“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คอนโดทศวรรษ
16:00
หลังจากที่ว่านรักและวิญาดาทำกับข้าวเสร็จก็พากันยกมากินที่โต๊ะ
กับข้าวที่เธอและยัยว่านทำวันนี้มี แกงจืดหมูกับต้มยำปลานิล
“ว่านเอาจานมาอีกสองใบนะ”
วิญาดาหย่อนก้นนั่งลงแล้วก็เอ่ยบอกเพื่อนสาวให้เอาจานมาอีกสองใบเพราะมันไม่พอสำหรับใส่ลูกชิ้นทอดของเธอและคะน้าหมูกรอบที่ไอ้ดลมันซื้อมาง้อเธอ ตอนที่เธอกลับกับมาถึงคอนโดเธอได้แวะซื้อลูกชิ้นทอดหน้าคอนโดมากินกับข้าวด้วย
“ได้ ๆ”
“ว่านมึงรู้ไหมว่าไอ้เสือมันมีแฟนแล้วนะ”
“หะ!ไม่รู้มันเนี่ยนะจะมีแฟน”
ว่านรักตกใจร้องออกมาเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เออ กูเห็นแฟนมันแล้วด้วย สวยน่ารักตัวเล็กเหมาะสมกับไอ้เสือมาก”
“เหรอวะ กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเสือผู้หญิงอย่างมันจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน”
“ตอนแรกกูก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอมันแนะนำว่าน้องลีน่าเป็นแฟนมันกูก็เชื่อมันทันที
ที่มันไม่ไปกินข้าวกับพวกเรา ก็เพราะมันไปกินข้าวกับสาว ถ้ากูไม่ไปเห็นพวกเราคงไม่รู้ว่ามันมีแฟนแล้ว สงสัยมันเจอคนที่ใช่สำหรับมันแล้ว มันถึงได้เลิกเจ้าชู้”
“ก็น่าจะใช่อย่างที่มึงว่า เรื่องอะไรวะที่มึงจะเล่าให้กูฟัง”
“ก็เรื่องนี้แหละที่ทำให้กูไม่เรียกไอ้ดลว่าดำอีกแล้ว หลังจากที่กูรู้จักเพื่อนแฟนไอ้เสือครบทุกคนแล้ว กูก็เดินออกมานั่งที่ใต้ต้นไม้ใช่ไหม แล้วคนที่เป็นทอมก็เดินเข้ามาหากู กูก็สงสัยนะว่าน้องเขามาหากูทำไม
จนน้องเขาถามกู กูก็ตกใจ ไม่คิดว่าน้องเขาจะมาจีบกูและรุกกูแรงขนาดนี้ กูก็บอกน้องเขาไปว่ากูมีแฟนแล้ว น้องเขาก็ไม่เชื่อ หาเหตุผลต่าง ๆ มาว่ามากูโกหก ที่กูตกใจสุดคือให้กูโทรหาแฟนต่อหน้าน้องเขาเลย กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วจะเดินหนีน้องเขาก็จับแขนกูไว้ พอดีไอ้ดลเดินเข้ามากูก็เลยบอกน้องเขาไปว่าไอ้ดลเป็นแฟนกู พอรู้ว่ากูมีแฟนแล้วก็กลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะ
กูกลัวว่าไอ้ดลมันจะโกรธ กูเลยเลิกเรียกมันว่าดำ หายกันกับที่กูโกรธมันด้วย ที่มันเรียกกูว่าอ้วนมันก็แปลก ๆ แกว่ามันแปลกไหมล่ะ ไอ้ดลมันก็เลยเลิกเรียกกูแบบนั้น มันกับกูก็เลย
ตกลงกันว่าเรียกชื่อกันจะดีกว่า”
ว่านรักตั้งใจฟังเพื่อนเล่าตั้งแต่ต้นจนจบ
แล้วเธอก็คิดตาม ที่ไอ้วิพูดมันก็ถูกดลเรียกมันว่าอ้วนมันเหมือนเรียกแฟนตัวเองจริง ๆ
“มันก็แปลกนั้นแหละ เรียกอย่างกับแกเป็นแฟนมัน ระวัง แกจะตกหลุมรักมันโดยไม่รู้ตัว”
“ไม่ต้องระวังหรอก เพราะว่าฉันไม่รักคนอย่างไอ้ดลแน่นอน”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง
“ฉันล่ะสงสัยว่าน้องเขาทำไมถึงชอบแก”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย
“ฉันถามน้องเขาแล้ว น้องเขาบอกว่าเห็นกูครั้งแรกก็ละสายตาจากกูไม่ได้เลย น้องบอกว่ากูสวยสำหรับเขา”
“นี่แหละน่าที่เขาบอกว่ารักไม่มีขีดจำกัด”
“แต่กูไม่ชอบน้องเขาวะ กูกลัวว่าน้องเขาจะตื้อกูไม่เลิก”
“ไม่หรอกมั้ง มึงมีแฟนแล้ว ถึงจะเป็นแฟนปลอม ๆ ก็ตามเถอะน้องเขาคงไม่กล้ามาตื้อมึงหรอกมีดลอยู่ทั้งคน 555”
พูดแล้วว่านรักก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“มึงขำอะไร”
“ก็ขำที่แกไม่ชอบดล แต่ดันให้เขามาแกล้งเป็นแฟนแก ระวังนะแกจะเผลอใจรักมันโดยไม่รู้ตัว”
“ก็ตอนนั้นมันไม่มีใครช่วยกูได้นี่น่านอกจากมัน ระวังอะไรไม่มีอะไรให้ต้องระวังสักนิดให้ตายยังไงฉันก็ไม่ชอบมันหรอก”
“จ้า”
“ระวังหมาคาบไปแดกนะวิ”
ว่านรักพูดแกล้งเพื่อนยิ้ม ๆ
“คาบก็คาบไปสิใครสน หยุดแกล้งกูได้แล้วว่าน”
วิญาดาว่าให้เพื่อนอย่างโมโห เอาแต่ล้อเธออยู่นั้นแหละสักวันเธออาจตกหลุมรักดลวัฒน์ ไม่ก็มีคนคาบมันกินก่อน พูดแกล้งเธออยู่นั้น เธอไม่ได้ชอบไอ้ดลสักหน่อยเพื่อนเธอเอาอะไรคิดว่าพวกเธอสองจะต้องรักกันบ้าไปแล้ว มันไม่ใช่สเปคเธอ ส่วนเธอก็ไม่ใช่สเปคมันอยู่แล้ว ทำไมเธอถึงรู้นะหรอกก็เพราะเธอเดาเอายังไงล่ะ และเธอก็รู้ด้วยว่ามันไม่มีทางชอบเธอแน่นอน เพราะเจอหน้ากันตั้งแต่แรกก็ด่ากันแล้ว ไม่สิเคยเจอหน้ากันในห้องหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยพูดคุยกันต่างหาก
“เออ กูพูดเล่นแค่นี้ทำไมต้องโมโหขนาดนี้วะยัยวิ”
ก๊อก ก๊อก
“เสียงใครมาเคาะประตูวะ ว่านมึงไปดูดิ”
“เออ ๆ”
ว่านรักเดินไปประตูห้องออกไป ก็เห็นไรเดอร์ผู้ชายใส่ชุดสีเขียวยืนถือถุงพลาสติกสองถุงไว้ที่มือ ไรเดอร์ยืนถุงมาให้เธอ ว่านรักทำหน้าตางง เธอไม่สั่งอาหารนะ ถ้ายัยวิมันสั่งมันจะบอกเธอตลอด แล้วใครมันเป็นคนสั่งให้มาส่งห้องนี้วะ ว่านรักคิดอย่างสงสัย
“ไม่ได้สั่งนะค่ะ”
“คุณ ใช่คุณวิญาดาไหมครับ”
“ใช่ค่ะ กี่บาทคะ”
“ไม่มีเก็บปลายทางนะครับ”
“ออค่ะ”
ว่านรักยื่นมือไปรับถุงจากมือไรเดอร์มา แล้วเธอเดินเข้าไปในห้อง
“ใครมาเคาะห้องแก”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนเมื่อว่านรักเดินเข้าในห้องครัว
“ไรเดอร์มาส่งอาหาร แกได้สั่งอาหารไหม”
“ไม่ได้สั่ง ถ้าสั่งฉันก็บอกแกแล้ว”
“แล้วใครสั่งวะ หรือว่าจะส่งผิดห้อง แต่พี่ไรเดอร์บอกว่าส่งให้แกนะ”
ว่าแล้วก็หยิบของที่อยู่ในถุงออกมา มีข้าวสวยสองถุง แกงเขียวหวานหนึ่งถุง ผัดกะเพราหมูหนึ่งถุง และมีมะม่วงที่หั่นแล้วอีกหนึ่งถุง
“ใครสั่งมาให้แกวะลาภปากฉันจริง ๆ”
ว่านพูดด้วยน้ำเสียงดีใจที่จะได้กินของทั้งหมดนี่ มีแต่ของอร่อย ๆ ทั้งนั้น ว่านรักเอาแกงไก่ใส่หน่อไม้ออก ก็เห็นกระดาษที่พับไว้อย่างดีอยู่ในถุง เธอสงสัยว่ามันคืออะไรก็เลยหยิบขึ้นมาดู วิญาดาเห็นแล้วก็เข้ามาดูกับเพื่อนด้วย
ว่านรักคลี่กระดาษที่พับไว้ออก ในข้อความเขียนไว้ว่า
ทานให้อร่อยนะครับพี่วิ พรุ่งนี้เจอกันครับ จากเกดแก้ว
วิญาดาได้อ่านแล้วก็ตกใจตาเบิกกว้างไม่คิดว่าเกดแก้วจะสั่งอาหารมาให้เธอพร้อมกับเขียนข้อความใส่กระดาษมาด้วย
“เฮ้ย! ยัยวิน้องเขาเอาจริงนะเนี้ย หรือน้องเขาจะรู้แล้ว ว่ามึงโกหกเรื่องดลเป็นแฟนกับมึง”
“ไม่รู้หรอกน่า ไอ้ดลมันก็เล่นเนียนอยู่นะ ตอนน้องเขารู้ว่าฉันมีแฟนก็ทำหน้าเสียใจแล้วเดินออกไปเลย น้องเขาจะรู้ได้ยังไงว่ากูไม่มีแฟน”
“มันก็จริงอย่างที่แกพูดแล้วน้องเขารู้ได้ไงวะหรือว่า ไอ้เสือมันจะบอกน้องเขา”
ว่านรักพูดแล้วก็ตกใจตาเบิกกว้าง
วิญาดาได้ยินที่เพื่อนพูดก็ตกใจรีบเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโทรหาทศวรรษทันที
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
รอไม่นานทศวรรษก็กดรับสาย
(ว่าไงวิ กูขับรถอยู่)
“มึงจะกลับมาห้องตอนไหน กูทำกับข้าวให้ไว้ให้แล้วนะ”
“กำลังกลับไป มีไรเดียวค่อยคุยกัน”
พูดแล้วทศวรรษก็วางสายไป
“ไอ้เสือ ไอ้เสือ!เดี๋ยวก่อน”
วิญาดาอารมณ์เสียเมื่อเพื่อนชายตัดสายเธอ ว่านรักเห็นเพื่อนหงุดหงิดก็พูดปลอบใจเพื่อนว่า
“น้องเขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ แกอย่าคิดมากน่า”
“ถ้าไม่รู้แล้วส่งของพวกนี้มาทำไม แล้วรู้ได้ยังไงมาฉันอยู่คอนโดนี้ ห้องนี้ด้วย”
“เออวะ”
“ฉันจะทำยังไงดีแก”
วิญาดาถามเพื่อนอย่างหนักใจ เธอกลัวว่าเกดแก้วจะรู้แล้วว่าเธอยังไม่มีแฟน ถ้าน้องเขารู้แล้วเธอกลัวว่าน้องเขาจะตื้อและจีบเธอจนกว่าเธอจะชอบเกดแก้ว และกลัวว่าถ้าเธอบอกน้องเขาไปว่าไม่ได้ชอบ แล้วเกดแก้วจะตื้อเธอไม่เลิก
“แกก็ให้ดลช่วยต่อไงมันจะไปยากอะไร”
“แล้วถ้ามันไม่ช่วยกูล่ะ”
“ช่วยอยู่แล้วน่า ดลมันเป็นเพื่อนเรานะ มันจะไม่ช่วยแกได้ยังไง นอกจากมันไม่อยากจะช่วย”
วิญาดาคิอตามที่เพื่อนบอก
“นี่แกจะไปไหน”
“ไปหาไอ้ดล ไปด้วยกันไหม”
“ไม่อะ ไม่กินเหรอน้องเขาอุสาซื้อมาให้”
“เก็บแกงไก่ใส่หน่อไม้ไว้ให้ฉันด้วย นอกนั้นแกกินหมดเลยฉันไม่กิน”
“อืม ได้จะเก็บไว้ให้แกไปเถอะ”
แล้ววิญาดาก็เดินไปใส่เสื้อกันหนาวลงไปหาดลวัฒน์ที่หอ
เธอโทรหาดลวัฒน์ก่อนเพื่อว่ามันจะไม่อยู่ที่ห้อง โทรไปสองสายแล้วมันไม่รับเธอก็เลยตัดสินใจไปหามันที่ห้อง เธอเคยมาที่ห้องมันอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่อาจารย์สุนีให้ทำรายงานโมเดล
