“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 23
เช้าวันศุกร์
ที่มหาลัย
“พวกไอ้วิทย์นานมาจังวะ”
ทศวรรษพูดขึ้นมาระหว่างรอเพื่อนที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะ นานถึงห้านาทีแล้ว
“เดี๋ยวมันก็มาน่าไอ้เสือ นั้นไงมันมาแล้ว”
วรวิทย์เดินมานั่งข้างทศวรรษ ส่วนดลวัฒน์นั้นนั่งข้างวิญาดา
“กูขอกินหน่อยนะ”
พูดจบดลวัฒน์ก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดทันทีโดยไม่ได้ให้วิญาดาอนุญาตก่อน
“เฮ้ย! ไอ้ดลมึงเอาของกูไปกินทำไม”
วิญาดาโวยวายขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนหยิบแก้วชาไข่มุกของเธอขึ้นมากินหน้าตาเฉย
“กินนิดกินหน่อยก็ไม่ได้”
ว่าให้เพื่อนสาวน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย
“ไม่นิด มึงกินของกูเกือบจะหมดแก้วแล้ว เอาเงินมาเลยค่าน้ำกู”
พูดจบวิญาดาก็แบมือไปตรงหน้าเขาเพื่อเอาเงิน
“กี่บาท”
“สี่สิบ”
ดลวัฒน์เอาเงินออกมาจากกระเป๋าตังค์แล้ววางแบงค์สีเขียวลงในมือเพื่อนแค่ใบเดียว
วิญาดาทำหน้าครุ่นคิดที่ไอ้ดลมันเอาให้เธอแค่ใบเดียว
“คนละครึ่งไง”
เพื่อนทั้งสามคนมองทั้งคู่อย่างเอือมระอา ที่เห็นพวกมันทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อย ๆ จนเป็นภาพชินตาไปเสียแล้ว
“มึงเอาไปเถอะ กูไม่กินแล้ว ถือว่ากูยังไม่ขาดทุน”
แล้ววิญาดาก็ยกแก้วชานมไข่มุกไปวางไว้ตรงหน้าดลวัฒน์
“ขี้งกเอ่ย”
ว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูไม่ได้งกซะหน่อย คนละครึ่งไง”
ได้ยินที่เพื่อนสาวพูดดลวัฒน์ก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่ได้แกล้งมันให้โมโห ถึงเขาจะเสียเงินไปตั้งยี่สิบบาทก็เถอะ ได้แกล้งยัยวิแล้วมันรู้สึกดีชะมัด
“ไม่ได้แกล้งมันมึงจะเป็นบ้ารึไงไอ้ดล”
ทศวรรษว่าขึ้น เมื่อเห็นดลวัฒน์แกล้งวิญาดา เขาเห็นมันชอบกินน้ำที่ยัยวิซื้อมาตลอด แล้วสุดท้ายมันก็จบที่การทะเลาะกัน ไม่ก็ยัยวิทวงเอาเงินจากไอ้ดล
เขาเห็นมันชอบทำแบบนี้ประจำเมื่อวิญาดาซื้อชาไข่มุกมากิน แต่ถ้าเป็นพวกน้ำเปล่า น้ำอัดลมหรือน้ำอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ชาไข่มุกที่ไอ้วิชอบมันจะไม่กินเลยนะ และทุกครั้งที่ดลวัฒน์เอาชาไข่มุกไอ้วิไปกิน ไอ้วิมันไม่กินต่อเลย ยกแก้วนั้นให้ไอ้ดลเลย เขาเห็นตลอด อะไรจะชอบแกล้งเพื่อนเขาขนาดนั้น ทศวรรษคิดในใจ สงสัยยัยวิจะน่าแกล้งละมั้ง
“เออ”
ดลวัฒน์ตอบเพื่อนเสียงดังฟังชัด
วรวิทย์มองไปยังคนที่นั่งใกล้กับทศวรรษ อยู่บ่อยครั้ง ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาไอ้ว่านไม่มองหน้าเขาเลย ก้มดูแต่โทรศัพท์จะดูอะไรหนักหนา เขาคิดอย่างสงสัย เขาจะทำอะไรให้มันงอนหรือเปล่าวะ ก็ไม่มีนี่น่า หรือเราจะคิดมากไปเอง วรวิทย์ได้แต่คิดในใจ
“เออว่าน เมื่อวานมึงรีบกลับทำไมวะ มีธุระเหรอ”
ดลวัฒน์นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็เลยเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความสงสัย อะไรจะรีบกลับขนาดนั้น นั่งกินไม่ถึงชั่วโมงก็รีบกลับแล้ว
“อืม”
ว่านรักตอบเพื่อนน้ำเสียงปกติ
“ออ”
“มึงไปธุระที่ไหน กูเห็นมึงนอ”
วิญาดาพูดไม่ทันจบว่านรักก็เอามือมาปิดปากเพื่อนไว้ก่อน
“อือ อือ”
วิญาดาร้องออกมาเมื่อเพื่อนปิดปากเธอไว้
เพื่อนชายมองดูว่านรักด้วยความสงสัย เหมือนยัยว่านมีอะไรปิดบังไม่อยากให้พวกเขารู้
เมื่อว่านรักถูกสายตาสามคู่มองมาเธอก็รู้สึกว่าเพื่อนชายมองเธอด้วยความสงสัยปนอยากรู้ว่าทำไมเธอต้องปิดปากไอ้วิด้วย
“อะ เออ เดี๋ยวเรามา
นะ พายัยวิไปเข้าห้องน้ำก่อน”
พูดจบว่านรักก็ลากมือเพื่อนไปทางห้องน้ำ พอเดินออกมาห่างจากโต๊ะพอสมควร เธอก็เอามือออกจากปากเพื่อน
“มึงเอามือมาปิดปากกูทำไม”
วิญาดาโวยวายขึ้นมาเสียงดัง หลังจากปากของเธอเป็นอิสระแล้ว
“มึงจะไปบอกไอ้ดลแบบนั้นทำไม”
“ทำไมกูจะบอกพวกมันไม่ได้ ก็มันเรื่องจริงนิ ที่มึงไม่ได้ไปธุระที่ไหน แต่นอนอยู่ที่ห้องกับกู”
“เออ…คือ…ว่ากู”
“คือกู อะไรล่ะมึงก็พูดออกสักทีสิวะ กูรอฟังอยู่”
วิญาดาทนไม่ไหว ที่เพื่อนไม่พูดออกมาสักที คือกูอะไรอยู่นั้นแหละ แล้วเธอจะรู้เรื่องไหมวันนี้
ว่านรักยัง อ่ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย
“ถ้ามึงไม่บอก กูจะไปบอกความจริงกับไอ้ดล”
บอกเพื่อนเสร็จวิญาดาก็หันหลังกำลังเดินออกไป เพื่อนเธอก็ร้องเรียกไว้เสียงดัง
วิญาดายิ้มกริ่มที่แผนของเธอใช้ได้ผล
“วิ!อย่าพึ่งไป”
“ก็ได้ คือกูไม่อยากให้วิทย์รู้ว่ากูกลับเร็วเพราะอะไร”
ว่านรักบอกเพื่อนน้ำเสียงแผ่วเบา เหมือนกับตัวเองกำลังสารภาพรักกับเพื่อนอยู่
“เพราะอะไรล่ะ มึงถึงโกหกไอ้ดลแบบนั้น”
ไหน ๆ ก็บอกไอ้วิไปแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีก
“เมื่อคืนก็รู้สึกไม่ค่อยดี ที่ไอ้วิทย์ไปหาน้องเขา แถมมันยังคีบหมูให้น้องเขากินด้วย กูรู้สึกไม่ชอบใจยังไงไม่รู้ แล้วกูก็ไม่อยากอยู่ที่ร้านนั้นอีก มันหน่วง ๆ ยังไงไม่รู้วะคิดว่าต้องกลับห้องให้ได้”
“แล้วทำไมมึงต้องฝืนอยู่ต่อด้วย”
“ก็กูไม่อยากให้พวกมึงโดนทางร้านปรับค่าอาหาร กูก็เลยอยู่กินต่อให้หมดก่อน ค่อยกลับ”
วิญาดาคิดตามที่เพื่อนบอก อาการแบบนี้มันหึงเพื่อนชัด ๆ
“แล้วตอนนี้มึงรู้สึกยังไงที่เจอหน้าไอ้วิทย์”
“ก็รู้สึกว่าไม่อยากคุยกับมัน ไม่อยากเจอหน้ามันด้วย”
ชัดเลย แบบนี้มันชัดเลยว่าเพื่อนเธอนั้นแอบชอบวรวิทย์อยู่โดยไม่รู้ตัว
“แล้วมึงถามกูทำไม”
“ถามเพื่อว่ามึงจะเป็นอย่างที่กูคิดไง กูคิดว่ามึงแอบชอบไอ้วิทย์”
“ห๊ะ! กูเนี่ยนะจะชอบวิทย์ กูไม่ได้ชอบมันมึงคิดผิดแล้ว”
ว่านรักตกใจตาเบิกกว้างและอุทานออกมาเสียงดัง เธอเนี่ยนะจะชอบวรวิทย์ ยัยวิมันคิดอะไรอยู่ว่าเธอนั้นชอบเพื่อน
เธอไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย เธอจะชอบวิทย์ได้ยังไง พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ
“ที่มึงเป็นแบบนี้เขาไม่เรียกว่าชอบ จะเรียกว่าอะไรห๊ะ”
“ไม่รู้วะ”
“โอ้ยมึงลองคิดตามกูนะ ถ้ามีผู้หญิงมาใกล้ชิดสนิทสนมกับไอ้วิทย์มึงจะรู้สึกยังไง”
“ก็รู้สึกไม่ชอบเอามาก ๆ อยากไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไปให้พ้น ๆ”
“เพื่อนกันมันไม่คิดแบบนี้หรอกนะ ว่าน มึงยอมรับเถอะว่ามึงรักไอ้วิทย์”
ได้ฟังที่วิญาดาพูด แล้วเธอก็คิดตาม มันก็จริงอย่างที่มันว่า เพื่อนกันมันไม่คิดแบบนี้หรอก อาการที่เธอใจเต้นแรงเวลาที่ วรวิทย์เช็ดปากให้เธอ ที่ผ่านมาเธอรักวรวิทย์อย่างนั้นเหรอ แถมเรื่องเมื่อคืนอีกที่เธอเจ็บหน่วง ๆ ที่อกข้างซ้าย แบบนี้สินะที่เขาบอกว่าแอบชอบเพื่อนโดยไม่รู้ตัว
“กูยอมรับ ถ้ามึงไม่บอก กูก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังแอบชอบเพื่อนอยู่ ขอบคุณนะที่มึงบอกกู กูไม่รู้อาการที่มันเป็นอยู่มันเกิดจากอะไร ตอนนี้กูรู้แล้ว”
ว่านรักบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม ที่มันบอกเธอ ไม่งั้นเธอคงไม่รู้ กว่าเธอจะรู้ตัวคงเรียนจบไปแล้ว
“แล้วมึงจะบอกไอ้วิทย์ไหม”
วิญาดาถามเพื่อนอย่างอยากรู้
“ไม่ มันมีแฟนแล้ว กูจะไปบอกมันทำไม บอกไปมันก็ไม่มารักกูหรอก”
พูดเองก็เจ็บเอง ว่านรักรู้ว่าวิทย์ไม่ได้รักเธอ ถ้าเธอบอกมันไป เราอาจจะไม่เหลือความเป็นเพื่อนกันก็ได้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นแค่คนรู้จักกัน คิดแล้วเธอก็ไม่อยากบอกมันเลย ที่สำคัญมันมีแฟนแล้ว เธอไม่อยากให้น้องเดือนเข้าใจผิดเธอด้วย ถ้าน้องเดือนรู้เรื่องนี้เข้า เธอควรจะตัดใจจากมันได้แล้ว มันได้คนที่แอบชอบมาเป็นแฟน เธอก็ควรจะดีใจกับเพื่อน ไม่ใช่มาเสียใจแบบนี้
“มันก็จริง”
Rrrrrrrr
“ไอ้ดลโทรมาวะ”
วิญาดาเอ่ยบอกเพื่อน แล้วกดรับสาย
“มีอะไร”
“มึงทำอะไรอยู่วะ ครูจะเข้าสอนแล้วนะเว้ย”
“เออ ๆ เดี๋ยวกูรีบไป”
พูดจบวิญาดาวางสายไป
