“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 21
“แกชิมดูไอ้ดลตำอร่อยมาก”
พูดแล้วเธอก็หย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้
วิญาดาบอกว่ามันอร่อย เธอก็เลยเอาช้อนตักส้มตำคำพอดีแล้วเอาเขาปาก
“หืม อร่อยมากแก ไอ้ดลนี่มันตำส้มอร่อยจริง ๆ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันจะตำแซ่บขนาดนี้”
ว่านรักพูดขึ้นมาหลังได้ชิมส้มตำแล้ว
“ใช่”
เธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าฝีมือการตำส้มตำของมันจะอร่อยถึงเพียงนี้ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากกินอะไรหรอกนะ แค่หาข้ออ้างที่จะออกมาจากโต๊ะ เพื่อมาพูดคุยกับไอ้ดลสองคน ก็ดท่านั้นเอง เธอขี้เกียจตำกินเองก็เลยใช้มันตำให้ มันตำเสร็จเธอก็เอานิ้วมือไปหยิบมาชิมคำหนึ่ง อร่อยมาก ทั้งเผ็ดเปรี้ยวหวานมีครบทุกรสชาติ ปลาร้าก็นัวมาก ทีหลังถ้าเธออยากจะกินเธอจะไปบอกให้มันตำให้กิน รสชาติที่มันตำอร่อยถูกปากเธอมาก
“วิทย์กินด้วยกันไหม”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนชาย เมื่อตัวเองกินไปได้หลายคำแล้วอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่อะ วิ ไอ้ดลมันไปไหน”
ตอบว่านรักเสร็จก็หันไปถามวิญาดา เพราะไม่เห็นไอ้ดลเดินมากับยัยวิเลย นี่มันก็หลายนาทีแล้วที่มันยังไม่กลับมาที่โต๊ะ เขาก็แค่สงสัยว่ามันหายไปไหนก็เท่านั้นเอง
“มันไปเข้าห้องน้ำ”
“ออ”
“วิทย์ลองชิมลูกชิ้นนี่สิอร่อยมาก มีชีสอยู่ข้างในด้วย”
ว่านรักพูดพร้อมกับตักลูกชิ้นสีเหลืองที่มีชีสอยู่ข้างในใส่จานในเพื่อนสองสามลูก เธอลองชิมดูแล้วมันอร่อยมาก เธอไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร และไม่เคยกินด้วย นี่คือครั้งแรกที่เธอเคยกินลูกชิ้นอันนี้
“อร่อยไหม”
เธอมองวรวิทย์กินลูกชิ้นที่เธอตักให้ อย่างรอคอยคำตอบ
“อร่อย”
“ว่านเอามาให้กูด้วย”
วิญาดาเห็นอย่างนั้นก็อยากจะกินไอ้ลูกชิ้นสีเหลืองด้วยเหมือนกัน เห็นว่านกับวิทย์บอกว่ามันอร่อยเธอก็อยากจะกินลองกินดูบ้าง
“เอาจานมา เดี๋ยวกูตักให้”
แล้วเธอส่งจานไปให้เพื่อน ว่านรักรับเอามาแล้วตักลูกชิ้นใส่จานเพื่อนสามสี่ชิ้น
“วิทย์ตอนกูไปเข้าห้องน้ำกูเห็นน้องเดือนด้วยวะ”
ดลวัฒน์เดินมาถึงโต๊ะก็รีบบอกเพื่อนทันที
“น้องเดือนอยู่โต๊ะไหนวะ”
วรวิทย์ถามเพื่อนด้วยใบหน้าที่ดีใจ น้ำเสียงดูก็ตื่นเต้นดีใจเพื่อนสาวทั้งสองมองดูเพื่อนคุยกันอย่างสนใจ
โดยเฉพาะว่านรักที่มองวรวิทย์เป็นพิเศษ อะไรจะดีใจขนาดนั้น เธอเป็นใครกันนะ วิทย์ถึงได้ออกอาการดีใจปานนั้น ว่านรักได้แต่คิดในใจ ในใจเธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับวรวิทย์ ทำไมต้องดีอกดีใจด้วย
“ใกล้ ๆ กับห้องน้ำเลย มึงเดินไปก็เห็นเอง”
วรวิทย์ได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวกูมานะ”
พูดจบก็เดินไปเลย
“ไอ้วิทย์ให้กูไปด้วยไหม”
ดลวัฒน์พูดขึ้นไล่หลัง วรวิทย์หันหน้ามาตอบเพื่อนเสียงดังว่า
“ไม่”
ตอบเพื่อนแล้วเขาก็หันหลังเดินต่อไป
ลับหลังที่วรวิทย์ไปแล้ว วิญาดาก็ถามเพื่อนด้วยความอยากรู้
“ไอ้ดลน้องเดือนคือใครวะ”
ว่านรักได้ยินที่เพื่อนถามเธอก็ตั้งใจฟัง
เธอว่าจะถามอยู่ แต่ยัยวิถามขึ้นมาก่อน
เธออยากจะรู้ว่าน้องเดือนที่ไอ้ดลมันพูดถึงคือใคร แล้วทำไมวิทย์ต้องดีใจมากด้วย ที่สำคัญพอได้ยินจากไอ้ดลว่าน้องเดือนอยู่โต๊ะไหนก็รีบเดินออกไปเลย
“น้องเดือน สถาปัต ปีสาม มหาลัยเรา แกไม่รู้จักเหรอ”
“ไม่รู้จัก น้องเขาเป็นคนดังเหรอ”
“ไม่ได้เป็นคนดังหรอก กูถามเฉย ๆ เพื่อมึงจะรู้จัก”
“ทำไมไอ้วิทย์ต้องดีใจขนาดนั้นด้วยที่ได้ยินเชื่อน้องเขา”
“ที่ไอ้วิทย์มันดีใจขนาดนั้นเพราะมันชอบน้องเดือนมันเคยขอเบอร์น้องเขาไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่น้องเดือนไม่ให้”
ว่านรักได้ยินที่เพื่อนพูด เธอก็รู้เจ็บที่หัวใจ มันรู้สึกเศร้าปนเสียใจเหมือนเธอจะเสียเพื่อนสนิทไปยังไงก็ไม่รู้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมถึงต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย เธอไม่เข้าใจตัวเองเลย
“เหรอ แล้วน้องเขาสวยไหมวะ”
ว่าอยู่ทำไมมันดีใจขนาดนั้นที่แท้ก็เจอสาวที่ชอบนี่เอง
“สวย ไม่งั้นไอ้วิทย์มันไม่ชอบหรอก”
ได้ยินว่าน้องเขาสวยเธอก็จะอยากดูว่าจะสวยแค่ไหน ถึงทำให้เพื่อนคนหล่อของเธอชอบขนาดนี้ ขนาดว่าน้องเขาไม่ให้เบอร์ ยังไม่ยอมแพ้อีก คงจะชอบคนนี้มาก วิญาดาคิด
“แล้วมันแอบชอบน้องเขานานแล้วเหรอ”
“สองปีแล้ว”
ก็ก่อนที่พวกเธอจะเป็นเพื่อนกับพวกมัน ถึงว่าเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ว่านรักคิดอย่างเศร้าใจ
“สองปีแล้วทำไมมันจีบไม่ติดอีกล่ะ”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความสงสัยผ่านมาสองปีแล้วทำไมไอ้วิทย์ถึงยังไม่ได้น้องเขาเป็นแฟน มั่วแต่ทำอะไรอยู่ถึงได้นานขนานนี้
“ที่มันนานขนาดนี้ก็เพราะมันไม่กล้านะสิ
และอีกอย่างตอนที่น้องเดือนอยู่ปีสาม น้องเขาก็มีแฟนแล้วมันเลยถอยห่างออกมาไม่อยากจะไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ แต่ตอนนี้น้องเขาโสดแล้ว มันเลยกล้าไงและอีกไม่กี่อาทิตย์พวกเราก็จะจบกันแล้ว”
“กูนับถือใจมันจริง ๆ ขนาดเขามีคนรักแล้วมันยังรอได้”
ไอ้วิทย์นี่มันรักเดียวใจเดียวจริง ๆ เวลาเจ็บมาคงหนักน่าดู
เธอไม่อยากจะคิดเลย ถ้าน้องเดือนทิ้งมันไปเอาคนอื่น
วิญาดารู้สึกว่าเพื่อนรักเงียบไปผิดปกติ
เธอเลยหันไปมอง เห็นว่านรักกำลังเหม่อลอยอยู่ เหมือนคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ในใจคนเดียว
“ว่าน ยัยว่าน!”
เรียกครั้งแรกว่านรักไม่หัน เธอก็เลยเรียกเพื่อนอีกครั้งอย่างเสียงดัง
“หะ อะไร”
ว่านรักหันหน้ามาหาเพื่อนอย่างคนเพิ่งตื่นจากความคิด
“มึงเป็นอะไร”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
ว่านรักตอบเพื่อนหน้าตาปกติ
เพื่อนว่าอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ถามอะไรมันอีก
“พากูไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
ด้วยความที่ว่านรักอยากรู้ว่าคนที่วรวิทย์แอบชอบนั้นเป็นใคร เพื่อว่าเธอจะรู้จัก เห็นไอ้ดลมันบอกว่าสวยเธออยากจะเห็นน้องเขาตัวเป็น ๆ ว่าจะสวยขนาดไหน
เหมาะสมกับเพื่อนเธอหรือเปล่า คิดแล้วก็เจ็บแหะ
“ไปสิกูก็ปวดเหมือนกัน”
แล้วทั้งสองก็พากันเดินไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างที่สองสาวกำลังจะเดินไปถึงห้องน้ำนั้น วิญาดาและว่านก็หันไปมองยังโต๊ะที่วรวิทย์นั่งอยู่ เห็นเพื่อนชายนั่งอยู่ข้างสาวสวยคนหนึ่ง คงจะเป็นน้องเดือนคนที่มันแอบชอบนั้นแหละ น้องเขาสวยมาก ตาก็โต จมูกก็โด่ง ผิวก็ขาว หุ่นก็แซ่บ
ถึงว่าไอ้วิทย์ถึงได้ชอบน้องเขานานขนาดนี้ วิญาดาคิด
ดูแล้วก็สมกันสุด ๆ ไอ้วิทย์ก็หล่อใช่เล่น
ว่านรักหันหน้ากลับอย่างจุกอก และเธอก็ไม่สนใจสองคนนั้นอีก ไหนเขาบอกว่าไม่รู้จักน้องเขาไง วิทย์โกหกเธอชัด ๆ คนอะไรจะยิ้มให้กันโดยที่ไม่รู้จักกัน สงสัยวิทย์ไม่อยากให้เธอรู้ก็เลยไม่บอกเธอว่ารู่จักน้องเขา แล้วทำไมเธอต้องมาเสียใจด้วย เพื่อนเธอสมหวังเธอก็ควรจะดีใจสิ ไม่ใช่เสียใจแบบนี้ ดูท่าแล้ว น้องเดือนคงจะตอบรับมันเป็นแฟนแล้ว ถึงได้นั่งกินหมูกะทะข้างกันแบบนี้ ดูหน้าเพื่อนเธอสิคงจะมีความสุขมาก เธอก็ดีใจกับมันด้วย และอีกใจก็เสียใจเหมือนกัน มันครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่เธอเสียใจมากกว่า
หลังจากวิญาดาเข้าห้องน้ำเสร็จก็ร้องบอกเพื่อนว่า
“ว่านกูไปรอที่โต๊ะนะ”
“เออ”
บอกเพื่อนแล้ววิญาดาก็เดินออกไปจากห้องน้ำ
สักพักว่านรักก็ออกมาจากห้องน้ำ ระหว่างที่เธอเดินกลับไปที่โต๊ะนั้น เธอก็อดเหลือบไปมองยังวรวิทย์ไม่ได้ ภาพที่เธอเห็นนั้น คือเขากำลังคีบหมูใส่ปากน้องเดือน ด้วยรอยยิ้ม เธอเห็นแล้วก็รีบเดินกลับมาที่โต๊ะไว ๆ
“กูกลับก่อนนะ ดล วิ”
บอกเพื่อนหน้าตาปกติ
“กูกลับด้วย”
“แล้วของที่เหลือละจะทำยังไง”
ดลวัฒน์เอ่ยถามคนที่ยืนอยู่
“มึงก็กินให้หมดสิ”
บอกเพื่อนน้ำเสียงปกติ
ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว เธออยากจะกลับห้องตอนนี้เลย ไม่อยากอยู่เจอหน้ามัน เธออยากรีบกลับก่อนที่มันจะกลับมาที่โต๊ะ
“กินหมดนี้ท้องกูก็แตกกันพอดี ถ้ากูกินไม่หมดก็โดนปรับสิครับ”
“เออ ๆ เดี๋ยวกูช่วยมึงกินเอง”
ว่านรักพูดออกมาน้ำเสียงเซ็ง ๆ ดีนะของที่พวกเธอเอามามีไม่เยอะเท่าไหร่ กินไปได้สามสิบนาทีของทั้งหมดที่วางอยู่บนโต๊ะก็หมดเกลี้ยง แม้แต่น้ำอัดลม
“โอ้ย โครตอิ่มเลยวะ”
วิญาดาพูดขึ้นมาพร้อมกับลูบท้องตัวเอง
“ทีนี่กูกลับได้รึยัง”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนชาย เมื่อของทั้งถูกกินจนหมดเกลี้ยงแล้ว
“เออ กลับได้แล้ว”
“อะไรจะรีบกลับขนาดนั้นวะ”
เขาพูดกับตัวเอง เมื่อเพื่อนสาวเดินออกไปจากร้านแล้ว
