“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“อ้าวน้องเกด ไม่ไปเรียนเหรอจ๊ ะ บ่ายโมงแล้วนะ”
เธอถามน้องเขาด้วยความสงสัยมันจะบ่ายโมงแล้วเกดแก้วยังไม่ไปเรียนอีก ในใจตอนนี้เธอไม่อยากให้น้องเกดแก้วมาอยู่ตรงนี้กับเธอเลยสักนิด มันรู้สึกแปลกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างที่ไม่ชอบมาพากล หรือเธอจะคิดมากไปเอง ได้แต่คิดในใจ
“เกดมีเรียนตอนบ่ายค่ะ”
วิญาดามองไปที่โต๊ะที่เพื่อนเธอนั่งก็ไม่เห็นไอ้ทัต กับแฟนของมันเลย เห็นแต่น้องแอลนั่งอยู่คนเดียว
“ออ แล้วน้องเกดมาหาพี่มีอะไรเหรอจ๊ะ”
เธอถามน้องเขาด้วยรอยยิ้ม
“เกดอยากคุยกับพี่วิค่ะ”
“คุยเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ”
เธอถามน้องเขาอย่างกลัว ๆ เกดแก้วมองท่าทางรุ่นพี่แล้วก็ยิ้มขำกับท่าทางของวิญาดา ที่ออกอาการว่ากลัวเธอ
“ก็คุยเล่นเป็นเพื่อนพี่นิแหละค่ะ เห็นพี่นั่งอยู่คนเดียวอยากรู้จักเพื่อนพี่ทัตให้มากกว่านี้นะค่ะ”
“ออ…”
เกดแก้วต้องมาจีบเธอแน่เลยท่าทางอย่างนี้ เธอไม่ได้ชอบทอม เธอชอบผู้ชายมากกว่า เธอก็เลยกลัว เหมือนที่ผู้ชายกลัวกระเทยนั้นแหละ เธออาการแบบนั้นเลย
เกดแก้วนั่งลงข้าง ๆ วิญาดาแขนของน้องเกดโดนแขนเธอเต็ม ๆ อะไรมันจะนั่งใกล้ขนาดนี้ วิญาดาอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเกดแก้วนั่งลงข้างกายเธอ ส่วนเกดแก้วนั้นไม่ได้ยิ้มให้เธอ
“ปีสี่เรียนยากไหมคะพี่วิ”
“อันที่ยากก็ยากนะ อันที่ง่ายก็มีแล้ว แต่ยากมากกว่า”
วิญาดาบอกน้องเกดน้ำเสียงปกติ
“พี่ว่าเราขยับไปอีกนิดจะได้ไหม”
“ออ ค่ะ ๆ”
แล้วเกดแก้วก็ขยับห่างออกจากเธอเพียงเล็กน้อยแต่ก็ดีขึ้นกว่าเก่า
แต่ถ้าจะให้ดี ควรขยับห่างไปอีกจะดีมาก เธอคิด
“พี่มีแฟนรึยังคะ”
เกดแก้วถามอย่างอยากรู้และรอฟังคำตอบจากปากรุ่นพี่สาวอวบ
“พี่ขอถามก่อน ว่าน้องชอบอะไรในตัวพี่ พี่ก็ไม่ได้สวยนะ แถมอ้วนด้วย”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่เกดชอบพี่เห็นพี่ครั้งแรกเกดก็ละสายตาไปจากพี่ไม่ได้ พี่สวยมากสำหรับเกด”
วิญาดาได้ฟังก็อึ้งกับคำตอบของรุ่นน้อง
อย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ อ้วน ๆ แบบเธอแถมยังไม่สวยแต่งตัวก็เฉิ่มเฉย มีคนเอาเธอด้วยเหรอวะเนี่ย เธอคิดอย่างตกใจ บ้าไปแล้ว ถ้าเป็นผู้ชายหล่อ ๆ เนี่ยเธอจะดีใจมาก แต่นี่ทอม
“พี่มีแฟนแล้วจ๊ะ”
“เหรอค่ะ”
เกดแก้วทำหน้าไม่ค่อยจะเชื่อที่วิญาดาบอกสักเท่าไหร่
“ไหนค่ะแฟนพี่ เกดเห็นพี่นั่งอยู่คนเดียวตั้งนานไม่เห็นแฟนพี่มาหาเลย”
“แฟนพี่เขายังไม่เลิกคลาสนะจ๊ะ”
“แต่นี่มันบ่ายแล้วนะ อาจารย์ก็น่าจะปล่อยแล้วนะค่ะ”
“งั้นพี่ไปหาแฟนพี่ก่อนนะ”
พูดแล้วก็ลุกออกจากเก้าอี้และกำลังจะก้าวขาออกไปข้างหน้า แต่มีมือของเกดแก้วมาจับที่แขนของเธอเอาไว้
“พี่ยังไม่มีแฟนใช่ไหมคะ”
วิญาดาหันหน้ากับมาหาน้องเขาอย่างทำหน้าไม่ถูก เธอเล่นไม่เนียนเหรอเนี่ย ทำไมน้องเขาถึงรู้วะ ว่าเธอยังไม่มีแฟน เพิ่งรู้จักกันวันนี้เอง
“พี่มีแฟนแล้ว”
“งั้นพี่โทรหาแฟนพี่เดี๋ยวนี้เลย”
ไม่ไหวแล้วเว้ย
“น้องจะเอาอะไรกับพี่นักหนาห๊ะ!”
เธอถามเกดแก้วด้วยความโมโห
“ก็ผมจะจีบพี่ผมต้องแน่ใจก่อนสิครับว่าพี่ยังไม่มีใคร”
วิญาดาตกใจตาเบิกกว้างไม่คิดว่าเด็กทอมนี่จะชอบเธอจริง ๆ เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ ว่ามันมีอะไรบางอย่างตั้งแต่เธอแนะนำตัวกับเด็กทั้งสามคนแล้ว อีกสองคนไม่ได้มีท่าทางอะไร แต่คนนี้มันแปลก ๆ เธอก็นึกว่าเกดแก้วถามเธอเล่น ๆ และเธอก็ตอบน้องเขาเล่น ๆ เหมือนกันทีไหนได้ไม่ได้เล่น แถมเอาจริง และยังรุกแรงอีกด้วย
ทำไมเด็กทอมนี่ถึงรุกเธอแรงจังวะ ใครก็ได้ช่วยเธอด้วย เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้ แล้ว เธอไม่ชอบทอม คิดอย่างอึดอัดใจ
“อ้วนไปไหนเราไปตามเธอที่ห้องสมุดก็ไม่เห็น ไปหาที่ศาลาที่หน้ามหาลัยก็ไม่เจอ”
“ตัวหาเราทำไม”
วิญาดพูดน้ำเสียงอ่อนหวานกับเขา แถมยังยิ้มหวานให้อีกด้วย ดลวัฒน์คิ้วขมวดอย่างสงสัย ยัยอ้วนเป็นอะไรถึงได้เรียกเขาแบบนั้นรอยยิ้มนั้นอีก เธอไม่เคยยิ้มให้เขาแบบนี้เลยนอกจากได้กินขนมที่ชอบเวลาเขาไปซื้อมาให้กิน เธอกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย วิญาดาเห็นอย่างหน้าน้องเกดมีอาการสงสัย เธอก็รีบเข้าค้องแขนดลวัฒน์ทันทีกลัวว่าเกดแก้วจะไม่เชื่อเธอ ดลวัฒน์จะ สะบัดมือออกจาก
แขนของเธอ แต่วิญาดาจิกแขนเข้าไว้ พร้อมกับทำหน้าดุใส่เขา เขาก็เลยไม่สะบัดแขนออกไป
“ตัวซื้ออะไรมาให้เขาอะ ที่ตัวหายไปนานก็เพราะไปซื้อข้าวมาให้เขานี่เอง ขอบคุณนะที่รัก รักตัวที่สุด”
วิญาดพูดด้วยนำเสียงอ่อนละมุนละไม
พร้อมกับเอาหัวซบที่ไหล่ของเขาอย่างอ้อดอ้อน ดลวัฒน์ผละออกอย่างคนโดนน้ำร้อนลวก เขาเข้าใจทันที่ว่ายัยนี่มันทำแบบนี้ทำไม เพราะอะไร เพราะคนตรงหน้าเขาไง เขาพึ่งสังเกตเห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
“ทำไมตัวไม่รักเขาแล้วเหรอ ตัวรังเกลียดเขา เขามันอ้วน ไม่หุ่นดีเหมือนแต่ก่อน ใช่ไหม”
ถามเขาเสียงสั่นเครือ
ดลวัฒน์เห็นอย่างนั้นก็เล่นไปตามแผนของวิญาดา
“ไม่อย่างใช่นั้นนะครับตัวเอง ตัวเองสวยที่สุดสำหรับเขา ตัวน่ารักน่าทะนุทะนอมเป็นที่สุด”
เขาทั้งพูดทั้งเข้าไปกอดปลอมวิญาดา
เกดแก้วได้แต่ยืนมองสองคนอย่างเสียใจ
เธอเดินออกมาอย่างหัวเสียที่พี่วิมีเจ้าของแล้ว ที่สำคัญเขารักกันมากด้วย
พอเกดแก้วเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว วิญาดาก็รีบลากตัวดลวัฒน์เข้ามาที่อาคารวิศวะทันที
“เธอทำอะไรเมื่อกี้”
เขาถามเธอทั้งที่รู้อยู่แล้ว
“ก็แกล้งทำเหมือนเราเป็นแฟนกันยังไงล่ะ”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย”
เขาถามเธออย่างอยากรู้
“ก็น้องคนนั้นมาจีบฉัน ฉันไม่ได้ชอบเขาก็เลยทำแบบนี้กับนายไง ถ้านายโกรธเราก็หายกัน”
พูดจบเธอก็กำลังหมุนตัวเดินออกไป
“จะไปไหน”
“ก็กลับห้องยังไงล่ะยะ หรือนายจะนอนที่นี่”
วันนี้เธอมีเรียนแค่ตอนเช้า
“เอาไป”
“ฉันไม่หิวนายเอาไปเถอะ”
“ฉันตั้งใจซื้อมาง้อเธอเลยนะ ถ้าไม่เอาฉันจะทิ้งลงถังขยะ”
ว่าแล้วเขาก็กำลังจะโยนถุงพลาสิกลงไปถัง
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งทิ้ง”
แล้ววิญาดาก็เข้าไปแย่งถุงในมือ
เขามามือไว้เอง
“เสียดายของนายจะทิ้งทำไม”
ว่าให้เขาน้ำเสียงไม่เบานัก
“ก็อ้วนไม่เอาเราก็จะทิ้งไง เพราะว่ามันไม่มีใครกิน”
“นี่นายดำเลิกเรียกว่าอ้วนสักทีเถอะมันดูไม่ดีสักเท่าไหร่”
เรียกอ้วนแล้วมันเหมือนคนเป็นแฟนกันเลย เธอไม่อยากให้ดลวัฒน์เรียกเธอแบบนี้เลย เขาเห็นด้วยกับเธอจริงข้อนี้
“ถ้าฉันเรียกเธอว่าวิ เธอก็เลิกเรียกฉันว่าดำด้วยเหมือนกันโอเคไหม”
“โอเค ดิว”
"ไปกับฉันไหม ฉันจะไปส่ง"
ดลวัฒน์ถามเธอ เพราะที่พักพวกเราอยู่ใกล้กัน และเขาคิดว่าว่านรักกับเพื่อนของเขากลับห้องไปแล้ว ก็เลยเอ่ยชวนวิญาดากลับด้วยกัน แต่ถ้าเธอไม่อยากกลับด้วย ก็ไม่เป็นไร
"เดี๋ยวฉันโทรหาว่านก่อน"
ตู๊ด ตู๊ด
รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
"ว่ายังไงวิ"
"แกจะกลับรึยัง"
"กำลังจะกลับแล้ว มีอะไรเหรอ"
"คือว่าแกไม่ต้องมารับฉันนะ ฉันจะกับกลับไอ้ดลมัน"
"คืนดีกันแล้วเหรอวะ"
"เออ"
"แกไม่เรียกดลว่าดำแล้วเหรอ"
"ฉันไม่เรียกมันแบบนั้นแล้ว ส่วนมันก็ไม่เรียกฉันว่าอ้วนแล้วเหมือนกันฉันตกลงกับมันแล้ว"
"ทำไมวะ"
"เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าให้ฟังที่ห้อง"
"เออ ๆ แค่นี้นะ"
แล้วว่านรักกดวางสายไป
"กลับกันเถอะ กูโทรบอกว่านแล้ว"
แล้วทั้งสองก็พากันเดินไปโรงจอดรถ เพื่อกลับห้องพัก
