“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 22
คอนโดทศวรรษ
20:30
“ทำไมมึงกลับมาไวจังวะ”
ทศวรรษที่นั่งอยู่ที่โซฟาเอ่ยถามวิญาดาที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอหยุดคุยกับเพื่อนก่อน ส่วนว่านรักนั้นเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว
“ก็ยัยว่านนะสิไม่รู้เป็นอะไรอยากกลับมาก่อน”
บอกเพื่อนแล้วเธอก็สงสัย อยู่ ๆ ยัยว่านก็อยากกลับคอนโด เมื่อกี้มันยังดี ๆ อยู่ เลย เธอไม่เข้าใจมันเลยสักนิด
“อ้าวน้องลีน่ามานานรึยังค่ะ”
เธอเห็นลีน่าเดินออกมาจากห้องครัวก็เลยเอ่ยถามแฟนเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
“มาได้สักพักแล้วค่ะพี่วิ กินข้าวด้วยกันไหมคะ ลีน่าซื้อของกินมาเยอะแยะเลย”
พริมาตอบวิญาดาเสียงหวาน แล้วเอ่ยชวนเพื่อนแฟนกินข้าวด้วยกัน และเธอก็นั่งลงข้างแฟนหนุ่ม
“พี่กินหมูกะทะอิ่มแล้ว ว่าแต่น้องลีน่าจะค้างที่นี่เหรอ”
วิญาดาเห็นกระเป๋าเป้สีสมชูวางอยู่บนโต๊ะ ก็เลยเอ่ยถามพริมา
“ค่ะ”
“ระวังไอ้เสือมันจะหลอกน้องมาจับกินที่ห้องนะ ไอ้นี่มันยิ่งหลอกล่อเก่งเหมือนเสืออยู่”
วิญาดาบอกแฟนเพื่อนยิ้ม ๆ
“จริงเหรอคะ”
“จริงที่สุดเลยจ๊ะ”
วิญาดาพูดแล้วก็ยิ้มที่ได้แกล้งไอ้เสือ
“กูไม่ได้เลวขนาดนั้น วิ น้องลีน่าอย่าไปเชื่อมันนะครับ มันว่าพี่ให้ดูไม่ดีในสายน้อง”
ประโยคหลังหันไปบอกแฟนสาวน้ำเสียงนุ่มนวล
“ถ้าพี่คิดแต่เรื่องพวกนี้ งั้นลีน่ากลับก่อนนะค่ะ”
พริมาพูดจบก็สะพายกระเป๋าขึ้นหลังแล้ว
เดินไปเปิดประตูออกไปจากห้อง
“น้องลีน่าอย่าเพิ่งไปครับ”
ทศววรษตะโกนไล่หลังพริมา แต่ไม่ทันเสียแล้ว น้องเขาเดินออกไปจากห้องแล้ว
“บาย ๆ นะเพื่อน”
พูดจบวิญาดาก็รีบเผ่นทันที จะอยู่ทำไมล่ะ ไอ้เสือได้ด่าเธอเละแน่
“บายเพื่อนมึงสิ ไอ้วิ
มึงทำให้น้องลีน่าเข้าใจผิดกู มานี่เลยนะมึงมาให้กูด่ามึงก่อน”
ทศววรษพูดแล้วก็รีบวิ่งไปจับตัวเพื่อน แต่ไม่ทันเพราะยัยเพื่อนตัวดีได้เข้าไปในห้องแล้ว
“ไอ้วิมึงเปิดประตูเดียวนี้นะ”
เขาทุบประตูสองสามทีเพื่อให้เพื่อนเปิดประตู แต่มันไม่ยอมเปิดออกมาเลย หญิงสาวที่อยู่ในห้องนอนสองคนไม่ได้ยินเสียงของทศวรรษเลย รวมถึงเสียงทุบประตูห้องด้วย เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่า ว่านรักมั่วแต่จมกับความคิดของตัวเองอยู่ ส่วนวิญาดานั้นเข้ามาในห้องได้ ก็ล้มตัวลงนอนจนนอนหลับไปแล้ว
“โถ่เว้ย! กูโกรธมึงแล้วนะ”
เขาสถบออกมาอย่างหัวเสียที่วิญาดาแกล้งเขาแรงเกินไป คอยดูนะเขาจะโกรธมันนาน ๆ เลย เมื่อเพื่อนไม่เปิดประตูออกมา อยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไร เขาก็รีบเดินแล้วเปิดประตูออกไปยืนอยู่หน้าห้อง พร้อมกับ
หันหน้าไปทางขวาตะโกนเรียกชื่อแฟนสาวเสียงดัง
“น้องลีน่า! ลีน่า”
พอหันมาทางซ้ายก็
ต้องตกใจอุทานออกมาเสียงดังว่า
“น้องลีน่า! พี่นึกว่าเรากลับไปแล้วเสียอีก”
พอหายตกใจเสือก็เอ่ยถามพริมาด้วยความสงสัย เขานึกว่าน้องกลับไปแล้วเสียอีก ตอนพูดเหมือนโกรธกันมาก แล้วไหงตอนนี้ถึงยังอยู่หน้าห้องเขาอีกล่ะ
“พี่ขอโทษ หายโกรธกันนะ พี่ไม่ได้คิดอย่างที่มันพูดเลยจริง ๆ มันแกล้งพี่ เชื่อพี่นะน้องลีน่า”
ทศวรรษพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับจับมือพริมาไว้อย่างรอคอยคำตอบ
“หนูรู้ค่ะว่าเพื่อนพี่เสือแกล้ง”
“แล้วทำไมน้องลีน่าต้องทำท่าโกรธพี่ขนาดนั้นด้วยล่ะครับ”
“ลีน่าก็แค่อยากแกล้งพี่เสือเล่นนะค่ะ”
เธอก็แค่อยากแกล้งพี่เขา ว่าพี่เสือนั้นจะมาง้อเธอไหม แล้วพี่เสือมีอาการยังไงที่เธอโกรธเขา แล้วเธอก็ได้เห็นว่าพี่เสือนั้นแคร์เธอมาก น่ารักที่สุดเลยพี่เสือของเธอ
“เมื่อกี้พี่ตกใจจริง ๆ นะ พี่กลัวว่าน้องลีน่าจะโกรธและ ไม่พูดกับพี่อีก”
เขาตกใจจริง ๆ ตอนที่พริมาพูดเสียงดังใส่เขาแล้วเดินออกไปจากห้อง กลัวว่าน้องเขาจะโกรธถึงขั้นเลิกกับเขาเลยทีเดียว
“ไม่เป็นไรนะค่ะ คนดีของลีน่า ลีน่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ”
พริมากอดปลอมแฟนหนุ่ม เมื่อทศวรรษทำท่าจะงอนเธอ
“จริงนะครับ”
พูดแล้วก็เอาหน้าไปซบที่อกของคนรัก
“ค่ะ เราเข้าไปในห้องกันเถอะค่ะ ยุงมันกัดลีน่าแล้ว”
“ครับ”
แล้วทศวรรษก็ผละออกจากพริมาอย่างแสนเสียดาย
เขาจับมือคนรักพาเดินเข้าไปในห้อง
ต้องขอบคุณยัยวิจริง ๆ ที่ทำให้เขาได้กอดน้องลีน่า หลังจากวันนั้นที่พริมาพาเขาขึ้นคอนโด เขาก็ไม่ได้มีอะไรกับน้องเขาอีกเลย เขาเคยขอแล้วแต่น้องเขาไม่ให้ บอกว่าอยากเก็บไว้ในวันเข้าหอ เพื่อว่าเธอกับพี่เขาเลิกกันเธอจะได้ไม่เจ็บมาก แต่เขาก็บอกลีน่าแล้ว เขานั้นจะไม่มีวันเลิกรักเธอแน่นอน แต่พริมาก็บอกว่าไม่เชื่อ และบอกเขาว่า
ถ้าเขาเจอคนที่ใช่แล้ว ทศวรรษก็อาจจะทิ้งเธอได้ทุกเมื่อ อะไรมันก็ไม่แน่นอนหรอก คนในมหาลัยมีแต่คนสวย ๆ ทั้งนั้น สวยกว่าเธอก็มีตั้งเยอะ
พี่เสือจะอดใจไหวเหรอ มีคนมายั่วก็ไปแล้ว ทศวรรษตอบเธออย่างหนักแน่นว่ามันไม่มีทางเป็นแบบที่เธอพูดแน่นอน แต่เธอไม่เชื่อหรอกให้การกระทำเป็นการพิสูจน์ก็แล้วกัน
21:15
ร้านกานหมูกะทะ
“พวกผู้หญิงไปไหนวะ”
วรวิทย์เอ่ยถามเพื่อนสนิทเมื่อ
เดินกลับมาที่โต๊ะแล้วไม่เห็นเพื่อนสาวทั้งสองคนนั่งอยู่
“กลับแล้ว”
“ห๊ะ! กลับแล้ว กูไปคุยกับน้องเขาแปบเดียวเองนะ”
เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทำไมกลับไวจังวะ เขาไปไม่กี่นาทีเอง
“แปบเดียวอะไรเป็นชั่วโมง กูนั่งเล่นโทรศัพท์จนกูจะหลับแล้วเนี่ย”
หลังจากที่ดลวัฒน์กินหมูกะทะเสร็จเขาก็นั่งเล่นโทรศัพท์รอมัน กลับมาที่โต๊ะ ถ้าไปเรียกมันก็กลัวว่ามันจะไม่ได้เบอร์สาว แล้วพาลจะทำให้ไอ้วิทย์หมดสนุกกับสาว ๆ
วรวิทย์นึกว่าไปหาสุภาวดีแปบเดียวที่ไหนได้เป็นชั่วโมง
วรวิทย์มองไปที่โต๊ะ
ก็เห็นของทุกอย่างถูกกินไปหมดแล้ว แสดงว่าพวกมันกินไม่รอเขาเลย ก็เขาเล่นไปหาน้องเดือนเป็นชั่วโมง จะให้พวกมันรอเขาก็คงไม่ได้ เขาคิด
“แล้วได้เบอร์น้องเขาไหมวะ”
ดลวัฒน์ถามเพื่อนอย่างอยากรู้
“คุยกับน้องเขาตั้งนานไม่ได้เบอร์ก็บ้าแล้วไหมไอ้ดล”
“แล้วนี่มึงจะกินต่อไหม เดี๋ยวกูไปตักมาให้ ไม่รู้ไอ้ว่านจะรีบกลับไปไหน”
ประโยคหลังดลวัฒน์บ่นให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“มันคงมีธุระแหละมั้งกูไม่กินแล้ว กลับกันเถอะ”
แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็พากันกลับห้องพัก
