“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 44
ห้าปีต่อมา
17:00
ว่านรักกับวิญาดานั่งรอเพื่อนที่สนามบิน หลังจากที่มันโทรมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว
แฟนของมันมารอรับมันเหมือนด้วย สามปีที่แล้วไอ้เสือบินมางานรับปริญญาแฟนของมัน เธอสองคนก็ไปด้วย วันนั้นมันให้สร้อยทองจี้รูปเสือกับพริมาเป็นของขวัญวันเรียนจบ สร้อยเส้นนั้นมันสั่งทำเป็นพิเศษสำหรับน้องลีย่าดลย น้องมันดีใจใหญ่ มันสองคนกอดกันโครตนาน คงจะคิดถึงกันมากที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบสองปี
พองานจบมันก็ใช้เวลาอยู่กับแฟนสองวัน แล้วบินกลับลอดดอนเลย
“เฮ้ย!พวกมึง”
ทศวรรษลากกระเป๋าเดินมาทางที่ทั้งสามคนนั่งอยู่ เขาแปลกใจที่ครั้งนี้กลับมาเห็นยัยเพื่อนสนิทสองคนสวยขึ้น หุ่นดีขึ้น แต่งหน้าแต่งตาด้วย แถมยังไม่อ้วนเหมือนแต่ก่อน ตอนที่เขามางานรับปริญญาของลีน่า พวกมันยังอ้วน แขนขาใหญ่อยู่เลย พวกมันสองคนไปทำอะไรมาวะ ถึงได้หุ่นดีขนาดนี้ แถมยังเปลี่ยนลุคมาใส่ชุดเดรสอีกด้วย เมื่อก่อนชอบใส่แต่เสื้อคอกลมโอเวอร์ไซส์กับกางเกงยีนส์ วันนี้ว่านรักใส่ชุดเดรสยาวสีเหลืองอ่อน กับที่คาดผมที่เหลืองเข้าชุด และรองเท้าผ้าใบสีขาว สไตล์ดูน่ารัก ส่วนวิญาดานั้นแต่งตัวแซ่บหน่อยที่ชุดเดรสสีฟ้าเปิดไหล่กระโปร่งสั้นเหนือเขากับรองเท้าส้นสูงสีดำ ปล่อยผมยาวลงมา ใส่สร้อยที่ไอ้ดลให้ตอนเรียนจบมาด้วย ไม่ได้เจอเพื่อนมาหลายปีพวกมันเปลี่ยนไปเยอะเลย
“พวกมึงไปทำอะไรมาวะ ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”
เดินมาถึงก็เอ่ยถามเพื่อนทั้งสองทันที พร้อมกับมองดูพวกมันตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นมันสองคนจริง ๆ เพื่อนสาวทั้งสองยิ้มมุมปากเมื่อมันทักเธอด้วยความสงสัยและอยากรู้แบบนี้
“มึงจะมองสำรวจอะไรกูขนาดนั้นวะ สวยล่ะซี้”
ว่านว่าให้เพื่อนไม่ได้จริงจังนักเมื่อมันเล่นมองกันจากเท้าขึ้นมาบนหัว อะไรจะมองขนาดนั้น มันคงแปลกใจที่พวกเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“เออสวย”
ทศวรรษยอมรับตรง ๆ ว่าเพื่อนสวย
ว่านรักกับวิญาดาอมยิ้มเมื่อเพื่อนชมตัวเองว่าสวย มันไม่เคยชมพวกเธอแบบนี้เลย ส่วนมากจะบอกว่าเธออ้วน หรือไม่เวลาเธอแต่งตัวแซ่บ ๆ เวลาไปเที่ยวผับมันก็มักจะบอกว่าแต่งตัวอะไรน่าเกลียด จนว่านรักไม่กล้าแต่งตัวแบบนั้นอีกเลย ส่วนยัยวิโนสนโนแคร์จ๊ะ มันแต่งแบบเดิมที่มันอยากแต่งนั้นแหละ แต่มันไม่ค่อยเข้าผับหรอกนาน ๆ ที มันเลยจัดเต็มชุดใหญ่ไฟกระพริบ
“กูเกือบจำพวกมึงไม่ได้ถ้ากูไม่เห็นลีน่ายืนอยู่กับพวกมึง”
ตอนแรกที่เห็นพวกมันเขานึกว่าเป็นพวกนางแบบมายืนรอรับแฟนไม่ก็ครอบครัว หน้าพวกมันเปลี่ยนไปไม่ค่อยมาก หน้าตาเหมือนเดิม แต่พวกมันดูสวยขึ้น โครงหน้าดูชัดขึ้น แต่งหน้าเข้าไปอีกยิ่งจำไม่ได้เลย ส่วนผิวก็ขาวขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แขนขาเรียวยาว ถ้าไม่มองดูดี ๆ จำไม่ได้เลยนะ หรือถ้าไม่เห็นกันนาน นี่อาจจะจำไม่ได้เลย
“จำไม่ได้ขนาดนั้นเลย”
“เออ ตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ พวกมึงยังไม่ได้ตอบกูเลย”
ตอบว่านรักแล้ว ก็ถามมันต่อ
“ต้องยกความดี ความชอบให้แฟนมึงเลย ที่พาพวกกูเข้าฟิตเนส”
วิญาดาบอกเพื่อน
“ห๊ะ!พวกมึงเข้าฟิตเนส”
ทศวรรษร้องออกเสียงดังด้วยความตกใจ พวกมันเนี่ยนะจะเข้าฟิตเนส เขาไม่เคยเห็นพวกมันออกกำลังกายเลยสักครั้ง มีแต่กินกับกิน โดยเฉพาะพวกขนมหวาน หมูกระทะ ไอติม ชาไข่มุกของพวกนี้พวกมันชอบมาก ลีน่าทำยังไงพวกมันถึงได้ลดน้ำหนักได้ขนาดนี้ แล้วแฟนเขาอยากให้เพื่อนทั้งสองของเขาลดน้ำหนักไปทำไม ทศวรรษคิดในใจ
พริมาเห็นแฟนหนุ่มคิ้วขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย และหน้าตาก็ออกจะไม่เชื่ออย่างที่พี่วิบอก พริมาก็เลยอธิบายให้แฟนหนุ่มให้เข้าใจ
“คือย่างนี้ค่ะพี่เสือ วันนั้นลีน่าจะไปออกกำลังกายกับเพื่อนที่ฟิตเนสพอไปถึง พวกมันก็โทรมาบอกว่าไม่ว่าง
ลีน่าไม่มีเพื่อนก็เลยโทรชวนพี่ว่านกับพี่วิมาออกกำลังกายด้วยกัน ไหน ๆลีน่าก็ไปแล้วก็เลยไม่อยากกับเลยชวนพี่เขามาเล่นด้วย”
“แล้วพวกมึงไปไหม”
“ที่แรกพวกกูว่าจะไม่ไปนั้นแหละ อยู่แต่ในห้องไม่มีอะไรให้ทำ ตอนนั้นพวกกูก็เลิกงานแล้ว ก็เลยลองไปดูว่ามันเป็นยังไง”
ว่านรักตอบเพื่อนตามความเป็นจริง ตอนแรกเธอกับยัยวิว่าจะไม่ไป แต่อยู่ในห้องมันก็เบื่อ ๆน้องลีน่าก็ขอร้องให้พวกเธอไปเป็นเพื่อน น้องบอกว่ามีแต่ผู้ชายมาเล่น มีผู้หญิงแค่ไม่กี่คน เธอกลัวว่าน้องจะเป็นอันตรายก็เลยตอบตกลงไป พวกเธออาบน้ำเสร็จก็ไปหาน้องลีน่าที่ฟิตเนสทันที
“เล่นแล้วมึงชอบไหมล่ะ”
ทศวรรษถามเพื่อนอย่างอยากรู้
“เล่นตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบหรอก กูขี้เกียจเล่นด้วยซ้ำ ก็เลยดูน้องลีน่าเล่นไป น้องลีน่าให้คูปองมา กูเสียดายเลยเล่นมันจนครบเดือน”
“ออ มึงเลยไปเล่นทุกวันจนผอม”
“ใช่”
ทศวรรษไม่ได้ถามอะไรต่อมันคงเข้าใจแล้ว ว่าเธอลดหุ่นได้ยังไง
พริมาให้คูปองกับพวกเธอมาสองใบ น้องมันบอกว่า ได้มาฟรี ตอนที่ร้านจัดกิจกรรมแจกคูปอง ว่านรักก็รับเอาคูปองไว้ แต่หลังจากไปเล่นวันนั้นเธอก็ไปเล่นอีก เล่นทุกวันเธอก็ติดเป็นนิสัย ถ้าวันไหนไม่ได้เล่นเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
พริมากับเพื่อนชอบมาออกกำลังกายที่นี่ แต่นาน ๆ มาครั้ง อีกอย่างพริมาก็ไม่ได้ชอบออกกำลังกายอยู่แล้ว แค่มากับเพื่อนเฉย ๆ แต่พอเพื่อนไม่มาเล่นฟิตเนสที่นี่อีก เธอก็ไม่รู้จะเอาคูปองให้ใคร เพราะเธอก็หุ่นดีอยู่แล้ว ก็เลยเอาให้เพื่อนพี่เสือไป เพื่อว่าพี่ว่านกับพี่วิอยากจะไปออกกำลังกายกัน
ในคูปองเขียนไว้ว่าเล่นได้ฟรีหนึ่งเดือน
พวกเธอเสียดายก็เลยมาเล่นทุกวันจนครบเดือน เล่นไปนาน ๆ เธอก็ชอบมันเบาตัวดี อีกอย่างน้ำหนักเธอก็ลดลงมาเยอะด้วย ผู้หญิงที่มาออกกำลังกายมีแต่คนหุ่นดี ๆ ทั้งนั้น เธอก็อยากเป็นแบบเขาบ้าง อยากรู้ว่าถ้าตัวเองผอมแล้วจะสวยแค่ไหน อีกอย่างเธอได้มองพวกผู้ชายกล้ามโต ๆ หุ่นแซ่บ ๆน่ากินทุกวันด้วย พอหลังจากเล่นจนครบแล้ว เธอก็มาเล่นที่นี่ทุกวันจนตัวเองผอมแล้ว เธอกับยัยวิก็เลิกเล่นไปฟิตเนสเลย
“รอนานไหมครับ”
ทศวรรษถามแฟนสาวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่นานค่ะ”
“จ้องกันขนาดนี้เปิดโรงแรมเลยไหม”
วิญาดาเอ่ยแซวเพื่อนชายไม่จริงจังนัก
“ก็กูคิดถึงนี่หว่า”
“กูว่ามึงคิดถึงอย่างอื่นมากกว่า”
“แสนรู้นะมึงเนี่ย”
“กูไม่ใช่หมา”
“มาค่ะลีน่าช่วยถือ”
ทศวรรษเลื่อนกระเป๋าลากไปให้แฟนสาวถือ
ไว้
“บายนะเพื่อน”
ว่านรักบอกลาเพื่อน เมื่อไม่อยากเป็นกางขวางคอ เธอเดินไปขึ้นรถที่จอดไว้โรงจอดรถ
“งั้นกูกลับเหมือนกัน จะไปรับพี่นับด้วย แล้วเจอกันไอ้เสือ”
ส่วนวิญาดาก็เหมือนกัน เธอจอดรถไว้ข้างว่านรัก เธอเอารถตัวเองมาด้วย เพราะเธอจะไปรับแฟนที่บริษัท
ปกติเธอจะขึ้นรถของว่านรักตลอด เวลาไปไหนมาไหนกับว่าน แต่วันที่จะไปรับแฟนเธอเอารถตัวเองไปรับเสมอ
รถยนต์พี่นับส่งร้านซ่อมกว่าจะเสร็จก็สามอาทิตย์ เขาให้เธอไปรับและไปส่งที่ทำงานตลอด
วิญาดามีแฟนแล้ว คบกันมาได้สามปีแล้ว เธอกับพี่นับเจอกันที่ห้าง เขาเดินมาชนฉัน ของที่เธอซื้อตกกระจายลงพื้น รวมถึงแก้วชานมที่เธอซื้อมาก็เลอะใส่เสื้อสีขาวของ
เธอจนเป็นวงใหญ่ พี่นับก็ช่วยเก็บของและขอโทษที่เขาชนเธอ เขาก็เลยขอเบอร์โทรเพื่อเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษ หลังจากนั้นพี่นับก็ทักมาจีบฉันทุกวัน จนฉันใจอ่อนตกลงเป็นแฟนกับพี่เขา วิญาดาไม่เคยมีอะไรกับเขาสักครั้งเลย เขาเคยขอเธอแต่เธอไม่ให้ พี่นับก็งอนไปหลายวัน เธอก็ง้อพี่นับตลอด แต่ช่วงหลัง ๆ มานี้เขาไม่ขอเธอเรื่องนี้อีกแล้ว
วันหยุดก็ไม่มีเวลาให้เธอบอกว่างานที่บริษัทเยอะ อาทิตย์หนึ่งเขามาหาฉันสามวันแค่นั้น ส่วนอีกสี่วันเขาไม่ว่าง เธอเคยคิดอยู่ว่าพี่นับอาจจะนอกใจเธอ หรือไม่ก็มีคนอื่นไปแล้ว โดยที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่คงไม่น่าจะใช่หรอกมั้ง พี่เขาอาจจะยุ่งเรื่องงานจริง ๆ ก็ได้ เธออาจจะคิดมากไปเอง พี่นับไม่ใช่คนแบบนั้น เขาดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี แต่เขาไม่มีเวลาให้เธอแค่นั้นเอง
