“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เดี๋ยวกูช่วยมึงเองไอ้เสือ เชิญกูเข้าเกมเลย”
เห็นเพื่อนทะเลาะกันเธอก็เลยอยากจะช่วยเพื่อนเล่นเกม เพื่อว่าตานี้อาจจะชนะก็ได้
“กูไม่เล่นแล้ว”
ทศวรรษพูดแล้วทำหน้าเซ็ง ๆ ใส่ว่านรัก
“พี่เสือขาลีน่าซื้อขนมมาฝากค่ะ”
ทุกคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมาดูพร้อมกัน วิญาดาตกใจไม่คิดว่าวันนี้เธอจะได้เจอน้องทอม นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว เกดแก้วถือถุงอะไรมาก็ไม่รู้อยู่ในมืออย่าบอกนะว่าจะเอาของให้เธออีกนะเธอคิด
“มานั่งข้างพี่มา”
บอกแฟนสาวน้ำเสียงปกติ ใบหน้ายิ้มแย้ม ผิดกับเมื่อตะกี้ลิบลับ
พริมาเอาของที่เธอซื้อมาให้แฟนหนุ่มวางลงบนโต๊ะ แล้วเธอก็นั่งลงข้างทศววรษ ส่วนเพื่อนของพริมาอีกสองคนก็นั่งเก้าอี้อีกตัว ม้าหินอ่อนที่เธอนั่งนั้นมีเก้าอี้อยู่สี่ตัว เก้าอี้ตัวหนึ่งนั่งได้สองคน ดลวัฒน์นั่งกับวิญาดา ส่วนว่านกับ วิทย์นั่งด้วยกัน ไอ้เสือนั่งคนเดียว
“แหมอารมณ์เปลี่ยนไวเลยนะ”
ว่านรักเอ่ยแซวเพื่อนไม่จริงจังนัก เมื่อกี้ยังอารมณ์เสียอยู่เลย พอแฟนมานี่ยิ้มแย้มเชียว
“นี่ ยัยว่าน ส่วนนี้ไอ้วิทย์และไอ้ดล เพื่อนพี่ ส่วนคนนี้น้องคงรู้จักแล้ว นี่แฟนกูชื่อลีน่า”
ทศวรรษแนะนำเพื่อนให้น้องทั้งสามคนรู้จัก
วรวิทย์ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะไอ้ดลเล่าให้เขาฟังแล้ว ตอนแรกที่ได้ยินว่ามันมีแฟนเขาก็ตกใจ ไม่คิดว่าเสือผู้หญิงอย่างมันและ คนไม่ชอบผูกมัดกับใคร รักอิสระ จะสละโสดไปมีแฟนแล้ว
“สวัสดีค่า”
ทั้งสามคนพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ว่านรัก วรวิทย์
ดลวัฒน์ยิ้มให้น้องทั้งสามคนเป็นการตอบรับ ส่วนวิญาดานั้นไม่ได้ยิ้มตอบ เพราะตอนนี้เกดแก้วยิ้มให้เธอเป็นตาเป็นประกายอยู่ เธอกลัวว่าถ้ายิ้มตอบกลับไปเกดแก้วอาจจะเข้าใจผิดได้ว่าเธอนั้นยิ้มให้
พริมาตั้งใจจะซื้อขนมไปฝากแฟนที่โรงอาหารพอไปถึง ก็ไม่เห็นพี่เสือนั่งอยู่โรงอาหารแล้ว
เธอก็เลยว่าจะไปนั่งเล่นที่หน้าคณะ เดี๋ยวตอนเธอเลิกเรียนค่อยเอาไปให้พี่เสือที่คอนโดก็ได้ ไม่คิดว่าเธอจะเจอพี่เสือนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะ ส่วนเกดแก้วนั้นก็ซื้อของมาให้วิญาดาเหมือนกันตั้งใจจะเอาไปให้ที่โรงอาหารเหมือนยัยลีน่านั้นแหละ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะไม่เจอพี่เขา พอกำลังจะเดินไปถึงหน้าคณะเธอว่าจะเอาของที้ซื้อให้พี่วิมากิน ก็เหลือบไปเห็นพี่วินั่งอยู่กับเพื่อนพอดี เธอดีใจมาก นึกว่าจะไม่ได้เจอพี่เขาแล้ววันนี้ เธอเก็บไอติมไว้ในถุงเหมือนเดิมและเดินเข้าไปหาอย่างดีใจ
“น้องลีน่าไม่ซื้อมาให้พี่ด้วยเหรอครับ”
พูดแล้วก็หันไปมองหน้าไอ้เสือ มันมองเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาไม่สนใจมันหันไปยิ้มทั้งปากทั้งตาให้น้องลีน่า แฟนไอ้เสือสวยไม่ใช่เล่น ตัวเล็ก โครตน่ารักสำหรับเขานะ ตาโต จมูกโด่ง ผิวขาว มันหาแฟนจากตรงไหนของมหาลัยวะถึงได้สวยน่ารักขนาดนี้
พริมาค้นดูในถุง เอาขนมเลย์ยื่นให้เพื่อนพี่เสือ พร้อมกับพูดว่า
“นี่ค่ะ ลีน่าซื้อมาเยอะอยู่”
ดลวัฒน์ยื่นมือไปรับโดยตั้งใจเอามือตัวเองไปจับมือน้องเขา
“อะแฮ่ม!”
จับได้แปบเดียวก็ปล่อยมือน้องเขา เพราะไอ้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างพริมาตาขว้างใส่เขาอยู่ สีหน้าของมันนี่พร้อมจะชกหน้าเขาเต็มทีแล้ว
ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลยแหะ ดลวัฒน์แอบอมยิ้มในใจที่ได้แกล้งยั่วมันเล่น
ลีน่ายิ้มแก้เก้อเพราะไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อ คนในโต๊ะมองเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ
“ขอบคุณครับ”
พริมาพยักหน้าให้เขา
ยิ้ม ๆ ดลวัฒน์หันไปมองเพื่อนแล้วยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่แกล้งเพื่อนได้
“มึงเล่นแรงเกินไปไหมวะ ดูหน้าไอ้เสือด้วย มันพร้อมจะมีเรื่องกับมึงแล้วเมื่อกี้ มึงเห็นไหม”
วิญาดากระซิบถามเพื่อนเสียงเบา
“นิดเดียวเอง มันไม่กล้าต่อยกูต่อหน้าแฟนมันหรอก”
เขามั่นใจว่ามันไม่กล้าอย่างทำแบบนั้นแน่นอน มันได้แต่หึดหัดอยู่ในใจนั้นแหละ เขาแค่แกล้งให้มันโมโหเฉย ๆ ว่าเสืออย่างมันจะมีอาการหวงแฟนหรือเปล่า ก็แค่นั้น เขาไม่มีเจตนาแย่งแฟนเพื่อนเลยสักนิด มันมีแฟนเขาก็ดีใจกับมันด้วย
ทศววรษลุกขึ้นเดินไปนั่งโต๊ะอีกฟากหนึ่ง
ห่างจากโต๊ะที่ดลวัฒน์นั่งไปสามสี่โต๊ะ พริมาเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามแฟนหนุ่มไป
“พี่เสือจะไปไหนคะ”
พริมาร้องตาม
ทศวรรษไม่หันมาตอบแต่เดินต่อไปด้วยความโมโหปนงอนนิด ๆ
“มึงทำไอ้เสือโกรธแล้ว”
ว่านรักพูดขึ้นมาหลังจากทศวรรษเดินออกไปแล้ว
Rrrrrr
“ครับพี่เดี๋ยวผมไปรอที่หน้ามหาลัย”
“กูไปเอาของเดี๋ยวมานะ”
วางสายจากพี่ขนส่งเสร็จก็หันไปบอกเพื่อนและเดินออกไปเลย
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
บอกเพื่อนเสร็จก็ถือกระเป๋าเดินไป
“ว่าน ว่าน!”
วิญาดาร้องเรียกเพื่อนเสียงดัง เธอว่าจะไปเข้าห้องกับว่านรักเพื่อหนีจากเกดแก้ว เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย เกดแก้วก็มองเธอเหลือเกิน มองอะไรนักหนา ดวงตาน้องเกดจะกินเธอให้ได้หรือยังไง มองอยู่ได้ ทิ้งเธอ
ไปหมดเลยเหลือแค่ไอ้ดลคนเดียว
“พี่วิ เกดซื้อไอติมมาให้คะ”
บอกวิญาดาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหยิบไอ้ติมรสช็อกโกแลตออกมายื่นให้เธอ ดลวัฒน์ไม่เห็นเพื่อนยื่นมือไปรับสักที เกดแก้วก็ไม่ยอมเอาไอติมวางลงเหมือนกัน เขาก็เลยยืนมือไปรับแทน
“เฮ้ย!พี่เอาไปทำไม เกดไม่ได้ให้พี่นะ”
เกดแก้วตกใจที่ดลวัฒน์เอาไอติมในมือของเธอไป
“ไม่ให้พี่ก็เหมือนให้นั้นแหละ ใช่ไหมเธอ”
บอกเกดแก้วเสร็จก็หันไปถามแฟนสาว
“ใช่”
“ถ้าเธอไม่กินเขากินนะ”
“มาเดี๋ยวเขาแกะให้”
วิญาดาเอาไอติมจากมือแฟนหนุ่มมาแกะและส่งคืนให้ดลวัฒน์
“ขอบคุณครับเธอ”
แล้วดลวัฒน์ก็กินไอติมอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดคนเดียว
เกดแก้วได้แต่มองอย่างครุ่นคิด ไหนพี่เสือบอกเธอว่า พี่วิยังไม่มีแฟนไง ส่วนคนที่ชื่อดลก็เป็นแค่เพื่อน แถมพี่เสือยังยืนยันกับเธอว่าพี่ดลไม่ใช่แฟนพี่วิด้วย แล้วนี้มันคืออะไร พี่วิหลอกเธออย่างนั้นเหรอ
“เกดไม่เชื่อหรอกว่าพวกพี่เป็นแฟนกันจริง ๆ เกดรู้ว่าพี่ดลเป็นแค่เพื่อนพี่ใช่ไหมคะ”
วรรณาได้แต่นั่งฟังเพื่อนพูดเงียบ ๆ
“ใช่พี่เป็นเพื่อนกับวิ”
วิญาดาตกใจตาโตที่ดลวัฒน์พูดแบบนั้นออกไป
“ไอ้”
วิญาดาพูดไม่ทันจบดลวัฒน์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เป็นเพื่อนแล้วเลื่อนเป็นแฟนไม่ได้เหรอครับ”
“เกดไม่เชื่อพี่เสือบอกว่าพวกพี่ไม่ได้เป็นแฟนกัน”
เกดแก้วไม่ตอบคำถามดลวัฒน์แต่พูดเรื่องที่ทศววรษบอกเธอ เธอไม่เชื่อว่าสองคนนี้จะเป็นแฟนกัน เธอถามพี่เสือแล้วเมื่อวาน เธอบอกพี่เสือว่าพี่วิมีแฟนแล้ว พี่เสือก็ทำหน้าตาไม่เชื่อเธอ และยังถามเธออีกว่าผู้ชายคนนั้นลักษณะรูปร่างเป็นยังไงเธอก็บอกพี่เสือไป พี่เขาก็บอกเธอว่านั้นมันคือเพื่อนไอ้วิ จะมาเป็นแฟนมันได้ยังไง และยังว่าเธอเชื่อคนง่ายอีก
“ไอ้เสือมันจะไปรู้อะไร
วัน ๆ เอาแต่ติดแฟนเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไป ถ้ามันไม่มาเรียนพี่คงไม่เห็นหน้ามันหรอก ชวนไปกินข้าวเที่ยงมันยังไม่ไปกับพี่เลย แล้วเรื่องพวกนี้มันจะรู้ได้ยังไง ที่สำคัญพี่คบกับวิได้สองอาทิตย์แล้ว”
ทำดีมากไอ้ดล อย่างนี้สิเธอถึงอยากจะไปซักผ้าให้มัน วิญาดาชมเพื่อนชายในใจ
เกดแก้วทำหน้าคิดตามอย่างที่ดลวัฒน์บอกเธอ มันก็จริงอย่างที่พี่เขาว่า พี่เสือติดยัยลีน่าจริง ๆ เวลาพักเที่ยงที่ไหร่จะชอบมารอที่หน้าอาคารตลอด เลิกเรียนแล้วก็ยังไม่วายพากันไปเที่ยวเล่นที่ห้างอีก
มันอาจจะใช่ที่พี่เสือไม่รู้เรื่องนี้เลย หรือว่าก่อนหน้านั้นพี่สองคนนี้อาจจะยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้เป็นแล้ว เธอก็คงอกหักเหมือนเดิมสินะ เกดแก้วคิดอย่างเสียใจ คนที่เธอรักมีเจ้าของแล้ว ตอนแรกที่พี่เสือบอกเธอดีใจมาก แต่ตอนนี้เธอเสียใจมากกว่า ใจหนึ่งเธอก็เชื่อแต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ ขอพิสูจน์หน่อยแล้วกัน
"งั้นพวกพี่จูบกันให้เกดดูหน่อยสิคะ"
ดลวัฒน์และวิญาดาได้ยินแบบนั้นก็ตกใจไม่คิดว่าที่เขาพูดทั้งหมดเธอจะไม่เชื่อที่เขาพูด รวมถึงวรรณาก็ตกใจด้วยเหมือนกัน
"เฮ้ย!ไอ้เกด"
วรรณาร้องออกเสียงดังด้วยความตกใจ นี่มันยังไม่เชื่อที่พี่เขาเล่าให้อีกเหรอวะ ก็รู้อยู่ว่าช่วงนี้พี่เสือกับยัยลีน่าตัวติดกันจะตาย เรื่องพวกนี้พี่เสือไม่รู้กับพวกพี่สองคนนี้แน่ พี่เขาเป็นแฟนกันก็ต้องจูบกันได้สิมันเอาอะไรมาคิดวะ วรรณาได้คิดแต่ในใจ
"ดะ ได้สิ"
วิญาดาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นี่เธอต้องทำอย่างที่เกดแก้วว่าจริง ๆ เหรอ พอหันไปมองไอ้ดล มันก็ไม่ได้ตื่นตระหนกตกใจอะไรเหมือนอย่างเธอ ทำไมมันไม่มีอาการอะไรออกมาเลยวะ เห็นอย่างนั้นเธอก็ตั้งสติ ไม่เลิ่กลัก เพราะน้องเกดก็จับตามองเธอยู่
วิญาดาเอามือทั้งสองข้างของเธอไปจับใบหน้าของดลวัฒน์ให้หันหน้ามาหาเธอ เธอมองหน้ามันแล้ว สูดลมหายใจเข้าอย่างช้า ๆ
แล้วดึงหน้ามันมารับจูบของเธอ เธอเอาปากแตะปากดลวัฒน์และทำค้างไว้ห้าวินาที และแกล้งบดริมฝีปากของเขาให้เกดแก้วเชื่อ
ดลวัฒน์ตกใจตาโตตั้งแต่ยัยวิเอาปากมาประกบปากเขา ไม่พอมันยังเอาริมฝีปากมาบดริมฝีปากของเขาอีก ปากยัยวิโครตนุ่มเลย พอเข้าจะตอบโต้กลับไปวิญาดาก็ถอนจูบออกแล้ว เมื่อกี้เขาคิดจะทำอะไรเนี่ย เขาคิดอย่างสงสัยตัวเอง
เกดแก้วมองภาพนั้นด้วยความเสียใจไม่น่าบอกให้พวกพี่ทำแบบนี้เลย ทำให้ตัวเองเจ็บยิ่งกว่าเก่า
"เกดเชื่อแล้วค่ะว่าพวกพี่เป็นแฟนกันจริง ๆ"
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที ส่วนวรรณานั้นก็ลุกขึ้นตามเพื่อนไป
วิญาดาไม่กล้าหันหน้าไปมองเพื่อนชาย เพราะเธออายจริง ๆ ที่ตัวเองทำแบบนั้นลงไป แทนที่เธอจะบอกให้ดลวัฒน์เป็นฝ่ายทำถึงจะถูก
เธอคิดอะไรเนี่ยถึงได้รีบร้อนทำแบบนั้นบ้าที่สุด เธอจะมองหน้ามันติดไหมเนี่ย เธอก่นด่าตัวเองในใจ
ส่วนดลวัฒน์นั้นก็รู้สึกเขินอายไม่ต่างกันกับวิญาดาเลย จนไม่ต้องพูดอะไร ทำอะไร เขาทำตัวไม่ถูกเลย คิดผิดหรือคิดถูกเนี่ยที่ช่วยมัน
ดลวัฒน์ไม่รู้ว่าตอนนี้ใบหูข้างขวาของตัวเองเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว
