“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 39
“จะเล่าให้กูฟังตอนไหนเนี่ย รอฟังอยู่นะเว้ย”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อน เมื่อไม่เห็นวิญาดาจะเล่าให้ฟังสักที เอาแต่กินอยู่นั้นแหละ เธออยากรู้จะแย่แล้ว
“กินให้อิ่มก่อนเดี๋ยวกูบอก”
“ไหนบอกว่าจะเล่าให้กูฟังตอนมึงอาบน้ำเสร็จไง”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว ถ้ากูเล่าตอนนี้มึงกินข้าวไม่ลงแน่”
“ทำไมวะ”
ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัย มันพูดแบบนี้เธอยิ่งอยากรู้มาก ว่าเธอทำอะไรไปเมื่อคืน ทำไมยัยวิมันต้องพูดแบบนี้ด้วย
“กินข้าวไปเถอะน่า เดี๋ยวมึงได้รู้แน่ล่ะ”
“เออ ๆ”
ว่านรักตอบเพื่อนน้ำเสียงไม่พอใจนัก บอกจะเล่าตอนกินข้าว แล้วก็มาเปลี่ยนใจซะงั้น เธออยากรู้ใจจะขาดแล้ว พูดกับมันคงไม่ได้อะไร คงต้องกินข้าวให้เสร็จก่อน
09:40
“มึงทำแกงจืดโครตอร่อยเลยวะ”
บอกเพื่อนพร้อมกับตักแกงจืดใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“เมื่อไหร่มึงจะเล่าให้กูฟังเนี่ย”
ว่านรักกินข้าวเสร็จก็เอ่ยถามเพื่อนทันที
“เดี๋ยว ขอกินอีกคำหนึ่งก่อน”
ว่านรักได้ยินก็กรอกตามองบน แล้วถอนหายใจ ด้วยความท่าเยอะของมัน จะเล่าก็ไม่เล่า มั่วแต่กิน
“กูกินเสร็จแล้ว คือวันนั้นไอ้เสือมาส่งมึง ส่วนกูขับรถมอเตอร์ไซค์มากับไอ้ดล”
“แล้ววิทย์ล่ะ”
วิญาดาพูดไม่ทันจบว่านรักก็ถามขึ้นมาทันที
“มันไปหาน้องเดือน ตอนที่มึงเมาหลับไปมึงสารภาพรักออกมาหมดเลยว่ามึงคิดยังไงกับไอ้มัน”
“ห๊ะ!! มึงไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมวิ”
ว่านรักร้องออกมาด้วยความตกใจ ตาเบิกกว้าง ว่านรักไม่เชื่อที่เพื่อนบอก เธอทำอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ มันไม่จริงใช่ไหม ว่านรักคิดในใจ
“กูไม่ได้ล้อเล่น กูพูดจริงมึงทำอย่างนั้นจริง ๆ ไม่เชื่อถามไอ้ดล ไอ้เสือดู”
แล้ววิญาดาก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ว่านรักฟังจนหมด
“ทำไมมึงไม่ห้ามกูไว้วะ”
บอกวิญาดาด้วยความหงุดหงิด
“ถ้ากูห้ามมึง
มึงคิดหรอกว่ามึงจะหยุดพูด ยิ่งห้ามมึงยิ่งไม่ฟัง และพูดมาก กว่าเก่า ดีไม่ดีมึงอาจจะแหกปากร้องโวยวายลั่นร้านหมูกะทะก็ได้ ขนาดมึงพูดไม่ดังมาก คนยังมองมึงเยอะเลย”
ที่วิญาดาไม่ห้าม ก็เพราะอยากให้วรวิทย์รู้นั้นแหละ อีกใจก็อยากให้มันตัดใจจากไอ้วิทย์ มันจะได้ไม่เสียใจ แค่ที่เป็นอยู่ เธอก็สงสารมันจะแย่ ที่เห็นเพื่อนตัวเองเจ็บทุกครั้ง เวลาเห็นวรวิทย์ไปกับแฟน หรือเรื่องของมันที่ว่านรักรับรู้ และเธอก็คิดอย่างที่บอกว่านรักไปด้วยว่า
ห้ามคนเมายิ่งยากกว่าห้ามหมาไม่ให้กัดกัน เธอถึงไม่ได้ห้ามมันไง
“มันก็จริง อย่างที่มึงว่า”
ว่านรักคิดตามอย่างที่วิญาดาว่า มันก็จริง ยิ่งห้ามเธอ เธอยิ่งไปฟังและเสียงดังกลับ
“วิทย์จะไม่เกลียดกูใช่ไหมวะวิ”
ถามเพื่อนไปแล้วเธอก็กัง
วลไปฟังจากที่ยัยวิเล่า
ให้ฟัง วิทย์น่าจะเกลียดเธอและไม่อยากเห็นหน้าเธอ หรือไม่ก็ไม่อยากพูดคุยด้วย เพราะหลังจากที่วรวิทย์ได้ฟังที่เธอสารภาพรักออกไป วรวิทย์ก็เงียบไป แถมยังเหม่อลอย เพื่อนเรียกก็ไม่ได้ยิน เหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ แถมตอนกลับมันก็ไม่มาส่งเธอ ทั้ง ๆ ที่ไอ้เสือก็ไม่ได้จะไปเธอส่งตั้งแต่แรก พอวรวิทย์ไม่เอ่ยว่าจะมาส่งเธอ ทศววรษเลยอาสาจะไปส่งเธอแทน เพราะเห็นว่าเธอเมา แล้วเธอก็มามอเตอร์ไซค์กับยัยวิสองคน ปกติวรวิทย์ชอบไปส่งเธอเวลาเธอเมา
“ไม่หรอกมั้ง มันก็แค่ตกใจเฉย ๆ”
วิญาดาบอกเพื่อนไปแบบนั้น แต่ในใจมันก็อาจจะเป็นอย่างที่ว่านรักว่าก็ได้ แต่เธอก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เธอคงคิดมากไปเอง
“แต่หลังจากนั้นวิทย์ก็เงียบไปเลยนะ หรือว่าวิทย์จะเลิกเป็นเพื่อนกับกูแล้ว”
ว่านบอกเพื่อนด้วยความกังวลใจ เธอไม่อยากให้มันแบบนั้นเลย เธอไม่น่ากินเบียร์เยอะจนเมาไม่มีสติ จนกล้าสารภาพรักออกมาแบบนี้ คงเพราะพวกเราจะไม่ได้เจอกันอีก และเธอก็เมามากจนกล้าพูดมันออกไป ไม่น่าเลยกู ทั้ง ๆ ที่เธอรู้อยู่เต็มอกว่าวรวิทย์ไม่มีทางรักเธอได้ เธอก็ยังรักเขาหมดหัวใจ เขามีแฟนแล้วเธอก็เลิกรักเขาไม่ได้เลย เขาไม่รู้ตัวซ้ำว่าเธอคิดอะไรกับเขา พอรู้ก็ตกใจอย่างที่ยัยวิเล่าให้ฟัง ได้ยินคำตอบจากปากเขา เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้าย ทั้งที่ไม่ได้ยินด้วยตัวเองแต่ยัยวิเป็นคนบอก เธอยังเจ็บขนานนี้ แล้วถ้าอยู่ต่อหน้ากันจะไม่เจ็บจนร้องไห้ออกมาเลยเหรอ
“ถ้าอยากรู้ก็โทรไปถามมันสิ”
ว่านรักได้ยินแบบนั้นก็รีบกดโทรอออกหาวรวิทย์ทันที
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
วรวิทย์มองดูหน้าจอเห็นชื่อว่านรักเขาก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋าทันที
แต่เขาไม่ได้วางสายนะ แค่กดดับหน้าจอเท่านั้นเอง
“ไม่การตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ”
ว่านรักกดวางสายทันทีที่ได้เสียงขอความอัตโนมัติบอก วรวิทย์ไม่รับสายเธอ ว่านรักกดโทรออกอีกครั้ง เพื่อว่าครั้งนี้เขาจะรับสายเธอ
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
Rrrrrrrr
วรวิทย์กดวางสายทันที
“ใครโทรมาทำไมไม่รับสายล่ะลูก”
กันยาเอ่ยถามลูกชาย
“พวกคอเซ็นเตอร์น่ะแม่”
“ทำไมวิทย์ไม่รับวะ”
ว่านรักพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่วรวิทย์ไม่รับเธอ โทรไปสองครั้งแล้วก็ไม่รับ ครั้งที่สองกดวางสายไปเลย
“เฮ้ย ยัยว่านใจเย็นดิวะ เดียวมันก็รับหรอกน่า”
วิญาดาพูดปลอบใจ ไม่ให้ยัยว่านหงุดหงิดไปมากกว่านี้
“แต่ครั้งนี้มันกดวางสายกูไปเลยนะเว้ย”
Rrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์วิญาดาดังขึ้น เธอเห็นชื่อก็กดรับสายทันที
“ว่าไง”
วิญาดาเปิดลำโพงให้เพื่อนฟังด้วย
