“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 41
วันจันทร์
06:30
ว่านรักและวิญาดาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พากันไปรับขนมที่สั่งไว้เมื่อวาน
วิญาดาเดินเข้าไปในร้านเพื่อไปเอาขนม ส่วนว่านรักนั้นรออยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์
“มาเอาขนมที่สั่งไว้ค่ะ”
วิญาดาบอกพนักงานสาวที่เคานต์เตอร์
“ทั้งหมดห้าร้อยบาทค่ะ”
พนักงานสาวยื่นถุงขนมสองถุงใหญ่ให้ วิญาดายื่นมือไปรับเอาถุงขนมมาถือไว้ และยื่นแบงค์ห้าร้อยให้
พนักงานสาวไป
“ขอบคุณที่มาอุดหนุนร้านเรานะคะ”
พนักงานพูดด้วยรอยยิ้ม
07:00
หน้าหอพัก
ทั้งสองมาถึงหน้าหอพักของดลวัฒน์แล้ว ว่านรักทำการโทรหาเพื่อนชายทันที
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ไม่นานดลวัฒน์ก็กดรับสาย
(พวกมึงอยู่ไหนตอนนี้)
“อยู่หน้าหอพักมึงลงมารับหน่อยสิ กูกับยัยวิไม่กล้าขึ้นไป”
ว่านรักและวิญาดาไม่กล้าขึ้นไปเพราะทั้งสองรู้สึกเกร็ง ๆ ไม่กล้ายังไงไม่รู้ กลัวว่าแม่ไอ้ดลจะไม่ชอบที่เธอขึ้นไปบนห้องดลของวัฒน์โดยไม่ได้รับอนุญาต และเมื่อเห็นหน้าเธอทั้งสอง คน เธอกลัวว่าแม่ไอ้ดลจะไม่ชอบพวกเธอ และกลัวว่าแม่ของดลวัฒน์นั้นเป็นคนดุ เป็นคนโหด ไม่รู้เธอกลัว อยากให้เพื่อนลงมารับ และพาขึ้นไปพร้อมกัน
“เออ ๆ เดี๋ยวกูลงไป”
ดลวัฒน์พูดจบก็วางสายไปทันที
“วิมึงโทรหาไอ้เสือว่ามันถึงไหนแล้ว”
แล้ววิญาดาก็กดโทรหาทศวรรษ
“มันไม่รับสายวะว่าน”
“มึงลองโทรอีกสิ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
(ว่า)
“มึงถึงไหนแล้ว พวกกูจะขึ้นไปบนห้องไอ้ดลแล้วนะ พวกกูรอมันมารับอยู่ข้างล่าง รีบมาเลย กูไม่รอมึงนะไอ้เสือ”
(เออ ๆ ใกล้ถึงแล้วเนี่ย แค่นี้นะ)
“เออ มันบอกว่าใกล้ถึงแล้ว”
ประโยคหลังหันมาบอกว่านรัก
เมื่อวาน เธอโทรบอกทศวรรษว่าไอ้ดลมันจะกลับบ้านพรุ่งนี้ มันก็เลยอยากจะมาส่งไอ้ดลด้วย เธอบอกมันว่าให้ซื้ออะไรมาด้วย เพราะเธอกับยัยว่านก็ซื้อของฝากไปให้ครอบครัวของดลวัฒน์ด้วย แต่เธอไม่ได้บอกมันว่าเธอซื้ออะไรไปขอบคุณแม่ของไอ้ดล แล้วแต่มันจะซื้อเลย
“ขึ้นไปกันแม่กูรออยู่”
ดลวัฒน์เดินมาหาก็เอ่ยบอกเพื่อนสาวทั้งสองทันที และก้มมองถุงที่วิญาดาถืออยู่ด้วยความสงสัย
“มึงบอกแม่เหรอว่าพวกกูจะมาหา”
“อืม ถุงอะไรอะ ถุงใหญ่จัง”
“ถุงขนมน่ะ กูซื้อมาฝากครอบครัวมึง”
“ออ”
“เดี๋ยวรอไอ้เสือก่อนมันกำลังมา”
ว่านรักพูดขึ้น
“ไอ้เสือมาด้วยเหรอ”
ดลวัฒน์ถามว่านรักน้ำเสียงปกติ
“อืม”
“นั้นไงมันมาแล้ว”
ว่านรักพูดขึ้น เมื่อได้ยินเสียงรถคันหรูขับเข้ามาจอดในอาคารหอพัก
ในห้อง
ดลวัฒน์เปิดประเข้ามาในห้อง เพื่อนของเขาก็เดินเข้ามา
ครอบครัวดลวัฒน์ ที่นั่งอยู่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า ก็หันมามองเมื่อเห็นเพื่อนเขาเดินเขามา
ดาริกามองเพื่อนของลูกชายแต่ละคน มีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น โดยเฉพาะชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาคนสุดท้าย ส่วนเพื่อนผู้หญิงของลูกชายเธอ อ้วนทั้งสองคนเลย แถมสูงเกือบเท่าลูกชายของเธอทั้งสอง ดูรวม ๆ แล้วก็สวย ถ้าผอมกว่านี้ คงสวยน่าดู เธอคิด สามารถเป็นนางแบบได้สบายเลยสูง ๆแบบนี้ ดาริกาคิดในใจ
ส่วนพัทธิรานั้นก็จ้องมองทศวรรษตาไม่กระพริบเลย
“เออ สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”
ว่านรัก กับวิญาดาทำตัวไม่ถูกเมื่อสายตาสองคู่หันมามองที่เธอ เธอรู้สึกเกร็งไปหมด
ทศวรรษเห็นอย่างนั้นก็รีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ด้วยรอยยิ้ม
แล้วสองสาวก็ยกมือไหว้ตามทศวรรษ
“มานั่งก่อนลูก ห้องนี้ไม่มีโต๊ะ พวกหนูนั่งได้ไหม”
ดาริกาเอ่ยบอกเพื่อนลูกชายที่ยืนออกันอยู่หน้าห้อง ดาริกากลัวว่าเพื่อนของลูกชายจะนั่งพื้นไม่ได้เลยเอ่ยถามไปแบบนั้น
“อะเอ่อ นั่งได้ค่ะคุณป้า”
ว่านรักตอบผู้ใหญ่แล้วยิ้มน้อย ๆ
ทั้งสามนั่งลงพื้น
ข้างดลวัฒน์ โดยที่วิญาดานั้นนั่งใกล้ กับดาริกา ถัดมาก็เป็นว่านรัก ทศวรรษ และดลวัฒน์กับพัทธิลา
“พวกหนูมาส่งดลเหรอลูก”
ดาริกาถามทั้งสามคนด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกเอ็นดูเด็กทั้งสามคนนี้
“ใช่ครับคุณป้า พวกผมเอาของมาฝากคุณป้าด้วยนะครับ”
พัทธิลาได้ยินเสียงทศวรรษก็ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม เสียงเพื่อนพี่ชาย นุ่มนวลจัง หน้าตาก็หล่อเหลาราวกับเทพบุตร วาสนาเราจริง ๆ ที่ได้เห็นหน้าเพื่อนพี่ มีเจ้าของหรือยังนะ พัทธิลาคิดในใจด้วยความอยากรู้ ดลวัฒน์เห็นก็เอาศอกกระทุ้งแขนน้องสาวเบา ๆ
“พี่ดลอะ”
บอกพี่ชายน้ำเสียงไม่พอใจ
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว อายคนเขา”
ดลวัฒน์บอกน้องสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันเสียงเบา
“ทำหน้าอะไร เมื่อกี้พายไม่ได้ทำนะ”
“อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นนะพาย”
บอกน้องสาวน้ำเสียงเข้ม
เขาเห็นน้องสาวมองไอ้เสือตั้งแต่มันเดินเข้ามานั่งในห้องแล้ว มองมันนี่ตาเยิ้มเชียว เหมือนจะกินไอ้เสือให้ได้อย่างนั้นแหละ
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะลูก”
ดาริการับของจากวิญาดาและทศวรรษมาเปิดดู มีกล่องขนมหลายกล่องเต็มถุงเลย ส่วนอีกถุงนั้นเป็นเนื้อวากิวสามกล่องใหญ่
“หนูอยากตอบแทนที่คุณป้าให้ของแพงกับหนูสองคนน่ะค่ะ ขนมพวกนี้อร่อยมากเลยนะคะ หนูซื้อมาให้คุณป้าได้ชิมหลายอย่างเลย”
ว่านรักบอกดาริกาด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณพวกหนูทั้งสามนะ ป้าชื่อดาริกา เรียกป้าดาก็ได้จ๊ะ”
บอกเพื่อนลูกชายด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
“เอ่อ ผมลืมบอกชื่อเพื่อนให้แม่รู้ เลยนี่วิ กับว่านครับ ส่วนคนนี้ชื่อเสือ”
“ชื่อโครตสมกับหน้าตาเลย”
พัทธิลาพูดกับตัวเองเบา ๆ
“หนูชื่อพัทธิลา หรือจะเรียกพายก็ได้ค่ะ เป็นน้องสาวพี่ดล”
พัทธิลาแนะนำตัวเองบ้าง โดยที่ตาก็เหลียวมองแต่ทศวรรษคนเดียว
“พายเอาอะไรให้พ่อกินเนี่ยพ่อขี้ไม่หยุดเลย”
ประวิทออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางเหนื่อย ๆ
พัทธิลายิ้มน้อย ๆ รู้สึกผิดที่เอายำทะเลพริกร้อยเม็ดให้พ่อกิน ไม่นึกว่าพ่อจะแบบนี้
ทุกคนมองไปทางห้องน้ำเป็นตาเดียว ประวิทหันมาก็ตกใจที่ตัวเองไม่ได้อยู่กับครอบครัว แต่มีคนอื่นอยู่ด้วย ที่เขาไม่รู้จักสามคน
“เอ่อ…..”
“พ่อไหวไหมเนี่ย ให้ดลพาไปหาหมอไหม”
ดลวัฒน์ลุกขึ้นเดินไปหาพ่อตัวเองและพยุงพาพ่อไปนั่งลงเก้าอี้ตัวเดียวที่โต๊ะหน้ากระจก
หน้าที่คนขับรถคงต้องเป็นของเขาแล้ว เพราะพ่อท้องเสียเข้าห้องน้ำหลายรอบแล้ว
“นี่เพื่อนผมครับพ่อ พวกมันมาส่งผมขึ้นรถครับ”
ประวิทไม่ได้ตกใจเพื่อนใหม่ของลูกชาย เพราะภรรยาบอกเขาแล้ว ตั้งแต่อยู่ที่บ้าน
“ออ”
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก ตามสบายเลยนะ”
“พวกมึงลงไปรอข้างล่างนะ เดี๋ยวกูกับน้องจะเก็บของลงไป ไม่นานหรอก”
“อืม”
“ผมไปข้างล่างนะครับคุณป้า”
ทศวรรษบอกแม่เพื่อน
“จ้า”
“เดี๋ยวยัยพาย แกจะไปไหน”เมื่อเห็นน้องสาวกำลังเดินตามเพื่อนเขาไป ก็เอ่ยถามพัทธิลาทันที
“ก็ไปรอข้างล่างไงค่ะ”
“ช่วยพี่เก็บของก่อน”
ถึงมันจะมีของไม่เยอะมาก แต่เขาไม่อยากให้น้องสาวลงไปกับเพื่อนเขา เดี๋ยวไอ้เสือมันจะอึดอัด ตั้งแต่ยัยพายเห็นหน้าไอ้เสือ ก็มองหน้ามันตลอดเวลา ตานี่หวานเยิ้มอย่างกับคนเมา เขากลัวว่าไอ้เสือจะกลัวน้องสาวเขา ที่แสดงออกว่าคิดยังไงกับมัน
“โหพี่”
พัทธิลาพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้งที่พี่ชายชอบขัดขวางเธอ
“ไอ้เสือมันมีแฟนแล้ว”
“ไม่จริง”
“ไม่เชื่อตอนลงไปข้างล่างไปถามมันได้เลย”
“ได้ พายไปถามแน่ ถ้าไม่ใช่อย่างที่พี่พูด พี่ต้องจ่ายเงินให้พาย หนึ่งแสน”
“ยัยพาย! มันจะมากไปแล้วนะ”
ดลวัฒน์ดุน้องสาว ไม่จริงจังนัก เพราะคิดว่ายังไงน้องสาวเขาต้องแพ้แน่นอน ที่ตกใจเพราะจำนวนเงินที่เขาต้องเสียไปต่างหาก
“พี่กล้าปะล่ะ หรือพี่กลัวว่าจะแพ้พาย”
“กล้าสิ พี่ไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น กลัวว่าคนแถวนี้จะเสียใจต่างหากล่ะ”
“ว่านมึงเห็นสร้อยที่คอกับแหวนที่นิ้วไหม”
วิญาดาถามเพื่อนเมื่อลงมาข้างล่างแล้ว
“เห็น กูนึกว่าไปเหมาร้านทองมาใส่ แสดงว่าครอบครัวไอ้ดลมันรวย แม่มันถึงได้ให้สร้อยทองกับพวกเรา”
“กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
ตอนที่พวกเธอเข้าไปในห้อง แม่ไอ้ดลหน้าตาสวย ผิวขา อย่างกับคุณนาย อายุน่าจะประมาณหกสิบนี่แหละ ดาริกาใส่สร้อยคอเส้นโครตใหญ่ แถมยังใสแหวนวงใหญ่มาก แหวนน่าจะประมาณห้าบาท
เธอคิดนะ แถมยังใส่กำไลทองสีเหลืองทองอร่ามมาก ไม่พอยังมีนาฬิกาทองเรือนโครตสวย เธอนึกว่าแม่ไอ้ดลเป็นเจ้าของร้านทอง ส่วนน้องสาวมันนั้นก็ใส่สร้อยคอเส้นเล็กลายโซ่กล่อง
น้องสาวมันน่าจะอยู่มอหก ขนาดเป็นเด็กนักเรียนยังได้ใส่ทอง เธอกับไอ้ว่านไม่เคยได้ใส่เลย ตั้งแต่เรียนมหาลัย วิญาดาคิดว่าครอบครัวไอ้ดลต้องรวยมากแน่ ๆ แต่ก็ไม่กล้าถามมันหรอกนะ เธอกลัวว่ามันจะว่าพวกเธอไประราบระล้วงเรื่องส่วนตัวของมัน
“มึงสองคนคุยอะไรกันวะ”
ทศวรรษเดินลงมาข้างล่างพร้อมเพื่อนสาว ก็ได้ยินพวกมันสองคนคุยกันมาตลอดทาง คุยกันเสียงเบามากแทบไม่ได้ยิน
“ก็คุยเรื่องทองที่ป้าดาใส่นะสิ มึงเห็นไหม”
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนน้ำเสียงปกติ
“เห็นแล้วมันยังไง”
“กูคิดว่าแม่มันต้องรวยมากแน่ ๆ ถึงได้ใส่ทองเยอะขนาดนี้”
“ก็คงรวยแหละ แต่รวยไม่เท่ากูหรอก”
“รู้แล้วว่ามึงโครตรวยไม่ต้องอวดก็ได้ค่ะเสี่ยเสือ”
ว่านรักว่าให้เพื่อนน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
“กูยังไม่ได้แก่ที่จะเป็นเสี่ยขนาดนั้น เรียกคุณเสือจะดีกว่า”
“จ้าคุณเสือของบ่าว 55555”
ว่านรักพูดแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง วิญาดาได้ยินก็อมยิ้มขำไปกับเพื่ิอนด้วย
“เอ่อกูว่าน้องพายชอบมึงวะ”
วิญาดาพูดขึ้นมา
“ใช่กูเห็นสายตาน้องเขาที่มองมึงเยิ้มเชียว ถ้ากินมึงได้คงกินไปนานแล้ว”
“กูเห็นแล้ว น้องเขาแสดงออกขนาดนั้นทำไมกูจะไม่รู้วะ”
เขาเห็นตั้งแต่แรกแล้วที่พัทธิลามองเขาแปลก ๆ แถมยังมองเขาเป็นพิเศษด้วย บางครั้งก็ส่งยิ้มมาให้เขา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้องสาวเพื่อนคิดยังไงกับเขา
“แล้วมึงชอบน้องเขาไหม”
วิญาดาถามเพื่อน
“เฮ้ย! กูมีแฟนแล้วนะเว้ยถามอะไรบ้า ๆ”
“ก็เพื่อว่ามึงยังไม่เลิกเจ้าชู้ไง ดีไม่ดีมึงอาจจะให้เบอร์ติดต่อกับน้องเขาไปแล้วก็ได้”
“บ้าทำไมมึงพูดแบบนี้วะวิ มึงเห็นกูทำแบบนั้นเหรอ กูเลิกเจ้าชู้ตั้งแต่เจอน้องลีน่าแล้ว อย่าพูดแบบนี้อีก”
ทศวรรษพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง น่าตานี่เข้มเชียว
“จ้า มันแค่แกล้งมึงเล่นเฉย ๆ น่าจริงจังไปได้”
ว่านรักบอกเพื่อนชาย กลัวว่าไอ้เสือมันจะของขึ้นไปมากกว่านี้
โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าพัทธิลาได้ลงมาข้างล่างสักพักแล้ว และได้ยินพวกเธอคุยกัน ตั้งแต่ ประโยคที่วิญาดาพูดว่า “เอ่อกูว่าน้องพายชอบมึงวะ”
พัทธิลาเลยแอบฟังพวกพี่ ๆ คุยกัน และเธอก็ได้คำตอบแล้วว่า พี่เสือมีแฟนแล้ว เธอไม่ได้เสียใจอะไรหรอก แค่เสียดาย ถ้าพี่เสือไม่มีแฟนเธอจะลุยจีบเลย แต่ไม่เป็นไรคนหล่อกว่าพี่เสือมีตั้งเยอะแยะไป ว่าจะมาถามพี่เขา ดันได้คำตอบแล้ว ก็ดีกว่าไปถามพี่เสือต่อหน้าเพื่อนของเขาแหละนะ
