“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 33
“ว้าย!”
วิญาดาร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาตบหน้าเพื่อนของเธอ วิญาดารีบเข้าไปหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
วรวิทย์ไม่ได้หันไปว่าให้วีรยาเพราะเป็นห่วงว่านรักที่โดยวีรยาตบหน้าอย่างแรง เพราะเขารู้ว่ายังไงยัยวิต้องจัดการยัยทรายแน่นอน ไม่ต้องถึงมือเขากับว่านรักหรอก เรื่องด่าคนเนี่ย ยัยวิมันชอบ ถ้าคนมาหาเรื่องพวกเขา ยัยวิก็ออกตัวปกป้องตลอด
“เจ็บไหมว่าน”
วรวิทย์ถามขึ้นพร้อมกับจับใบหน้าของว่านรักขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บ”
บอกเพื่อนพร้อมกับจับหน้าตัวเองด้วยความเจ็บปวด ที่โดนน้องสาวเพื่อนตบจนหน้าหัน
“เดี๋ยวเราไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้”
บอกว่านรักด้วยความรู้สึกผิด เป็นเพราะเขาว่านรักถึงได้โดนตบแบบนี้
“ไม่ต้องหรอก เราหายเจ็บแล้ว”
“ไม่ได้ หน้าว่านบวมแล้วต้องประคบเย็น”
วรวิทย์บอกเพื่อนสาวเสียงเข้ม ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนจะเจ็บหน้าจนทนไม่ไหว
“เดี๋ยวค่อยไปพร้อมกันก็ได้”
เธอไม่เป็นไรจริง ๆ
และอยากยืนอยู่ ตรงนี้เป็นเพื่อนยัยวิ เพื่อมีอะไรเธอจะได้ช่วยมันได้ทัน
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
ว่านรักไม่อย่าไปตอนนี้ เขาก็ไม่เซ้าซี้อะไรเธออีก
“น้องเป็นบ้าอะไรมาตบหน้าเพื่อนพี่ทำไม”
วิญาดาถามวีรยาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด อยู่ ๆ นังเด็กนี่มันก็มาตบหน้าเพื่อนเธอ มันเป็นบ้าอะไรถึงได้กล้าทำแบบนี้กับว่านรัก
“ก็เพื่อนพี่มาแย่งแฟนหนู”
“เฮอะ แฟน เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าค่ะ เพื่อนพี่ไม่ได้หน้าด้านแย่งแฟนน้องหรอกนะค่ะ”
“หมายความไง”
วีรยาถามวิญาดาด้วยความสงสัย
“ก็ นู้นไงค่ะแฟนไอ้วิทย์ น้องคงจะไม่รู้สินะว่า ไอ้วิทย์มันมีแฟนแล้ว ตกข่าวสินะค่ะเนี่ยถึงได้ตบคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้”
วีรยามองตามนิ้วมือของวิญาดาไปก็เห็นสุภาวดีกำลังเดินมาทางนี่
“อร้ายยยไม่จริง ทรายไม่เชื่อพี่วิทย์ไปมีแฟนตอนไหน ทำไมพี่ไม่เห็นบอกทรายเลย”
วรวิทย์กำลังจะตอบ แต่วิญาดาพูดขึ้นมาก่อน
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะคุณน้อง เรื่องนี้น้องไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ เพราะว่าน้องไม่ได้สำคัญอะไรกับไอ้วิทย์เลยสักนิดเดียว”
วีรยาได้ยินก็หันขวับมามองหน้าวิญาดาด้วยสายตาจิกกัดด้วยความคับแค้นใจ
“ทำไมฉันจะไม่สำคัญ ฉันเป็นน้องพี่วิทย์ น้องต้องรู้ทุกอย่างของพี่ชาย”
วีรยาบอกวิญาดาน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก ที่มันมาว่าเธอไม่สำคัญกับพี่วิทย์แบบนี้
“ออเหรอค่ะ น้องไม่เห็นหน้าเหมือนไอ้วิทย์เลย”
“ทรายเป็นน้องข้างบ้านเรานะ”
วรวิทย์ตอบแทนเพื่อไม่ให้วีรยาโกหกวิญาดาไปต่าง ๆ
“อุ้ย! ตาย น้องข้างบ้านเหรอ ถึงว่าหน้าตาถึงได้ขี้ริ้วขี้เหร่แบบนี้”
วิญาดาทำท่าตกอกตกใจอย่างมีจริตจะก้าน จนดลวัฒน์กับทศวรรษที่มองอยู่ทำหน้ามั่นไส้เพื่อนสุด ๆ
“อร้ายยยยยย ยัยอ้วนแกว่าฉันเหรอห๊ะ!”
วีรยากรี๊ดร้องออกมาเสียงดังอย่างเจ็บใจ ที่นังอ้วนมันว่าเธอไม่สวย
“ก็เออนะสิ มีปัญหาอะไรไหม ดูสิคนมองเธอเต็มมหาลัยแล้ว อยากดังก็กรี๊ดออกมาแรง ๆ”
วิญาดาพูดแล้วก็เอามือปิดหูไว้ เพื่อว่ายัยแม่คนแต่งหน้าเข้มจัดจะร้องกรี๊ดออกมากอีก คนอะไรแต่งตัวก็เปรี้ยวจี๊ด เสื้อเกราะอกสีครีมเอวลอย กับกระโปรงยีนส์สั่นเหนือเขา และกระโปรงก็แหวกข้างเกือบจะเห็นโคนขาอ่อนกับรองเท้าส้นเข็มสีดำ และยังใส่สร้อยคอและกำไลแฟชั่นมาอีกด้วย ตั้งใจใส่มายั่วไอ้วิทย์ล่ะสิ
วีรยามองไปรอบ ๆ ก็เห็นทั้งนักศึกษาและผู้ปกครองมามองที่เธออย่างอยากรู้อยากเห็น
“ฝากไว้ก่อนเถอะนังป้าอ้วนดำ”
บอกวิญาดาด้วยสายตาอาฆาต แล้วยัดช่อกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่จะให้พี่วิทย์ ใส่ในมือวรวิทย์ และเดินออกไปด้วยความเจ็บแค้นใจที่เธอทำอะไรนังอ้วนนั้นไม่ได้เลย แต่ก็ยังดีที่เธอได้ตบหน้าเพื่อนของมัน
หลังจากที่วีรยาเดินออกไป ทศวรรษกับดลวัฒน์ก็เดินเข้ามาหาเพื่อน รวมทั้งแฟนสาวของวรวิทย์ด้วย
“แกเป็นไรไหมว่าน”
วิญาดาถามเพื่อนพร้อมกับมองแก้มว่านรักด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร กูหายเจ็บแล้ว”
“ก็ดีแล้วแหละที่มึงหายเจ็บแล้ว แต่แก้มมึงมันดูบวม ๆ อยู่นะ”
วิญาดาบอกเพื่อนพร้อมกับสำรวจใบหน้าของว่านรักไปด้วย
“กูขอโทษแทนน้องด้วยนะว่าน”
วรวิทย์ขอโทษว่านรักด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก น้องมันรักมึงมากก็เลยหึงมึงเป็นธรรมดา”
“มึงจะขอโทษทำไม มึงได้ผิดสักหน่อย ยัยนั่นต่างหากที่ผิด อีกอย่างยัยนั้นก็รักมึงเกินพี่ชาย”
“มึงรู้ได้ยังไง”
ดลวัฒน์เอ่ยถามด้วยความสงสัย ว่ายัยวิมันรู้ได้ไง ว่าทรายไม่ได้รักไอ้วิทย์แบบพี่ชาย แต่รักแบบแฟน
“ดูก็รู้แล้ว อย่างยัยนั้นดูง่ายจะตาย”
“มีอะไรกันเหรอคะ”
“มีเรื่องกันนิดหน่อยน่ะเดือน ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าพี่กินเลี้ยงกับเพื่อนเสร็จเมื่อไหร่ พี่จะพาน้องเดือน ไปกินเค้กที่ห้างนะครับ”
“ค่ะ”
สุภาวพูดแล้วยิ้มหวานให้แฟนหนุ่ม
“งั้นเดือนไปทำธุระก่อนนะค่ะ”
“ครับ”
วิญาดามองสุภาวดีเดินออกไป แล้วก็เห็นผู้ชายใส่เสื้อสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์สีดำเหมือนน้องชายเธอเลย แถมท่าทางเหมือนอย่างกับไอ้ดิวเป๊ะ ๆ เดินไปด้วยกันกับสุภาวดี เธอไม่คิดให้สงสัยรีบเดินตามน้องเดือนไปทันที
“เดี๋ยวกูมานะ”
บอกเพื่อนเสร็จก็เดินออกไปทันที
“ไอ้ดิวจะไปไหนกับน้องเดือน พี่นึกว่าแกกลับบ้านไปแล้ว”
ทั้งสองหันหลังมาตามเสียงของวิญาดา
“นี่รู้จักกันเหรอค่ะ”
สุภาวดีเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พี่วิเป็นพี่ผมครับ พี่เดือน”
เธอก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่วิเป็นพี่สาวของธนภัทร หน้าของทั้งสองคนไม่เหมือนกันเลยสักนิด ถึงว่าเธอไม่รู้
“ออ”
“แล้วนี้น้องเดือนจะพาไอ้ดิวไปไหนเหรอ”
“ไปทำธุระน่ะพี่”
ธนภัทรชิงตอบก่อน
“ออ งั้นไปเถอะพี่ไม่รบกวนแล้ว”
วิญาดาบอกแฟนไอ้วิทย์ด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจเธอก็อยากรู้ว่าทั้งสองคนจะพากันไปไหน ไปทำธุระอะไร แต่เธอก็ไม่กล้าถาม กลัวโดนน้องชายว่าเผือก ต่อหน้าน้องเดือน
“ไอ้ดลเพื่อน ไปไหนกันหมด”
วิญาดาเอ่ยถามเมื่อเดินกลับมาก็ไม่เห็นเพื่อนทั้งสี่คนแล้ว มีแต่ไอ้ดล
“พาว่านไปห้องพยาบาลแล้ว”
ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
ใกล้กับมหาลัย
“เรื่องอะไรที่อยากจะคุยกับพี่”
“คือว่า… พี่มีแฟนจริง ๆ เหรอครับ”
เขาไม่เชื่อที่พี่สาวพูดกับเขาเมื่อตอนที่เลี้ยงชาบูวิญาดา แต่อีกใจก็กลัวว่ามันจะเป็นอย่างนั้น วันนั้นเขาไม่เชื่อสักนิดว่าพี่เดือนจะมีแฟนแล้ว ถึงจะมีผู้ชายมาด้วยกับสุภาวดีก็ตาม อาจจะเพื่อนพี่เดือนก็ได้ใครจะไปรู้ เขาคิดในแง่ดีไว้ก่อน
แต่วันนี้ เขาเห็นพี่เดือนเดินมากับผู้หน้าตาดีและดูสนิทสนมกันมาก แถมในมือพี่เดือนยังถือช่อดอกไม้ช่อโตมาอีกด้วย พอเขามองดู ไปเรื่อย ๆ ก็คาดสายตา มองไม่เห็นพี่เดือนกับผู้ชายคนนั้นอีก และหลังจากที่เขาให้ของขวัญพี่สาวเสร็จแล้ว เขาก็ขอตัวกลับ ระหว่างที่เขาจะเดินกลับบ้านนั้นเขาก็บังเอิญ
เห็นสุภาวดีอีกครั้งใกล้ ๆ กับจุดที่พี่สาวกับพี่ว่านถ่ายรูปกัน และเห็นพี่เดือนกำลังยื่นช่อดอกไม้ให้ผู้ชายคนนั้นด้วย แล้วผู้ชายคนนั้นก็ก้มลงจูบหน้าผากของพี่เดือน เขาตกใจตาโตไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เดือนจะมีแฟนจริง ๆ อย่างที่วิญาดาบอก พอเขาจะเดินเข้าไปหาพี่สาวข้างบ้าน เธอก็เดินออกไปจากตรงนั้น เขารีบเดินตามพี่เดือนไป และร้องเรียกเธอเสียงดังว่า
“พี่เดือนครับ พี่เดือน”
สุภาวดีหันหน้ามองเขา และเธอก็หยุดเดิน
“ดิวมาได้ไง”
“ผมขี่รถมาครับพี่”
“อันนั้นพี่รู้แล้ว แล้วเรามาทำอะไรที่นี่”
“มางานรับปริญญาพี่สาวครับ คือว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่น่ะครับ”
สุภาวดีกำลังถาม ว่าเรื่องอะไรที่อยากคุยกับเธอ แต่ มีเสียงคนกรี๊ดขึ้นมาจากตรงที่แฟนเธออยู่เสียก่อน เธอก็เลยรีบเดินไปดู ธนภัทรเดินตามพี่สาวข้างบ้านไป แต่เขาไม่ได้เดินเข้าไปด้วย รอพี่เดือนอยู่ข้างต้นไม้
ปัจจุบัน
“ใช่”
“ทำไมพี่ไม่เห็นบอกผมเลย”
“ตอนนั้นพี่ยุ่งเรื่องการสอบเลยไม่ได้บอกเรานะ ดิวไม่ได้โกรธพี่ใช่ไหม”
“ไม่ได้โกรธครับ แต่พี่ก็ควรจะบอกผมบ้าง”
เขาบอกสุภาวดีด้วยความน้อยใจ เขาคงไม่สำคัญสำหรับพี่เดือนสิน่ะ ถึงจะยุ่งเรื่องการสอบมากแค่ไหน ก็ควรจะบอกเขา ไม่ใช่เหรอ หรือว่าพี่เดือนไม่เคยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่น้องชายข้างบ้าน
“แล้วพี่คบกับผู้ชายคนนั้นนานรึยังครับ”
“ประมาณสองอาทิตย์ได้แล้วแหละ”
“เหรอครับ พี่รักเขามากไหมครับ”
“ถามอะไรแปลก ๆ นะเรา พี่ก็ต้องรักสิ ถึงได้เป็นแฟนกัน”
สุภาวดีพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับยกมือขยี้หัวน้องชายข้างบ้านเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
“พี่ทำผมดิวเสียทรงหมดแล้ว”
ธนภัทรบอกสุภาวดีน้ำเสียงปกติ ก็พี่เดือนน่ารักแบบนี้ไง เขาถึงได้ตกหลุมรักเธอซ้ำ ๆ เรื่องที่พี่เดือนมีแฟนเขาก็เสียใจอยู่ แต่จะให้ทำยังไงได้
ถ้าเขางอน และไม่พูดกับพี่เดือนเลย แล้วถ้าพี่เดือนไม่มาง้อ และไม่สนใจเขาอีกล่ะ ก็เท่ากับว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มีแต่เขาคนเดียวที่ใจร้อนรุ่มที่พี่เดือนไม่มาง้อ ไม่มาสนใจเขา เขาไม่ควรโกรธพี่เดือน เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ผิดที่เขาเองที่ไปรักเธอ และไม่กล้าสารภาพรักกับเธอเอง จนพี่เดือนมีแฟนแล้ว
