“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 36
“ไอ้วิทย์เห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าว่าน รักมึง”
ทศวรรษพูดออกมาเสียงดัง เมื่อตัวเองทายถูกว่าว่านรักนั้นแอบชอบวรวิทย์อยู่
“ไอ้เสือจะพูดทำไมมึงดูหน้ามันก่อน”
วิญาดาว่าให้เพื่อนไม่จริงจังหนัก เมื่อเห็นหน้าวรวิทย์คิดหนัก
“จริงเหรอวะ”
ดลวัฒน์ถามขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่ายัยว่านจะแอบชอบไอ้วิทย์ มันจะเป็นไปได้ไง เขาไม่เคยเห็นมันมีท่าทางหึงหวงวรวิทย์เลย แต่จะว่าไปเขาเคยเห็นอยู่นะครั้งหนึ่งตอนที่ยัยวิมันท้วงของฝากจากเขา วันนั้นวรวิทย์ไปหาแฟนสาว พอมันเดินออกไปแล้ว วิญาดาเรียกชื่อยัยว่านเบา ๆ เขาเห็นเธอทำหน้าเศร้าตอนที่วิญาดาเรียกชื่อ สักพักว่านรักก็ทำหน้าปกติ ไม่รู้ว่าตอนนั้นพวกมันคุยอะไรกัน เพราะเสียงมันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน
“ก็ใช่ไง มันพูดออกมาซะขนาดนั้น”
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความมั่นใจ เหมือนมันเป็นเรื่องปกติ
“มึงรู้ได้ไงว่าว่านแอบชอบมันอยู่”
ดลวัฒน์เอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้
“กูสังเกตมันเอา มันชอบแอบมองไอ้วิทย์แล้วยิ้มอยู่คนเดียว”
“แค่เนี่ยมึงก็รู้แล้วเหรอวะ”
“ใช่ เพราะกูรู้จักมันดีไง กูก็เลยรู้ ใช่ไหมวิ”
“ใช่กูก็รู้เหมือนกันว่ามันชอบไอ้วิทย์อยู่ แต่มันไม่ให้กูบอกใคร”
มาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็ควรจะบอกเพื่อนไป
“ว่านมันบอกมึงเหรอว่ามันแอบชอบไอ้วิทย์”
ดลวัฒน์เอ่ยถามขึ้น
“เปล่า กูรู้เอง กูไม่แน่ใจก็เลยไปถามมัน มันก็เลยบอกกู”
“ออ อย่างนี้มันก็เสียใจแย่อะดิ ที่ไอ้วิทย์มีแฟนแล้ว”
“ใช่มันเสียใจมาก แต่จะทำไงได้ก็ต้องทำใจนั้นแหละ”
วรวิทย์นั่งฟังเพื่อนคุยกันด้วยอาการเหม่อลอย
ดลวัฒน์มองหน้าเพื่อนด้วยความเป็นห่วงมันคงจะตกใจมาก ที่ไม่คิดว่าว่านรักจะแอบรักตัวเอง
“วิทย์มึงโอเคไหมเนี่ย วิทย์ ไอ้วิทย์!”
“ห๊ะ! อะไร?”
วรวิทย์ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกก็หันมามองหน้าเพื่อน เหมือนเพิ่งตื่นจากความคิด
“มึงโอเคไหมเนี่ย จะกลับเลยไหม”
“อืม”
“น้องเช็คบิล วันนี้กูเลี้ยง”
ดลวัฒน์เอ่ยเรียกพนักงานที่เดินผ่านมาพอดี ให้เช็คบิล ประโยคหลังบอกเพื่อนที่นั่งอยู่
“ทั้งหมดห้าร้อยสิบบาทค่ะ”
ดลวัฒน์ล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้พนักงานสาวไป
“ไม่ต้องทอน”
“ขอบคุณค่ะ”
พนักสาวยกมือไหว้ขอบคุณดลวัฒน์ด้วยรอยยิ้ม ที่ลูกค้าให้ทิปเธอตั้งห้าสิบบาท
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งลุก”
ทั้งสามคนได้ยินก็ทำหน้าสงสัย ว่าไอ้วิมันมีอะไร
“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อนจริง ๆ
“ว่านชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ชอบกูตรงไหน”
ในเมื่อเขาถามคนที่เมาหลับไม่รู้เรื่องไม่ได้ ก็ถามวิญาดาไปเลย ยัยวิคงรู้ว่าว่านชอบเขาได้ยังไงเพราะเธออยู่กับว่านรักตลอดและรู้เกี่ยวกับว่านรักเป็นอย่างดี
“ก็ชอบมึง ตั้งแต่มึงยังไม่ได้เป็นแฟนกับน้องเดือนนั้นแหละ แต่ชอบมึงตรงไหนนั้น อันนี้กูไม่รู้ มึงต้องไปถามยัยว่านเอาเอง”
วรวิทย์คิดตามที่วิญาดาบอก แสดงว่าว่านรักแอบชอบเขาตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกัน หรือไม่ก็ ตอนที่ว่านรักชวนเขาไปที่ห้องสมุด เขาก็ไม่รู้เหมือนกันก็แค่คิดไปเฉย ๆ
วิญาดากับทศวรรษเป็นคนหิ้วปีกว่านรัก
คนละข้างพาเดินออกมาจากร้าน โดยมีวรวิทย์กับดลวัฒน์เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
14:50
หน้าร้าน
“เดือน พี่กินเลี้ยงกับเพื่อนเสร็จแล้ว เดือนอยู่ไหนครับ”
(อยู่ร้านคาเฟ่ แถวพัทยาคะ)
“เดี๋ยวพี่ไปหา”
แล้ววรวิทย์ก็วางสายจากแฟนสายไป และเขาก็เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง และหันหน้ากับมาหาเพื่อน เมื่อได้ยินเสียงไอ้เสือมันเดินมาถึงแล้ว
“มึงจะไปหาน้องเดือนเลยไหม”
เขาได้ยินมันคุยกับสุภาวดีทางโทรศัพว์ ว่าไอ้วิทย์มันจะไปหาน้องเขาที่พัทยา เขาเลยตัดสินใจไปส่งว่านรัก ตอนแรกเขาว่าจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่เลย ให้ยัยว่านมันกับกลับไอ้วิทย์ แต่ตอนนี้ไอ้วิทย์มันไม่ว่าง เขาก็เลยจะไปส่งเพื่อนเอง
“เออ”
“งั้นมึงก็ไปเถอะ เดี๋ยวน้องเขาจะรอนาน ว่านกูจัดการเอง
ไปเว้ยไอ้ดล”
บอกวรวิทย์เสร็จก็หันมาบอกเพื่อน เพราะดลวัฒน์นั้นมากับวรวิทย์ที่ขับรถกระบะมา
“อืม งั้นกูไปนะ”
วรวิทย์บอกเพื่อนแล้วยิ้มน้อย ๆ
“เออ”
“ไอ้ดลมึงไปกับกูนะ”
“เอ่อ หายโกรธกูแล้วเหรอวะ”
ดลวัฒน์ถามเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง เมื่อวิญาดาบอกให้เขาซ่อนท้ายไปกับเธอ
“หายแล้ว กูขอโทษนะที่ว่าให้มึง และโกรธมึงตลอด ทั้งที่มึงไม่ได้ทำผิดอะไรเลย”
วิญาดาขอโทษเพื่อนจากใจจริง ที่ผ่านมาเธองอนมันตลอด ทั้งที่มันไม่ได้ทำผิดอะไร เธอก็ไปโกรธมัน และมันก็มาง้อเธอทุกครั้ง เธอก็หายโกรธมันทุกครั้ง
เพราะเกิดเรื่องขึ้น เธอก็เลยหายโกรธมันไปเลย ไม่รู้จะโกรธมันไปทำไมอย่างที่ยัยว่านบอก โกรธมันไปก็ไม่ได้อะไร เพราะว่าเธอก็จะไม่ได้เจอหน้ามันอีกแล้ว พวกเราก็ต้องแยกย้ายกันไปเติบโตไม่รู้ว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
“ไม่เป็นไร”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้ม เขาไม่โกรธยัยวิอย่างที่ว่านั้นแหละ
แต่ก็มีบางทีที่ขี้เกียจไปง้อมัน และงอนมันนิดหนึ่งว่าทำไมมันคิดบ้างว่า ตัวเองเป็นคนผิดบ้าง และเขาเบื่อหน่ายมันที่ชอบงอนเขาเสียเหลือเกิน อะไรจะงอนเก่งขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ไปง้อ มันก็ไม่ยอมพูดกับเขาอีก สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายง้อมันตลอด
“จะคุยกันอีกนานไหมกูปวดไหล่"
ทศวรรษที่ยืนแบกว่านรักกับวิญาดาอยู่เอ่ยบอกเพื่อนทั้งสองที่คุยกันอยู่ โดยที่ไอ้วิมันเอาแขนว่านออกมาจากคอ แล้วจับมือว่านรักไว้ข้างลำตัวของมัน ทำให้เขารับน้ำหนักว่านรักอยู่คเดียวจนปวดไหล่ปวดคอ
“เอ่อ ๆ”
ดลวัฒน์บอกเพื่อนแล้วก็เข้ามาช่วยเพื่อนอุุ้มว่านรักเข้าไปในรถ กว่าว่านรักจะเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูของทศวรรษได้ ก็ทำเอาทั้งสามคนเหนื่อยหายใจหอบกันเลยทีเดียว เพราะขนาดตัวของว่านรัก กับรถที่แคบเกินไป
คอนโดทศวรรษ
15:45
ทศวรรษขับรถมาถึงคอนโดก่อนเพื่อน เขานั่งรอเพื่อนทั้งสองคนอยู่ในรถมาสักพักแล้ว ก็ยังไม่เห็นรถยัยวิขับเข้ามาในคอนโดสักที เขาก็เลยกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาว
“มึงถึงไหนแล้วเนี่ย”
(กูอยู่เซเว่นหน้าคอนโด คิดเงินเสร็จแล้ว กำลังไปหามึง)
“เอ่อ ๆ รีบมาเลย”
บอกเพื่อนเสร็จก็กดวางสายทันที เขาหันไปมองกระจกหน้ารถก็เห็นวิญาดาขับรถมาจอดข้าง ๆ รถของเขา ทศวรรษลงมาจากรถก็เห็นวิญาดาถือถุงขนมถุงใหญ่เดินมาหาเขา
“มึงกินหมูกระทะไม่อิ่มเหรอวะ”
“อิ่ม กูขี้เกียจลงไปซื้อก็เลยซื้อมาเยอะ ๆ มึงจะเอาไหม”
“กูอิ่มแล้ว รีบพายัยว่านขึ้นห้อง ป๊ากูโทรมาบอกให้กูกลับบ้านตอนนี้”
ตอนที่เขารอพวกมันสองคนมา แม่โทรบอกให้เขากลับบ้าน เพราะแม่กับพ่อมีของขวัญจะให้ เขาเลยต้องรีบกลับบ้าน
พอพาว่านรักเข้ามาในห้องนอนแล้วทศวรรษก็เอ่ยบอกเพื่อนว่า
“กูกลับนะ ยัยวิมึงดูแลว่านด้วย”
“เออ มึงไปเถอะ เดี๋ยวพ่อมึงจะรอนาน”
วิญาดาโบกมือไล่ทศวรรษ
หลังจากที่ทศวรรษกลับไปแล้ว ดลงัฒน์ก็ล้วงของบางอย่างออกมาจากกางเกง ยื่นให้เพื่อนสาว
“อะไร”
“ของขวัญไง มีของไอ้ว่านด้วย ลองเปิดดูสิ”
วิญาดายื่นมือมารับกล่องของขวัญขนาดเล็กไปจากมือเพื่อนชาย และรีบแกะกระดาษห่อของขวัญออกอย่างไว ด้วยความตื่นเต้นว่าไอ้ดลจะให้อะไรเธอเป็นของขวัญ เธอเปิดกล่องออกมาก็เห็นกล่องกำมะหยี่สีแดงรูปหัวใจกล่องปานกลาง หัวใจของวิญาดาเต้นไม่เป็จังหวะ เมื่อคิดว่าของข้างในนั้นต้องเป็นสร้อยคอทองคำอย่างแน่นอน
