“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ว่านรักขี่รถมาจอดหน้าคอนโดของเธอ มันก็มืดค่ำพอดี
วรวิทย์ลงจากรถมอเตอร์ไซค์แล้วเขาก็หันมาบอกว่านรักที่นั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่ด้วยรอยยิ้มว่า
“ขอบคุณที่มาส่งเรา”
“อืม”
แล้ววรวิทย์ก็เดินเข้าไปในหอพัก เธอมองเขาเดินขึ้นบันไดไปจนลับสายตา พอไม่เห็นวรวิทย์แล้วเธอก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดใต้คอนโดและขึ้นไปบนห้อง
เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่เพื่อนชายของเธอ
'สงสัยยัยวิจะอยู่ในห้อง เงียบขนาดนี้’
ว่านรักคิด
แล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเธอ ก็เห็นเพื่อนสาวกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ฉันนึกว่าแกไปที่ผับแล้วเสียอีก”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนเมื่อวางกระเป๋าลงบนเตียงแล้ว
“มันพึ่งหกโมงเย็นเอง ฉันไม่ไปไวหรอกสองทุ่มโน้นฉันถึงจะออกไป ว่านไปกับกูนะ กูไม่มีเพื่อน”
“เออ ๆ”
ตอบเพื่อนแล้วก็มองดูชุดที่วางเรียงรายกันสองสามตัวที่อยู่บนเตียงของวิญาดา มีแต่ชุดเซ็กซี่ทั้งนั้น แต่ละชุดสีก็ไม่เหมือนกัน เพื่อนเธอจะใส่ชุดพวกนี้จริง ๆ เหรอ แค่ไปดวลเหล้ากับดลวัฒน์ทำไมยัยวิต้องแต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้ ปกติก็ไม่ได้ใส่ชุดเซ็กซี่ขนาดนี้นิ สงสัยงานนี้ไอ้วิมันจัดเต็มเพื่อไปเอาชนะดลวัฒน์แน่ ๆ ว่านรักคิด
ในใจห้องนอนที่ทศวรรษให้เธอนอนนั้น มีสองเตียง ฝั่งซ้ายเป็นของวิญาดา ส่วนเตียงของเธออยู่ฝั่งขวาทางประตู
“แกต้องจัดเต็มขนาดนี้เลยเหรอ”
“เออสิ ไปผับทั้งทีมันต้องแต่งตัวจัดเต็ม ที่สำคัญฉันจะไปดวลเหล้ากับไอ้ดำด้วย ฉันต้องสวยไว้ก่อน”
“แล้วแกจะใส่ชุดไหน”
“สีแดง ส่วนสีดำฉันเอาไว้ให้แก”
ชุดที่วิญาดาเลือกนั้นเป็นชุดเดรสสั้นรัดรูปเกาะอกกระโปรงผ่าสูง
“ห๊ะ ฉันไม่ใส่นะยัยวิ มันโป้ มันน่าเกลียดหุ่นเรามันก็ไม่ได้เพียวบางเหมือนคนหุ่นดีที่จะมาใส่ชุดแบบนี้ ฉันมีชุดที่จะใส่แล้ว แกอยากใส่แกก็ใส่ไปคนเดียวเถอะ”
“เสื้อเปิดไหล่คอกลม กับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำของแกอะนะ”
“เออ”
“ไม่ใส่ก็ไม่ใส่”
วิญาดาอยากให้เพื่อนใช่ชุดเหมือนเธอ แต่ในเมื่อไอ้ว่านไม่ยอมใส่ เธอก็ไม่คิดที่จะบังคับเพื่อน อยากใส่อะไรก็แล้วแต่มัน
20:00
ที่ร้านเหล้าหลังมอ
สองสาวพากันขี่รถมอเตอร์ไซค์นั่งซ้อนท้ายกันมาที่ร้านเหล้า
หลังมอ กว่าจะหาที่จอดรถได้ก็ปาไปสามสิบนาที
“ขนาดว่ายังไม่ดึกที่จอดรถยังเต็มขนาดนี้ น่าจะมาตั้งแต่หกโมง”
วิญาดาบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด
“วันศุกร์ก็อย่างนี้แหละแก เข้าไปข้างในกันเถอะ”
ว่านนักกับวิญาดาเดินเข้าไปในผับ ก็เห็นบรรดานักท่องราตรีทั้งชายและหญิงนั่งโต๊ะกันเต็มไปหมด
วิญาดามองหาที่นั่ง
ไม่นานเธอก็เจอโต๊ะหนึ่งที่อยู่ใกล้กับประตูทางเข้าร้าน วิญาดาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้สักพักเด็กเสริฟ์ก็เดินเข้ามาหาเธอที่โต๊ะ
“รับอะไรดีครับ”
“น้องไปเรียกไอ้ดลมาหาพี่หน่อย”
“รอสักครู่นะครับ”
พนักงานเสริฟ์พูดกับวิญาดาด้วยรอยยิ้ม
ห้องพนักงาน
ดลวัฒน์กำลังถือเครื่องดื่มออกไปเสริฟ์ให้ลูกค้าด้านนอก
“พี่มีคนมาหาพี่ครับ”
“ใครวะไอ้กาน”
ดลวัฒน์เอ่ยถามรุ่นน้องด้วยความสงสัย
“ไม่รู้เหมือนกันครับพี่ดล เป็นผู้หญิงตัวสูง อ้วน”
ได้ฟังที่กานบอกเขาก็ยิ้มที่มุมปากนึกว่าใคร ที่แท้ก็ยัยอ้วน เขาลืมไปเลยว่ายัยนั่นจะมาดวลเหล้าที่ร้านวันนี้
กานมองดลวัฒน์ยิ้มอย่างไม่เข้าใจ
“เอานี่ไปเสริฟ์ให้ลูกค้าโต๊ะแปดแทนกู
ด้วยส่วนโต๊ะนั้นกูจะดูแลเอง”
พูดจบดลวัฒน์ก็ยื่นถาดให้กานแล้วเดินออกไปจากห้องโดยไม่รอฟังคำตอบจากรุ่นน้องเลยสักนิด
เขาเดินมาที่โต๊ะที่ทั้งสองสาวนั่งอยู่ เขามองไปที่ยัยอ้วนที่มาดวลเหล้ากับเขา จะว่าไปแล้วยัยวิแต่งหน้าแบบนี้แล้วก็ดูดีไปอีกแบบ แต่หุ่นนี่ไม่ได้เลย เขาคิดในใจ
“ไงยัยอ้วนนึกว่าจะมาดึกกว่านี้เสียอีก”
“มาดึกฉันก็ไม่เห็นนายเมานะสิ”
“เมานะเมาแน่ เธอคอยดูไม่เกินสองแก้วฉันเมาแน่นอน”
“เหรอ ฉันไม่เชื่อหรอก”
“มานั่งกินแบบนี้เจ้าของร้านไม่ว่าอะไรเหรอดล”
ว่านรักเอ่ยถามดลวัฒน์อย่างสงสัย
“เฮียแมนใจดีไม่ว่าอะไรเราหรอก วันนี้พนักงานมากันเยอะด้วย”
“ออ”
“น้องเอามาร์ตินี่มาสามแก้ว”
ดลวัฒน์บอกพนักงานเสริฟ์ที่เดินผ่านมาทางนี้รอไม่นานเหล้าสามแก้วก็วางลงตรงหน้าของเขา ดลวัฒน์ยกดื่มทั้งสามแก้วจนหมดทันที
“เฮ้ย!นี่นายไม่เหลือให้ฉันกับยัยว่านเลยเหรอ ทำแบบนี้เขาไม่เรียกว่ามาดวลเหล้ากันหรอกนะ”
ดลวัฒน์หน้าแดงด้วยฤกธิ์ของแอลกอฮอล์
“ฉันว่าดลเขาเหมือนจะเมามากเลยนะแก ตาจะปิดอยู่แล้ว แถมหน้าก็แดงมากด้วย”
วิญาดาได้ยินที่เพื่อนพูดก็มองดูใบหน้าและท่าทางของนายดล ดูสภาพของดลวัฒน์ตรงหน้าแล้ว เธอก็เชื่อทันทีว่าไอ้ดลมันไม่ได้โกหกอย่างที่เธอคิดตั้งแต่แรก
ปึ๊ก!
ดลวัฒน์ฟุบหลับคาโต๊ะหน้าผากกระแทกโต๊ะเสียงดังไม่เบานัก
ว่านรักตกใจที่อยู่ ๆ ดลวัฒน์ก็หลับคาโต๊ะ
ไป
“วิจะกลับเลยไหม”
เมื่อเห็นนายดลเมาหลับไปแล้วว่านรักก็เอ่ยถามเพื่อนว่าจะกลับเลยหรือจะอยู่ที่นี่ต่อ
“เดี๋ยวค่อยกลับนั่งดื่มก่อน”
ทั้งสองสาวนั่งดื่มและพูดคุยกันจนตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว
ว่านรักกับวิญาดาไม่ได้ดื่มมากเอาแค่พอหอมปากหอมคอเท่านั้น เธอไม่อยากดื่มเยอะ
ตื่นมามันจะปวดหัว
ตอนแรกวิญาดากะว่าจะมาดื่มแบบไม่ยอมดลวัฒน์แต่ตอนนี้มันหลับไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องดื่มมาก
เจ้าของร้านก็มาตามไอ้ดลกลับไปทำงาน เพราะมันหายไปนานแต่พอเจ้าของร้านมาเห็นมันเมาหลับคอพับ เฮียเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกให้เธอพามันกลับบ้านด้วย เพราะน้องกานไปส่งมันที่หอพักไม่ได้ เพราะวันนี้คนที่ร้านเยอะมาก บอกแค่นั้นเฮียเขาก็ไปทำงานต่อ
“กลับกันเถอะมันดึกแล้ว เราจะทำยังไงกับไอ้ดลดี”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อน
เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าหอพักของดลวัฒน์อยู่ที่ไหน จะให้เธอเอามันกลับไปที่คอนโดด้วยก็ไม่ได้ ต้องถามไอ้เสือก่อน อีกอย่างเธอก็ไม่อยากพามันไปที่คอนโดด้วย
“ก็พากลับหอพักดลไงแก”
“แกรู้เหรอว่ามันพักอยู่ที่ไหน”
“รู้สิทำไมจะไม่รู้”
วิญาดาขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเพื่อนสาวของเธอรู้ที่อยู่ของนายดลได้ยังไง
“รถของวิทย์เสียอยู่ที่หมู่บ้านของฉัน ฉันก็เลยอาสาที่จะไปส่งวิทย์ก็เลยรู้ว่าเขาพักอยู่ที่ไหน แกอยากรู้ไหมว่าวิทย์เขาพักอยู่ที่ไหน”
ท้ายประโยคว่านรักพูดยิ้ม ๆ
“อยากรู้สิ บอกมาเลยนะไอ้ว่าน”
ตอนแรกวิญาดาไม่อยากรู้หรอก แต่พอยัยว่านมันยิ้ม เธอก็อยากรู้ขึ้นมาทันที
“ดลกับวิทย์เขาพักอยู่ใกล้ ๆ กับคอนโดของเราเลย”
“หอพักที่อยู่ข้าง ๆ กับคอนโดไอ้เสือนะเหรอ”
“อืม”
“แต่ทำไมกูไม่เคยเห็นสองคนนั้นเดินไปมาแถวนี้เลยวะ”
วิญาดาสงสัยตั้งแต่อยู่คอนโดทศวรรตมา เธอไม่เคยเห็นดลวัฒน์ กับ วรวิทย์เดินผ่านหน้าคอนโดเลยสักครั้ง
“ไม่รู้เหมือนกันวะ”
วิญาดาและว่านรักหิ้วปีกดลวัฒน์คนละข้าง พากันเดินออกมาจากผับอย่างทุลักทุเล
พอมาถึงโรงจอดรถแล้ว วิญาดาก็บ่นออกมาอย่างเหนื่อย ๆ ว่า
“คนอะไรหนักชะมัดเลย ฉันปวดคอไปหมดแล้วเนี่ย”
“หยุดบ่นได้แล้วยัยวิ เราจะทำยังไงกันดี มีมอไซค์แค่คันเดียวเอง”
“ก็รถของไอ้ดำไง”
“แกรู้เหรอว่ารถดลคันไหน”
“เอ่อวะ ฉันไม่รู้”
“เอามันวางลงก่อนดีไหมกูหนักจะแย่แล้ว”
วิญาดาเห็นเพื่อนยืนคิดอยู่นานไม่ขยับตัวไปไหน ก็เลยบอกเพื่อนให้วางดลวัฒน์
ลงก่อนเธอปวดคอจะแย่แล้ว
“อือ”
แล้วทั้งสองคนก็วางตัวของดลวัฒน์นอนลงบนพื้นถนนของรถโรงจอดรถ
“เรียกแกร็บให้ไอ้ดำดีไหมแก”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงปกติ
“แล้วถ้าดลถึงหอพักแล้ว ใครจะเป็นคนพาดลขึ้นไปบนห้องละแถมต้องเดินขึ้นบันไดตั้งหลายขั้นด้วย”
“ทำไมแกต้องเป็นห่วงมันด้วย”
วิญาดาถามว่านรักอย่างจับพิรุจเพื่อนสาว
“หยุดคิดเลยนะยัยวิ ฉันไม่ได้รักนายดำของแกหรอก ฉันแค่เป็นห่วงเขาเฉย ๆ ในฐานะเพื่อนทำรายงานด้วยกันก็แค่นั้นเอง อีกอย่างวิทย์กับดลก็ถือว่าเป็นเพื่อนของเราด้วย”
“ไอ้ดำของฉันที่ไหน แกพูดให้มันดี ๆ นะ อย่างมันนี่นะเหรอ ฉันไม่เอามาเป็นผัวหรอก ไม่มีวัน ไม่ใช่สเปคฉันด้วย”
“จ้าฉันจะคอยดู เกลียดยังไงได้อย่างนั้นนะยัยวิ”
“แกคอยดูได้เลย มันไม่เป็นอย่างที่แกพูดแน่นอน”