“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทศวรรษขับรถเข้ามาจอดในคอนโดแล้ว เขาก็เอาของที่ซื้อมาจากห้างลงมาด้วย
เขาเดินขึ้นมาบนห้องและเปิดประตูเข้าไป เอาของไปเก็บในครัวก็เห็นเพื่อนสาวกำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่
“ว่านไอ้วิไปไหน”
ว่านรักได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นมา
“ไปห้องดล มีแฟนแล้วก็ไม่เห็นจะบอกเพื่อนเลยนะ”
ว่านรักเอ่ยแซวเพื่อนชายยิ้ม ๆ
ไอ้วิต้องบอกว่านแล้วแน่ ๆ ก็บอกอยู่ว่าจะเปิดตัวกับพวกมัน แต่ยัยวิก็ยังเอาไปเล่าให้ว่านฟัง ไม่รู้เล่าให้ไอ้สองคนนั้นฟังแล้วหรือยัง เก็บความลับไม่ได้เลยจริง ๆ เพื่อนเขา
“กูก็จะบอกพวกมึงอยู่ แต่ไอ้วิ มันดันไปเห็นซะก่อน”
ที่จริงเขาจะบอกให้พวกมันรู้อยู่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาให้มันชัดเจนก่อนว่าเขานั้นไม่ใช่แค่หลงรักพริมา แต่เขาอยากรู้ว่าเขานั้นได้รักเธอจริงไหม หรือแค่หลงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเอง แต่วิญาดาดันไปเห็นเขาอยู่กับพริมาเสียก่อน
“ที่มึงยังไม่บอกพวกกูก็เพราะยังไม่แน่ใจเหรอวะ”
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็เวลามึงไม่แน่ใจอะไรจะไม่พูดออกมาก่อน จนกว่าตัวเองจะแน่ใจหรือชัดเจนก่อน มึงถึงจะบอกพวกกู”
เธอรู้จักเพื่อนเธอดีเวลาที่มันไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องการอะไร จะทำแบบไหน มันจะไม่พูดออกมา หรือบอกพวกเธอจนกว่ามันจะแน่ใจในตัวเองเสียก่อน ถึงมันจะเป็นคนเจ้าชู้เพลย์บอย แต่ก็คิดก่อนว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ให้ตัวเองแน่ใจเสียก่อน ถึงจะตัดสินใจทำอะไร แต่ถ้ามันไม่ใช่มันก็จะพูดออกมาเลย ไม่เก็บให้มันค้างคาใจ
ว่านรักเป็นเพื่อนเขา เธอก็ต้องรู้จักนิสัยเขาดีอยู่แล้ว เขาลืมคิดไปเป็นเพื่อนกันตั้งหลายปีทำไมเพื่อนสองคนของเขาจะไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง
“ว่านลงไปเอาของที่รถช่วยกูหน่อย กูเอามาไม่หมดมันเยอะ”
“ได้”
แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินไปลงไปข้างล่างทศวรรษเดินนำว่านรักมาที่รถ พอทศวรรษกดรีโมตรถแล้ว ว่านรักก็เอาของที่อยู่บนเบาะข้างคนขับออกมาก่อนสองถุง และเธอก็ยืนรอทศวรรเอาของอยู่ ตอนที่เธอยืนรอเพื่อน เธอหันไปมองร้านอาหารตามสั่งที่ตั้งอยู่หน้าคอนโด เธอเห็นวรวิทย์นั่งคุย
กับผู้หญิงแต่งตัวดี เธอไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเพราะ เธอคนนั้นนั่งหันหลังให้เธออยู่ ส่วนวรวิทย์นั้นนั่งหันหน้ามาทางเธอ และเขาก็ไม่น่าจะเห็นเธอด้วย เพราะมั่วแต่นั่งคุยกับสาวอย่างถูกคอ แถมเวลาที่วรวิทย์พูดกับผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มตลอดเวลา เหมือนดีใจที่เขานั้นได้พูดกับเธอเลย ว่านรักมองทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งโดยไม่รู้ตัว
“ว่านมึงมองอะไรหน้าบูดเชียว”
ทศวรรษที่เอาของออกจากรถได้สักพักแล้วก็เห็นเพื่อนสาวมองอะไรก็ไม่รู้หน้าตานี้บูดเชียว
เขาก็เลยเอ่ยถามด้วยความสงสัย
พอมองตามว่านรักไปก็เห็นว่าเพื่อนเขามองไอ้วิทย์คุยกันกับผู้หญิงอยู่
“ไม่ได้มองอะไรขึ้นห้องกันเถอะ”
บอกทศวรรษเสร็จก็เดินไปเลย เขาเห็นอย่างนั้นก็เดินตามไปคว้าแขนเพื่อนสาวไว้
ว่านรักหันหน้ากลับมาถามเพื่อนเมื่อมันมาจับแขนเธอ
“มึงมีอะไร”
“บอกกูมามึงมองอะไรเมื่อกี้”
“กูมองต้นไม้”
“กูไม่เชื่อ แล้วทำไมมึงต้องหน้าบูดด้วย”
ว่านรักไม่รู้จะตอบเพื่อนว่ายังไงดีไม่ให้มันจับได้ว่าเธอนั้นมองวรวิทย์อยู่ก็เลยบอกเพื่อนไปว่า
“ก็กูหนักถือของไงหน้ากูเลยเป็นแบบนั้น”
“เหรอ”
“เออ”
ทศวรรษไม่ได้ถามอะไรเพื่อนอีก มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ยัยว่านถึงได้หน้าบูดขนาดนี้ แถมยังโกหกเขาอีกว่าตัวเองมองต้นไม้ แต่ที่จริงมันไม่ใช่ มองไอ้วิทย์ต่างหาก ในเมื่อเพื่อนสาวเขาไม่ยอมรับเขาก็ไม่อยากเซ้าซี้เอาความ ว่านรักก็คงไม่อยากจะบอกเขานั้นแหละถึงได้โกหกเขา
แบบนี้หรือไม่ก็หนักใจที่จะพูดมันออกมา ว่านรักได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทั้งสองก็พากันขึ้นไปบนห้อง นี่เธอเผลอทำหน้าบูดบึ้งอย่างที่ทศวรรษว่าจริง ๆ เหรอ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำหน้าแบบนั้น นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย
วิญาดากำลังเดินผ่านร้านขายอาหารตามสั่ง เธอเห็นวรวิทย์นั่งคุยกับผู้หญิง เธอก็เลยเข้าไปทักเขา วิญาดามองดูหน้าผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะเอ่ยถามเพื่อน
“วิทย์มาซื้อข้าวเหรอ”
“อืม”
“งั้นเราไปก่อนนะ”
วิญาดาบอกยิ้ม ๆ
เธอก็แค่อยากรู้เฉย ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครวรวิทย์ถึงได้คุยด้วย แถมยังยิ้มให้เธอคนนั้นอีก มองดูจากไกล ๆ เพื่อนเธอต้องคิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนแน่ ๆ เรียกง่าย ๆว่าเธอก็แค่สงสัยนั้นแหละถึงได้เข้ามาทักทายวรวิทย์ น้องคนนั้นก็สวย ผอมหุ่นดี ผิวขาว เธอไม่เคยเห็นน้องเขามาก่อนเลย
ตั้งแต่เธอเป็นเพื่อนกับวรวิทย์มาเธอไม่เคยเห็นแฟนของมันเลย ตอนแรกเธอก็คิดว่าวิทย์ต้องโสดสนิทแน่ ๆ แต่เร็ว ๆ นี้น่าจะไม่โสดแล้วแหละ เธอแค่คิดนะ
พอกลับมาถึงห้องก็เห็นเพื่อนทั้งสองคนกำลังเอาขนมปังลดราคาออกมาจากถุงพลาสติก ว่านรักเห็นหน้าเพื่อนก็เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ดลว่าไง”
“มันตกลงที่จะช่วยกู แต่มีข้อแม้ว่ากูต้องไปซักผ้าให้มันทุกวันเสาร์”
“แกก็เลยยอมมันงั้นเถอะ”
“อือ”
วิญาดาตอบเพื่อนอย่างเซ็ง ๆ เหมือนเธอโดนมันแกล้งอย่างไงอย่างนั้น แต่ถ้าไม่มีมันเธอก็ไม่รู้ว่าจะให้ใครช่วยดี เพราะตั้งแต่แรกไอ้ดลเป็นคนช่วยเธอ ต้องเล่นต่อไปให้น้องเกดแก้วเชื่อเธอให้ได้
