“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 20
“แก ฉันไม่ไปแล้วนะ”
วิญาดาที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนเตียงเอ่ยบอกเพื่อนสาวที่นั่งข้าง ๆ กัน
“ทำไม”
“กูไม่อยากกินแล้ว”
ตอบเพื่อนโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์
“แค่นี้อะนะ ไม่กินก็ไปนั่งเป็นเพื่อนกูก็ได้นิ”
“กูไม่อยากไป มึงก็มีไอ้วิทย์กับไอ้ดลนั่งเป็นเพื่อนมึงอยู่ไง จะเอากูไปด้วยทำไม”
“มึงมีอะไร ทำไม อยู่ ๆ ไม่อยากไปแล้วละ มึงเป็นคนชวนเพื่อนแท้ ๆ มีอะไรบอกกูมากเดี๋ยวนี้นะ”
ว่านรักเอ่ยถามอย่างจับผิด วิญาดาเป็นคนชวนเพื่อน
เองแท้ ๆ แต่ตัวเองดันไม่ไปซะงั้น มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ทำไมมันถึงไม่อยากจะไป
“ไม่มีอะไร กูไม่อยากกินแล้วก็แค่นั้น”
ว่านรักทำหน้าไม่เชื่อที่เพื่อนพูด
“หรือมึงไม่ชอบร้านหมูกะทะร้านนี้”
เธอและเพื่อนได้ทำการหาร้านหมูกะทะไว้แล้ว ลงมติกันว่าเอาร้านกานหมูกะทะ เขาบอกว่าร้านนี้อร่อย ราคาไม่แรง แถมตักได้ไม่อั้น แต่ว่าต้องกินให้หมด ไม่งั้นโดนปรับ
“ไม่ใช่”
“ไม่ชอบเจ้าของร้าน”
“ไม่ใช่”
“แล้วมันอะไรล่ะ”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงไปก็ไป ไปอาบน้ำสิ”
“เออ ๆ”
ถึงว่านรักจะไม่เชื่อที่เพื่อนพูด แต่ก็ยอมไปอาบน้ำตามที่เพื่อนบอก มันต้องมีอะไรที่เธอไม่รู้แน่ ๆ ปกติถ้ายัยวิเป็นคนชวน มันจะไปด้วยตลอด ไม่มีไม่เคยไปเลยสักครั้ง ครั้งนี้เธอว่ามันแปลก ๆ จะว่าไม่ชอบเจ้าของร้านก็ไม่ใช่เพราะยัยวิเป็นคนพูดเอง และมันอะไรล่ะที่ทำให้เพื่อนของเธอไม่อยากจะไปกินหมูกะทะวันนี้
ร้านหมูกะทะ
19:00
“วิทย์ถึงไหนแล้ว”
“เราอยู่ในร้าน โต๊ะแรกทางขวาสุดติดกับกำแพงนะ”
“โอเค เดี๋ยวเราเดินไปหา”
“อืม”
แล้ววรวิทย์ก็วางสายไป
“วิ มึงจะใส่แว่นกันแดดมาทำเนี่ย คนเขามองมึงเต็มร้านแล้ว”
เอ่ยบอกเพื่อนพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนมองวิญาดาหลายคนอยู่
“เหรอ”
วิญาดามองดูรอบ ๆ ตามที่ว่านรักบอก ก็เห็นคนมองเธออยู่หลายโต๊ะ วิญาดารู้สึกอายขึ้นมาก็เลยถอดแว่นกันแดดสีดำออก แล้วเอาแว่นมาเหน็บไว้ที่คอเสื้อตัวเอง
“ทำตัวแปลกนะมึงเนี่ย”
มันใส่หมวกแกร็บมายังดูแปลก นี่ใส่แว่นสีดำมาด้วยยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่
ปกติมันเป็นคนไม่ใส่หมวกเลย วันนี้นึกยังไงถึงได้ใส่มา แปลกตั้งแต่ที่มันบอกเธอครั้งแรกแล้วว่าจะไม่มา
พอถามถึงเหตุผลก็บอกไม่มีอะไร ว่านรักได้แต่คิดในใจคนเดียว
“มาถึงนานรึยัง”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนชาย แล้วเธอก็หย่อนก้นนั่งลงข้างวรวิทย์ วิญาดาหันไปมองดลวัฒน์ เขากำลังมองเธออยู่เหมือนกัน เธอหลบสายตาแล้วนั่งลงข้างมันอย่างเงียบ ๆ
“เพิ่งมาเมื่อกี้”
วรวิทย์เป็นตอบ
“ออ”
ไม่นานพนักงานก็เอาเตาถ่านและกระทะมาวางไว้บนโต๊ะให้ ตามด้วยน้ำเปล่าและน้ำอัดลม ทุกคนไปตักของมาปิ้งย่างกัน มีแต่วิญาดาที่ไม่ได้ไปตักกับเพื่อนด้วย เธอยังรู้สึกอายกับเรื่องที่เธอทำเมื่อตอนบ่ายอยู่เลย ดูท่าทางของไอ้ดลแล้ว ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด เธอก็ควรจะทำแบบนั้นบ้าง แต่มันก็ทำไม่ได้ เธอก็ยังคงรู้สึกอายเหมือนเดิม เมื่อไหร่เธอจะเลิกเขินอายกับเรื่องนี้เสียที
วิญาดาคิด แถมเธอต้องมานั่งข้างมันอีก ไม่มาก็ไม่ได้ ยัยว่านก็คะยั้นคะยอถามเธอเหลือเกิน ว่าทำไมไม่มา ถ้าไม่มามันก็สงสัย ขนาดมาด้วยมันยังสงสัยเธอเลย พอตักของกินกันมาครบทุกอย่างแล้ว ว่านรักและวรวิทย์ก็ทำการย่างหมู เอาผักลงกระทะ ส่วนดลวัฒน์นั้นก็ตักน้ำแข็งใส่แก้ว
“มึงเอาน้ำอะไรกูจะเทให้”
“เบียร์”
“กูเอาน้ำอัดลม”
“แล้วมึงละวิ”
ดลวัฒน์หันมาถามคนข้าง ๆ ที่นั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่สนใจอะไรเลย
“กูเอาโค้ก”
บอกดลวัฒน์โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง
“โอเค”
แล้วเขาก็เทน้ำที่เพื่อน ๆ บอกใส่แก้วแล้วยื่นให้แต่ละคน
“รับไปสิ”
บอกเพื่อนสาวที่นั่งข้างกัน เขายื่นให้นานแล้วก็ไม่เห็นรับเอาไปสักที ทั้ง ๆ ที่มันก็เห็นอยู่ว่าเขายื่นแก้วไปให้
“เอาวางไว้เลย”
เงยหน้าขึ้นมาบอกเขา แล้วก็ก้มเล่นมือถือดั้งเดิม วันนี้ไอ้วิมันเป็นอะไรไม่ค่อย
จะพูดกับเขาเลย ถามคำก็ตอบคำแปลก ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว หรือว่าจะเป็นเรื่องนั้นที่ทำให้มันไม่อยากจะพูดจากับเขา คิดได้ดังนั้นก็เอ่ยถามวิญาดาออกไป
“วิ มึงเป็นไรวะ”
“เอ่อ ตั้งแต่อยู่ห้องแล้วนะ”
ว่านรักเสริม เธอก็อยากรู้เหมือนกัน
วิญาดามองทั้งสองด้วยความอึดอัดใจ เธอไม่อยากบอกเพื่อนเลย เธออาย เดี๋ยวยัยว่านมันก็หัวเราะให้เธอ
“กูไม่ได้เป็นไร ปกติ”
“ไม่ปกติ”
ว่านรักพูดขึ้น
“ยังไง”
“ก็มึงใส่แว่นกันแดดกับหมวกมา ปกติมึงใส่ของพวกนี้ที่ไหน”
“วันนี้กูอยากใส่มาไง”
ตอบเพื่อนน้ำเสียงเบา
“ทั้งที่มันไม่มีแดดอะนะ กูไม่เชื่อ”
“กูก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ที่มึงเป็นแบบนี้เพราะมึงจะ”
วิญาดารู้ว่ามันจะพูดเรื่องอะไร เธอก็เลยคีบหมูในกะทะใส่ปากมันทันที ทันทีที่หมูเขาปาก ดลวัฒน์ก็ทำหน้าด้วยความด้วยเจ็บปวดพร้อมกับคายหมูทิ้งทันที
แล้วรีบดื่มน้ำตามเข้าไป
“มึงเอาหมูมายัดปากกูทำไม ลวกปากกูแดงหมด”
ว่าให้วิญาดาเสียงดังอย่างโมโห ที่เล่นอะไรก็ไม่รู้ทำให้เขาเจ็บตัว หมูร้อน ๆ เพิ่งเอาออกจากกะทะเอามาใส่ปากเขาได้ยังไงกัน
“มึงพูดมาก มานี่เลยพากูไปตำส้มตำหน่อย”
พูดจบก็คว้าข้อมือพาลุกขึ้นไปทันที
“มึงอยากกินก็ไปตำเองสิ”
“มึงต้องไปช่วยกู”
พูดพร้อมกับลากตัวดลวัฒน์ออกไปอย่างแรงเพื่อให้มันเดินตามเธอมา
“กูเดินเองได้น่า”
ได้ยินแบบนั้นวิญาดาก็ปล่อยมือออกจากมือของเขา
“อะไรจะจริงจังขนาดนั้น”
ว่านรักและวรวิทย์มองเพื่อนสองคนอย่างสงสัยและแปลกใจ ที่วิญาดานั้นลากดลวัฒน์ออกไปหลังจากที่ไอ้ดลพูดประโยคนั้นออกมา แต่พูดไม่ทันจะจบ
อยู่ ๆ ยัยวิก็เอาหมูมาปิดปากดลวัฒน์ไว้เสียก่อน เธอเลยไม่รู้เลยว่าประโยคสุดท้ายดลวัฒน์จะพูดว่าอะไร น่าสงสัยจริง ๆ กลับคอนโดแล้วเธอจะถามมันให้รู้เรื่องว่ามันปิดบังอะไรเธอไว้ แล้วไม่เล่าให้เธอฟัง
ว่านรักคิดอยู่ในใจอย่างสงสัย
เมื่อมาถึงบริเวณที่ตำ ส้มตำแล้ววิญาดาก็ไม่รอช้าที่จะพูดบอกดลวัฒน์ทันที
“มึงอย่าพูดเรื่องนี้ให้ ว่านกับวิทย์รู้”
วิญาดากระซิบบอกเพื่อนเสียงเบากลัวว่าเพื่อนสองคนของเธอจะได้ยิน
“ที่มึงไม่พูดกับกูตั้งแต่บ่ายเป็นเพราะเรื่องนี้เองเหรอวะ”
นึกว่าเพื่อนสาวของเขาเป็นอะไรที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง
“เออ”
“ถ้ามึงไม่อยากให้กูพูด มึงก็เลิกทำแบบนี้กับกู”
เขาไม่ชอบเลยที่วิญาดาเป็นแบบนี้
“แบบไหน”
“ก็แบบนี่ไงล่ะ”
พูดจบดลวัฒน์ก็ทำปากจู๋ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของเพื่อนสาว
“ไอ้ดล!”
เพียะ!
วิญาดาเอามือฟาดที่แขนดลวัฒน์อย่างแรง
“โอ้ย! เจ็บนะไอ้วิ”
ดลวัฒน์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พร้อมกับมือลูบแขนตัวเองป้อย ๆคนอะไรมือหนักเป็นบ้า
“เจ็บสิดีคราวหลังมึงจะได้ไม่ล้อเล่นกับกูแบบนี้อีก”
“หวั่นไหวเหรอ คิดอะไรกับกูปะเนี่ย”
ดลวัฒน์พูดยิ้ม ๆ
“คิด คิดว่ามึงดำไง”
ได้ยินคำพูดคำแรกของเพื่อนสาวก็ตกใจ พอมันพูดขึ้นอีกครั้งเขาก็โมโหขึ้นมา
“อ้าวไอ้อ้วน บอกว่าอย่าเรียกชื่อนี่ไง เราตกลงกันแล้วนิ”
ดลวัฒน์ว่าวิญาดาเสียงดังไม่เบานัก
“กูขอโทษ กูลืม”
วิญาดาขอโทษเพื่อนเสียงเบา
“มึงว่าอะไรนะกูไม่ได้ยิน พูดใหม่สิ”
เขาแกล้งบอกเพิ่อนสาวว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด
วิญาดามองซ้ายมองขวา คนเข้ามาร้านเยอะมาก เต็มทุกโต๊ะเลย ถ้าเธอพูดเสียงดัง คนต้องหันมามองเธอเป็นตาเดียวแน่นอน คิดได้ดั้งนั้น ก็หันไปกระซิบที่ข้างหูให้ดลวัฒน์ได้ยินอีกครั้ง
“ได้ยินรึยัง”
“อืม”
ดลวัฒน์ขานรับเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้ม ที่ครั้งนี้ไอ้วิมันขอโทษเขาก่อน ทุกครั้งที่มันพูดมันไม่เคยขอโทษเขาก่อนเลย นอกจากเขาจะบอกมัน มันถึงจะขอโทษเขา
“ตำส้มตำให้กูกินหน่อยเอาเผ็ดนิดหนึ่ง”
“มึงปอกเปลือก ยำมะละกอให้เป็นเส้น เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง”
“ขอบคุณน่าที่รัก”
วิญาดาพูดเสียงหวานแล้วเอาหัวซบไหล่ของเขาไม่จริงจังหนัก ดลวัฒน์ยิ้มอย่างเอือมระอา ไม่มีน้องเกดแก้วแล้วยังจะแกล้งทำเป็นแฟนกันอีก เขารู้ว่ามันทำเล่น ๆ
พอได้พูดคุยกับเขาเธอก็หายอายขึ้นมาทันที
พอดลวัฒน์ตำส้มตำเสร็จ เธอก็เดินกลับมาที่โต๊ะโดยเธอถือจานส้มตำมาด้วย
