“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากที่ทำงานด้วยกัน ทั้งห้าคนก็สนิทกันมากขึ้น แต่มีอยู่สองคนที่ชอบว่าให้กันและทะเลาะกันอยู่บ่อย ๆ
จนว่านรัก ทศวรรษและวรวิทย์นั้นชินไปแล้ว ทั้งห้าคนกำลังเดินไปที่โรงอาหาร
“ไปกินข้าวที่ไหนดีวะยัยอ้วน”
พูดแล้วก็เอาแขนค้องคอวิญาดา
“กินที่ไหนก็ได้ไอ้ดำ เอาแขนมึงออกไปเลยนะ”
วิญาดาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เบานัก และพยายามเอาแขนของดลวัฒน์ที่พาดอยู่บนไหล่ของเธอออกไป
“ไม่เว้ย กูบอกแล้วไงห้ามเรียกชื่อกูแบบนี้ กูชนะมึงนะอ้วน”
“จ้ารู้ว่าพี่ดลชนะ”
“ดีมาก”
พูดแล้วดลวัฒน์ก็เปลี่ยนจากค้องคอเพื่อนมายืดแก้มทั้งสองข้างของเธอไปมาด้วยความหมั่นเคี้ยว
“มึงจะมาดึงแก้มกูทำไม กูเจ็บนะไอ้ดำ”
วิญาดาทำหน้าเจ็บที่โดนไอ้เพื่อนตัวดำดึงแก้มและว่าให้เขาน้ำเสียงไม่พอใจนัก
“เรียกกูว่าพี่ดลก่อนกูถึงจะปล่อย”
“เออ ๆ พี่ดล ที่นี่มึงเอามือออกจากแก้มกูได้รึยัง เจ็บหมดแล้วเนี่ย”
แล้วดลวัฒน์ก็เอามือออกจากแก้มเพื่อนสาว แล้ววิญาดาเอามือลูบแก้มตัวเองไปมา
“มึงยิ้มอะไรไอ้ดล”
วิญาดาถามดลวัฒน์เมื่อเห็นเขายิ้มอย่างพอใจอะไรสักอย่างที่เธอไม่รู้
“มึงแกล้งกูใช่ไหมไอ้ดำ”
ดลวัฒน์ได้ยินก็รีบวิ่งหนีอย่างไว
“ไอ้ดล! ไอ้บ้า! กลับมานี่เดี๋ยวนี่นะ”
วิญาดาพูดแล้วก็วิ่งตามดลวัฒน์ไป
ว่านรักกับวรวิทย์เห็นแล้วก็ยิ้มส่ายหัวให้กับทั้งสองที่เล่นเป็นเด็กไปได้ ว่านรักหันหน้ามาหาทศวรรษ
“พักนี้มึงติดโทรศัพท์จังวะเสือ”
“ใช่กูเห็นมึงเล่นแต่โทรศัพท์”
วรวิทย์พูดขึ้นเห็นด้วยกับว่านรัก
“.....”
“ไอ้เสือ! มึงได้ยินที่กูพูดไหมเนี่ย”
“ไม่ได้ยิน”
ทศวรรษเงยหน้าขึ้นมาตอบ แล้วก็ก้มหน้าเล่นมือถือต่อ
“มึงชอบน้องคนนั้นเหรอ”
ว่านรักถาม
“ใคร”
“ก็น้องที่มาหาแกที่ห้องเรียนเมื่อเช้าไง”
“ไม่ใช่”
ทศวรรษตอบอย่างไว
“ตอบเร็วขนาดนี้ชอบน้องเขาใช่ไหมล่ะ”
ว่านรักพูดยิ้ม ๆ
“วันนี้กูไม่ไปกินข้าวกับพวกมึงนะ”
ทศวรรษบอกทั้งสองคน
“มึงจะไปไหน”
วรวิทย์ถามเพื่อนชาย อย่างสงสัย
“มีธุระ”
พูดจบก็เดินออกไป
“ธุระที่ว่าไปหาน้องเขาใช่ไหม”
ว่านรักพูดไล่หลังทศวรรษเสียงไม่เบานัก
โรงอาหาร
วิญาดาเดินเข้าในโรงอาหารอย่างเหนื่อยหอบ ตาเธอมองหาตัวดลวัฒน์ ก็ไปเห็นมันนั่งเล่นโทรศัพท์ที่โต๊ะทางด้านซ้ายใกล้กับร้านน้ำ วิญาดาเดินเข้าไปหาอย่างไว
“โอ้ย!มึงมาดึงหูกูทำไม”
ดลวัฒน์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทั้งโรงอาหารหันมามองพวกเขาเป็นตาเดียว มีทั้งคนพูดคุยและซุบซิบกัน
“ก็มาเอาคืนที่มึงดึงแก้มกูไง”
“เมียมาดึงหูผัวทำไมจ๊ะ ผัวเจ็บนะ”
ดลวัฒน์พูดเสียงไม่เบานัก จนคนที่เลิกสนใจพวกเขาสองคนหันกับมามองอีกครั้ง
วิญาดาตกใจตาเบิกกว้างที่ไอ้ดำมันพูดแบบนั้นออกมา เธอหันมองรอบ ๆ ก็เห็นทุกคนจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ตอนนี้เธออายมาก อยากจะมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด มันพูดออกมาไม่อายหรือยังไง ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ เธอรีบปล่อยมือออกจากหูเพื่อนทันที และรีบนั่งลงฝั่งตรงข้ามดลวัฒน์มองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่อายปนโกรธเคือง ส่วนดลวัฒน์นั้นไม่กลัววิเลยสักนิด แถมยังยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่ได้แกล้งยัยอ้วน
“มึงจะไปไหน”
ดลวัฒน์ถามเมื่อเห็นหญิงสาวลุกขึ้น
“จะไปไหนก็เรื่องของกู!”
พบจบก็เดินออกไปจากโรงอาหาร
“วิ วิ!”
ดลวัฒน์ร้องเรียกเพื่อนสาวเสียงดัง แต่วิญาดาไม่หันหน้ามาเลย คงจะโกรธเขามาก ไม่น่าไปแกล้งมันเลยกู ไม่คิดว่ามันจะโกรธเขาขนาดนี้ ดลวัฒน์คิดอย่างหนักใจ
“ดลยัยวิไปไหน”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนชายเมื่อไม่เห็นเพื่อนสนิทนั่งอยู่กับดลวัฒน์
“ไม่รู้”
ว่านรักกับวิทย์นั่งข้างกัน
“ยัยวิมันโกรธมึงเหรอถึงได้ไม่มากินข้าวแบบนี้”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนชาย ปกติเพื่อนสาวของเธอจะมานั่งกินข้าวกับพวกเธอทุกวัน มันไม่เคยไปกินข้าวที่อื่นคนเดียว นอกจากจะโกรธ หรือถ้ามีธุระมันบอกเธอแล้ว หายไปแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้แน่ ๆ
“อือ”
“มึงไปทำอะไรให้มันโกรธวะ”
วรวิทย์เอ่ยถามเพื่อน เพื่อนเขาต้องแกล้งวิญาดาแรง มากแน่ ๆถึงได้โกรธจนไม่มากินข้าวด้วยกันแบบนี้
“มันมาดึงหูกู กูก็เลยตะโกนว่าเมียมาดึงหูผัวทำไมจ๊ะ ผัวเจ็บนะ ก็แค่นั้น มันโกรธกูเรียกก็ไม่หันมา กูแกล้งแค่นี้เอง”
“แค่นี้บ้าอะไร ยัยวิมันอายนะเว้ย มึงก็รู้ว่ายัยวิมันขี้อายขนาดไหน มันถึงได้โกรธมึงไง”
วรวิทย์ว่าให้เพื่อน
“เออวะกูลืมคิดไป”
ย้อนไปตอนนั้นตอนที่วิญาดากำลังเดินขึ้นอาคารกับพวกเขา
อยู่ ๆ เธอก็เดินไปเหยียบหินล้มลงก้นจ่ำเบ้า คนที่นั่งอยู่แถวนั้นเห็นก็หัวเราะออกมาเสียงดังด้วยความชอบใจ จนวิญาดาลุกขึ้นแล้งก้มหน้าด้วยความอาย เธอไม่กล้าหันไปมองคนพวกนั้นที่หัวเราะเยาะเธอเลย พอเข้ามาในอาคารเธอก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
พวกเขาทั้งสี่คนพาก็เดินเข้าไปในห้อง ว่านรักบอกเขาว่าเดี๋ยวยัยวิมันก็ตามมา ถ้ามันทำใจได้
เขานั่งรอเพื่อนสาวในห้องจะสิบห้านาทีแล้วมันยังไม่เข้ามาในห้องเลย เขาเป็นห่วงก็เลยเดินไปตามที่ห้องน้ำหญิงโดยยืนรอมันอยู่ที่ห้องน้ำ เขาไม่กล้าเข้าไป รอยัยวิญาดาอยู่
นานมันก็ไม่ออกมาสักที เขาเลยตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำผู้หญิง ยังดีที่ไม่มีใครมาเข้าห้องน้ำเลยสักคน มีแค่เพื่อนสาวของเขาอยู่ในนั้น เขายกมือขึ้นเคาะประตูสองสามครั้ง
“วิมึงทำอะไรอยู่ออกมาได้แล้ว อาจารย์จะเข้าแล้วสอนแล้วนะ”
เขาโกหกเพื่อจะวิญาดาจะได้ออกมาจากห้องน้ำ ไม่นานมันก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ
“มึงมาทำอะไรในห้องน้ำนานขนาดนี้วะ”
ดลวัฒน์เอ่ยถาม
“กูก็มาทำใจไงวะ กูอาย กูไม่กล้าเขาห้องเรียนตอนนี้”
“เสร็จยังอาจารย์จะเข้าห้องแล้วนะ”
“ยังมึงไปก่อนเลย”
ดลวัฒน์ไม่ฟังที่เพื่อนสาวพูด เขาเอามือจับจับมือของเธอและพาเดินออกไปจากห้องน้ำ
“ไอ้ดลกูไม่ไป มึงไปก่อนเลย”
ดลวัฒน์ทั้งลากทั้งจูงวิญาดาไปตามทาง ส่วนเธอนั้นก็ขืนตัวไม่ไปกับเขา แรงเธอจะไปสู้แรงไอ้ดลได้ยังไงถึงเธอจะตัวอ้วน แต่ไอ้ดลมันตัวใหญ่ลากเธอเข้าห้องได้สบาย พอเธอเหนื่อยเธอก็ให้มันลากเธอเข้าไปในห้อง ตอนนี้เธอก็หายอายแล้ว
“ดลนั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันกับวิทย์จะไปซื้อข้าวมาให้”
“อือ ซื้อคะน้าหมูกรอบใส่กล่องมาด้วยนะ ฉันจะเอาไปง้อยัยอ้วนมัน”
“ได้ ๆ”
ว่านรักพูดด้วยรอยยิ้ม พอโกรธกันก็ง้อกัน แล้วพอหายโกรธก็ว่ากันและแกล้งกันเหมือนแบบเดิม
ว่านรักได้อาหารก่อนวิทย์ เธอเดินถือจานสองจาน และมีถุงข้าวกล่องที่ห้อยอยู่บนแขนเธอด้วย เดินไปหาดลวัฒน์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์รอเธอ เธอวางจานข้าวลงพร้อมกับพูดว่า
“นี่ข้าวที่สั่งให้ยัยวิ”
ดลวัฒน์เงยหน้าขึ่นมาแล้วรับถุงมาจากมือเพื่อนสาว
“ขอบคุณนะ นี่เงิน”
เขายื่นธนบัตรสีแดงให้ว่านรักแล้วเธอก็หยิบไปจากมือของเขา
“ไม่รอวิทย์ก่อนเหรอ”
ว่านรักเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นดลวัฒน์ตักข้าวเข้าคำโต
“ไม่อะ เราจะรีบกินจะได้ไปง้อยัยอ้วน”
ดลวัฒน์บอกว่านรักน้ำเสียงปกติ
“คิดอะไรกับยัยวิปะเนี่ย”
ว่านรักถามเขายิ้ม ๆ ทีเล่นทีจริง
“ไม่ได้คิดอะไร เราว่ากลัวถ้าไปง้อมันช้า มันจะยิ่งโกรธหนักกว่าเก่านะ”
เขาพูดจริงอย่างที่บอกเพื่อนสาว เขาไม่ได้คิดอะไรกับมันจริง ๆ ถ้าให้คิดก็คงคิดได้แค่เพื่อนกัน ปากร้ายแบบมันใครจะไปชอบ โกรธก็เก่ง
“ออ”
ดลวัฒน์ตักข้าวไปกินห้าหกคำกับข้าวในจานก็หมด ส่วนว่านรักนั้นก็นั่งเล่นโทรศัพท์รอกินข้าวพร้อมเขา
“เราไปก่อนนะ”
“อือ”
ว่านรักมองตาหลังดลวัฒน์จนเขาออกจากโรงอาหาร สองคนนี้สนิทกันมากขึ้น แถมจะชอบว่าให้กันมากขึ้นอีกด้วย
