“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“โทรหาไอ้เสือให้ไปส่งดลดีไหมวิ”
“อย่างมันนะเหรอจะมาช่วยเรา คงเมาผู้หญิงอยู่ข้างในนู้น”
“เออวะ ฉันลืมคิดไป”
“งั้นเราจะเอายังไงดีล่ะแก”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนอย่างคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำยังไงดีกับดลวัฒน์ที่เมาหลับไม่ได้สติแบบนี้
“ฉันคิดออกแล้วว่าจะให้ใครช่วย”
พูดจบว่านรักก็กดเข้าไปในไลน์กลุ่มแล้วกดเพิ่มวรวิทย์เป็นเพื่อนในไลน์ทันที
ตู๊ด ตู๊ด
Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของวรวิทย์สั่นขึ้นมาที่หัวเตียง
วืด วืด
วรวิทย์ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงมือถือสั่นอยู่บนหัว
“ใครโทรมาวะดึกขนาดนี้”
วรวิทย์ลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือและหงุดหงิดที่ใครก็ไม่รู้โทรมาหาเขาดึก ๆ ดื่น ๆ ขนาดนี้ คนจะหลับจะนอน
วรวิทย์กดรับสายโดยไม่ได้ดูหน้าจอว่าใครโทรมาหาเขา
“ฮัลโล”
เขาพูดในสายน้ำเสียงงัวเงีย
“วิทย์เพิ่งตื่นเหรอ”
เขาได้ยินเสียงผู้หญิงในสายก็หายง่วงนอนขึ้นมาทันที ใครวะโทรมาหาเขา วรวิทย์คิดแล้วก็ก้มลงมองโทรศัพท์ก็เห็นเป็นชื่อของว่านรักที่โทรมาหาเขาทางไลน์
“ตื่นก็เพราะเธอโทรมาหาเราเนี่ยแหละ มีอะไรโทรมาซะดึกเชียว”
“คือว่าเพื่อนนายเมาจนสลบขาโต๊ะ เราว่าจะไปส่งดลที่หอพัก
วิทย์ลงมารอรับที่หน้าหอพักได้ไหม เดี๋ยวเราไปหา”
“โอเคเดี๋ยวเราลงไปรับไอ้ดล”
พูดจบวรวิทย์ก็วางสายไป และเขาก็ลงจากเตียงไปใส่เสื้อแขนยาวเพื่อลงไปรอรับไอ้เพื่อนตัวดี ที่ทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้ คนกำลังนอนหลับฝันดี
“ฉันบอกให้วิทย์ลงมารับดลข้างล่างแล้วนะ ฉันจะพาดลขึ้นแกร็บเอง ส่วนแกก็ขี่รถตามหลังฉันมานะ”
“โอเคจ๊ะเพื่อน”
รอไม่นานรถคันสีเขียวก็ขับเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของร้านเหล้า ว่านรักเปิดประตูรถไว้ แล้วทั้งสองสาวก็พาดลวัฒน์เข้าไปนั่งในรถอย่างทุลักทุเล พอเอาตัวดลวัฒน์เข้าไปในรถได้แล้ว ว่านรักก็ขึ้นไปนั่งเบาะหลังกับดลวัฒน์ที่ตอนนี้ยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย ว่านรักบอกคนขับรถเสร็จ รถก็เคลื่อนออกไปจากโรงจอดรถ
วรวิทย์ยืนอยู่ข้างถนนหน้าหอพักตัวเอง มองซ้ายมองขวาว่าเมื่อไหร่ว่านรักจะมาสักที อากาศหนาวก็หนาวแถมเขาก็ง่วงนอนด้วย
รถคันสีเขียนขับเข้ามาจอดหน้าหอพักของเขาอย่างช้า ๆ วรวิทย์เดินไปที่รถคันนั้นทันที ว่านรักเปิดประตูลงมาจากรถโดยไม่ได้ปิดประตู
วรวิทย์มองเข้าไปก็เห็นเพื่อนตัวดีนอนหลับสบายอยู่บนเบาะหลังโดยไม่รู้เลยว่าเขาต้องตื่นขึ้นมากลางดึกก็เพราะมัน
เขาเอามือพาดบ่าดลวัฒน์ประคองไม่ให้มันล้มลงกับพื้น หลังจากเอามันออกมาจากรถได้แล้ว
“ขอบคุณนะ ส่วนเงินส่งเลขบัญชีมานะ เดี๋ยวเราโอนคืนให้”
“เฮ้ยไม่ไรเราเต็มใจช่วย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณอีกครั้งนะว่าน”
วรวิทย์พูดกับว่านรักด้วยรอยยิ้มจากใจจริง ส่วนว่านรักนั้นก็ยิ้มให้เขาเหมือนกัน
หลังจากที่วรวิทย์พาดลขึ้นไปบนห้อง
เพื่อนสาวเธอก็ขี่รถมาถึงพอดี
“ไอ้ดำล่ะ”
“วิทย์พาขึ้นไปแล้ว”
“แกไปไหน ฉันไม่เห็นขี่รถตามหลังมาเลย”
“ออพอดีฉันแวะไปซื้อขนมมานะ”
พูดแล้ววิญาดาก็ชูถุงขนมให้เพื่อนดู
เช้าวันเสาร์
ดลวัฒน์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัว
เขามองดูข้างเตียง ก็ไม่เห็นเพื่อนนอนอยู่
สงสัยจะออกไปข้างนอก ดลวัฒน์คิด
เขาลุกออกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ออกมาจากห้องก็เจอน้องทรายกำลังนั่งป้อนข้าวให้เพื่อนของเขากินอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนว่าไอ้วิทย์จะไม่เต็มใจอยากจะกินข้าวที่น้องทรายป้อนให้สักเท่าไหร่ เขาเดินเข้าไปหาทั้งสอง
“เอาอะไรมาให้พี่กินบ้างอะทราย”
เขาเอ่ยถามเธอ เมื่อมองลงไปบนโต๊ะก็เห็นของกินสองสามอย่างวางอยู่
“ทรายไม่ได้ซื้อมาให้พี่กิน ทรายซื้อมาให้พี่วิทย์ต่างหาก”
“จะไม่แบ่งให้พี่กินบ้างเหรอ ใจร้ายจริง ๆ ของกินตั้งเยอะแยะ ไอ้วิทย์มันกินไม่หมดหรอก ใช่ไหม”
ประโยคท้ายหันไปถามเพื่อนชาย และขยิบตาให้วรวิทย์รู้
“ใช่ พี่กินไปหมดหรอก”
เมื่อได้ยินที่พี่วิทย์พูดทรายก็ยอมให้เพื่อนพี่วิทย์นั่งกินข้าวด้วย
“เออไอ้วิทย์ มึงต้องไปส่งของให้พ่อมึงนิ”
วรวิทย์ได้ยินที่เพื่อนพูกก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขาพูดว่าจะไปส่งของให้พ่อของเขาตอนไหน วีรยามองหน้าพี่วิทย์ ตอนนั้นเองที่เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของวีรยาดังขึ้น
ติ้ง
วีรยาก้มดูโทรศัพท์ว่าใครส่งข้อความหาเธอ ตอนนั้นเองที่เธอไม่เห็นดลวัฒน์ส่งสายตาให้วริวทย์ไปทางประตู แต่พอเห็นไอ้ดลขยิบตาไปทางประตูเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าดลวัฒน์กำลังช่วยเขาอยู่
วีรยา หรือ ทราย ปีสอง บัญชี แอบชอบวรวิทย์ตั้งแต่มอต้น เธอกับเขาเรียนโรงเรียนเดี๋ยวกัน เธอรู้จักครอบครัวของวรวิทย์ เพราะพ่อกับแม่เธอเป็นเพื่อนกับพ่อแม่พี่วิทย์ เธอเห็นวรวิทย์ครั้งแรกเธอก็ตกหลุมรักพี่เขาแล้ว แถมพี่วรวิทย์ใจดีกับเธอมาก วีรยายิ่งชอบพี่วิทย์เขาไปใหญ่
“อะ ออใช่ ๆ พี่ไปส่งของให้พ่อก่อนนะ”
พูดจบก็เดินไปเปิดประตูออกจากห้องไป
“อ้าวพี่วิทย์ไปไหนแล้ว”
เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่เห็นวรวิทย์นั่งอยู่ข้างเธอแล้ว เห็นแต่พี่ดลที่กำลังนั่งกินข้าวที่เธอซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อย
“มันไปส่งของให้พ่อนะ”
“จะไปไหนไม่นั่งรอมันเหรอ”
ดลวัฒน์พูดยิ้ม ๆ
“พี่วิทย์ไม่อยู่ ทรายจะอยู่ทำไม”
พูดจบทรายก็เก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้อง
ลับหลังวีรยานั้น ดลวัฒน์ยิ้มพอใจที่ทรายนั้นออกไปจากห้องเขาเสียที วันหยุดทีไหร่ชอบมาหาไอ้วิทย์ที่ห้องตลอด เขาโครตอึดอัดแทนมันจริง ๆ แต่ละวันต้องมาเจอผู้หญิงอย่างยัยทราย ที่มหาลัยก็ไม่เว้น เห็นหน้าเพื่อนของเขาที่มหาลัยก็มาเกาะมาแกะพูดเสียงเล็กเสียงน้อยกับไอ้วิทย์อย่างนั้นอย่างนี้ พี่วิทย์ค่ะ พี่วิทย์ขา ทำมาเป็นกอดเพื่อนเขา อยากเขาใกล้ เขารู้หรอกว่าวีรยาชอบวรวิทย์ แต่ไอ้วิทย์มันไม่ชอบไง เวลาที่ผู้หญิงคนไหนมาพูดคุยกับไอ้วิทย์ยัยนี่ก็จะคอยขัดขวาง ไม่ก็ด่ากราดผู้หญิงที่เข้ามาใกล้วรวิทย์ บอกว่าตัวเองเป็นแฟนพี่วิทย์ แถมยังขู่อีกว่า อย่ามายุ่งกับแฟนของฉันไม่อย่างนั้นเธอเจอดีแน่ เขาเห็นยัยนี่ทำหลายครั้งแล้ว พอเขาเอาไปบอกเพื่อน เพื่อนของเขาก็โมโหที่ทรายทำแบบนี้ แล้วไอ้วิทย์มันก็ตักเตือนวีรยาไปว่าอย่าทำแบบนี้อีกไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก เราไม่ได้เป็นแฟนกัน พี่รักเราในฐานะน้องสาวเท่านั้น ไม่ใช่แฟน วีรยาได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้เสียใจ พอนานวันเข้า
ยัยเด็กทรายนี่มันก็อยากจะเอาชนะเพื่อนของเขา จะทำให้วริทย์รักตัวเองให้ได้ เธอไม่มีวันยอมแพ้ จะเปลี่ยนจากน้องสาวที่พี่วิทย์รัก ให้เป็นแฟนที่พี่วิทย์รักแทนให้ได้ เธอว่าอย่างนั้น แต่ผมคิดว่ามันคงไม่มีวันเป็นไปได้หรอก เพราะหัวใจของมันมีไว้ให้น้องเดือนปีสาม คณะสถาปัตเท่านั้น เพราะอย่างนี้แหละเขาถึงได้ช่วยไอ้วิทย์รอดพ้นจากยัยวีรยา ผู้หญิงอะไรเขาไม่ได้ชอบตัวเอง ก็ยังไม่ตัดใจอีก ไม่ยอมรับความจริง ทำให้ตัวเองเหนื่อยเปล่า ๆ แถมต้องเสียใจกับความรักที่มันเป็นไปไม่ได้อีก
