“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 32
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“แกอยู่ไหน”
(อยู่ซุ้มหน้าต่างดอกไม้สีเหลือง)
“เดี๋ยวกูไปหา”
(เออรีบมาเลยนะ ไอ้ดิวถ่ายรูปให้กูไม่ได้เรื่อง ถ่ายแต่ละครั้งกูอ้วนมาก กูขี้เกียจลบรูปแล้วเนี่ย อะไรจะขยันถ่ายขนาดนั้น มันต้องแกล้งกูแน่ ๆ เลยว่าน)
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความหงุดหงิด
บอกให้ถ่ายตรงไหนไอ้ดิวมันก็ถ่าย ให้อยู่หรอก แต่พอเอารูปมาดู รูปที่มันถ่ายใช้ไม่ได้สักรูป แต่ละรูปอ้วนมาก พอเธอว่ามัน มันก็ว่าเธอสวนกลับมาว่า ก็พี่อ้วนอยู่แล้วรูปมันก็ต้องอ้วนตามไปด้วย ถ้าพี่ไม่อยากอ้วน ก็ออกมากำลังกายสิ จะได้หุ่นดี จะได้ตัวไม่ใหญ่เหมือนช้างแบบนี้ เธอได้ยินมันพูดเธอก็เอามือตีแขนมันแรง ๆ หนึ่งที ที่มันกล้ามาว่าเธออ้วนเหมือนช้าง ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่แถวนี้เยอะ นะ เธอจะยกเท้าทีบยอดหน้ามันเลย จะแย่งเอาโทรศัพท์จากมือมันมา มันก็ไม่ให้ และทำท่าจะโยนโทรศัพท์เธอลงพื้น เธอก็ไม่กล้าแย่งมือถือจากมือมันอีก กลัวว่าไอ้น้องนิสัยไม่ดีจะโยนโทรศัพท์เธอจริง ๆ มันถ่ายรูปให้เธอต่อ ไม่รู้สึกเหนื่อยสักนิด มีแต่เธอนี่แหละที่เหนื่อยกับมัน เธอต้องมานั่งลบรูปอีก แบบนี้มันเอาคืนเธอชัด ๆ ถ้าเธอกลับบ้านเธอจะไปเอาคืนมันแรง ๆ เลยค่อยดูไอ้ดิว ไอ้น้องบ้า วิญาดาคาดโทษน้องชายไว้ในใจ
“มึงก็อ้วนอยู่รึเปล่าวะ”
(แต่มันถ่ายให้กูมันยิ่งอ้วนกว่าเก่าอีก)
“เออ ๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ไอ้ดลกับไอ้วิทย์อยู่กลับแกไหม”
“มันไม่ได้อยู่กับกู ถ้ามันถ่ายรูปกับครอบครัวเสร็จมันจะโทรมาบอก)
“เออ ๆ”
“ตกลงจะถ่ายไหมเนี่ยยืนเป็นช้างโดนแดดไปได้”
“ไม่ถ่าย พอแล้วพี่ได้รูปเยอะแล้ว”
ธนภัทรอมยิ้มที่ได้แกล้งพี่สาวให้เจ็บใจเล่น
“ถ้าไม่ถ่ายผมไปนะ”
“เออจะไปไหนก็ไป ให้น้องชั่ว”
ธนภัทรได้ยินก็ยิ้มหน้าระรื่นให้พี่สาวแล้วเดินออกไป
“วิ น้องดิวไปไหนแล้วละ”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนเมื่อไม่เห็นธนภัทรยื่นอยู่กับเพื่อนของเธอ เธอไม่ได้สนิทกับน้องของเพื่อนมากนัก
เธอคุยกับน้องดิวแค่สองสามคำ ตอนไปบ้านยัยวิ
“ไม่รู้กูไม่ได้สนใจ มันไปน่ะดีแล้ว มาถ่ายรูปซุ่มดอกทานตะวันให้กูหน่อย”
“เออ ๆ”
“มึงได้มีตัวใหญ่เชียวใครให้เหรอ”
วิญาดาถามเพื่อนด้วยใบหน้าแจ่มใส
“ไม่ใช่เว้ย มึงหยุดคิดไปเลย น้องกูมันให้เป็นของขวัญ”
“โธ กูก็นึกว่าผู้ชายให้มึงมาเสียอีก”
วิญาดาทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย นึกว่าจะมีชายใดเอาของตุ๊กตาตัวใหญ่เท่าคนมาให้ที่แท้ก็น้องทาม
พอว่านรักถ่ายรูปให้เสร็จวิญาดาก็เอาโทรศัพท์ไปดูรูปทันที
“แกถ่ายให้กูสวยมาก ไม่เหมือนไอ้ดิวจะถ่ายกี่ทีก็สู้มึงไม่ได้เลย มาเซลฟี่กัน”
วิญาดากับเพื่อนรักถ่ายรูปได้สามสี่รูป ข้อความก็เด้งขึ้นมา
“ว่านไอ้ดลส่งข้อความมา”
บอกเพื่อนแล้วก็กดเข้าไปดู
“มันบอกว่าให้เราไปหาที่ซุ้มของคณะสถาปัต”
ซุ้มสถาปัต
11:50
“โห!! ไอ้ดลทำไมมึงได้ทองเยอะจังวะ”
วิญาดาเดินเข้ามาด้วยสายตาลุกวาว ที่เห็นสร้อยคอทองคำสามเส้นสวมอยู่ที่คอของไอ้ดล ว่านรักไม่ได้ยินเสียงร้องอุทานของเพื่อน เพราะสายตาเธอหันไปมองวรวิทย์ที่กำลังทำท่าหัวใจคู่กับสุภาวดีอยู่ โดยมีผู้หญิงคนหนึ่งถ่ายรูปให้ ภาพตรงหน้าตรอกย้ำว่าให้เธอตัดใจจากเขาได้แล้ว วันนี้เธอก็ไม่ได้เห็นหน้าเขาแล้ว เพราะทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเติบโต
“อย่าจับนะเว้ย ถ้าอยากได้ก็ไปซื้อเอา”
บอกเพื่อน แล้วก็ทำท่าขยับหนีมัน
“จับแค่นี้ก็ไม่ได้ ขี้หวง”
ว่าให้ดลวัฒน์แล้วก็หันมาบอกเพื่อน ๆ
“มา ๆ ถ่ายรูป พวกมึงสองคนหยุดหวานกันสักสิบนาทีได้ไหม กูหิวข้าวแล้ว นี่ก็อีกคนไปยืนอะไรอยู่ตรงนั้น มาถ่ายรูป ส่วนเกินออกไปเพื่อนเขาจะถ่ายรูปกัน น้องแอลถ่ายรูปให้พวกพี่หน่อย น้องเกลเก็บตุ๊กตาให้เพื่อนพี่หน่อยค่ะ”
วิญาดาบอกทุกคนหน้าตาบึ้งตึงด้วยความโมโห เกดแก้วรีบเดินเข้ามาเอาตุ๊กตาที่พี่ว่านยื่นออกมาให้เธอไปเอา
“คะ ค่ะ”
วรรณารับโทรศัพท์จากมือวิญาดาด้วยความกลัวนิด ๆ ที่อยู่ ๆ พี่เขาก็โมโหขึ้นมา
“มึงไปกินรังแตนที่ไหนมาห๊ะยัยวิ”
“กินแถวนี้แหละ”
ตอบเพื่อนเสียงกระแทก
“มึงโกรธกูเหรอวะ”
“ไม่ได้โกรธ”
วิญาดาตอบดลวัฒน์เสียงแข็ง
“ไอ้เสือมึงมายืนข้างกู ส่วนไอ้วิทย์ยืนข้างว่าน มึงไอ้ดลยืนข้างไอ้เสือ โอเคแล้วถ่ายได้เลยจ๊ะ”
วิญาดาจัดแจงให้ทุกคนยืนตามที่เธอบอก โดยไม่ได้สนใจดลวัฒน์อีกเลย
“หนึ่ง สอง สาม”
แชะ
ทั้งห้าคนยิ้มหวานให้กล้อง โดยเฉพาะสองสาว
“สวยค่า”
“ถ่ายอีกหลาย ๆรูปเลยนะน้องแอล ทุกคนกระโดดพร้อมกับชูปริญญาบัตรด้วย”
สั่งวรรณาเสร็จก็หันมาบอกเพื่อน
“เออ”
ดลวัฒน์เป็นคนแทนทุกคน
“พวกพี่กระโดดปุ๊บน้องกดถ่ายเลยนะ ถ้าไม่ได้ถ่ายใหม่”
“โอเคค่ะ”
แชะ แชะ แชะ แชะ
“ได้ไหมน้องแอล”
“ได้ค่ะ แต่แอลขอท่าจับมือกันแล้วกระโดดชูใบปริญญาด้วยนะค่ะ”
“โอเค”
แล้วทุกคนก็จับมือกันกระโดด โดยที่ว่านรักนั้นตั้งใจหันหน้าไปมองวรวิทย์ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
“เสร็จแล้วค่า”
“ทำไมมึงไม่มองกล้องวะว่าน มึงจะหันหน้าไปทางไอวิทย์ทำไม”
วิญาดาว่าให้เพื่อไม่จริงจังนักหลังจากได้ดูรูปในมือถือแล้ว
“มึงอย่าพูดดังสิวะ มึงก็รู้ว่ากูทำแบบนี้ทำไม”
ว่านรักกระซิบบอกเพื่อนเสียงเบา
“ออ เดี๋ยวกูส่งรูปลงกลุ่มนะ”
ตอบเพื่อนแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาบอกเพื่อนทั้งสี่คน
“ไอ้ดลกูขอถ่ายรูปกับมึงหน่อยสิ”
ว่าแล้ววิญาดาก็ดึงมือว่านรักไปด้วยกัน
“มึงหายโกรธกูแล้วเหรอ”
“ยัง แต่กูอยากถ่ายรูปกับมึง”
วิญาดายกแขนขึ้นคองคอดลวัฒน์
โดยที่มันไม่ได้ขัดขืนเธอเลยสักนิด มันคงคิดว่ามันจะไม่ได้เจอเธอแล้ว ก็เลยยอมไม่ขัดขืน ส่วนเธอก็เหมือนกัน ที่อยากถ่ายรูปคู่กับมันก็เพราะเรื่องนี้แหละ
“ว่านถ่ายให้หน่อย”
แชะ
“อีกรูปหนึ่ง”
บอกเพื่อนแล้วก็จับแขนดลวัฒน์ขึ้นมาให้ทำท่ารูปหัวใจด้วย ดลวัฒน์ขัดขืนไม่ทำตามที่เธอบอก วิญาดาส่งสายตาดุใส่เขาอย่างไม่พอใจหนัก ดลวัฒน์ก็เลยทำตามที่เธอบอก มันจะได้เสร็จเร็ว ถ้าไม่ทำมันก็ไม่ยอมอีก
แชะ
วิญาดาเดินเข้าไปหาว่านเพื่อดูรูป
“สวยจังวะ เดี๋ยวกูจะถ่ายมึงกับวิทย์ให้”
“ไม่ถ่ายหรอกวิ เดี๋ยวแฟนมันจะว่ากูเอา”
“ไม่ว่าหรอกน่าเพื่อนกันจะถ่ายรูปด้วยไม่ได้หรือยังไง มานี่ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ว่าแล้ววิญาดาก็จูงมือเพื่อนไปหาวรวิทย์ที่ยืนหลบแดดอยู่ต้นไม้ใหญ่คนเดียว
แฟนมันไปไหนนะ ว่านรักคิดในใจ
“วิทย์ ว่านมันจะถ่ายรูปกับมึง”
“มาสิ”
วรวิทย์บอกว่านรักน้ำเสียงปกติ
แล้วว่านรักก็เดินเข้าไปหาเขา
ว่านรักยืนเคียงคู่กับวรวิทย์สองคน
วิญาดารีบกดถ่ายรูปทันที กลัวว่าไอ้วิทย์มันจะเดินออกไปเสียก่อน
“อีกรูปหนึ่งนะ ว่านมึงเอาแขนพาดไหล่ไอ้วิทย์ไว้ นะ แล้วมึงก็ทำมือเป็นมินิฮาร์ทอีกข้างหนึ่งไว้”
วิญาดากำลังจะกดถ่าย ก็มีมือมาดึงแขนวรวิทย์ออกไปก่อน
แชะ (เสียงกดถ่ายรูป)
เพี๊ยะ!!
