“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 26
วันเสาร์
07:00
ดือดือดื้อ (เสียงนาฬิกาปลุก)
วิญาดาตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก เธอรีบลุกขึ้นมาปิดเสียงนาฬิกาที่หัวเตียงทันที กลัวว่าเพื่อนรักจะตื่นขึ้นมา
เธอพับผ้าห่มของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วก็เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวที่ตากไว้หน้าระเบียงห้อง และเธอก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ พอน้ำอาบและใส่เสื้อผ้าเสร็จเธอก็เดินมาดูเพื่อน
ใบหน้าของว่านรักขาวซีด เห็นอย่างนั้นเธอก็เอามือไปวางทาบหน้าผากของเพื่อนสนิทไว้เพื่อเช็คดู
“ร้อนมาก เมื่อคืนก็กินยาไปแล้ว ทำไมถึงตัวร้อนขนาดนี้ เราจะทำยังไงดีเนี่ย”
วิญาดาพูดกับตัวเองเสียงไม่เบานัก
พร้อมกับคิดอย่างหนักว่าเธอจะทำยังไงดี ไอ้เสือก็ไม่อยู่ ส่วนเธอก็ต้องกลับบ้านไปหาแม่ ไม่อยากจะทิ้งไอ้ว่านไว้คนเดียวเลย โอ้ยคิดไม่ออกโว้ย
ติ้ง
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมา
“ใครส่งอะไรมาวะ”
วิญาดาพูดพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงขึ้นมาดู
(วิ วันจันทร์ลาคาบอาจารย์สุชาติ อาจารย์สุนี และอาจารย์เปรมสุดาให้หน่อยสิ)
ทำไมเขาถึงให้ไอ้วิลาอาจารย์ให้ก็เพราะถ้าบอกให้ไอ้เพื่อนสนิทลาอาจารย์ทั้งสามคนให้ทุกคนจะไม่เชื่ออะดิ เพราะมันหลับในคาบของอาจารย์ทั้งสามคนตลอด โดยเฉพาะอาจารย์สุนี ขนาดว่าอาจารย์แม่สุนีโหด ๆ มันยังกล้านอนเลย พูดไปอาจารย์สุนีคงไม่เชื่อเพราะเห็นว่าวรวิทย์นั้นเป็นเพื่อนสนิทของเขา ต้องให้ยัยวิบอกอาจารย์ถึงจะเชื่อ
“ทำไม มึงจะไปไหน”
(บัตรประชาชนกูมันหมดอายุอะดิ กูต้องกลับบ้านไปถ่ายบัตรใหม่)
เมื่อวานตอนกลับมาถึงห้องเขาจะเอาบัตรประชาชนไปถ่ายเอกสารเพื่อส่งอาจารย์ในวันจันทร์ พอมองดูวันที่หมดอายุ มันหมดไปสองอาทิตย์แล้ว
เมื่อวาน อาจารย์แม่บอกทุกคนในห้องว่าบัตรใครหมดอายุให้รีบไปถ่ายใหม่ เพราะอีกไม่กี่วันทุกคนจะจบการศึกษากันแล้ว มันจะไม่ได้มีปัญหาในภายหลัง ถ้าอาจารย์สุนีไม่บอกเขาก็ไม่รู้ว่าบัตรตัวเองหมดอายุไปสองอาทิตย์แล้ว วันนี้เขาเลยโทรไปบอกพ่อว่าจะกลับบ้าน แม่กับพ่อดีใจใหญ่เลยที่เขาจะกลับบ้านวันนี้ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่อยากให้เขากลับหรอก เพราะเขานั้นใกล้จะเรียนจบแล้ว ตอนรับปริญญาค่อยกลับกับพวกท่านก็ได้ แต่เขาบอกว่าจะไปถ่ายบัตรประชาชนใหม่ เพราะมันหมดอายุ ท่านเลยให้เขากลับบ้านเลย
“ได้ แต่มึงต้องมาดูแลว่านวันนี้กับวันอาทิตย์นะ”
(ว่านเป็นอะไร มึงไม่อยู่ห้องเหรอวันนี้)
“เป็นไข้ ตากฝนเมื่อวาน แม่โทรบอกให้กูกลับบ้านสองวัน เออกูซักเสื้อให้มึงแล้วนะ จะมาเอาเลยไหม กูจะได้ฝากลุงยามไว้ให้”
(วันจันทร์ค่อยเอามาให้กูก็ได้ กูคงไม่ได้ไปดูแลว่านรัก เพราะกูขึ้นรถวันนี้ตอนหนึ่งทุม เดี๋ยวกูบอกไอ้วิทย์ไปดูให้ก็แล้วกัน โอเคไหม)
“เออ ๆ รหัสห้อง****แค่นี้นะ”
(อืม)
หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับไอ้ดลเสร็จเธอก็จัดการเขียนโน๊ตแปะไว้ที่ตู้เสื้อผ้า มันตื่นขึ้นมาจะได้รู้ว่าเธอไม่อยู่เพราะกลับบ้านวันเสาร์อาทิยต์
หอพักของดลวัฒน์
08:00
“วันนี้มึงว่างไหม”
ดลวัฒน์ที่นั่งกินข้าวอยู่ที่พื้นเอ่ยถามวรวิทย์ เมื่อเห็นมันเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ตอนเช้ากูไม่ว่างมีอะไรวะ”
วรวิทย์ตอบเพื่อน และเอ่ยถามมันด้วยความสงสัย ขณะใส่เสื้อผ้า
“ว่านเป็นไข้ มึงไปดูว่านตอนสี่โมงเย็นได้ไหม วันอาทิตย์ด้วย”
วรวิทย์ได้ยินก็รู้สึกเป็นห่วงเพื่อน คงจะตากฝนจนเป็นไข้ ตอนที่เขานั่งรอฝนกับสุภาวดีที่ระเบียง ห้องเรียนเขาเห็นว่านรักกำลังวิ่งฝ่าฝนไปที่โรงอาหาร
“ไอ้วิมันไปไหน ทำไมมันไม่ดูแลว่าน”
“แม่มันโทรบอกให้กลับบ้านวันนี้ น่าจะกลับวันจันทร์เนี่ยแหละ”
“แล้วไอ้เสือละ”
เขาเอ่ยถามดลวัฒน์ด้วยความสงสัย
“คงจะไม่อยู่ล่ะมั้งไม่งั้นมันจะบอกให้กูไปดูว่านเหรอวะ”
“เออ ๆ เดี๋ยวกูไปดูว่านตอนบ่ายสาม มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แล้วนี่มึงเก็บของเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว”
“ออ กูไปก่อนนะ”
“เออ”
หลังจากที่วรวิทย์เดินออกจากห้องไปไม่นาน เขาก็ทำการหาของในตู้เย็นเพื่อทำข้าวต้มให้ว่านรักกิน แต่พอเปิดดูเย็นออกมาไม่มีอะไรอยู่ในตู้เย็นเลย นอกจากผัก และขวดน้ำสองสามขวด เขาถือข้าวสารกับผักไปด้วย เพื่อไปทำอาหารให้เพื่อนสาว เพื่อว่าที่ห้องว่านรักจะไม่มีผักและข้าวสาร เขาจะได้ไม่ต้องกลับมาเอาที่หอพักอีก
พอมาถึงหน้าห้องของว่านรักเขาก็ทำการกดรหัสและเข้าไปในห้อง เขามองดูรอบ ๆ ห้องนี้สะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อย แถมห้องใหญ่มาก เขาเดินเข้าไปในครัว
มีอุปกรณ์ทุกอย่างครบครันเลย มีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้น
ดลวัฒน์วางถุงข้าวสารไว้ที่เคานต์เตอร์ครัว และนำผักไปแช่ตู้เย็น และเดินออกมาจากห้องครัว เขามองไปที่ห้องทั้งสองห้องที่อยู่ติดกันไม่รู้ว่าห้องไหนคือห้องของว่านรัก เขาเดินไปเปิดห้องที่อยู่ทางซ้ายมือก่อน มันเปิดได้
และเขาก็เดินเข้าไป เห็นว่านรักกำลังนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเพื่อนเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และหน้าก็ซีดเผือด จนขาว ดลวัฒน์เอามือวางไว้บนหน้าผากของเพื่อนสาว เพื่อเช็คอุณภูมิ ร่างกายของเพื่อนเขาร้อนมาก เห็นอย่างนั้นเขารีบหาผ้าไปชุบกับน้ำและบิดผ้าให้มาดแล้วนำผ้ามาเช็ดแขน เช็ดคอ และเช็ดใบหน้าของเพื่อน พอน้ำโดนแขนว่านรักก็รู้สึกหนาวขึ้นมาและงัวเงียตื่นแต่ตาของเธอก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิมเหมือนคนนอนละเหม่อ
พอเช็ดตัวเสร็จแล้วเขาก็นำผ้าไปชุบน้ำอีกครั้งแล้วนำมาวางไว้ที่หน้าผาก แล้วดลวัฒน์ก็เข้าครัวไปทำข้าวต้ม พอทำเสร็จเขาก็ตักข้าวต้มหมูใส่ถ้วย แล้วเดินเข้ามาในห้องของเธอ เขาปลุกว่านรักขึ้นมากินข้าว ปลุกสองสามครั้ง ว่านรักก็รู้สึกตัวและงัวเงียตื่นขึ้นมา เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นมา เธอรู้สึกปวดหัว และไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไหร่
“ไหวไหมว่าน”
พูดพร้อมกับเข้าไปพยุงตัวเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่งง่าย ๆ
“ไหว ยัยวิไปไหน”
“มันกลับบ้าน นี่โน๊ตมันเขียนบอกมึงด้วย”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนแล้วยื่นโน๊ตให้ว่านรัก เธอยื่นมือไปรับและอ่านดูทันที
ตอนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปทำกับข้าวให้ว่านรัก ตาก็เหลือบไปเห็นโน๊ตสีเหลืองแปะไว้ที่ตู้เสื้อผ้า เขาเลยเดินเข้าไปดูและอ่านมัน
“นี่กูทำข้าวต้มหมูเสร็จเมื่อกี้ กินสักหน่อยมึงจะได้กินยา”
บอกเพื่อนแล้วก็ยกถ้วยข้าวต้มไปไว้ตรงหน้าของเพื่อน
ว่านรักเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่อ่านโน๊ตเสร็จ
“อืม”
ว่านรักตอบเพื่อนน้ำเสียงเนือย ๆ
และเธอก็ยื่นมือไปรับและตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าให้หายร้อน แล้วเธอก็เอาเข้าปาก กินไปได้ห้าหกคำเธอก็วางช้อนลง
“ไม่อร่อยเหรอ”
ดลวัฒน์เอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่านรักวางช้อนลงในถ้วย
“อร่อย แต่กูอิ่มแล้ว”
บอกเพื่อนแล้วเธอก็ยื่นถ้วยไปให้เขา
“ยาอยู่ไหน”
ดลวัฒน์เอ่ยถามและยื่นมือไปรับถ้วยจากมือว่านรักมา
“อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง”
บอกดลวัฒน์แล้วเธอก็เอาผ้าที่ดลวัฒน์เช็ดตัวให้มาเช็ดหน้าและแขนของตัวเอง
“นอนพักเถอะเดี๋ยวเอายากับน้ำมาให้”
“อืม”
หลังจากที่ว่านรักกินยาเสร็จแล้ว เธอก็เอ่ยบอกเพื่อนชายด้วยรอยยิ้มว่า
“ขอบคุณนะที่มาดูแลเรา”
“เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอบคุณเราก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ”
เพื่อนป่วยเขาย่อมมาดูแลได้ เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้เขาเหนื่อยหรอก อีกอย่างว่านก็อยู่คนเดียวไม่มีใครดูแล เขาจะทิ้งให้เพื่อนอยู่คนเดียวได้ยังไงละ
