเขา
"วิทย์รถนายเป็นอะไรเหรอ"
วรวิทย์ที่กำลังก้มมองเครื่องหน้ารถอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมามอง
"อ้าวว่าน รถเรามันสตาร์ทไม่ติดนะ แล้วว่านมาทำอะไรที่นี่เหรอ"
วรวิทย์เอ่ยถามว่านรัก
"เรามาส่งแม่นะ มีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ไหม"
ว่านรักเอ่ยถามวรวิทย์เพื่อว่าเธอจะสามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้
"เราโทรตามช่างแล้วนะ"
เขาโทรตามช่างให้มาเอารถของเขาแล้วอีกสามสิบนาทีช่างก็ถึงจะมาถึง
"ออเดี๋ยวเรารอเป็นเพื่อนนะ"
"ไม่เป็นไรอีกสามสิบนาทีช่างก็มาแล้ว เธอไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราหรอกว่าน"
เขาไม่อยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนเพราะอีกไม่นานช่างก็จะมาแล้ว เพื่อว่าเธออาจจะมีธุระที่ไหนต่อ อีกอย่างเราพึ่งจะรู้จักกันเขาไม่อยากให้เธอมารอช่างเป็นเพื่อนเขา เขารอช่างคนเดียวได้วรวิทย์คิด
"ไม่เป็นไรเราอยากอยู่เป็นเพื่อนนาย แล้วดลไปไหนล่ะ"
"ไอ้ดลมันไปทำงานที่ร้านแล้ว"
หลังจากที่เขาและดลวัฒน์กลับมาถึงหอ อาบน้ำเสร็จก็นอน พอถึงห้าโมงเย็นไอ้ดลก็ไปทำงาที่ร้านเหล้า
"นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ"
ว่านรักถามวรวิทย์ยิ้ม ๆ
"เรามาหาน้อง"
ทรายโทรมาหาเขาให้มาเอาของที่พ่อของเขาฝากมาให้ อาทิยต์ก่อนทรายกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ของเธอที่ขอนแก่น พ่อของเขาก็เลยฝากของมาให้เขา เขาไม่มีเวลาไปเอาจนลืมไปเลย ถ้าน้องทรายไม่โทรมาบอกเขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย
"นายพักอยู่ที่นี่กับน้องเหรอ"
"เปล่าหรอกเราแค่มาเอาของนะ"
ไม่นานช่างก็มาถึงและมาดูรถของเขา
"รถผมเป็นอะไรครับทำไมมันถึงสตาร์ทไม่ติด"
วรวิทย์เอ่ยถามช่างซ่อมด้วยความสงสัยว่ามันเป็นเพราะอะไรรถของเขามันถึงสตาร์ทไม่ติดตั้งหลายครั้ง
"แบตเตอรี่มันเสื่อม เดี๋ยวทางเราจะเอารถของคุณเข้าอู่ให้นะครับ พรุ่งนี้คุณมาเอารถที่ร้านได้เลยครับ"
ที่แท้แบตเตอรี่ก็มันเสื่อมนี้เองรถของเขาถึงได้สตาร์ทไม่ติด วรวิทย์ยืนมองรถของตัวเองที่ถูกลากออกไป
"แล้วนายจะกลับยังไง"
"เราว่าจะขึ้นรถเมล์กลับนะ"
เขาคิดเอาไว้แล้วว่าถ้าช่างมาถึง เขาก็จะขึ้นรถเมล์กลับห้อง
"บ้านนายอยู่ที่ไหนเดี๋ยวเราไปส่ง"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราขึ้นรถเมล์กลับก็ได้"
"บ้านนายอยู่ที่ไหน ถ้าเป็นทางผ่านเดี๋ยวเราไปส่ง"
ว่านรักไม่ยอมที่จะไปส่งเขา
"บ้านของเธออยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะไปส่งเราทำไม"
วรวิทย์เอ่ยถามว่านรักด้วยความสงสัย บ้านเธอก็อยู่ที่นี่แล้วจะไปส่งเขาทำไม แถมยังพูดว่าถ้าเธอผ่านทางนั้นเดี๋ยวจะไปส่ง หรือว่าเธอจะออกไปทำธุระข้างนอกเหรอ
"ฉันพักอยู่ที่คอนโดนะถ้าเป็นทางผ่านเราจะไปส่งนาย"
"ห้องเราอยู่ใกล้กับคอนโดน้ำว้า คลองหนึ่ง"
อยู่ใกล้กับคอนโดของเราเลยนี่นา
"ขึ้นมาเลยเดี๋ยวเราไปส่ง"
รถของว่านรักเป็นรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีแดง
เขาขึ้นไปนั่งซ่อนท้ายมอเตอร์ไซค์ แล้วว่านรักก็ขี่รถออกไปจากหมู่บ้านมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่
