“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 38
ค่าเฟที่พัทยา
16:00
“พี่วิทย์คะ ถ่ายรูปให้เดือนหน่อยคะ”
บอกแฟนหนุ่มแล้วเธอก็กดเข้าไปในแอปกล้อง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพี่วิทย์ยังมองไปที่หน้าร้านเหมือนเดิม เหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเลย
“พี่วิทย์ค่ะ พี่วิทย์!”
“อะไรครับ”
“พี่วิทย์เป็นอะไร คะ เดือนเรียกตั้งหลายครั้งพี่ก็ไม่ได้ยิน มีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่เหรอคะ บอกเดือนได้นะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ก็แค่คิดอะไรเพลิน ๆ”
“ค่ะ พี่ถ่ายรูปให้เดือนหน่อยสิคะ”
“มาเดี๋ยวพี่ถ่ายให้”
วรวิทย์พูดแล้วก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากมือของเธอ
สุภาวดีถือแก้วกาแฟไว้ใกล้ ๆ กับแก้ม และทำตาข้างหนึ่งปิดไว้ ส่วนอีกข้างก็ลืมตา แล้วยิ้มให้กล้องอย่างน่ารัก
แชะ
พอแฟนหนุ่มกดถ่ายแล้ว สุภาวดีก็เปลี่ยนทางโพสต์ไปเรื่อย ๆ
จนวรวิทย์เริ่มเหนื่อย
“พอรึยังครับ พี่ปวดแขนแล้วนะ”
“ยังค่ะ เรายังไม่ได้เซลฟี่กันเลยนะคะ”
สุภาวดีเอาหน้าเขาไปติดกับแก้มของแฟนหนุ่มเพื่อถ่ายเซลฟี่กัน แต่ยังไม่ทันได้ถ่ายเพราะวรวิทย์นั้นไม่ยิ้มให้กล้อง หน้าตาก็ไม่แจ่มใส เหมือนพี่เขาไม่อยากถ่ายรูปกับเธอ
“ยิ้มหน่อยสิคะพี่วิทย์ วันนี้เป็นวันดีนะค่ะ หรือว่าพี่วิทย์ไม่อย่าถ่ายรูปกับเดือน”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
วรวิทย์รีบปฏิเสธทันที กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดเขา เขาก็ไม่มีอารมณ์จะถ่ายรูปกับเธอเท่านั้น ไม่ได้เป็นอย่างที่สุภาวดีว่าเลยสักนิด
“แล้วมันยังไงล่ะค่ะ”
“ก็…พี่อยากถ่ายรูปกับเดือนเยอะ ๆ เลยยังไงล่ะครับ”
“เหรอค่ะ พี่วิทย์ปากหวานที่สุดเลย”
สุภาวดีพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเอามือขึ้นไปดึงแก้มของแฟนหนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
แล้วทั้งสองคนก็ถามรูปคู่ไปหลายรูป
สุภาวดีเอาโทรศัพท์มาดูรูป
ที่แฟนหนุ่มถ่ายให้
“พี่วิทย์ถ่ายรูปให้เดือนสวยจัง รูปนี้ก็สวย”
สุภาวดีพูดกับตัวเอง
“เดือนโพสต์ลงเฟสนะค่ะ”
บอกแฟนหนุ่มโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ครับ”
Rrrrrrr
“ฮะโลครับพ่อ”
“ลูกอยู่ไหนฉลองกับเพื่อนเสร็จรึยัง พ่อกับแม่และยายว่าจะไปกินข้าวข้างนอกนะ พรุ่งนี้พ่อจะกลับแต่เช้าเลย ลูกอยากอยู่เที่ยวที่นี่ก่อนไหม หรือว่าจะกลับบ้านพร้อมพ่อ”
“ผมฉลองกับเพื่อนเสร็จแล้วครับ ตอนนี้วิทย์อยู่แถวพัทยากับแฟน ผมกลับพร้อมพ่อนะครับ”
วรวิทย์บอกพ่อกับแม่แล้ว ว่าเขามีแฟน พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ครอบครัวของวรวิทย์มางานรับปริญญาของเขา และนอนค้างที่
โรงแรมแค่คืนเดียว โรงแรมที่ครอบครัวของวรวิทย์น้้นพักอยู่ใกล้กับหอพักของเขาเลย
ส่วนครอบของดลวัฒน์นั้นก็พักที่โรงแรมเดียวกัน เพราะทั้งสองครอบครัวนั้นสนิทกันมาก เพราะพ่อกับแม่ของเขา เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อแม่ไอ้ดล
“อืม แค่นี้นะพ่อจะขับรถออกไปแล้ว”
“ครับ”
“ใครโทรมาเหรอคะพี่วิทย์”
“พ่อพี่น่ะ พรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านแล้ว”
“เดือนไม่อยากห่างพี่ไปไหนเลย ไม่ไปได้ไหมคะ พี่ทำงานอยู่ที่นี่ไม่ได้เหรอเดือนคงคิดถึงพี่วิทย์มาก”
สุภาวดีพูดด้วยท่าทางเศร้า ๆ
“คิดถึงพี่ก็โทรมาหาสิครับ เปิดกล้องโทรหากันก็ได้”
วรวิทย์พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวแฟนสาวอย่างรักใคร่ เขาก็ไม่อยากห่างแฟนสาวไปเหมือนกัน ไม่มีเธออยู่ข้าง ๆ เขาคงคิดถึงเธอมาก แต่จะทำยังไงได้ พ่ออยากให้เขากลับไปทำงานที่บ้าน
“แต่มันไม่เหมือนจริงนิค่ะ กอดพี่วิทย์ก็ไม่ได้ สัมผัสก็ไม่ได้ ได้ยินแต่เสียง กับหน้าตาพี่เท่านั้น”
บอกวรวิทย์ด้วยน้ำเสียงเศร้า
“พ่อพี่อยากให้พี่ไปทำงานที่บ้าน เดือนเข้าใจพี่นะ วันไหนพี่ว่าง พี่จะมาหา โอเคไหม อย่างอนพี่เลยนะครับคนดี เดี๋ยวพี่พาไปกินชาบู”
วรวิทย์บอกแฟนสาวน้ำเสียงอ่อนโยน
“เอาของกินมาล้อเดือนเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้เอามาล่อ แต่พี่อยากจะกินข้าวกับเดือน ถ้าพี่กลับบ้านไปแล้ว พี่จะไม่ได้กินข้าวกับน้องอีก”
“โธ่ พี่วิทย์ไปกินข้าวกันคะ เดือนหิวแล้ว”
สุภาวดีพูดเสร็จก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืน
“อย่าเพิ่งไปครับ”
วรวิทย์จับแขนเธอลั้งเอาไว้ให้นั่งลงเหมือนเดิม
“อะไรอีกคะ”
“เดือนลืมอะไรไปรึเปล่า”
วรวิทย์ถามแฟนสาวยิ้ม ๆ
“ลืมอะไรคะ”
สุภาวดีขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ก็ของขวัญวันเรียนจบของพี่ไงครับ ลืมแล้วเหรอ”
“นี่ไงค่ะ ของขวัญจากเดือน”
พูดจบ สุภาวดีก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มทั้งสองข้างของเขาฟอดใหญ่
วรวิทย์อมยิ้มด้วยความดีใจ ที่น้องเดือนหอมแก้มเขา เธอทำให้เขามีอารมณ์ ปกติเธอไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลยตั้งแต่คบกันมา นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
“พี่ขอมากกว่านี้ได้ไหมครับ”
วรวิทย์พูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ พร้อมกับทำหน้าตาสงสารใส่สุภาวดี ให้เธอเห็นใจ เขาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเธอเลยสักครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้เขาอยากได้มากกว่าการหอมแก้ม
“ไม่ได้ค่ะ หนูบอกพี่ไปแล้วไงค่ะ”
สุภาวดีบอกเขาน้ำเสียงหนักแน่น เธอเคยบอกเขาไปแล้ว ว่าเธอจะยอมก็ต่อเมื่อเธอได้แต่งงาน และเข้าหอกับเขาแล้วเท่านั้น เธอถึงจะยอม สุภาวดีอยากดูพี่วิทย์ไปนาน ๆ ก่อนว่าถ้าถึงวันนั้นเราจะยังรักกันอยู่ไหม หรือพี่วิทย์จะออกนอกลู่นอกทางไปเสียก่อน
“นะ นะ น้องเดือนให้พี่เธอเถอะ พี่ก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะ”
วรวิทย์พูดอ้อนแฟนสาวเสียงหวาน
“ไม่ก็คือไม่ค่ะ ถ้าพี่อยากนักพี่ก็ไปทำกับคนอื่น ถ้าพี่ไป เราเลิกกัน”
เธอพูดด้วยความโมโห แล้วเดินจากร้านไป โดยไม่รอวรวิทย์เลย
“น้องเดือนพี่ขอโทษ รอพี่ด้วยครับ”
วรวิทย์พูดไล่หลังแฟนสาว และเดินตามเธอออกจากร้านไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
08:30
ว่านรักลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อแสงแดดสาดส่องเข้ามาที่ใบหน้า
เธอเอามือข้างหนึ่งจับหน้าผาก เธอรู้สึกมึน ๆ และปวดหัว ว่านรักนอนสักพัก ก็ลุกขึ้นไปล้างหน้า และอาบน้ำให้สดชื่น จะได้สร่างเมา
พอเปิดประตูห้องน้ำออกมายัยวิก็ยังไม่ตื่นเลย เธอเดินผ่านเตียงนอนและเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปทำกับข้าวในห้องครัว ว่านรักหยิบไข่ออกมาหกฟอง และต้นหอม กับแครท และเนื้อหมู กับเต้าหู ผักชี วุ้นเส้นเพื่อทำไข่ตุ๋น และแกงจืดพอทำอาหารทุกอย่างเสร็จ ว่านรักก็เดินไปล้างมือที่ซิงค์ล้างจาน
“ทำอะไรอะ หอมจัง”
วิญาดาที่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเพื่อนอยู่ที่เตียงนอนแล้ว ก็เลยเดินออกมาดู ได้กลิ่นกับข้าวหอม ๆ โชยมาเตะจมูก เธอเลยเดินไปดู
ก็เห็นว่านรักกำลังล้างมืออยู่ เธอหันไปมอง
หม้อที่ตั้งอยู่บนเตาแก๊สกำลังไม่รู้ว่าว่านต้มอะไรไว้ กลิ่นหอมมาก จนทำให้เธอหิวข้าวขึ้นมา
“ทำแกงจืด กับไข่ตุ๋นนะ”
“ออ”
“เมื่อคืนกูกลับมาได้ยังไงเหรอ”
ล้างมือเสร็จว่านรักก็หันหน้ามาถามเพื่อน ด้วยความสงสัย เมื่อคืนเธอจำอะไรไม่ได้เลย จำได้แค่ว่ากินเหล้าแล้วก็เมาหลับไปเลย
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง ไปอาบน้ำก่อน”
พูดจบวิญาดาก็เดินออกไปจากห้องครัวทันที
ว่านรักตักกับข้าวใส่จานและเอาไปวางไว้บนโต๊ะอาหารรอเพื่อนมากินด้วยกัน
