“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 37
วิญาดาเปิดกล่องขึ้นมา ก็เห็นสร้อยคอทองคำ ลายสะเก็ดดาวคั่นเม็ดพริกไทยโชว์ใจสองเส้น
“เฮ้ย!!”
วิญาดาร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่ามันจะให้ของขวัญราคาแพงกับเธอขนาดนี้ แถมสร้อยคอเส้นนี้ก็สวยถูกใจเธอมากด้วย
“มึงให้กูกับว่านจริงดิ”
วิญาดาถามเพื่อนน้ำเสียงดีใจ แววตาลุกวาว
“เออ”
ดลวัฒน์ตอบเพื่อนยิ้ม ๆ เมื่อเห็นวิญาดายิ้มกว้างด้วยความดีใจ เป็นใครก็ต้องดีใจมาก ที่ได้ของแบบนี้
“ขอบคุณนะดล กูจะเก็บไว้เป็นอย่างดีเลย”
วิญาดากระโดดกอดเพื่อนด้วยความดีใจ ดลวัฒน์ที่ไม่ได้ทันตั้งตัวก็เกือบเซล้มลงพื้น ดีที่เขาแข็งแรงประคองตัวกลับมาได้ กระโดดไม่ดูตัวเองเลย ตัวก็ใหญ่กว่าเขาอีก แถมยังตัวหนักอีกด้วย เขาไม่ได้กอดเธอมีแต่วิญาดาที่กอดเขาอยู่คนเดียว มันกอดเขาแน่นมาก จนจะหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย อะไรจะดีใจขนาดนั้น
“ปล่อยก่อน กูหายใจไม่ออก”
“โทษทีกูดีใจไปหน่อย”
วิญาดาบอกเพื่อนแล้วคลายอ้อมกอดออก ดลวัฒน์ไม่เห็นวิญาดาเอาสร้อยมาใส่เขาก็เลยเอ่ยถามเธอ
“มึงไม่ใส่เหรอ”
“ใส่สิ ใส่เฉพาะเวลามีงาน”
“ออ”
“ทำไมมึงต้องให้ของกูกับว่านแพงขนาดนี้วะ”
ถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ มันเอาเงินที่ไหนมาซื้อสร้อยทองคำให้เธอกับเพื่อน
วิญาดาได้แต่สงสัยในใจคนเดียว
“กูอยากให้ ของฝากที่มึงอยากได้ก็คืออันนี้แหละ แต่มึงไม่เอาไง กูเลยเก็บไว้ให้มึงตอนเรียนจบ เพราะของพวกนี้มันคือของมึง ถ้ากูไม่ให้แม่ก็ว่ากูอีก”
วันที่เขากลับบ้าน และกลับจากถ่ายบัตรเสร็จ เขาไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้เป็นของฝากกับเพื่อนสาวดี คิดยังไงก็คิดไม่ออก เขาเลยเอาเรื่องนี้ไปถามแม่ เพื่อว่าแม่จะช่วยเขาได้
“แม่ครับ ผมไม่รู้จะเอาอะไรไปฝากเพื่อนดี”
“เอาไปฝากวิทย์นะเหรอ”
ดา หรือ ดาริกา เป็นแม่ของดลวัฒน์ อายุ ห้าสิบห้าปี บ้านของดลวัฒน์นั้นทำธุระกิจเกี่ยวกับการขายทอง ร้านทองมีอยู่สองร้าน มีที่ห้างสรรพสินค้า และร้านอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านห่างจากบ้านไปหนึ่งร้อยเมตร ดลวัฒน์มีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง ชื่อ พาย หรือ พัทธิลา เรียนอยู่ชั้นมอห้า
“ใช่ครับ แล้วก็เพื่อนอีกสามคนด้วย”
“เพื่อนใหม่ของลูกเหรอ”
ดาริกาเอ่ยถามลูกชายด้วยความสงสัย ลูกชายของเธอ มีเพื่อนแค่คนเดียวตั้งแต่เรียนชั้นประถมจนเรียนปีสี่ ทำไมถึงได้มีเพื่อนตอนจะเรียนจบกันนะ เธอคิดอย่างสงสัย
เหมือนดลวัฒน์จะรู้ว่าแม่ของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ก็เลยเอ่ยบอกแม่ว่า
“พวกเราทำรายงานด้วยกัน น่ะครับก็เลยเป็นเพื่อนกัน”
“ออ แล้วเพื่อนลูกเป็นผู้ชายหมดเลยใช่ไหม”
“ชายหนึ่ง หญิงสองครับ”
“ออ แม่นึกว่าเพื่อนลูกเป็นผู้ชายหมดเลย แม่ว่าเพื่อนผู้หญิงของลูกต้องถูกใจของฝากชิ้นนี้แน่ เดี๋ยวแม่ไปเอามาให้ดูนะ”
ดาริกาบอกลูกยิ้ม ๆ และรีบเดินขึ้นไปบนบ้าน
“อยู่ไหนนะ เมื่อเช้าเอาไว้ตรงนี้ แล้วมันหายไปไหน”
ดาริกาพูดขึ้นมาเมื่อไม่เห็นของ วางอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เมื่อเช้าเธอวางไว้ตรงนี้ ก่อนจะออกจากห้องพาดลวัฒน์ไปถ่ายบัตรที่อำเภอ พอไม่เห็นของเธอก็เลยไปหาในตู้เสื้อผ้า ค้นหาอยู่สักพักก็เห็นกล่องสีแดงวางอยู่ชั้นล่างสุดของมุมตู้เสื้อผ้า เธอหยิบมันขึ้นมาและเดินลงไปข้างล่างไปหาลูกชาย
“นี่แม่จะให้ของพวกนี้กับมันสองคนจริง ๆเหรอครับ”
ดลวัฒน์เปิดดูก็ถึงกับตกใจตาเบิกกว้าง ทำไมแม่ของเขาต้องให้ของที่มีมูลค่าเป็นหมื่นกับยัยเพื่อนทั้งสองคนด้วย เขาสงสัยล่ะจริง ๆ
“ใช่ ทำไมเหรอลูก”
ดาริกาเอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้าปกติ
“ก็มันแพงไงครับ ให้อย่างอื่นไม่ได้เหรอ”
“ให้อันนี้แหละ สร้อยเส้นนี้ขายไม่ได้หลายเดือนแล้ว แม่ก็เลยเอามาเก็บไว้ที่บ้าน แม่จะเอามาใส่มันก็ไม่เข้ากับแม่ สร้อยเส้นนี้มันเหมาะกับพวกสาว ๆมากกว่า อีกอย่างเก็บไว้ก็ไม่มีใครใส่ หรือแกจะเอาไปใส่”
“ผมไม่เอาหรอกแม่ แม่ก็น่าจะเอาไปขายให้ร้านอื่นก็ได้นิครับ หรือไม่ก็เอาให้ยัยพายก็ได้”
“น้องแกมันไม่เอา มันบอกว่าไม่ชอบ อีกอย่าง
แม่ไม่อยากขายเอาไปให้เพื่อนลูกจะดีกว่า”
เธอเคยเอาให้พัทธิลาแล้ว ลูกสาวเธอก็เอาสร้อยไปดูและบอกว่าไม่ชอบ ทั้ง ๆ ที่เธอให้มันตั้งสองเส้นมันก็บอกไม่อยากได้ และยังบอกเธออีกว่า แม่เอาเก็บไว้เถอะ เธอก็คิดนะว่าทำไมมันขายไม่ออก ทั้ง ๆ ที่สร้อยทั้งสองเส้นนี้ก็ออกจะสวย เธอเอาสร้อยหัวใจมาขายที่ร้านหลายเดือนแล้ว เหลือเพียงแค่สองเส้นที่ขายไม่สักที ลูกค้าเข้าร้านของเธอมาไม่มองสร้อยเส้นนี้เลย ลูกค้าทุกคนมองข้ามตลอด เหมือนกับว่าสร้อยเส้นนี้ไม่ได้อยู่ในร้านของเธอ พอมันขายไม่ได้เธอก็เอาไปวางขายอีกร้านที่หนึ่งที่อยู่ในห้าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครซื้อ พอไม่มีใครซื้อเธอก็เอามาเก็บไว้ที่บ้าน เอาให้ยัยพาย มันก็ไม่เอาอีก ในเมื่อไม่มีใครอยากได้ และเธอก็ไม่อยากจะเก็บไว้ด้วย เธอก็เลยตัดสินใจให้เพื่อนของลูกชาย
เอาเก็บไว้แล้วเธอก็ไม่ใส่อยู่ดี สู้ให้คนอื่นน่าจะดีกว่า อีกอย่างสร้อยเธอก็มีเยอะแล้ว และเธอก็อยากจะให้ด้วย ถึงได้บอกลูกชายไปแบบนั้น ไม่รู้ทำไมเธอถึงอยากจะให้เพื่อนลูกชายนัก
“แต่ว่า..”
ดลวัฒน์พูดไม่ทันจบดาริกาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เอาให้เพื่อนเป็นของขวัญวันจบก็ได้นิลูก ถ้าลูกไม่อยากให้เป็นของฝาก เอาอันนี้แหละ แม่ว่ามันดี”
“ก็ได้ครับ”
เขาคงห้ามอะไรดาริกาไม่ได้ แม่พูดขนาดนี้คงปฏิเสธอะไรไม่ได้แล้ว คงต้องเป็นไปตามที่แม่ว่านั้นแหละ แม่คงอยากจะให้เพื่อนเขาจริง ๆ
ปัจจุบัน
“ทำไมแม่มึงต้องว่ามึงด้วย
แม่มึงให้สร้อยเส้นนี้กับกูเหรอ”
“ใช่ ถ้ากูไม่ให้พวกมึง กูได้โดนด่าหูชาแน่”
“ทำไมแม่มึงต้องให้ของแพงกับพวกกูด้วย กูไม่เข้าใจ”
วิญาดาไม่เข้าใจทำไมแม่ของดลวัฒน์ต้องให้ของกับเธอแพงขนาดนี้ สร้อยอันนี้น่าจะหนักประมาณหนึ่งบาท ดูจากขนาดของเส้นและน้ำหนักแล้วน่าจะใช่ เธอก็ไม่เคยเจอหน้าแม่ไอ้ดล ทำไมต้องให้ทองกับเธอด้วย อีกอย่างเธอก็ไม่ได้รู้จัก หรือสนิทกับแม่ของมัน
“กูไม่รู้เหมือนกันวะ แม่กูอยากให้พวกมึงมั้ง”
“ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันเนี่ยนะ”
“เออ”
“แปลกวะ”
วิญาดาพูดกับตัวเองเสียงเบา
หลังจากที่ดลวัฒน์กลับไปแล้ว วิญาดาก็เอาน้ำใส่กะละมังเข้าไปเช็ดตัวให้เพื่อนในห้อง พอเช็ดตัวเสร็จ เธอก็เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้เพื่อน และ จัดท่าทางการนอนของมันให้นอนสบาย ๆ
