“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 43
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
07:00
“ถึงที่โน่นแล้วโทรมาบอกนะไอ้เสือ”
ว่านรักบอกเพื่อนเสร็จก็เข้าไปกอดเพื่อนทันที ทศวรรษกอดตอบว่านรัก
“อืม ถ้าถึงเมื่อไหร่กูจะโทรหาพวกมึงเป็นคนแรกเลย”
ว่านรักผละออกจากอ้อมกอดของเพื่อนชาย
แล้วพูดขึ้นว่า
“มีอะไรโทรมานะเสือ เดี๋ยวน้องลีน่ากูจะดูให้ ว่าใครมาจีบแฟนมึงบ้างไหม”
บอกเพื่อนน้ำเสียงปกติ
“อืม ขอบคุณมึงนะ”
“เออ กูเต็มใจ”
“มาให้กูกอดหน่อย”
ทศวรรษได้ยินที่วิญาดาพูดก็กางแขนทั้งสองข้างออก เธอเห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปกอดเพื่อน
“เดินทางปลอดภัยนะมึง ถ้ามึงกลับไทยมาเมื่อไหร่ซื้อของมาฝากกูด้วยนะ ถ้าเป็นช็อกโกแลตได้ยิ่งดี อยู่ที่โน่นก็อย่าไปหลงเสน่ห์สาวฝรั่งเข้าล่ะ”
“เรื่องของฝากกูไม่ลืมหรอก อีกตั้งนานกว่ากูจะเรียนจบ ถ้ากูลืมโทรมาบอกได้เลย กลับมาแล้วไม่ได้ของฝากนะเว้ย”
“เออ”
“มันพึ่งไปเองนะ มึงจะรีบบอกมันไปไหน”
“ก็กูอยากบอกมันไว้นี่น่า หรือมึงไม่อยากได้ของฝาก”
วิญาดาผละออกจากกอดของเพื่อนชาย และหันหน้ามาถามว่านรัก
“อยากได้สิวะ ตอนมันกลับมึงค่อยบอกมันอีกทีก็ได้”
ว่านรักว่าให้เพื่อนน้ำเสียงไม่จริงจังนัก
“เออ”
“กูลืมถามเรื่องงานมึงเลย สรุปมึงได้งานไหม”
“ไม่ได้เว้ย เขาไม่เอาคนที่เรียนไม่ตรงตามสายงาน”
ว่านนักตอบเพื่อน
“ออ”
“แต่หลังจากวันสัมภาษณ์งานไปสามสี่วัน เขาก็โทรมาอีก บอกว่าอยากได้พวกกูสองคนไปทำงานด้วย เพราะสถาปนิกสองคนลาออกกะทันหัน เลยอยากได้พวกกูด่วนเลย เริ่มงานวันจันทร์นี้”
ว่านรักเล่าให้เพื่อนฟัง
“แล้วมึงตอบเขาว่าไงวะ”
“ก็ตอบตกลงสิค่ะเพื่อน”
ประโยคนี้วิญาดาเป็นคนตอบ
“ว่าแต่ทำไมแฟนมึงยังไม่มาอีกวะ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วนะเว้ย”
ว่านรักเอ่ยถามทศวรรษด้วยความสงสัย แฟนตัวเองจะขึ้นเครื่องแล้ว แต่ทำลีน่ายังไม่มาอีก
“เดี๋ยวน้องก็คงมาแหละ”
วิญาดาว่าขึ้น ทั้งสามคนมองหาพริมาหลายรอบ ก็ไม่เห็น
“สงสัยน้องเขาจะไม่มาแล้วมั้ง”
วิญาดาพูดขึ้นพร้อมกับ หันซ้าย หันขวามองหาตัวพริมา
ส่วนทศวรรษนั้น ก็มองหาแฟนตัวเองอย่างตั้งใจ เขาคิดว่าเธอต้องมาแน่ เพราะลีน่าบอกเขาว่าจะมาส่งเขาขึ้นเครื่อง แต่ไม่รู้ทำไมยังไม่มาอีกวะ
ทศวรรษกดโทรออกหาแฟนสาวทันที
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“รับสิลีน่า”
ทศวรรษพูดกับตัวเองด้วยความร้อนใจ กลัวว่าลีน่าจะไม่มาส่งเขา
“โปรดทราบ สายการบินไทย เที่ยวบินที่ XX XXX พร้อมแล้วที่จะออกเดินทางไปยังท่าอากาศยานลอนดอนลูตอน ขอเชิญผู้โดยสารทุกท่าน ขึ้นเครื่อง ได้ ณ ทางออก หมายเลข XX ได้เลยค่ะ”
“ลีน่าตัดสายกู”
ทศวรรษพูดแล้วทำหน้าบูดบึ้ง แฟนเขาไม่มาแล้วสินะ ลีน่าทำอย่างนี้ได้ยังไง เธอไม่รักเขาแล้วเหรอ เขาจะโกรธเธอเป็นอาทิตย์เลยคอยดู
“กูไปก่อนนะพวกมึง”
บอกเพื่อนด้วยรอยยิ้ม แล้วโบกมือบาย ๆ เพื่อน
“เดินทางปลอดภัยนะ”
ว่านรักตะโกนบอกเพื่อนเสียงดัง พร้อมกับยกมือบาย ๆ เพื่อนชายกลับ ทั้งสองสาวยืนดูเพื่อนเดินไปขึ้น เครื่อง
“พี่เสือ!อย่าเพิ่งไป”
พริมาตะโกนบอกแฟนหนุ่มเสียงดังลั่นสนามบินพร้อม
วิ่งตามทศวรรษไปอย่างเหนื่อยหอบในมือถือตุ้กตาเสือสีส้มตัวเล็กไว้ในมือ
ทศวรรษหันกลับมามองก็อมยิ้มดีใจที่เห็นพริมาวิ่งมาหาเขา เขาหยุดเดินเพื่อที่รอเธอวิ่งมาหา
“พี่เสือ!”
พริมาหอบหายใจแรง พร้อมกับยื่นตุ้กตาที่ตั้งใจซื้อมาให้แฟนหนุ่ม
ทศวรรษรับเอามาถือไว้
“พี่นึกว่าลีน่าจะมาส่งพี่แล้ว”
“มาสิค่ะ ถ้าไม่มาพี่เสือจะโกรธลีน่า ลีน่าตั้งใจซื้อตุ้กตาตัวให้พี่เสือเลยน่า เวลาคิดถึงลีน่า พี่ก็นอนกอดเจ้าเสือแทน”
“ขอบคุณครับเธอ พี่ไม่มีอะไรจะให้มีแต่อันนี้”
พูดจบทศวรรษก็ก้มลงไปจูบปากแฟนสาวอย่างดูดดื่ม และผละออกจากพริมาอย่างแสนเสียดาย เมื่อพนักงานประกาศครั้งสุดท้ายให้ไปขึ้นเครื่องบิน
พริมาเขินอายจนหน้าแดง เมื่อทศวรรษจูบปากเธอในสนามบิน เธอหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นผู้คนมองมาที่เธอหลายคน รวมถึงเพื่อนพี่เสือด้วย ว่านรักและวิญาดาส่งยิ้มมาให้เธอ เธออายมากตอนนี้จนอยากจะเอาเสื้อแขนยาวที่ใส่อยู่มาปิดหน้า ให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่ไปก่อนนะครับ แล้วพี่จะโทรหาทุกวัน ลีน่าอย่าเพิ่งมีคนใหม่นะ รอพี่ก่อน”
ฟอด ฟอด
“ค่ะลีน่าจะรอ พี่เสือก็เหมือนกัน อย่าไปหลงเสน่ห์สาวฝรั่งล่ะ ถ้าลีน่ารู้ ลีน่าจะบินไปหาพี่เสือเลย”
“คร้าบ พี่รู้แล้ว ไปก่อนนะ”
ทศวรรษพูดกับแฟนด้วยรอยยิ้มแล้วทำมินิฮารท์ใส่แฟนสาวทั้งสองข้าง
พริมาโบกมือลาแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
ทศวรรษหันหลังกลับไปดั้งเดิม
โดยที่ไม่รู้ว่าพริมายืนมองทศวรรษเดินออกไปแล้วร้องไห้ออกมา ว่านรักและวิญาดาเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปปลอบแฟนเพื่อน
“เดี๋ยวมันก็กลับมาเชื่อพี่”
ว่านรักบอกพริมาน้ำเสียงนุ่มนวล
“ค่ะ”
พริมาตอบว่านรักเสียงเบา
“เราไปนั่งตรงนั้นดีไหมแก ยืนอยู่ตรงนี้คนเดินไปเดินมาเยอะ”
ทั้งสองพาพริมา ไปนั่งที่ร้านค่าเฟแห่งหนึ่งในสนามบิน
พอพริมานั่งลงบนเก้าอี้เธอก็เช็ดน้ำตาออกอย่างลวก ๆ
“มันไม่ทิ้งน้องไปหรอกเชื่อพี่ มันรักลีน่ามากนะ ที่มันไปเรียนต่อก็เพื่อลีน่า”
วิญาดาพูดปลอบลีน่าด้วยรอยยิ้ม
“ลีน่าแค่กังวลว่า พี่เสือจะมีคนอื่น และทิ้งลีน่าไป เพราะความห่างไกลกัน ลีน่ากลัวไปหมดเลย พี่ว่าน”
“ไม่ต้องกลัวไป มันก็กลัวว่าน้องจะไปมีคนอื่นเหมือนกัน สบายใจได้ เพื่อนพี่ถ้าได้รักใครแล้ว มันรักจริง รักเดียวใจเดียว ไม่เป็นอย่างที่น้องคิดเลย”
พริมาได้ฟังที่ว่านรักพูด เธอก็สบายใจ ไม่คิดมากแล้ว คงต้องให้เวลาพิสูจน์ใจของเธอ กับพี่เสือ
“ค่ะ ลีน่าสบายใจแล้ว ขอบคุณพวกพี่มากนะคะที่ปลอบใจลีน่า”
“ไม่เป็นไรจ้า แฟนเพื่อน ก็เหมือนน้องสาวพี่”
ว่านรักพูดแล้วยิ้มให้พริมา
“งั้นลีน่ากลับบ้านก่อนนะค่ะ”
“จ้า มีอะไรโทรหาพี่นะ”
“ค่ะ”
วันจันทร์
06:00
บริษัทรชนนท์ แอนด์ดีไซน์จำจัด ที่ห้องประชุม
“นี่พี่ยศนะ เป็นหัวหน้าของพวกน้องสองคน”
สิริวันแนะนำหัวหน้างานให้ว่านรักกับวิญาดารู้จัก
“สวัสดีค่ะ/ค่ะ”
หัวหน้ายศรับไหว้ทั้งสาวด้วยรอยยิ้ม
“งานที่นี่ไม่มีอะไรมากหรอก มีอะไรก็มาปรึกษาพี่ได้นะ”
ยศกรอธิบายทุกอย่างให้พวกเธอสองคนฟัง
หลังจากนั้นพี่สิริวัน ก็พาเธอทัวร์บริษัท บอกพวกเธอว่า ห้องไหนคืออะไร โรงอาหารอยู่ที่ไหน เวลาพักเที่ยงพักได้ หนึ่งชั่วโมง หนึ่งเดือนลาได้ไม่เกินห้าวัน และพี่สิริวันก็ยังบอกพวกเธออีกว่า ร้านค้า ร้านขายข้าวข้างนอก บริษัทอยู่ตรงไหนบ้าง ร้านไหนอร่อยบ้าง พี่เขาคุยเก่งมาก บอกเธอทุกอย่าง แถมพี่รินยังสวยเท่อีกต่างหาก พวกเธอยังพักอยู่คอนโดของทศวรรษเหมือนเดิม เพราะคอนโดมันใกล้ที่ทำงานของพวกเธอ เธอบอกมันว่าอยากจะเช่าห้องมัน มันให้เธอเช่าในราคาถูก
17:00
เลิกงานแล้วเธอกับยัยวิก็พากันแวะซื้อของที่ตลาด และพากันกลับคอนโด
อาบน้ำ แล้วมากินข้าว
“ว่านมึงลองชิมไส้กรอกอีสานดูสิ โครตอร่อยเลย”
วิญาดาบอกเพื่อนแล้วหยิบไส้กรอกใส่จานว่านรัก
“ฮืม อร่อย”
ว่านรักกินจนหมดไปหลายไม้ วิญาดาซื้อมาหลายไม้อยู่ ส่วนว่านรักนั้นซื้อกับข้าวถุงสองอย่างมากิน
“เออ ว่านไอ้ดลมันโทรมาหามึงไหม”
“โทรมาอยู่ช่วงหนึ่ง แล้วมันก็ไม่ได้โทรมาหากูอีกเลย สงสัยมันคงราญกูที่เอาแต่ถามถึงไอ้วิทย์มั้ง แล้วมึงละ”
“ก็มีโทรมาหาบ้างนาน ๆ ที”
“ออ มึงให้กูถามเรื่องไอ้วิทย์ให้ไหม”
“เออ กูอยากรู้ว่าวิทย์เป็นยังไงบ้าง หลังจากที่ไปกินหมูกระทะกันที่ร้านกูก็ไม่ได้คุยกับมันอีกเลย ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง”
“ได้ โทรเลยนะ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
(ว่าไงวิ)
“มึงทำอะไรอยู่เหรอ”
(พึ่งอาบน้ำเสร็จ มีไร)
“ไม่ได้มีอะไรหรอก ทำงานเป็นยังไงบ้าง”
(ก็สนุกดี แต่บ้างครั้งก็ปวดหัว กับพวกก่อสร้าง)
“ออ กูถามได้ไหม”
(ได้สิถามมาเลย ถ้ากูตอบได้ กูจะตอบ)
“คือไอ้วิทย์เป็นยังไงบ้าง มันไม่โทรมาหากูกับว่านเลย”
(มันก็สบายดี มันกับกูทำงานด้วยกัน)
“เหรอ มันเลิกกับแฟนยังอ่ะ”
(ทำไมมึงถามแบบนี้วะ มึงอยากให้เขาเลิกกันเหรอ)
“ใครอยากให้เพื่อนเลิกกับแฟน มึงก็พูดอะไรบ้า ๆกูแค่อยากรู้ตอบมาเถอะน่า”
(จะถามให้ว่านใช่ไหมล่ะ มันยังไม่เลิกกับแฟนหรอก)
มันรู้ได้ไงวะ วิญาดา คิดในใจ
“ออ มึงกินข้าวยังอะ”
“มึงคุยกับใครไอ้ดล”
วรวิทย์เปิดประเข้ามาก็เห็นเพื่อนนั่งคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้อยู่ที่โซฟา
“วิทย์ จะมาทำไมไม่บอกก่อนวะ”
“ขี้เกียจโทร กูซื้อเบียร์มากินกับมึง”
วรวิทย์บอกแล้วก็ยกถุงที่ใส่เบียร์ให้เพื่อนดู แล้วก็เดินมานั่งลงโซฟาข้างดลวัฒน์ วิญาดาตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงดลวัฒน์พูดกับวรวิทย์ ไม่คิดว่าไอ้วิทย์จะอยู่กับไอ้ดล เธอเปิดลำโพงให้เพื่อนฟังด้วยกัน ยัยว่านได้ยินเสียงไอ้วิทย์ก็ตกใจ และดีใจไปพร้อมกันที่ได้ยินเสียงเพื่อนที่แอบชอบ ไม่แอบแล้วล่ะ ไอ้วิทย์มันรู้แล้ว
“คุยกับยัยวิ”
“ออ”
ตอบเพื่อนน้ำเสียงปกติ แล้วเดินไปเอาแก้วกับน้ำแข็ง โดยไม่ได้สนใจดลวัฒน์อีก
“อยากคุยกับมันไหม”
ดลวัฒน์ถามเมื่อมันเดินกลับมา
“ไม่ มึงคุยกับมันเถอะ”
ใจที่พองโตเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสนิทที่ไม่ได้คุยกันเป็นอาทิตย์ เมื่อได้ยินเสียงวรวิทย์ตอบเพื่อน เธอก็ใจห่อเหี่ยวลง แปลว่าวิทย์ เลิกคบเธอจริง ๆ ด้วย แค่สารภาพรักออกไปทำให้วิทย์เป็นแบบนี้เลยเหรอ เธอคิดถูกจริง ๆ ที่ไม่กล้าสารภาพรักกับมันตั้งแต่แรก และสุดท้ายมันก็รู้เพราะเธอเมา ถ้าย้อนเวลากับไปได้เธอจะไม่แตะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
หลังวันนั้นดลวัฒน์ก็ไม่ได้โทรมาหาวิญาดาอีกเลย เพราะทั้งสองต่างยุ่งเรื่องงาน ไม่มีเวลาโทรหากัน ทำให้ห่างหายกันไป ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง
