“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 27
“แกมาจัดการเองคนเดียวก็ได้ ทำไมต้องให้พี่มาด้วย”
วิญาดาว่าให้น้องชายด้วยความหงุดหงิด นึกว่าแม่มีเรื่องอะไรที่ไหนได้ ให้มาจัดการเช่าหอพักให้ไอ้ดิว น้องชายของเธอกำลังจะจบมอหกแล้ว และมันก็สอบได้ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ไม่ใช่มหาลัยเดียวกันกับที่เธอเรียนอยู่ แม่เลยให้เธอพามันมาเช่าหอล่วงหน้า เพราะถ้าถึงวันใกล้จะเปิดเทอม หอได้เต็มหมดทุกห้องแน่ และหอนี้ก็ใกล้กับมหาลัยหนึ่งกิโลกว่า แถมยังอยู่ใกล้ห้างบิ๊กซีอีกด้วย เธอเป็นห่วงเพื่อนก็เป็นห่วง นึกว่าเรื่องอะไร
เธอคิด แต่ ถ้าเธอไม่พามันมาแม่เธอได้ตัดเงินเธอแน่
“ก็ผมอยากให้พี่วิมาด้วยนิครับ”
ธนภัทรไม่อยากมาคนเดียวเขาอยากให้พี่วิมาด้วย อีกอย่างแม่ก็อยากให้พี่วิมาช่วยเขาเรื่องการเช่าหอด้วยเหมือนกัน
“แกต้องเลี้ยงข้าวพี่จนกว่าพี่จะอิ่มเข้าใจไหม”
หลังจากเช่าหอเสร็จทั้งสองก็พากันเดินลงมาข้างล่าง เพราะห้องที่ธนภัทรเช่านั้นอยู่ชั้นสาม ลิฟต์ก็ไม่มี เธอละเหนื่อยตอนขึ้นและลงบันได ตอนนี้เธอก็หิวข้าวมากด้วย
“เข้าใจครับ”
ธนภัทรบอกพี่สาวด้วยรอยยิ้ม ที่พี่สาวเขาไม่หน้าบูดเหมือนตอนที่มาถึงบ้านเมื่อเช้าเขาก็ดีใจแล้ว นาน ๆ ทีพี่สาวเขาจะกลับบ้าน
บิ๊กซี
12:00
“ดิว กินร้านไหนดี ระหว่างชาบูกับปิ้งย่าง”
วิญาดาเอ่ยถามน้องชายเมื่อกำลังเดินผ่านร้านชาบูและปิ้งย่างไป
“พี่อยากกินร้านไหนเลือกเลยครับ”
“เอาร้านนี้ดีกว่า”
พูดแล้วเธอก็เดินนำเข้าไปในร้าน
“มากี่คนคะ”
พนักงานสาวเอ่ยถามวิญาดาด้วยรอยยิ้ม
“สองค่ะ”
“วันนี้ร้านเรามีโปรโมชั่นสำหรับคนมีคู่ ทางร้านลดให้คุณลูกค้ายี่สิบเปอร์เซ็นค่ะ”
พนักงานบอกโปรโมชั่นจบ ก็ยื่นคูปองส่วนลดมาให้เธอสองใบ
“ขอบคุณค่ะ”
พอธนภัทรเดินเข้ามาเธอก็รีบคว้าแขนน้องชายเข้ามาในร้านทันที
“นี่ดิว พี่ได้คูปองมาด้วยนะ”
บอกน้องชายด้วยความดีใจ และเอาคูปองที่ตัวเองได้ให้ธนภัทรดู
“นี่มันสำหรับคนมีคู่นิพี่”
ธนภัทรเอ่ยถามพี่สาวด้วยความสงสัย
“ก็เออสิวะ”
“พี่มากับแฟนเหรอ”
“แฟนบ้าแฟนบออะไร พี่ก็มากับแกไง พี่จะไปมีแฟนตอนไหน”
“พี่หลอกพนักงานเหรอ”
“หรือแกอยากจ่ายเยอะห๊ะ!”
“ไม่ครับ”
นั่งรอไม่นานพนักงานก็เอาเมนูมาให้เลือกดู
“สั่งเลยนะ อยากกินอะไรสั่งเลย พี่กินได้หมดแหละ”
บอกน้องชายเสร็จก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
“เอาอันนี้ครับ แล้วก็อันนี้ด้วยครับ เอาชีสมาเยอะ ๆ เลยนะครับ”
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ”
“ครับ”
“ว่านเป็นไงบ้าง”
วิญาดาส่งข้อความหาดลวัฒน์เสร็จ แล้วก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นน้องชายกำลังมองดูใครอยู่
เธอหันหน้ามองตามน้องชายก็เห็นผู้ชายท่าทางคุ้น ๆ นั่งหันหลังให้เธออยู่
คุ้น ๆ เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหน วิญาดาคิด แต่เธอก็ไม่ได้สนใจผู้ชายคนที่มากับสุภาวดีสักเท่าไหร่ เพราะคิดไปเธอก็คิดไม่ออกอยู่ดี
“นั้นมันน้องเดือนนิ มากับใครนะ”
วิญาดาพูดกับตัวเองเสียงไม่เบานัก เรื่องนี้เธอต้องเอาไปบอกวรวิทย์ว่าคนที่มันแอบชอบมากับผู้ชายคนอื่น
ธนภัทรได้ยินที่พี่สาวพูดก็หันหน้ามาหาวิญาดาด้วยความสงสัย
“พี่รู้จักพี่เดือนด้วยเหรอครับ”
ถามพี่สาวด้วยความอยากรู้
“รู้จักสิ แฟนเพื่อนพี่”
“แฟนเหรอครับ”
ธนภัทรถามพี่สาวน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับทำหน้าหม่นหมองลงแค่แปบเดียวก็ทำหน้าเป็นปกติ เพื่อไม่ให้พี่สาวสงสัยตัวเอง แต่ก็ไม่พ้นสายตาของเธอ วิญาดาเห็นน้องชายหน้าเริ่มบูดตอนที่เธอพูดว่าน้องเดือนมีแฟนแล้ว เธอรู้สึกว่าเหมือนมันมีอะไรบางอย่างที่เธอไม่
รู้ เธอรู้สึกได้ว่ามันแปลก ๆ ถ้าไม่ได้คิดอะไรทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย เธอคิดอย่างสงสัยในตัวของน้องชาย
“ใช่ ทำไมแกทำต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วย รู้จักเขาเหรอ”
“ผมไม่ได้ทำหน้าแบบที่พี่ว่าสักหน่อย”
ธนภัทรปฏิเสธพี่สาวเสียงดัง
เห็นได้ไงวะว่าเราทำหน้าแบบนั้น เขาคิด
“แกจะพูดเสียงดังทำไมคนอื่นเขามองพวกเราแล้ว ไม่ได้ทำก็ไม่ได้ทำ ตกลงแกรู้จักน้องเดือนไหม”
ได้ฟังที่วิญาดาบอก ธนภัทรก็หันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นคนมองมาที่เขาและพี่สาวจริง ๆ
“รู้จักครับ พี่เขาเป็นเพื่อนบ้านเรา”
“ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า”
เธอเอ่ยถามน้องชายด้วยความสงสัย เธอไม่เคยรู้เลยว่าสุภาวดีเป็นเพื่อนบ้านของเธอ และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าน้องเดือนด้วย หรือเธอไม่ได้กลับบ้านนานเลยไม่รู้อะไรเลย
“เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ข้างบ้านเราได้หนึ่งปีแล้ว พี่อยู่แต่คอนโด นาน ๆ ทีถึงจะกลับบ้าน ถ้าพี่รู้จักพี่เดือนสิแปลก”
“มันก็จริง”
รอไม่นานอาหารก็มาเสริฟ์ แล้ววิญาดาก็ลงมือกินทันที และไม่พูดกับน้องชายอีกเลย เพราะตอนนี้เธอหิวมาก หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว
“อิ่มแล้วเหรอ กินน้อยจังวะไอ้ดิว”
วิญาดาเอ่ยถามเมื่อเห็นธนภัทรวางช้อนลงและไม่ตักเนื้อกินอีก
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”
“มีแต่ของชอบแกทั้งนั้น อะไรจะอิ่มไวขนาดนั้นวะ”
วิญาดาคิดอย่างสงสัย มีแต่ของที่มันชอบ ทำไมมันกินแค่นิดเดียวเอง ของชอบก็ต้องกินเยอะ ๆ สิ วิญาดาลอบมองน้องชายอย่างเงียบ ๆ มันเอาแต่มองไปทางนั้นสักพักหนึ่งแล้วก็ทำหน้าเศร้า หรือว่าน้องชายเธอแอบชอบสุภาวดีกันนะ
Rrrrrrrr
ดลวัฒน์งัวเงียตื่นขึ้นมา และมองหามือถือเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับสายทันทีโดยที่ไม่ได้มองดูชื่อว่าใครโทรมา
“มึงอยู่ไหน กูอยู่หน้าห้องว่านแล้วนะ”
“ออ กูอยู่ในห้อง เดี๋ยวกูไปเปิดประตูให้”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงของคนเพิ่งตื่นนอน
“เออ ๆ”
วางสายจากเพื่อนแล้ว เขาก็เดินไปเปิดประตูให้มันเข้ามา
“มึงเพิ่งตื่นเหรอวะ หน้าดูไม่ค่อยสดชื่น”
วรวิทย์เอ่ยถามเพื่อนพร้อมกับมองหน้ามันไปด้วย
“อืม นี่กูหลับจนถึงบ่ายสามเลยเหรอวะ”
“เออ ไป ๆ รีบกลับห้องไปเตรียมตัวเดี๋ยวไม่ทันรถนะมึง นี้มันก็บ่ายสามครึ่งแล้ว”
วรวิทย์บอกเพื่อนขณะมองดูนาฬิกาบนข้มือตัวเอง
“อีกตั้งหลายชั่วโมง กูไม่รีบหรอก ห้าโมงเย็นมึงปลุกกูด้วย”
“เออ แล้วว่านอยู่ไหน”
ดลวัฒน์ชี้นิ้วไปทางห้องของเพื่อนสาวเพื่อบอกวรวิทย์ พอชี้นิ้วเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาหนังราคาแพงทันที เขายังนอนไม่อิ่ม ไอ้วิทย์ก็โทรมาปลุกเขาจนตื่น ถ้าจะกลับห้องตอนนี้ก็ขี้เกียจ และเขายังอยากนอนที่นี่ต่อเพราะโซฟาอันนี้มันนุ่ม นอนสบายด้วย ค่อยกลับห้องทีเดียวตอนห้าโมงเย็นก็ได้ ยังมีเวลาเหลือเฟือเพื่อเตรียมตัว
