“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 53
18:00
Rrrrrrr
ว่านรักที่นอนหลับคาโทรศัพท์ได้ยินเสียงเรียกเข้า ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาคว้านหาโทรศัพท์เพื่อรับสาย
“อยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้างลูก”
วิมลเอ่ยถามลูกสาวน้ำเสียงปกติ
“ที่นี่ก็บรรยากาศดีค่ะ บ้านป้าสิติดถนนใหญ่เลย มีร้านค้าเยอะมาก ของกินก็เต็มไปหมด อยากกินอะไรก็เดินไปซื้อเอาสะดวกสบายมากเลยค่ะแม่ บ้านป้าสิมีสองชั้น แบบที่ว่านชอบเลยค่ะ”
ว่านรักบอกแม่น้ำเสียงงัวเงีย เธอชอบบ้านที่มีสองชั้น บ้านมันไม่ค่อยร้อน และเธอก็ชอบขึ้นไปชั้นสอง เพื่อดูวิวข้างล่าง และดูฝนเวลามันตกด้วย
“ลูกเพิ่งตื่นเหรอ”
“ค่ะ แม่กินข้าวรึยังคะ”
“แม่ยังไม่ได้กิน รอทามมันซื้อของมาอยู่ แม่อยากกินหมูกระทะเลยสั่งให้น้องแกซื้อของมา แม่ก็เตรียมของเสร็จหมดแล้ว รอแต่มันเนี่ยแหละ แล้วลูกกินข้าวหรือยัง”
“ว่านยังไม่ได้กินเหมือนกันค่ะ ว่าจะชวนยัยวิออกไปหาอะไรกินด้วยกันข้างนอก”
“ออ แล้วร้านลูกจะเปิดวันไหนล่ะ”
“วันศุกร์เนี่ยแหละค่ะ ว่านกับเพื่อนยังไม่ได้จัดร้านเลย ถ้าไม่ทันก็น่าจะเปิดวันเสาร์ค่ะแม่”
“ถ้าเงินไม่พอบอกแม่นะ เดี๋ยวแม่โอนให้”
“ค่ะ”
“แค่นี้นะลูก ทามมาแล้ว”
“ค่ะ”
ว่านรักบอกแม่ด้วยรอยยิ้ม
“กี่โมงแล้ววะเนี่ย”
ว่านรักพูดกับตัวเองแล้วเปิดดูเวลาในมือถือ ตอนนี้มันหกโมงเย็นแล้ว ว่านรักเดินเข้าห้องไปล้างหน้าล้างตา
ล้างเสร็จ เธอว่าจะขึ้นไปปลุกเพื่อน แต่ยัยวิมันเดินลงมาข้างล่างแล้ว
“มีอะไรกินวะ กูหิว”
วิญาดาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงของคนเพิ่งตื่นนอน
“ไม่มี กูว่าจะชวนมึงไปข้างนอกอยู่ไปไหม”
“ไปสิ เดี๋ยวขอไปล้างหน้าก่อนจะได้สดชื่น”
วิญาดาบอกเพื่อนจบก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
ทั้งสองสาวพากันเดินหาของกินทางด้านซ้ายมือ พวกเธอไม่ไปทางอู่ซ้อมรถของวรวิทย์ เพราะทางที่เธอจะไปนั้นมันน่าสนใจกว่า มีทั้งร้านรถเข็นบาร์บีคิว กับร้านโจ้กข้างทาง และร้านไส้กรอกอีสาน ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านอาหารตามสั่ง อะไรเยอะแยะเต็มไปหมด แถมยังมีร้านเหล้าเล็ก ๆ ด้วย ส่วนทางด้านอู่ซ่อมรถนั้นว่านรักเคยเดินไปซื้อหมูปิ้งกับน้ำเต้าหู้แล้ว และก็เธอไม่ได้เดินสำรวจไกล ไม่รู้เหมือนกันว่าทางนั้นมีอะไรขายบ้าง นอกจากที่เธอซื้อไปวันนั้น และตอนนั้นเธอขี้เกียจเดิน ด้วย อีกอย่างว่านรักไม่อยากไปทางนั้นเธอกลัวว่าจะโดนพวกลูกจ้างของวรวิทย์นั้นแซวอีก และที่สำคัญเธอไม่อยากเจอวรวิทย์ตอนนี้ด้วย ตอนแรกยัยวิมันก็ไม่ยอมหรอกมันอยากจะเดินไปทางนั้น แต่พอเธอบอกว่าไม่ไปด้วย มันก็ไม่ไปทันที มันก็ได้แต่แอบเดินไปส่องดูหน้าร้านซ่อมรถของวรวิทย์ แต่มันไม่กล้าเขาไปหรอก แค่มองเข้าไปดูแปบเดียวมันก็เดินกลับมาหาเธอแล้ว กลัวว่าคนข้างในจะเห็นมัน มันเลยไม่กล้ามองนาน
“วิกินก๋วยเตี๋ยวดีไหม”
ว่านรักถามเพื่อน เมื่อเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวน่ากินอยู่ไม่ไกล อีกอย่างเธอก็อยากกินด้วย
“กิน กูเอาเส้นวุ้นนะ”
“ได้”
ว่าแล้วทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปนั่งในร้าน
“รับอะไรดีค่ะ”
พนักงานสาวเอ่ยถามขึ้น และเตรียมจดเมนูลงบนสมุด
“เอาเส้นเล็กหมูต้มยำ กับวุ้นเส้นหมูน้ำตกค่ะน้อง เอาน้ำโค้กด้วยนะค่ะ”
“รอสักครู่นะคะ”
“ค่ะ”
“ป้าผมเอาน้ำตกหมูเส้นหมี่เหลืองสี่ถุง กับเส้นเล็กสามถุงนะป้า”
วิญาดาที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ ได้ยินเสียงผู้ชายคุ้น ๆ เธอก็เลยเงยหน้าขึ้นมามอง วิญาดาตกใจตาเบิกกว้างทันทีที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น
“จ้า กิ๊บไปเอาผักใส่ถุงเจ็ดถุงมา”
“ค่ะป้า”
“แกสลับที่นั่งกัน”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงร้อนรน
เธอนั่งหันหน้าไปหน้าร้าน ส่วนยัยว่านนั้นนั่งหลังให้หน้าร้าน เธออยากเปลี่ยนที่นั่งกับว่านรัก มันจะได้ไม่เห็นนั่งอยู่ตรงนี้
“ทำไมวะ”
“เออน่า ให้กูเปลี่ยนก่อนเดี๋ยวบอก”
“เออ ๆ”
แล้วว่านรักก็เปลี่ยนมานั่งที่ของวิญาดา
“มึงเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าร้านไหม”
ว่านรักได้ยินที่เพื่อนบอก เธอก็หันหน้าไปมองดูหน้าร้าน
“เห็น”
ว่านรักตอบเพื่อนอย่างงง ก็แค่ผู้ชายยืนอยู่หน้าร้านมันจะให้เธอมองดูอะไร เธอสงสัย
“แกลองมองดู ดี ๆ สิ”
“เฮ้ย! ไอ้”
ว่านรักพูดขึ้นมาเสียงดัง วิญาดาเอามือปิดปากเพื่อนไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นดลวัฒน์ได้เหลียวมาทางนี้แน่ เธอไม่อยากเจอมันเธออาย ทำไมมันต้องมาซื้อก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ด้วย ร้านอื่นก็มีตั้งหลายร้าน
“มึงจะพูดเสียงดังทำไมเดี๋ยวมันก็หันหน้ามาหรอก”
วิญาดาว่าให้เพื่อนเสียงเข้มแล้ว ก็ปล่อยมือออกจากปากของว่านรัก
“หล่ออย่างที่มึงบอกจริง ๆ กูนึกว่าดารา”
เมื่อปากเป็นอิสระ ว่านรักก็พูดขึ้นมาน้ำเสียงตื่นเต้น เพื่อนเธอหล่อมาก ขนาดมันใส่เสื้อแค่คอปกสีขาว กับกางเกงยีนส์สีดำยังหล่อขนาดนี้ ถ้าใส่สุดชุดสูทจะหล่อขนาดไหน เธอนึกว่าดลวัฒน์ผิวขาวแล้วจะไม่หล่อขนาดนี้ พอเธอเห็นหน้ามันจริง ๆ โครตหล่อ โครตขาวเลย หุ่นก็ล่ำบึก ไม่ผอมเหมือนเมื่อก่อน เพื่อนผู้ชายของเธอมีแต่คนหล่อ ๆ
“มันไปทำอะไรมาวะถึงได้หล่อขนาดนี้”
“กูไม่รู้”
“แล้วมันแซ่บไหมวะ”
“อะไรแซ่บ”
วิญาดาถามเพื่อน แล้วขมวดคิ้วนึกคิดอยู่ในใจว่าอะไรมันแซ่บอย่างที่ยัยว่านว่า
ว่านรักเทำมือเรียกให้เพื่อนเอาหูมาใกล้ ๆ
“ไอ้ดลมันแซ่บไหม”
ว่านรักกระซิบถามเพื่อนยิ้ม ๆ
“มึงถามอะไรเนี่ย กูไม่รู้”
วิญาดาตอบเพื่อนด้วยความเขินอาย เพื่อนเธอถามอะไรก็ไม่รู้
“จะไม่รู้ได้ยังไง บอกมาเลยนะ”
ว่านรักไม่ยอม
“เรื่องแบบนี้ใครเขาบอกกัน”
ว่านถามเธอแบบนี้ ทำให้เธอคิดถึงเรื่องคืนนั้นที่เธอกับดลวัฒน์มีอะไรกัน กล้ามมันแน่นมากจับไปตรงไหนก็ โอ้ยหยุดคิดได้แล้ว วิญาดาบอกตัวเอง เธอจะมาคิดอะไรเนี่ย
“ทำไมมึงหน้าแดง มึงคิดอะไรอยู่”
“ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ หยุดถามเรื่องนี้กับกูได้แล้ว”
วิญาดาบอกเพื่อด้วยท่าทางเขินอายปนดุเพื่อน
“มึงเขินแบบนี้ แสดงว่าไอ้ดลต้องแซ่บมากแน่ ๆ ใช่ไหม”
“หยุดถามกูได้แล้ว มึงทำให้กูคิด”
“คิดอะไร คิดถึงมันน่ะเหรอ”
“โอ้ย! กูเจ็บนะเว้ย”
ว่านรักลูบแขนป่อย ๆ เมื่อโดนเพื่อนตีแขน อะไรจะเขินขนาดนั้น ยัยวิอาการแบบนี้ ไอ้ดลมันแซ่บชัวร์
“เจ็บสิดี มึงจะได้เลิกถามเรื่องไร้สาระสักที”
“ที่มึงลืมไอ้พี่นับได้ ก็เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม”
“รู้มากนะมึงเนี่ย”
วิญาดาว่าให้เพื่อนอย่างไม่จริงจังหนัก ว่านรักได้ยินก็ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจที่ตัวเองทายถูก
ดลวัฒน์ที่ยืนรอก๋วยเตี๋ยวกูหน้าร้าน มองดูว่านรักกับวิญาดาพูดคุยกันด้วยความสนใจ เขาไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แต่เขารู้สึกคุ้น ๆ ผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ มันคุ้นมากเหมือนเธอคนนั้นที่ทิ้งเขาไปในตอนเช้า เขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเธอนอนอยู่บนเตียงแล้ว ทิ้งแต่แหวนทองไว้ให้เขา เธอเป็นใครกันแน่นะ ดลวัฒน์คิด
เขาเห็นผู้สองคนนั้นคุยกันแล้ว ก็รู้สึกคิดถึงเพื่อนหญิงขึ้นมา ไม่รู้ว่าพวกมันเป็นยังไง บ้าง มีครอบครัวไปแล้วหรือยัง ไอ้วิทย์ก็ไม่ให้เขาติดต่อกับพวกมันเลย มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้ถึงไม่ให้เขาติดต่อเพื่อนหญิง ครั้งหนึ่งเขาเคยจะโทรไปหาวิญาดา มันก็ไม่ให้เขาโทร และบอกเขาว่าถ้าเขาโทร มันจะตัดเพื่อนกับเขาทันที ดลวัฒน์ได้ยินก็ไม่กล้ากดโทรออก กลัวว่าวรวิทย์จะตัดเพื่อนกับเขาจริง ๆ อะไรจะขนาดนั้น ก็แค่ว่านรักสารภาพรักออกมาแค่นั้นเอง มันก็ไม่ได้รักว่านแต่ทำไมต้องหนีขนาดนั้นด้วย เขาล่ะไม่เข้าใจมันเลย พอผ่านไปได้สองปี เขาก็แอบมันโทรหาวิญาดา แต่พอกดโทรออกเท่านั้น มีคนรับสาย แต่ไม่ใช่ยัยวิ สงสัยมันจะเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้ว คนอื่นถึงได้เอาเบอร์มันไปใช้ ไลน์กับเฟสเพื่อนสาวสองคนก็เปลี่ยนใหม่หมด ทำให้ติดต่อเพื่อนไม่ได้ ส่วนไอ้เสือนั้นก็ไม่ได้โทรหามันนานแล้วเหมือนกันมันยังใช้เบอร์เก่าอยู่ไหมก็ไม่รูั
