“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
18:00
ก๊อก ก๊อก
ทำไมมันมาไวจังวะ พึ่งออกไปเอง ดลวัฒน์คิด แล้วเดินไปเปิดประตูห้องให้เพื่อน
“เธอมาทำอะไร”
ดลวัฒน์ถามขึ้นเขานึกว่าไอ้วิทย์มันกลับมาแล้วเสียอีก
“ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วย”
“เรื่องอะไร”
วิญาดาหันมองซ้ายขวาเห็นคนกำลังเดินมาทางนี้ บางคนก็เดินเข้าห้องตัวเอง
“เข้าไปได้ไหมอยู่ตรงนี้มันไม่สะดวกคุย”
“ไม่ได้”
“ฉันคุยนานอยู่นะ นายไปปวดขาหรือไง”
“เออ เข้ามา”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนสาวน้ำเสียงปกติ
ดลวัฒน์พาวิญาดามานั่งที่พื้นใกล้กับเตียงนอนของเขา ห้องของดลวัฒน์กับวรวิทย์นั้นไม่ใหญ่ไม่เล็กมากสามารถอยู่ได้สามคน แต่อีกคนต้องนอนพื้นเพราะว่าเตียงนอนได้แค่สองคน เปิดประตูเข้ามาจะเห็นเตียงนอนโทรทัศน์ ตู้เสื้อผ้า ถังขยะ และมีประตูไม้อยู่ข้างหลัง เปิดออกไปจะเป็นที่ตากผ้าและห้องน้ำ
วิญาดามองรอบห้องของเขาและเอ่ยถามเมื่อเธอไม่เห็นวรวิทย์อยู่ในห้องนี้ด้วย
“วิทย์ไม่อยู่เหรอ”
“ลงไปซื้อข้าว”
“ออ ห้องนี้นายเช่ากี่บาทเหรอ”
“สามพันห้า”
“ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายกับวิทย์แถวนี้เลย”
“เพิ่งย้ายมา”
“ออ”
“มีอะไรก็ว่ามา”
ดลวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเขาก็ไม่คุยสักทีมั่วแต่ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ เขาเริ่มสักจะโมโหแล้วนะ
“ก่อนที่จะเข้าเรื่องฉันขอถามนายก่อน ว่านายมีแฟนรึยัง”
เธอไม่เคยเห็นแฟนมันเลย เธอคิดว่ามันอาจจะไม่มีแฟนก็ได้ แค่ถามเพื่อเอาไว้ก็แค่นั้น
“ถามทำไม”
“ตอบมาเถอะน่า”
“ไม่มี”
“ดี คือว่าฉันอยากจะให้นายแกล้งเป็นแฟนหลอก ๆของฉันจะได้ไหม”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วย”
“ก็นายเป็นเพื่อนฉันไง ฉันถึงให้นายช่วย มีดลคนเดียวที่จะช่วยวิได้ นะดล นะช่วยวิหน่อยนะ”
วิญาดาทำหน้าอ้อนใส่และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเพื่อที่จะให้เขาช่วยเธอ
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้วน่าเกลียดวะวิ”
ถ้าเป็นเวลาปกติวิญาดาจะด่าดลวัฒน์ไปแล้ว
แต่นี่เธอขอให้เขาช่วยเธออยู่ ก็เลยอดทนไม่ว่ามันกลับไป
“ถ้าช่วยแล้วฉันจะได้อะไร”
“ก็ไม่ได้อะไร”
“ถ้าไม่ได้อะไรฉันไม่ทำ”
“เออ ๆ ก็ได้”
วิญาดาตอบกระแทกเสียงใส่ดลวัฒน์เสียงดัง
“ฉันจะเลี้ยงข้าวนายทุกวันเลย โอเคไหม”
“ไม่โอเค”
เลี้ยงแค่ข้าวเนี่ยนะ มันน้อยไปสำหรับเขา เพื่อว่ายัยวิมาแต๊ะอ่างเขาขึ้นมามันจะได้คุ้มกับการที่เขายอมเป็นแฟนของมัน ถึงจะเป็นแค่แฟนปลอม ๆ ก็เถอะนะ
“แล้วนายจะเอายังไงหะ”
วิญาดาเริ่มโมโห เลี้ยงข้าวทุกวันก็ถือว่าดีแล้ว มันจะเอาอะไรอีก อย่าบอกนะว่ามันจะแกล้งอะไรเธออีก
“เธอต้องมาซักผ้าให้ฉันทุกวันเสาร์”
“มันจะเกินไปแล้วนะ”
จะให้เธอมาซักผ้าให้มันเนี่ยนะ เครื่องซักผ้ามันก็มี แค่เอาเสื้อผ้าใส่ในเครื่องก็จบ ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาซักให้เลย แบบนี้มันแกล้งกันชัด ๆ เลย
“ถ้าไม่ทำก็ไปหาคนอื่น”
“ตกลง”
วิญาดาได้ยินก็รีบตอบตกลงทันที ทำก็ทำวะแค่นี้เองมันไม่ยากอะไร
หรอก แค่ซักผ้าให้ไอ้ดล วิญาดาบอกตัวเองในใจ
ดลวัฒน์ยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่เพื่อนสาวตอบตกลงอย่างไว
“ยิ้มอะไร ฉันรู้นะว่านายแกล้งฉัน”
“แกล้งอะไร มันต้องเอาให้คุ้มสิ แค่เลี้ยงข้าวมันไม่พอหรอกนะ”
“จ้าเอาให้คุ้มเลย ค่าคุณดล”
“แน่นอนสิ”
“ขอนั่งหน่อยนะ ปวดก้นจะแย่”
พูดจบวิญาดาก็หย่อนก้นนั่งลงที่เตียงของเขา ดลวัฒน์ยังไม่ได้เอ่ยปากอะไรเธอก็นั่งลงเลย นั่งพื้นนาน ๆ มันเจ็บก้น โซฟาก็ไม่มีให้นั่งมีแต่เตียงนอนนี่แหละที่น่านั่งที่สุด
ดลวัฒน์ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้เพื่อนสาวนั่งอย่างสบายใจ
“ถามจริงน้องคนนั้นรู้แล้วเหรอว่าเราแค่แสดงละครกัน แกถึงให้ฉันช่วย”
“ก็เออนะสิ น้องเขายังส่งข้าวกล่องมาให้ฉันที่คอนโดอีก แถมยังเขียนจดหมายบอกด้วยว่าพรุ่งนี้เจอกัน
ฉันคิดว่าน้องเขาต้องรู้แล้ว ฉันถึงได้มาหานายไง กลัวว่าพรุ่งนี้ถ้าฉันทำอะไรลงไปนายจะได้รู้เรื่องและไม่ขัดขืนฉันอีก ขอบคุณนะที่ช่วยกัน”
ประโยคสุดท้ายบอกเขาจากใจจริง
“อืม น้องเขารู้ได้ไง แกรู้ไหม”
“ไอเสือน่าจะเป็นคนบอกน้องเกด ละมั้ง”
“แล้วไอ้เสือมันเกี่ยวอะไรกับน้องเขา”
เขาสงสัยว่าไอ้เสือมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย ยัยวิมันถึงได้บอกว่าไอ้เสือเป็นคนบอก เขาล่ะสงสัยจริง ๆ
“เกี่ยวสิ เพราะน้องเกดแก้วเป็นเพื่อนกับแฟนมันไง”
“หะ! ไอ้เสือมีแฟนแล้ว แล้วมันไปรู้จักน้องเขาตอนไหน ไม่อยากจะเชื่อคนเพลย์บอยอย่างมันเนี่ยนะจะมีแฟน น้องคนนั้นเก่งจริง ถึงเอามันอยู่ อยากเห็นหน้าแฟนมันจริง ๆ ว่าสวยขนาดไหน”
“เดี๋ยวก็ได้เห็น มันจะเปิดตัวให้พวกเรารู้อยู่ แต่ไม่รู้ตอนไหน”
“ออ”
“งั้นฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันนะที่รัก”
วิญาดาบอกเขาทีเล่นทีจริง พร้อมกับส่งจูบให้ดลวัฒน์ยิ้ม ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ดลวัฒน์ไม่มีท่าทางอะไรกับการกระทำของเพื่อนสาว เพียงแค่มองเธอเดินออกไปจากประตูเท่านั้นเอง
ทางด้านทศวรรษนั้นกำลังขับรถไปส่งพริมาที่บ้าน
“ใครโทรมาเหรอคะ”
พริมาเอ่ยถามเขาหลังจากที่เขาวางสายไปแล้ว เธอได้ยินเสียง
ผู้หญิงในสาย และสงสัยว่าอาจจะเป็นคนที่เคยมีสัมพันธ์กับทศวรรษมาก่อนโทรมาหาแฟนของเธอ
“เพื่อนพี่โทรมานะ”
“ออ ใช่พี่วิไหมคะ”
“ใช่ มันโทรมาบอกว่าทำอาหารไว้ให้พี่แล้ว สบายใจได้พี่ไม่ได้คุยกับสาวที่ไหนหรอก พี่คุยกับหนูคนเดียวเท่านั้น”
บอกพริมาน้ำเสียงอ่อนโยน เธอได้ยินก็อมยิ้ม เขินหน้าแดง
“บ้า พี่เสือพูดอะไรก็ไม่รู้”
พริมาพูดด้วยน้ำเสียงเขินอายและบิดตัวไปมาที่พี่เสือพูดอะไรก็ไม่รู้ทำเธอเขินแก้มขึ้นสีแดงหมดแล้วเนี่ย
พอหายเขินอายแล้ว เธอก็ถามพี่เสืออย่างสงสัยว่าทำไมพี่วิต้องทำอาหารไว้ให้แฟนเธอด้วย หรือว่าเพื่อนพี่เสือจะอยู่ห้องเดียวกันกับแฟนเธอ เธอคิดอย่างกังวลใจ
“ทำไมพี่วิต้องทำอาหารไว้ให้พี่ด้วยล่ะคะ”
เธอถามทศวรรษด้วยความอยากรู้
“พี่ให้เพื่อนผู้หญิงสองคนมาอยู่ที่คอนโดด้วย โดยไม่ต้องเสียเงินค่าเช่าห้องและค่าไฟ พวกมันไม่ยอมก็เลยทำให้อาหารไว้ให้พี่ตลอด ส่วนเรื่องค่าไฟค่าน้ำ มันก็บอกว่าจะช่วยพี่ด้วย มันสองคนไม่อยากมาอยู่ฟรี ๆ พี่กับเพื่อนพี่นอนกันคนละห้อง ถ้าลีน่าไม่สบายใจเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปดู”
“ค่ะ”
ได้ฟังอย่างนี้แล้วพริมาก็สบายใจขึ้นมา ดูจากการพูดและท่าทางของพี่เสือแล้วไม่น่าจะโกหกเธอ ทศวรรษขับรถมาจอดหน้าบ้านแฟนสาว
“ขอบคุณที่มาส่งนะค่ะพี่เสือ”
ลงจากรถมาแล้วก็มายืนเกาะขอบประตูรถพูดกับแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
“ครับ พรุ่งนี้ให้พี่มารับไหม”
“พี่เสือไม่มีเรียนเช้านิค่ะวันพรุ่งนี้มารับลีน่าได้เหรอ”
“มารับแฟนทำไมพี่จะมาไม่ได้หึ”
“ลีน่าก็กลัวว่าพี่เสืออยากตื่นสาย ไม่ยากรบกวนนะค่ะ”
“ไม่รบกวนเลย พี่อยากมารับเราจริง ๆ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
เขาบอกพริมาน้ำเสียงอ่อนโยน