“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 35
“มีอะไรกันวะ”
ว่านรักเดินมาถึงก็เห็นวิญาดาหันหน้าไปทางหนึ่ง ส่วนดลวัฒน์ก็หันไปอีกทางหนึ่ง เหมือนกับว่าทั้งสองคนโกรธกันอยู่
“เหมือนเดิมนั้นแหละว่าน”
วรวิทย์เอ่ยบอกว่านรัก
“เรียนจบกันแล้วพวกมึงยังทะเลาะกันแบบนี้อีกเหรอวะ”
ว่านรักพูดขึ้นด้วยความเอือมระอาใจ
แล้วเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะข้างเพื่อนสาว และข้างทศวรรษ
“มึงก็เลิกงอนไอ้ดลได้แล้วนะ เรียนจบแล้วพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะเว้ย”
วิญาดาไม่ตอบเพื่อน และยิ่งทำหน้าบูดบึ้งมากกว่าเก่า
“ใช่ มึงเลิกงอนมันได้แล้วน่า มันไม่ได้ผิดอะไรมึงก็ไปกล่าวหามัน”
ทศวรรษบอกเพื่อนน้ำเสียงปกติ
“ไม่!”
วิญาดาตอบเพื่อนเสียงดังอย่างไม่ยอม
“มึงเลิกงอนเป็นเด็ก ๆ ได้แล้วน่า มึงทำให้พวกกูกินข้าวไม่อร่อยไปด้วย”
วรวิทย์พูดขึ้นมาบ้าง
“ก็ได้”
วิญาดาตอบเพื่อนแล้วก็หันหน้ากับมาเหมือนเดิม แต่เธอไม่ยอมหันไปทางดลวัฒน์เลย
“กินสิ หมูมันจะไหม้แล้ว”
วิญาดาบอกเพื่อนแล้วก็คีบหมู ตักผักใส่จาน แล้วคีบใส่ปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ทำเหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“ กิน ๆ”
ทศวรรษบอกเพื่อนเพื่อไม่ให้เสียบรรยากาศในการกินไปมากกว่านี้
“เออ!ลืมไปเลย”
ว่านรักพูดจบก็ค้นหาของในกระเป๋าผ้า เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมให้ของขวัญกับเพื่อน ๆ
“เออกูก็ลืมเหมือนกันวะ ถ้ามึงไม่พูดขึ้นมากูก็ลืมไปเลย เดี๋ยวกูไปเอาของที่รถก่อนนะ”
ว่าแล้วทศวรรษก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน เพื่อไปเอาของขวัญที่เขาซื้อไว้มาให้ทุกคนในวันเรียนจบ
“กูว่าจะให้ของขวัญพวกมึงอยู่ แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน”
วรวิทย์พูดขึ้น
อีกสองคนไม่ได้พูดอะไรเพราะยังโกรธกันอยู่
“อะนี่ ว่านสั่งทำเองเลยนะ”
ว่านรักบอกวรวิทย์ด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับยื่นพวกกุญแจที่มีรูปตัวเองยืนยิ้มหวานอยู่ ในพวงกุญแจก็จะมีลูกกระดิ่งอยู่สองอัน พร้อมกับสายพวงกุญแจสีเขียวที่เขียนชื่อเธอไว้บนนั้น
วรวิทย์ยื่นมือไปรับ และมองกุญแจในมือตัวเอง
“สวยวะ สั่งทำที่ไหนเหรอ”
“ร้านใกล้ ๆ มหาลัยนี่เอง”
“อะของแก แล้วก็ของมึงด้วยไอ้ดล”
วิญาดายื่นมือไปรับ
และเอาพวงกุญแจเก็บใส่กระเป๋าทันที
เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยื่นมือไปรับพวงกุญแจแล้ว เขาจึงยื่นมือออกไปรับของจากว่านรัก ที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่ามือของเขากับมือวิญาดาจะได้ไม่ชนกัน
“โหสวยวะ รูปมึงโครตชัดสีก็สวยด้วย”
ดลวัฒน์ชมพวงกุญแจของว่านรัก เมื่อมองดูมันแล้ว
“ขอบคุณ”
ว่านรักเอ่ยขอบคุณเพื่อนด้วยรอยยิ้ม
แล้วทุกคนก็ให้ของขวัญกัน โดยของขวัญของทศวรรษนั้นให้เป็นเงินสดคนละหกพันบาท ดลวัฒน์เห็นก็ยิ้มกริ่มด้วยความดีใจที่จะได้เงินจากเพื่อนโครตรวย
“ขอบคุณครับ ขอให้น้องลีน่ารักมึงหลงมึง”
ดลวัฒน์รับเงินจากเพื่อนมาก็อวยพรให้ทศวรรษทันที
“ได้เงินแล้วก็ยิ้มหน้าบานเลยนะมึง ไอ้ดล”
วิญาดาอดที่ว่าให้เพื่อนชายไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางดีใจของมันจนน่าหมั่นไส้
ดลวัฒน์ไม่ได้ตอบโต้อะไรวิญาดา เขาไม่อยากจะทะเลาะกับมันอีก แค่นี้เขาก็อึดอัดจะแย่แล้ว
ส่วนวรวิทย์นั้นให้หมวกราคาห้าร้อยกว่าบาท หมวกแต่ละอันสีไม่เหมือนกัน ทศวรรษนั้นเลือกเอาสีดำ ส่วนว่านรักเลือกเอาสีเขียว ยัยวิเอาสีฟ้า ส่วนไอ้ดลเอาสีน้ำตาล
“แล้วของมึงล่ะไอ้วิ”
ทศวรรษเอ่ยถามเพื่อนสาว เพราะมันยังไม่ให้ของขวัญกับพวกเขาเลย
“นี่ไง”
พูดแล้ววิญาดาก็ชูของให้เพื่อน ๆ ดู
“เหมือนกันกับของไอ้ว่านเลย”
วรวิทย์ว่าขึ้น
“ก็ใช่ไง กูกับว่านสั่งทำด้วยกัน”
วิญาดานั้นให้พวงกุญแจเหมือนกันกับของว่านรัก แต่ของเธอนั้นเป็นรูปแมวแต่เอาหน้าเธอใส่เข้าไปแทน ทุกอย่างเหมือนของว่านรัก หมดเพียงแค่ชื่อของเธอที่ไม่เหมือนกับของเพื่อนเท่านั้น
วิญาดาให้ของเพื่อนครบหมดแล้ว เหลือแต่ของดลวัฒน์เท่านั้นที่เธอยังไม่ให้
“เอาไป”
วิญาดาบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้ววางพวงกุญแจลงบนโต๊ะข้างแขนของเขา ดลวัฒน์เห็นอย่างนั้นก็อมยิ้ม เขานึกว่าจะไม่ได้ของขวัญจากยัยวิซะแล้ว
“แล้วของมึงล่ะ”
ทศวรรษถามขึ้น
“นี่ของพวกมึงสองคน”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนแล้วก็ยื่นเข็มกลัดราคาแพงสีทองรูปตึกสูงสิบห้าชั้นให้เพื่อนสองคน
ทศวรรษหยิบเข็มกลัดขึ้นมาดู แล้วพูดว่า
“นี่อะนะของขวัญมึง”
“ใช่ ไม่ใช่ถูก ๆ เลยนะเว้ย กูซื้อตั้งสองพันกว่าบาท”
“เหรอวะ”
“เออ”
เขาซื้อมาสองพันกว่าบาทที่ห้างจริง ๆ ไม่ได้โกหกไอ้เสือ
แถมเข็มกลัดอันนี้มันเหลือแค่สองอันเท่านั้น เขาเลยตัดสินใจซื้อเป็นของขวัญวันเรียนจบให้พวกมันสองคน
“แล้วของกูสองคนล่ะ”
ว่านรักเอ่ยท้วงดลวัฒน์ด้วยความสงสัย ทำไมเธอกับยัยวิถึงไม่ได้อะไรเลย มีแต่ไอ้เสือกับไอ้วิทย์เท่านั้นที่ได้
“ตอนกลับเดี๋ยวกูเอาให้”
บอกเพื่อนสาวยิ้ม ๆ
“เฮ้ยมึงมีความลับเหรอวะไอ้ดล”
“ถ้าพวกมึงรู้เดี๋ยวตกใจ ให้ว่านบอกมึงเองจะดีกว่า”
“พูดซะกูอยากรู้เดี๋ยวนี้เลย บอกหน่อยไม่ได้เหรอวะ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละน่าว่ากูให้อะไรพวกมัน”
“เออ กูไม่อยากรู้แล้วก็ได้”
ทศวรรษได้ยินแบบนั้น เขาก็ไม่อยากรู้แล้วว่า ไอ้ดลมันจะให้อะไรกับพวกผู้หญิง พอยัยว่านมันได้ของขวัญแล้วเดี๋ยวมันก็บอกเขาเองหรอก
ผ่านไปสามสิบนาที
คนที่บอกว่าจะไม่ดื่มก็ดื่มหมดไปแล้วหนึ่งขวด
“ว่านมึงเมามากแล้วนะเว้ย”
วิญาดาเห็นเพื่อนกำลังรินเบียร์ขวดที่สองใส่แก้ว เพราะตอนนี้ยัยว่านมันเมาจนหน้าแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศสีแดงสุก
“กูม้ายได้เมาสักหน่อย”
บอกเพื่อนน้ำเสียงอ้อแอ้
“ไม่ได้เมายังไงเสียงมึงมันเปลี่ยนแล้วเนี่ย”
“ม้ายได้เมา”
ว่านรักบอกเพื่อนน้ำเสียงยานคาง พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มจนหมด
ฟุ่บ
ว่านรักหลับคาหน้าเตาหมูกระทะ
“มึงดูเพื่อนมึงสิ เมาแล้วไม่ยอมรับ”
วิญาดาหันมาบอกเพื่อนชายทุกคน
“เอาเถอะน่า ให้มันดื่มไปเถอะ เรามาฉลองกันนะ เมานิดเมาหน่อยไม่เป็นไรหรอก”
“มึงนั้นแหละที่บอกมันว่ากินหมูกระทะกับเบียร์มันอร่อย มันเลยเชื่อมึง ดื่มจนติดใจ แล้วก็เมาแบบนี้ มึงต้องอุ้มว่านกลับคอนโด”
วิญาดาว่าให้เพื่อนด้วยความหงุดหงิดที่ทำให้ว่านรักเมาจนหลับคาโต๊ะแบบนี้
“ว่านดื่มเองมึงจะไปว่าให้ไอ้เสือทำไม มันไม่ได้ผิดสักหน่อย”
วิญาดาหันขวับไปมองหน้าดลวัฒน์ด้วยสายตาจิกกัด อย่างไม่พอใจในคำพูดของเพื่อน
ดลวัฒน์เห็นอย่างนั้นก็สงบปากสงบคำไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ไม่ใช่เพราะกลัวยัยวิ แต่เพราะไม่อยากจะมีเรื่องกับมันต่างหาก
“มึงจะบ้าเหรอ ตัวมันหนักอย่างกับช้าง จะให้กูอุ้มมันขึ้นรถได้ไง หลังกูได้หักกันพอดี”
แค่คิดภาพทศวรรษ ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
“ไม่บ้าหรอกก็มึงทำมันเมา มึงต้องรับผิดชอบ”
วิญาดาบอกเพื่อนเสียงแข็ง ไหนยัยว่านบอกเธอว่าไม่ดื่มไง ทำไมมันถึงได้เมามากขนาดนี้ วิญาดาคิดในใจ
“ก็ได้”
ทศวรรษตอบให้มันจบ ๆ ไป ส่วนเรื่องที่เขาจะอุ้ม หรือไม่อุ้มเพื่อนสาวขึ้นรถนั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง
“ฮือ ๆ ฮือ ๆ”
ว่านรักก้มหน้าร้องไห้ออกมาเสียงดัง สักพัก
ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาเป็นสาย พอว่านรักเมา ความรู้สึกที่มีก็แสดงออกมา
ทุกคนที่นั่งอยู่หันมามองว่านรักด้วยความตกใจ ที่อยู่ ๆ คนที่เมาหลับไปแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“เฮ้ย! ว่านมึงเป็นไรวะ”
ทศวรรษที่นั่งใกล้กับว่านรักเอ่ยถามเพื่อนสาวขึ้นด้วยความตกใจ
“กู อยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูเจ็บปวดแค่ไหน ฮือ ๆ”
ว่านรักพูดขึ้น แล้วก็เอามือเช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ
“มันพูดกับใครวะ”
ดลวัฒน์พูดขึ้นด้วยความสงสัย
“กูไม่รู้”
วรวิทย์ตอบ
“เจ็บทุกครั้งที่เห็นมึงไปกับน้องเขา กูเจ็บทุกครั้งที่มึงโทรหาเขา มึงรู้ไหมกูต้องแกล้งทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไร แต่ในใจกูเสียใจมาก มากเสียจนกูอยากตัดใจจากมึง แต่กูทำไม่ได้ เพราะกูรักมึง กูรู้ว่ามึงมีแฟนแล้ว แต่หัวใจกูก็หยุดรักมึงไม่ได้เลย กูต้องเก็บไว้คนเดียวไม่กล้าบอกใคร กูอยากบอกให้มึงรู้ไว้ ว่ากูรักมึงนะวิทย์”
“ยัยว่าน!”
วิญาดาร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าว่านรักจะพูดความในใจให้วรวิทย์ได้รู้แบบนี้ ที่สำคัญมันเป็นวันฉลองเรียนจบด้วย ไม่รู้ว่าไอ้วิทย์มันคิดยังไง ที่ยัยว่าน
สภาพรักออกมาแบบนี้ ดูหน้ามันแล้วคงตกใจไม่น้อย กับสิ่งที่ได้ยิน มันคงช็อคมาก
เพราะความเมาทำให้ว่านรักกล้าที่จะพูดความในใจออกไปโดยไม่ได้คิดให้ดีก่อน
พูดจบว่านรักก็สลบไปเหมือนเดิม
ทิ้งให้ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา โดยเฉพาะวรวิทย์นั้นตกใจมากกว่าใครเพื่อน เขาไม่เคยคิดเลยว่าว่านจะแอบชอบเขา และเขาก็ไม่เคยรู้เลยว่าเธอคิดเกินเพื่อนกับเขา เธอชอบเขาตอนไหน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ และว่านชอบเขาตรงไหน
วรวิทย์มีคำถามมากมายที่อยากจะถามอยู่ในหัว แต่ตอนนี้เธอเมาหลับไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ที่ผ่านเธอไม่เห็นแสดงออกว่ารักเขามากมาย หรือเขาไม่เคยสนใจเธออย่างที่ไอ้เสือมันพูด เขาก็เลยไม่รู้เรื่องอะไร
