“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทางด้านวิญาดานั้น เธอเดินออกมาจากโรงอาหารก็มานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากโรงอาหารมากหนัก ทำไมดลวัฒน์ต้องแกล้งเธอแรงขนาดนี้ด้วย เขาก็รู้อยู่ว่าเธอนั้นเป็นคนขี้อายยังจะพูดออกมาแบบนี้ให้เธออายอีก
คิดแล้วก็โกรธเขา เธอจะไม่พูดกับเขาจนกว่าเธอจะหายงอนเขา คิดอย่างโมโห เธอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นผู้คนกำลังนั่งทานข้าวที่โต๊ะม้าหินอ่อน ที่นี่มีม้าหินอ่อนประมาณห้าหกโต๊ะ มีคนนั่งอยู่สามโต๊ะ
เธอหันมองไปที่โต๊ะหนึ่งใกล้กับริมสระ เห็นผู้ชายท่าทางคุ้น ๆ นั่งหันหลังให้เธออยู่ แล้วมีผู้หญิงสามคนนั่งที่ม้าหินอ่อนตัวนั่นด้วย คนหนึ่งที่หันหน้ามาทางเธอน่าจะเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นตัดผมสั่นเหมือนทอมเลย ทางท่าก็เหมือนด้วย ด้วยความอยากรู้เธอก็เลยเดินไปยืนดูใกล้ ๆ โต๊ะนั้น พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็เดินไปยืนข้าง ๆ ทศวรรษ
“ไอ้เสือมึงมาอยู่นี่ได้ไง ไม่ไปกินข้าวกับพวกไอ้ว่านเหรอ”
ส่วนสามสาวที่นั่งอยู่ก็มองคนที่เดินเข้ามาใหม่พูดกับทศวรรษ
“กูบอกไอ้ว่านไปแล้วว่ากูไม่ไปกินข้าวด้วย มึงไม่รู้เหรอ”
“ไม่รู้ ว่าแต่มึงมาทำอะไรที่นี่ แล้วน้องสามคนนี้คือใคร”
เธอถามเพื่อนอย่างสงสัย คนที่นั่งข้างเพื่อนเธอ เธอเคยเห็น
เธอคนนี้ขึ้นไปนั่งรอทศวรรษหน้าห้องเรียนอยู่บ่อยครั้ง แต่อีกคนเธอไม่เคยเห็นหน้าเลยส่งสัยจะเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนี้
“นี่ลีน่าแฟนกูเอง ส่วนสองคนนี้เพื่อนน้องเขา”
พริมาได้ยินที่พี่เสือพูดเธอก็เขินแก้มแดง
“หะ! แฟนมึง มึงมีแฟนตอนไหน มึงมันเสือผู้หญิงจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนได้ยังไง”
วิญาดาตกใจอุทานออกมาเสียงดังตาเบิกกว้าง คนอย่างมันเนี่ยนะจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน แล้วมันเป็นแฟนกับลีน่าตอนไหนทำไมเธอถึงไม่รู้ ถึงว่าช่วงนี้มันติดโทรศัพท์บ่อย ๆ
พริมาได้ยินที่พี่ผู้หญิงพูดก็ทำตาจิกใส่แฟนอย่างไม่พอใจ
ทศวรรษหันไปมองก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
“นี่แฟนกูจริง ๆ กูเลิกเป็นแบบที่มึงพูดแล้วไอ้วิ เลิกกล่าวหาว่ากูเป็นเสือสักที”
“ถอดเคี้ยวเล็บแล้วว่างั้น”
“เออ”
ทศวรรษตอบเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง
พริมาได้ยินก็อมยิ้มแก้มแทบแตก
วิญาดาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนเพลย์บอยอย่างไอ้ทัตจะถอดเคี้ยวเล็บออกหมด หรือว่ามันเจอคนที่ใช่แล้ว ก็เลยเลิกเจ้าชู้เสื้อผู้หญิงเธอคิดสงสัยในใจ
“แล้วพวกมันรู้แล้วหรือยัง”
“กูยังไม่ได่บอกพวกมันเลย”
“ทำไมไม่พาน้องเขาไปเปิดตัวกับพวกมัน เนาะน้องลีน่าทำแบบนี้เหมือนลบซ่อน ไม่กล้าบอกใคร”
ประโยคหลังหันมาพูดกับแฟนเพื่อน
“ไอ้วิมึงจะพูดมากทำไม เดี๋ยวกูจะบอกพวกมันอยู่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ หยุดพูดได้แล้วมึงนะ มึงทำให้น้องลีน่าเข้าใจกูผิด”
ประโยคสุดท้ายกระซิบบอกเพื่อนน้ำเสียงหงุดหงิด วิญาดาอมยิ้มที่ได้แกล้งเพื่อน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนนั่งมองหน้าวิญาดาอย่างสนใจตั้งแต่วิญาดาเดินเข้ามาหาทศวรรษแล้ว
“เออ ๆ พี่ชื่อพี่วินะ เป็นเพื่อนกับไอ้เสือมัน”
ตอบเพื่อนเสร็จก็หันไปแนะนำตัวกับน้อง ๆ ด้วยรอยยิ้ม เธอมั่วแต่คุยกับไอ้เสือเพลินจนลืมแนะนำตัวเองไปเลย
“หนูชื่อ แอลค่ะ หรือจะเรียกว่า วรรณาก็ได้ค่ะ ส่วนนี้เพื่อนหนูมันเป็นทอม ชื่อ เกลค่ะ พี่วิ”
วรรณาบอกวิญาดาน้ำเสียงสดใสด้วยรอยยิ้ม วิญาดาหันไปมองคนที่เกลอย่างสงสัย อะไรจะจ้องเธอขนานนั้น แถมมีการส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้เธออีก มันดูแปลก ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่าง เธอทำเป็นไม่สนใจ
“จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องทั้งสามคน พี่ไปก่อนนะ”
“กูไปก่อนนะไอ้เสือ ไม่มีเคี้ยวไม่มีเล็บ”
บอกทั้งสามเสร็จก็หันมาบอกเพื่อนรัก
“ไอ้วิ!”
“เกลมึงจะจ้องพี่เขาแบบนั้นทำไม พี่เขากลัวมึงแล้วเห็นไหม”
วรรณากระซิบบอกเพื่อนเสียงค่อย
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากเพื่อนทอมของเธอเลย วรรณาใช้แขนกระทุกซอกใส่เอวเกดแก้ว เบา ๆ
“ไม่ทำอะไรกูเนี่ยไอ้แอล กูเจ็บนะ”
“ก็มึงไม่ตอบกู มึงเป็นอะไรจ้องหน้าพี่เขาตั้งแต่เดินเขามาแล้ว กูเห็นนะ มึงสนใจพี่เขาเหรอวะ”
วรรณาเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัยทางท่าแบบนี้ต้องสนใจพี่วิแน่ ๆ
“อืม”
“พี่เสือขา พาลีน่าไปเข้าห้องน้ำหน่อยค่ะ ลีน่าไม่กล้าไปคนเดียว ลีน่ากลัว ”
พริมาบอกแฟนเสียงอ้อน ๆ
“ครับเดี๋ยวพี่พาไป ไกลไหมครับ”
“ไม่ไกลค่ะ”
บอกทศวรรษด้วยรอยยิ้ม
“พี่เสือน่ารักที่สุด”
พูดแล้วก็เดินเข้าไปหอมแก้มทศวรรษเพื่อให้รางวัล
“น้องลีน่าก็น่ารักเหมือนกันครับ”
พริมาอมยิ้มดีใจที่เขาว่าเธอก็น่ารักเหมือนกัน ทั้งสองควงแขนพากันเดินไปเข้าห้องน้ำ
วรรณาและเกดแก้วเห็นก็เบ้ปากอย่างหมั่นไส้เพื่อนสาวที่ทำเป็นกลัวไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำ อยากให้พี่ทัตพาไป ปกติมันก็ไปเข้าห้องคนเดียวได้
“แล้วนี่มึงจะไปไหน”
ถามเพื่อนเมื่อเห็นมันลุกขึ้นยืน เกดแก้วชี้นิ้วไปทางที่วิญาดานั่งอยู่
“กูไปด้วย”
“มึงนั่งอยู่นี่แหละกูไปไม่นานเดี๋ยวกลับมา”
“เออ ๆ”
วิญาดาเอาโทรสัพท์ออกมาส่งข้อความหาเพื่อนสาว
“ว่านแกกลับก่อนเลยนะ ฉันว่านั่งอยู่ที่นี่สักพัก”
ติ้ง (เสียงแชท)
ว่านรักวางช้อนลงจานข้าว แล้วเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า วรวิทย์เงยหน้าขึ้นมามอฝแปบหนึ่งแล้วก็กินข้าวในจานของตัวเองต่อ
(โอเค แกโกรธดลใช่ปะถึงได้ไม่มากินข้าวกับพวกเรา)
“เออดิเล่นอะไรก็ไม่รู้ เราอายมากตอนที่มันพูดแบบนั้น คนมองฉันกับไอ้ดำทั้งโรงอาหารจะไปให้ฉันอายได้ยังไง”
(แล้วแกจะกลับยังไง โทรมานะถ้าจะกลับนะเดี๋ยวจะไปรับ)
วิญาดานั่งรถมอเตอร์ไซค์สีแดงมามหาลัยกับว่านทุกวัน เพราะเธอไม่มีรถจักรยานยนต์เป็นของตัวเอง เวลาออกไปข้างนอกหรือไปซื้อก๋วยเตี๋ยวปากซอย เธอก็เอาของว่านไปซื้อ ว่านให้เธอยืมตลอด ว่านไม่เคยแพงรถกับเธอเลย
“อืม”
“พี่มานั่งทำอะไรคนเดียวค่ะ ให้เกดนั่งเป็นเพื่อนไหม”
วิญาดาได้ยินเสียงก็ตกใจรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที ว่าใครมาหาเธอ
วิญาดาไม่ตอบคำถามของเกดแก้ว
เธอก็เลยไม่ตอบ
