“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 40
(ไอ้วิทย์มันกลับบ้านแล้วนะ มันกลับกับพ่อแม่มัน)
“ห๊ะ! กลับบ้านแล้ว กลับวันไหน”
(วันนี้ หกโมงเช้า)
“ทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่เมื่อวานวะ”
วิญาดาว่าให้ดลวัฒน์เสียงดังด้วยความหงุดหงิด
(ไอ้วิทย์เพิ่งโทรมาบอกกูเมื่อกี้นี่เอง)
รับสายไอ้ดลได้ แต่ไม่รับสายเธอเนี่ยนะ ว่านรักคิดในใจด้วยความโมโห
“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ กลับก็ไม่บอกกัน”
“มันคงรีบละมั้งเลยไม่ได้บอกพวกเรา”
“แล้วมึงกลับวันไหน กูจะได้ไปส่งมึงขึ้นรถ”
(กูกลับกับครอบครัว มึงไม่ต้องมาส่งหรอก)
“กูอยากไปส่งมึงขึ้นรถ ไม่ได้เหรอ”
“ได้ พรุ่งนี้ต้องมาเช้าหน่อยนะสักเจ็ดโมง แม่กูรีบกลับ เดี๋ยวถึงบ้านค่ำมืด)
“โอเค จะให้กูซื้ออะไรไปขอบคุณแม่มึงไหม”
(แล้วแต่มึงจะซื้อไปแล้วกัน)
“ออ เอ่อ แค่นี้นะ”
แล้ววิญาดาก็กดวางสายจากเพื่อนไป หลังจากที่วิญาดาวางสายไป ว่านรักก็เอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า
“ทำไมมันรับสายไอ้ดลวะ แล้วทำไมกูโทรไปไม่เห็นรับ”
ถามเพื่อนด้วยความโมโหปนหงุดหงิด
“มันคงขับรถอยู่มั้งตอนมึงโทรไป”
“กลับก็ไม่บอกกันเลย แบบนี้มันหนีกันชัด ๆ กูผิดอะไรถึงทำกับกูแบบนี้ ก็แค่บอกความในใจให้มันรู้ มันถึงกับหนีกูเลยเหรอวะ”
ว่านรักพูดออกมาเสียงเศร้า เธอผิดอะไรนักหนาที่ไปรักเขา วิทย์ถึงได้ไม่รับสายเธอแบบนี้ กลับก็ไม่บอกกัน จะตัดเพื่อนกับเธอเลยใช่ไหม หรืออยากจะตัดเธอออกจากชีวิตกันแน่
วิญาดามองหน้าเพื่อนด้วยความสงสาร และไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี
แอบรักเพื่อนข้างเดียวก็อย่างนี้ล่ะนะ วิญาดาคิด
“มันอาจไม่ได้ยินก็ได้ มึงอย่าคิดมากไปดิ”
วิญาดาพูดปลอบเพื่อนน้ำเสียงปกติ เธอไม่อยากให้ว่านรักคิดมาก แล้วเศร้าอยู่แบบนี้ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่มันคิดก็ได้ แต่มันก็น่าคิดอยู่นะ
“มึงไม่ต้องมาปลอบใจกูเลยนะ กูรู้ว่าวิทย์ตั้งใจไม่รับสายกู แถมยังหนีกูอีกต่างหาก ใช่สิ กูมันไม่ได้สวยเหมือนแฟนมันนิ มันเลยไม่หลงรักกู”
“กูว่าไม่ใช่มั้ง มันไม่รักมึงตั้งแต่แรกแล้ว”
“ไอ้วิ!”
ว่านรักได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ เธอก็รู้สึกเจ็บลึกที่อกซ้าย มันก็จริงอย่างที่มันว่า แต่มันพูดแทงใจเธอเกินไป
“เอ้ามึงบอกเองนิว่าไม่ให้กูปลอบใจมึง กูก็
เลยพูดในสิ่งที่กูคิดออกมาไง”
“กูพูดแบบนี้แล้ว มึงควรตัดใจจากมันได้แล้ว มันแสดงออกชัดว่ามันไม่อยากพูดกับมึง คือมันทำเป็นไม่รู้จักมึงนั้นแหละ ตัดใจซะเพื่อน”
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความหวัง และตบหลังว่านรักเบา ๆ รักมันไปมันก็ไม่ได้เป็นแฟนไอ้วิทย์หรอก มีแต่จะเจ็บมากขึ้น ตัดใจตอนนี้ยังทัน เธอคิด ว่านรักควรมองคนอื่นบ้างที่ไม่ใช่วรวิทย์
ว่านรักนิ่งคิดในสิ่งที่วิญาดาพูด
“อืม”
“อืมนี่คืออะไร”
“ก็กูจะตัดใจจากมันไง”
“ก็ดี”
เธอไม่ตัดใจจากมันหรอก ขอแค่ได้รักวิทย์ข้างเดียวก็พอแล้ว ถึงมันจะเจ็บมากก็ตาม
“เอ่อ กูลืมบอกมึงไป”
“อะไรวะ”
ว่านรักทำตาโตด้วยความสนใจและถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ มันลืมบอกอะไรเธอวะ เรื่องของวิทย์เหรอ มันก็บอกเธอแล้วนิ แล้วมันเรื่องอะไรวะ เธอคิด
“เดี๋ยวกูมา”
บอกเพื่อนแล้วก็เดินออกไป
ไม่นานวิญาดาก็เดินกลับมา
“นี่ไงของขวัญที่ไอ้ดลให้พวกเรา”
วิญาดายื่นกล่องสีแดงไปให้ว่านรัก
“ทองเหรอ”
ว่านรักถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจ ว่ามันใช่ทองอย่างที่เธอคิดไหม
“เปิดดูสิ”
วิญาดาไม่ตอบคำถามเพื่อน แต่เอ่ยบอกว่านรักแทน เธอรับกล่องมาจากมือวิญาดา แล้วเปิดออกดู
“ทอง! กูนึกว่ามึงเอาอย่างอื่นใส่ในกล่องเพื่อแกล้งกูให้ดีใจซะอีก”
ว่านรักร้องออกมาด้วยความตกใจ ตาโต ไม่คิดว่ามันจะคือสร้อยทองจริง ๆเธอนึกว่ายัยวิ จะแกล้งเธอ ว่านรักหยิบสร้อยขึ้นมาดู มันสวยมาก มีจี้รูปหัวใจด้วย
“ไอ้ดลให้พวกเราจริง ๆ เหรอ กูไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะให้ของแพงขนาดนี้กับพวกเรา”
“กูก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน มันบอกว่า แม่มันให้สร้อยเส้นนี้กับพวกเรา พอกูถามเพราะอะไรมันก็บอกไม่รู้ แม่มันอยากให้”
“ห๊ะ! แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ ให้ทองกับคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ”
ได้ยินที่วิญาดาบอกเธอก็ตกใจ มีคนอย่างนี้ด้วยเหรอ ของแพงขนาดนี้แม่ไอ้ดลให้ทำไมกัน
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เราได้ของขวัญวันจบ เป็นทอง แถมสร้อยเส้นนี้ก็สวยถูกใจกูมาด้วย”
“มันก็ดี แต่กูไม่เข้าใจแม่ไอ้ดลเลยวะ”
“มึงไม่ดีใจเหรอที่ได้สร้อยทองราคาเป็นหมื่น”
วิญาดาเอ่ยถามว่านรัก เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนดูไม่ตื่นเต้นดีใจเลย
“ดีใจสิ แต่กูดีใจไม่สุดวะ”
“เพราะเรื่องไอ้วิทย์มันกวนใจแกใช่ไหม”
“อือ”
เธอดีใจมากที่ได้ของแพงแบบนี้ แต่เธอดีใจไม่สุดไง เพราะเธอยังกังวลใจเรื่องของวรวิทย์ และเธอก็รู้สึกเศร้าที่วิทย์หนีเธอไปแบบไม่ได้บอกกันเลย ไม่มีใครรู้ว่าวิทย์กลับบ้านไปแล้ว ไอ้เสือก็ไม่รู้ ขนาดไอ้ดลเพื่อนสนิทของวรวิทย์มันยังไม่บอกเลย โทรมาบอกตอนที่ขับรถกลับบ้านไปแล้ว
“ถ้าแกอยากรู้ก็ไปถามแม่มันสิ กูจะไปส่งไอ้ดลขึ้นรถด้วย และจะไปขอบคุณแม่มันด้วย มึงไปกับกูไหม”
“ไปสิ เราซื้ออะไรไปขอบคุณแม่ไอ้ดลดี”
“ไม่รู้วะกูคิดไม่ออก”
“ซื้อขนมร้านโปรดของพวกเราไปขอบคุณดีไหม”
“ความคิดดีเลยมึง แม่ไอ้ดลต้องชอบขนมที่เราซื้อไปฝากแน่นอน”
วิญาดาบอกเพื่อนด้วยความมั่นใจ ว่าแม่ของดลวัฒน์ต้องชอบขนมร้านนี้แน่ ร้านขนมโปรดของเธอทั้งสองคน อร่อยมาก คนมาต่อแถวซื้อขนมเยอะมาก ถ้าวันไหนคนเยอะขนมหมดตั้งแต่เที่ยง ถ้าวันไหนคนไม่ค่อยเยอะ ร้านก็จะปิดตามปกติ ร้านขนมที่พวกเธอชอบ มีทั้งขนมไทย ขนมเค้ก และครัวซองต์
