“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 24
“เลิกคลาสได้”
เสียงอาจารย์สุชาติบอกเลิกคลาส นักศึกษาทุกคนเริ่มเก็บของพากันทยอยออกจากห้องรวมถึงพวกเขาด้วย
“อาทิตย์หน้าพวกเราก็จะจบกันแล้ว กูคงคิดถึงพวกมึงวะ”
ทศวรรษพูดขึ้น ถ้าถึงวันนั้น เขาคงคิดถึงเพื่อนทุกคน คงจะไม่ได้มาพูดคุย หรือนั่งกินข้าวด้วยกันอีก เพราะทุกคนก็ต้องแยกย้ายไปทำงาน รวมถึงตัวเขาด้วย
“เออ เราคงไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ อีก”
ดลวัฒน์ว่าขึ้น
ว่านรักได้ยินทศวรรษพูด เธอก็คิดว่า เธอคงจะไม่ได้เจอวรวิทย์อีก
คิดแล้ว เธอก็อยากกลับไปเรียนปีสองอีกครั้งแต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะมันไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้
“พวกมึงคิดกันรึยังว่าถ้าเรียนจบแล้ว จะไปทำงานที่ไหน”
วิญาดาถามเพื่อนทุกคนด้วยความอยากรู้
“กูยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย”
“กูจะกลับไปทำงานที่บ้านเกิด”
ดลวัฒน์พูด พ่อบอกเขาว่าถ้าเรียนจบให้ไปทำงานที่บ้าน จะงานอะไรก็ได้ที่เขาอยากทำ แต่ขออย่างเดียวให้กลับมาทำงานที่บ้าน พ่อกับแม่ไม่อยากให้เขาทำงานไกล ๆ ท่านเป็นห่วง อีกอย่างจังหวัดที่เขาอยู่นั้นมันใหญ่ มีงานเยอะด้วย ขนาดว่ามาเรียนที่กรุงเทพท่านยังไม่ให้เขามาเลย ถ้าไม่มีไอ้วิทย์มาด้วย เขาคงไม่ได้เรียนที่นี่หรอก
“กูก็เหมือนกับไอ้ดล”
วิญาดาไม่ได้ยินเสียงเพื่อนรักพูดก็เอ่ยถามขึ้นว่า
“แล้วแกล่ะว่าน”
เพราะมั่วแต่คิดเรื่องที่พวกมันคุยกัน ว่านรักก็เลยไม่ได้ยินที่เพื่อนถาม
“ว่าน! ยัยว่าน”
“หะ ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ กูไม่ได้ฟัง”
“กูถามว่าถ้าเรียนจบแล้วมึงจะไปทำงานอะไร”
“ออ ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้คิด”
พูดแล้วว่านรักก็เอามือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าผ้า แต่พอเอามือควานหาก็ไม่เจอ เธอร้อนใจมาก กลัวว่าโทรศัพท์จะเสีย ก็เลยรีบเทของในกระเป๋าลงพื้นถนน แต่กลับไม่พบโทรศัพท์เลย
ทั้งสี่มองว่านรักอย่างสงสัยว่ามันเอาของในกระเป๋าเทลงถนนทำไม
“มึงหาอะไรว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย ว่านรักเงยหน้าขึ้นมาตอบเพื่อน
“หาโทรศัพท์ มึงเห็นโทรศัพท์กูไหม”
“ไม่เห็นนะ มึงอาจจะลืมไว้ในห้องหรือเปล่า”
“พวกมึงไปกินข้าวก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป”
บอกเพื่อนแล้วก็รีบไปที่อาคารเรียนอย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าคนอื่นจะเข้าไปเล่นในห้องแล้ว เอาโทรศัพท์ไป เห็นอย่างนั้นวรวิทย์ก็รีบวิ่งตามเพื่อนไป
“มึงจะไปไหน”
ทศวรรษตะโกนไล่หลังถามเพื่อนเสียงดัง
วรวิทย์หันหน้ามาตอบ
“ไปหาโทรศัพท์ช่วยว่าน”
ตอบเสร็จก็รีบวิ่งตามไปให้ทันเพื่อนสาวทันที
“พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ กูหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”
ดลวัฒน์ว่าขึ้น เมื่อเช้าเขาไม่ได้กินข้าว เพราะตื่นสาย และกลัวว่าพวกมันจะรอ อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ออกจากหอมาเลย
พอทั้งสามเดินมาถึงโรงอาหาร พริมาก็เดินเข้ามาหาแฟนหนุ่มทันที เหมือนกับว่ามารอไอ้เสืออยู่นานแล้ว
“พี่เสือคะไปกินส้มตำที่คณะวิศวะ กันนะค่ะ ส้มต้มที่นั้นอร่อยมาก ลีน่าอยากไป”
“ครับ เดี๋ยวพี่พาไป น้องลีน่าอยากกินอะไรสั่งเลยนะครับ พี่จ่ายเอง น้องเกลกับน้องแอลด้วย”
เขาไม่อยากให้แฟนสาวไปกับเพื่อนแค่สองคน เพราะที่นั้นมีแต่ผู้ชาย คณะนี้มีแต่ คนหล่อ ๆ รวย ๆ ทั้งนั้น รวยกว่าเขาอีก สาว ๆ ทุกคณะในมหาลัย ต่างกรี๊ดกราดให้กับคณะวิศวะทุกครั้งที่ขึ้นร้องเพลง ส่วนคณะอื่นมีคนหล่อเหมือนกันแต่ไม่เห็นร้องกรี๊ดให้เหมือนคณะวิศวะเลย ฮอตจริง ๆ คณะนี้ และเขาก็กลัวว่าแฟนสาวของเขาจะหลงเสน่ห์พวกวิศวะเข้า ไม่ก็ผู้ชายพวกนั้นเกิดสนใจในตัวแฟนสาวของเขาขึ้น แถมพริมาก็สวยหวาน ผู้ชายในคณะคงอยากจะได้เธอมาแฟน
เขาต้องไปกับพริมา พวกมันจะได้รู้ว่า น้องลีน่ามีแฟนแล้วซึ่งก็คือเขา
“น่ารักที่สุดเลยแฟนใครน่า”
พริมาพูดด้วยรอยยิ้มแล้วก็เอามือไปจับแก้มแฟนทั้งสองข้างแล้วดึงอย่างย่าหมั่นเคี้ยว
“แฟนหนูนั้นแหละค่ะ”
ทศววรษพูดน้ำเสียงอ่อนนุ่มแล้วอมยิ้ม
“หมั่นไส้คนรักกันเว้ย”
ดลวัฒน์พูดขึ้นมาเสียงไม่ดังนัก เพื่อให้มันได้ยิน มองไปทางไหนก็มีแต่คนรักกัน ตอนเดินผ่านมาก็เห็นคู่หนึ่ง พอเดินเข้ามาในโรงอาหารก็เห็นผู้หญิงกับผู้ชายผลัดกันป้อนข้าว ไม่รู้จักอายคยอื่นบ้าง แล้วนี่ก็คู่ของไอ้เสืออีก เบื่อ คนรักกันโว้ย เห็นใจคนไม่มีแฟนบ้าง
“น้องลีน่าอย่าไปฟังเสียงหมาบ้ามันเห่านะครับ เราไปทานข้าวกันเถอะ”
พูดจบก็ควงแขนพริมาเดินไปที่คณะวิศวะ
“ไอ้ทัต!”
ดลวัฒน์ร้องเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังด้วยความโมโหที่มันว่าเขาเป็นหมา จะด่ามันก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะทศวรรษเดินไปไกลแล้ว
“ไอ้เสือมันว่ามึงเป็นหมาวะ”
วิญาดาพูดขึ้นยิ้ม ๆ เธอแอบยิ้มขำไม่ให้มันเห็น
“กูรู้แล้วมึงไม่ต้องพูด”
เขาว่าให้วิญาดาอย่างหงุดหงิด รู้แล้วว่ามันว่าให้เขา ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ ยัยวิหลอกด่าเขาชัด ๆ
ทางด้านของวรวิทย์นั้นเขาเดินตามว่านรักมาถึงห้องเรียนพร้อมเธอพอดี
“เดี๋ยวเราช่วยหา”
วรวิทย์เอ่ยบอกว่านรักเมื่อมาถึงห้องเรียนแล้ว
“อืม”
ว่านรักเดินไปที่โต๊ะที่ตัวเองนั่ง เธอเห็นมือถือใส่เคสสีเขียวของเธอวางอยู่ที่โต๊ะ เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่มันยังไม่มีใครเอาไป โล่งอกไปที เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าทันที
เมื่อวรวิทย์หาโต๊ะทุกโต๊ะแล้วไม่เจอเขาเลยเดินตรงไปหาเพื่อนสาว
“เจอแล้วเหรอ”
เขาถามเธอ น้ำเสียงปกติ
“เจอแล้ว”
ถึงเธอจะไม่อยากคุยกับวิทย์ แต่วิทย์ก็ช่วยเธอหามือถือ
เธอก็ควรที่จะพูดกับเขา ถึงเธอจะโกรธเขาไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะ วิทย์ก็ไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกของเธอ อีกอย่างเขาไม่ใช่คนผิดที่โดนเธอโกรธ เขาไม่รู้สาเหตุของเรื่องนี้ด้วยซ้ำ ว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร
เธอควรจะหายโกรธเพื่อนได้แล้ว เพราะอีกไม่กี่วัน เธอก็จะไม่ได้เห็นหน้าวิทย์ หรือพูดคุยกับเขาอีก เธอควรทำตัวดี ๆ ต่อเขา เพื่อที่เธอจะได้มีเรื่องเก็บเป็นความทรงจำดี ๆ ว่าครั้งหนึ่งเธอเคยแอบชอบเขานะ ถึงสุดท้ายแล้วเธอจะไม่ได้หัวใจเขามาครอบครองก็ตาม
“เมื่อเช้าเธอเป็นอะไรไม่เห็นพูดกับเราเลย โกรธเราเหรอ”
เขาถามเธอด้วยความอยากรู้ ที่เขาตามเธอมาเพราะว่าอยากจะถามเธอเรื่องนี้ ว่าเธอได้โกรธเขาไหม หรือเขาทำอะไรให้เธอโกรธ
“ออเราไม่เป็นอะไรแค่ปวดหัวนิดหน่อยนะเมื่อเช้า”
“แล้วตอนนี้หายรึยัง ถ้ายังไม่หาย เดี๋ยวเราพาไปห้องพยาบาล”
วรวิทย์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“หายปวดแล้ว เราไม่อยากรบกวนวิทย์หรอก”
“รบกวนอะไร เราเป็นเพื่อนกันนะ”
พูดเบา ๆ ก็เจ็บ คำว่าเพื่อนเนี่ย เธอไม่รู้ว่าตัวเองชอบวรวิทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ วรวิทย์ไม่ได้ดูแลเอาใจใส่เธอเหมือนคนที่แอบชอบกัน เขาก็แค่เป็นห่วงเธอในฐานะเพื่อนเท่านั้น
แต่ทำไมเธอถึงชอบเขาได้นะ หรือว่าเธอแอบชอบเขาตั้งแต่ที่เราเป็นเพื่อนกันนะครั้งแรก หรือว่าก่อนหน้านั้น เธอไม่รู้ตัวเลย เธอจะแอบชอบเขายังไงก็ชั่ง แต่ตอนนี้เธอรักเขาไปแล้ว จะหาเหตุผลมาคิดยังไง สุดท้ายแล้วเธอก็รักเขาอยู่ดี ความรักมันไม่มีเหตุผลหรอก อยากจะรักก็รัก ไม่อยากรักก็ไม่รัก จะทำดีกับเขายังไงเขาก็ไม่รักอยู่ดี เพราะใจของเขาไม่อยู่ที่เราตั้งแต่แรก
