“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 47
ปี๊ ปี๊
วิญาดาสะดุ้งตื่นตกใจเมื่อรถคันข้างหน้าบีบแตรใส่เธอ เธอได้สติรีบเหยียบเบรกทันทีก่อนที่รถของเธอจะพุ่งไปข้างหน้าใส่รถที่กำลังวิ่งผ่านหน้าเธอไป
“บ้าเอ้ย”
วิญาดาสถบออกมาเบา ๆ เธอตั้งสติและหยุดร้องไห้เสียใจกับเรื่องอดีตแฟนหนุ่ม และขับรถรถไปต่อ เธอต้องเลิกร้องไห้ และขับรถไปถึงขอนแก่นก่อน ถ้าถึงบ้านป้าสิเมื่อไหร่ เธอจะร้องไห้เสียใจมากเท่าไหร่ก็ได้ แต่ตอนนี้เธอต้องขับรถไปถึงที่นั่นตามที่บอกว่านรักเอาไว้ก่อน
เธอไม่อยากให้เรื่องนี้มากระทบกับงานของเธอ และทำให้ร้านของเธอกับเพื่อนต้องเปิดช้า คิดได้ดั้งนั้นวิญาดาก็ตั้งสติและขับต่อไปโดยไม่คิดอะไรอีก เธอเช็ดน้ำตาออก และไม่ร้องไห้อีกเลย วิญาดามองออกไปมองข้างนอกกระจกรถก็เห็นป้ายสีเขียวขนาดใหญ่เขียนว่าจังหวัดนนทบุรี
นี่เธอขับมาถึงนนทบุรีโดยไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย วิญาดาคิด มั่วแต่ร้องไห้เสียใจจนไม่รู้ว่าตัวเองขับรถมาถึงไหน แล้ว ถ้ารถคันนั้นไม่บีบแตรใส่เธอ เธอก็คงขับรถไปมั่วและไม่ดูทางจนเกือบจะชนรถคนอื่น ดีไม่ดีเธออาจจะขับรถเปลี่ยนเส้นทางที่จะไปก็ได้
13:00
ขอนแก่น
ว่านรักขับรถเข้ามาจอดในบ้าน ใกล้รถของบริษัททำความสะอาด
เธอจ้างบริษัทให้มาทำสะอาดบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว แสดงว่าทำความสะอาดยังไม่เสร็จ ว่านรักคิด เธอเปิดประตูรถ และเดินเข้าไปดูข้างในบ้าน ก็เห็นหญิงวัยกลางคนหนึ่ง มีรูปร่างที่เตี้ยและอ้วนส่วนอีกคนผอมสูงช่วยกันถูพื้นอยู่ เธอมองไปรอบ ๆ บ้านก็เห็นทุกอย่างสะอาดเรียบร้อยหมดเลย ยกเว้นพื้นที่ป้าสองคนนี้กำลังจะถูอยู่
“ป้าทำความสะอาดใกล้จะเสร็จแล้วเหรอคะ”
ว่านรักถามป้าทำความสะอาดน้ำเสียงปกติ
หญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมใส่เสื้อสีเหลืองของบริษัทที่กำลังถูพื้นใต้ชอกโซฟา เงยหน้าขึ้นมองเธอ ส่วนอีกคนที่ถูพื้นอยู่หน้าโทรศัพท์ก็หันมามองเธอเหมือนกัน
“ใกล้เสร็จแล้วหนู หนูเป็นเจ้าของบ้านใช่ไหม”
หญิงอ้วนท้วมตอบคำถามของเธอ และถามเธอต่อ
“ใช่ค่ะ”
“ข้างบนยัยนิ่ม กับยัยปริมน่ากำลังจะทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะคุณ”
“ออค่ะ หนูชื่อว่านน่ะค่ะ”
ว่านรักแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“ป้าพร นิ่มกับปริมทำเสร็จแล้วนะค่ะข้างบน”
ผู้หญิงผมสั้นสีดำ แต่งหน้าจัด ดูแล้วอายุน่าจะประมาณ ยี่สิบสามปี เดินลงมาจากชั้นสองบอกป้าสองคน
“อุ้ย!”
คนผมสั้นตกใจที่เมื่อเห็นเธอยืนอยู่หน้าประตู เธอยิ้มให้หญิงสาว
คนที่เดินตามลงมาก็หันมามองเธอเมื่อได้ยินเพื่อนอุทานออกมาอย่างตกใจ
“ใครอะป้า เจ้าของบ้านเหรอ”
หญิงสาวผมสั้นถามป้าสองคน ด้วยความอยากรู้
“เออ ทำเสร็จแล้วพวกเอ็งไปรอป้าที่รถ”
หญิงอ้วนท้วมบอกหญิงสาวสองคน
“จ๊ะป้า”
ไม่นานป้าทั้งสองคนก็ถูพื้นเสร็จ ก็พากันกลับ
ว่านรักขนของทั้งหมดลงจากรถ และถือเข้าไปในบ้านที่ละอันจนหมด เธอเดินมานั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยหอบเมื่อขนของเข้ามาในบ้านหมดแล้ว เธอเอามือเช็ดเหงื่อออกจากหน้า กว่าจะขนของเขามาได้เธอเหงื่อออกเต็มได้เลย เธอขนพวกเสื้อผ้าที่คอนโดไอ้เสือและเสื้อผ้าที่บ้านมาด้วย และยังมีพวกเครื่องชงกาแฟ กับเครื่องบดกาแฟ และเครื่องปั่นที่เธอซื้อไว้ฝึกทำที่คอนโดไอ้เสืออีก
ว่านรักนั่งพักได้สิบนาทีก็ขนเสื้อผ้าขึ้นไปเก็บบนห้อง เธอเอาซื้อผ้าเข้าตู้ และเอาผ้าห่มกับหมอนที่เธอเอามาจากบ้าน ออกมาแล้วนำไปวางไว้บนเตียงนอน
“เตียงนอนป้าสิใหญ่กว่าที่คิดนะเนี่ย”
ว่านรักพูดกับตัวแล้วนั่งลงบนเตียง ตอนแรกเธอคิดว่าบ้านป้าสิ มีห้องนอนเดียว และเตียงนอนต้องเล็กมากแน่ ๆ แต่ไม่ใช่เลยเตียงมันใหญ่สามารถนอนกับยัยวิได้สองคนเลย ส่วนห้องนอนก็มีตั้งสองห้อง พอจัดทุกอย่างเข้าที่หมดแล้ว เธอก็รู้สึกหิวข้าวขึ้นมา เธอยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย เพราะมาถึงที่นี่บ่ายโมง
ว่านรักทำกดสั่งอาหารบนโทรศัพท์ สั่งเสร็จเธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันทีเพราะความเหนื่อยจากการขับรถและขนของลงจากรถ
เธอขี้เกียจไปหาอะไรกินข้าวข้างนอก และตอนนี้เธอก็เหนื่อยมากด้วย ก็เลยสั่งอาหารมากินน่าจะดีกว่า ไม่นานว่านรักก็ผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อล้า
บ้านของสิริมามีสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูน ส่วนชั้นบนเป็นไม้ มีห้องนอนสองห้อง และมีระเบียงยื่นออกมาหน้าบ้านให้ดูวิวด้วย ส่วนห้องน้ำนั้นจะอยู่ข้างล่าง บ้านของป้าสิหลังใหญ่พอสมควร ถ้าเอาพวกโซฟากับโททัศน์ และชั้นวางของต่าง ๆ ออก นะ ร้านคาเฟ่ของเธอกับเพื่อนวางเก้าอี้กับโต๊ะได้หลายตัวเลย แถมโรงจอดรถบ้านป้าสิก็ใหญ่ รถยนต์จอดได้สามคัน ส่วนหน้าบ้านป้าสินั้นรถมอเตอร์ไซค์สามารถจอดได้หลายคัน บ้านป้าสิชั่งเหมาะแก่การเปิดร้านคาเฟ่ครั้งแรกของเธอมาก ตอนที่เธอขับรถมาถึงซอยนี้มีทั้งร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อ ร้านทอง ผับ บาร์ และยังมีร้านซ่อมรถยนต์ ร้านขายปุ๋ย คอนโด โรงแรม ร้านคาเฟ่ ร้านเสริมสวย เรียกได้ว่าสะดวกสบายจริง ๆ เธอไม่ต้องไปไหนใกล้เลย มีครบทุกอย่าง ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปแปบเดียวก็ถึง
Rrrrrrr
ว่านรักตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ เธอลุกขึ้นมานั่งด้วยความงัวเงีย และกดรับสาย
“ของมาส่งครับ”
“ค่ะ เดียวฉันลงไปรับ”
ว่านรักบอกพนักงานส่งของน้ำเสียงงัวเงีย
เธอลงจากเตียงนอนและจัดทรงผมของตัวเองอย่างลวก ๆ และเดินลงไปข้างล่าง
“ทั้งหมดเท่าไหร่ค่ะ”
ว่านรักยื่นมือไปรับของมา และเอ่ยถามพนักงานน้ำเสียงปกติ เธอจำราคาของไม่ได้
“สองร้อยห้าสิบบาทครับ”
แล้วว่านรักก็ยื่นเงินให้กับพนักงานไป เธอเดินเข้ามาในบ้านแล้ววางของกินลงบนโต๊ะ เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาวตอนนี้บ่ายสองห้าสิบนาทีแล้ว ทำไมยัยวิยังไม่มาถึงอีกเนี่ย ว่านรักคิด แล้วก็โทรหาเพื่อนสาวทันที
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณค่ะ”
“ทำไมไม่รับสายวะ หรือว่าจะขับรถอยู่”
ว่านรักพูดกับตัวเอง แล้วเธอก็ไปเอาจานกับช้อนมานั่งกินอาหารพร้อมกับเปิดทีวีดูไปด้วย
พอกินข้าวเสร็จเธอก็ส่งข้อความหาเพื่อนสาวและเก็บจานไปล้างในครัว
