“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอเห็นวรวิทย์ขำเธอตอนที่เธอคุยโทรศัพท์กับยัยวิ พอเธอวางสายจากยัยวิก็เอ่ยถามเขาด้วยความสงสัยว่าเขาขำเธอทำไม
เธอแค่คุยโทรศัพท์กับวิญาดา ทำไมวรวิทย์ต้องยิ้มขำเธอด้วย
“วิทย์ขำอะไร”
“ก็ข้าวมันติดปากว่านเราก็เลยขำ เวลาว่านพูดมันดูตลก”
ว่านรักได้ยินที่วรวิทย์บอกก็เอามือไปปัดเม็ดข้าวที่มุมปากออกสองสามครั้ง
“ออกยัง”
เธอถามเขา
“ยัง เดี๋ยวเราเอาออกให้”
พูดจบวรวิทย์ก็เอื้อมมือไปปัดข้าวออกให้เพื่อนสาวทันที
“ไม่”
ว่านรักพูดได้คำเดียวรวิทย์ก็เอามือมาปัดเม็ดข้าวออกจากปากเธอ เขาไม่ได้ปัดออกที่มุมปาก แต่เป็นตรงกลางปากเธอเลย
เธอมองหน้าเขาที่เข้ามาใกล้หน้าของเธอ ด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม
เธอเป็นอะไรเนี่ยก็แค่วิทย์เขาปัดข้าวออกจากปากให้เธอ ทำไมเธอต้องเขินและใจเต้นแรงด้วยเนี่ย ว่านรักคิดในใจ
เพราะวรวิทย์นั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ ก็เลยทำให้หน้าเราสองคนใกล้กันตอนที่เขาเอื้อมมือมา
“ออกแล้ว”
“เออ…ทีหลังไม่ต้องทำแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวเราเอาออกเอง”
ว่านรักบอกเขาน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ถ้าเราไม่เอาออกให้ ว่านคงเอาไม่ออกหรอก”
“จ้า ที่หลังว่านจะส่องกระจกเอาออกเอง เออยัยวิกับกลับดลนะ เมื่อกี้มันโทรมาบอก”
“ออ”
“วิทย์จะกลับเลยไหม”
“เรายังไม่กลับตอนนี้ หรอกเราว่าจะนั่งเล่นที่มหาลัยสักหน่อย”
“ออ วิทย์พาเราไปเอาหนังสือไปคืนหน่อยสิ”
“ได้ดิ”
หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งสองก็พากันไปที่ห้องสุมด เธอกับกำล้งเดินเข้าไปตัวอาคาร
ก็มีผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากอาคาร เธอคนนั้นผิวขาว ตาโต ตัวสูง หุ่นเพียวบางเหมือนนางแบบ ยิ้มให้เธอ เธอยิ้มตอบน้องเขา แต่พอเธอหันไปมองเพื่อน ก็เห็นวรวิทย์ยิ้มให้น้องเขาเช่นกัน แถมหน้าตาของวรวิทย์ก็ดูดีใจที่เธอคนนั้นยิ้มให้เหมือนกัน ไม่ได้ยิ้มให้เธอสินะ เธอคิด
พอเดินเข้ามาในอาคาร ว่านรักก็เอ่ยถามเพื่อนชายด้วยความสงสัย
“วิทย์รู้จักน้องเขาเหรอ”
“ไม่รู้จัก”
“อ้าวเหรอทำไมเขายิ้มให้วิทย์อะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน หรือว่าเราจะหล่อมาก น้องเขาก็เลยยิ้มให้เรา”
“หลงตัวเอง”
ว่านรักว่าให้เพื่อนไม่จริงจังนัก แต่ในใจเธอก็ไม่เชื่อวิทย์หรอกว่าเขาจะไม่รู้จักน้องคนนั้น แล้วเธอจะเอามาใส่ใจทำไมเนี่ย
“วิทย์ยืนรอเราอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวเราเอาสมุดไปคืนแปบเดียว”
“อืม”
“มึงไปกินข้าวก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูตามไป”
วีรยาบอกเพื่อนสาวสองคน
“เออ ๆ”
“พี่วิทย์ขา พี่วิทย์”
วีรยาร้องเรียกวรวิทย์เสียงดังมาแต่ไกล เธอกับเพื่อนเรียนที่อาคารนี้ พอออกมาจากห้องน้ำเธอก็เห็นพี่วิทย์ยืนอยู่หน้าห้องคนเดียวเหมือนรอใครเธอก็เดินเข้าไปหาอย่างดีใจที่วันนี้เธอเจอพี่เขา
วรวิทย์ที่เล่นมือถืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา
“อ้าวทราย จะมายืมหนังสือเหรอ”
“ทรายไม่ได้มายืมหนังสือหรอกคะ ทรายมาหาพี่วิทย์ต่างหาก”
พูดแล้วก็เข้าไปค้องแขนเขาทันที
วรวิทย์พยายามเขาแขนตัวเองออกจากแขนทราย แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะว่าวีรยาเกาะแขนเขาแน่นเหลือเกิน เขาก็เลยยอมให้เธอเกาะแขนเขา
“เออ แล้วทรายรู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่ที่นี่”
เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย
“อาจารย์เพิ่งปล่อยไปกินข้าว ออกมาจากห้องทรายก็เห็นพี่วิทย์ยืนอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ”
“เหรอ”
ว่านรักเปิดประตูออกมาพร้อมกับพูดว่า
“วิทย์เราคืนหนังสือเสร็จแล้ว”
ว่านรักบอกเพื่อน พอเปิดประตูออกมาก็เห็นเด็กสาวหน้าตาสวย ตัวเล็กยืนเกาะแขนเพื่อนเธออยู่
วีรยามองว่านรักตั้งแต่หัวจรดเท้า และจิกตาใส่เธอด้วย มองเสร็จก็หันไปถามวรวิทย์ว่า
“นี่ใครคะพี่วิทย์”
ถามพี่วิทย์อย่างสงสัย เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน
“นี่ว่านเพื่อนพี่เอง ส่วนนี่น้องสาวเราชื่อทราย”
วรวิทย์แนะนำเพื่อนให้วีรยารู้จัก และเขาก็แนะนำน้องสาวให้เธอรู้จักด้วย หน้าไม่เห็นจะเหมือนกันกับวิทย์เลยเธอคิดอย่างสงสัย
“ออคนนี้นี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะน้องทราย”
ว่านรักพูดด้วยรอยยิ้ม คนนี้นี่เองที่วิทย์ไปเอาของที่บ้านด้วย ดูท่าแล้วน่าจะหวงวรวิทย์มาก เธอคิดว่าเด็กคนนี้น่าจะไม่ชอบเธอ ดูก็รู้
“ค่ะ”
วีรยาตอบเสียงแข็งแล้วทำหน้าไม่อยากจะรู้จักเธอสักเท่าไหร่
“งั้นเรากลับก่อนนะ”
พูดจบว่านรักก็เดินออกไปจากตรงนั้น
“ว่านอย่างเพิ่งไป ว่าน!”
เขาร้องเรียกว่านเสียงดัง แต่เพื่อนสาวของเขาไม่หันกลับมาเลย ทิ้งกันแบบนี้ได้ไง
ขืนเธออยู่ตรงนั้นยัยเด็กนั่นได้จิกหัวเธอแน่ ขนาดเธอไม่สวยแถมอ้วนยังหวงวรวิทย์ขนาดนี้ ถ้าเธอสวยขึ้นมามันจะขนานไหน คิดแล้วก็กลัว
“พี่วิทย์ไปกินข้าวกับทรายนะค่ะ”
เธอพูดกับเขาเสียงอ่อนหวาน
“พี่กินข้าวมาแล้ว”
“ไปนั่งเป็นเพื่อนทรายก็ได้นะค่ะ นะ นะ นะค่ะพี่วิทย์”
วีรยาพูดน้ำเสียงอ้อน ๆ และเขย่าแขนของเขาไปด้วย
คราวนี้เขาจะไม่ทนอีกแล้ว วรวิทย์คิด
“ไม่ครับ น้องทรายก็มีเพื่อนนั่งทานข้าวอยู่แล้วไม่ใช่หรอกครับ”
พูดพร้อมกับจับแขนของเธอออกจากแขนของเขา พอเอาออกได้แล้วเขาก็เดินหนีวีรยาไป
“พี่วิทย์ พี่วิทย์! อร้ายยยเป็นเพราะนังอ้วนนั้นที่ทำให้พี่วิทย์ปฏิเสธเธอแบบนี้”
วีรยาโกรธจัดจนร้องออกมาเสียงดังอย่างโมโห พี่วิทย์ไม่เคยปฏิเสธเธอแบบนี้เลยสักครั้ง จะรีบไปหามันล่ะสิ ถึงได้กล้าปฏิเสธเธอแบบนี้ มีครั้งนี้แหละที่พี่วิทย์กล้าปฏิเสธเธอ ต้องเป็นเพราะมันแน่ ๆ มันมีอะไรดี สวยสู้เธอไม่ได้สักนิด อ้วนก็อ้วน
พี่วิทย์รักมันไปได้ยังไง
โรงอาหาร
“เป็นไรวะไอ้ทราย”
ดาวเอ่ยถามเพื่อน เมื่อเห็นหน้าตาหงุดหงิดของวีรยากำลังเดินมาที่โต๊ะที่พวกเธอนั่งอยู่
ดาว หรือ ปวีณา บัญชี ปี 2 เป็นเพื่อนกับวีรยา
“เรื่องพี่วิทย์ของแกอีกแล้วอะดิ”
นุ่นว่าขึ้น
วีรยาหย่อนก้นนั่งลงที่โต๊ะแล้ววางกระเป๋าแบรนด์หรูลงโต๊ะอย่างแรงอย่างอารมณ์เสีย
นุ่น หรือ รุ้งนภา บัญชี ปี 2 เป็นเพื่อนกับวีรยา
“ใครทำอะไรให้มึงโมโหขนาดนี้วะ”
ดาวเอ่ยถามเพื่อนอย่างอยากรู้
“นังอ้วน”
“ใครวะ”
“ไม่รู้เหมือนกันเพื่อนพี่วิทย์”
“พี่วิทย์ของแกมีเพื่อนผู้หญิงด้วยเหรอวะ กูไม่เคยเห็น”
ดาวว่าขึ้นอย่างสงสัย
“สงสัยเพื่อนใหม่พี่วิทย์ละมั้ง กูก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน นี่ครั้งแรก”
วีรยาตอบเพื่อนด้วยความหงุดหงิด วรวิทย์ไม่เคยมีเพื่อนผู้หญิงเลย มีแค่ดลวัฒน์เป็นเพื่อนคนเดียวเท่านั้น
“ไหนมึงเล่าให้กูฟังหน่อยว่าเรื่องมันเป็นยังไงมึงถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้”
แล้ววีรยาก็เล่าให้ทั้งสองคนฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
“แค่นี้เนี่ยนะที่ทำให้มึงโกรธ”
นุ่นว่าขึ้นเมื่อได้ฟังวีรยาเล่าจนจบ
“เออ ปกติพี่เขาไม่เคยปฏิเสธกูเลยนะเว้ย ต้องเป็นเพราะนังนั้นแน่ ๆ”
“กูว่าไม่เกี่ยวหรอก เป็นเพราะพี่เขาไม่ชอบมึงต่างหาก เขาเป็นเพื่อนกัน มึงน่ะคิดมากไปเอง”
นุ่นว่าให้เพื่อนไม่จริงจังนัก เธอคิดอย่างที่พูดจริง ๆ ที่เพื่อนเธอเล่ามาไม่เห็นผู้หญิงที่ตัวอ้วน จะมาแย่งวรวิทย์ของวีรยาไปเลย เพื่อนเธอนะคิดไปเอง เธอคิดว่ามันไม่ใช่เพราะว่านรักหรอก แต่เป็นวรวิทย์ต่างหากที่ไม่อยากไปกินข้าวเป็นเพื่อนวีรยา
ตั้งแต่แรกแล้ว หรือไม่ก็ไม่ได้ชอบเพื่อนของเธอ เธอเห็นมันไปจีบพี่วิทย์ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ทำดีทุกอย่างเพื่อให้พี่เขาสนใจ จนถึงตอนนี้พี่เขาจะจบแล้วยังไม่ได้รักยัยทรายเลย
“ยัยนุ่น!”
วีรยาเรียกเพื่อนเสียงดังเมื่อได้ยินที่นุ่นพูดไม่เข้าหู
“มันก็จริงอย่างที่มันว่านั้นแหละทราย กูว่ามึงเลิกชอบพี่เขาได้แล้วนะเว้ย สุดท้ายมึงจะเจ็บเปล่า ๆ”
ดาวบอกเพื่อนด้วยความหวังดี
“ไม่กูจะไม่เลิกชอบพี่วิทย์หรอก กูจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ สักวันพี่วิทย์ต้องเป็นของกู”
วีรยาบอกเพื่อนน้ำเสียงหนักแน่น เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก
“จ้าแล้วแต่แกเลย ร้องไห้มากูไม่ปลอบมึงนะ”
นุ่นว่าขึ้นบอกแล้วก็ไม่ฟัง
“แต่พี่เขาจะจบแล้วนะเว้ยมึงคงไม่ได้ไปหาพี่เขาที่หออีกแล้ว มึงจะทำยังไงวะ”
ดาวถามเพื่อน
“ก็ไม่ทำไงอะ เพราะกูอยู่หมู่บ้านเดียวกับพี่วิทย์จะไปหาตอนไหนก็ได้”
“แล้วมึงรู้เหรอว่าพี่เขาจะกลับไปทำงานที่นั้น”
“รู้สิ กูได้ยินพ่อพี่วิทย์บอกว่า ถ้าพี่วิทย์เรียนจบแล้วให้ไปทำงานที่นั้นเลย ถ้ากูเรียนจบกูจะไปจีบพี่เขาที่นั้นทีเดียวเลยถึงมันจะอีกสองปีแต่กูก็รอได้”
“วางแผนมาเรียบร้อยแล้วว่างั้นเถอะ”
“เออ กูไม่ปล่อยพี่เขาไปง่าย ๆ หรอกตราบใดที่พี่วิทย์ยังไม่ได้รักกู กูไม่มีวันยอมแพ้ง่าย ๆ แน่”
ทั้งสองสาวมองวีรยาด้วยความกลัว
