“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 59
“วันนี้พี่แต่งตัวสวย ผมเลยอยากถ่ายรูปกับพี่”
วันนี้พี่นิดสวยเซ็กซี่มาก เขาชอบก็เลยอยากจะถ่ายเก็บไว้ ว่าตัวเองได้ถ่ายกับคนที่แอบปลื้ม และเอาไว้อวดพวกไอ้นัทที่มันยังไม่ได้มาทำงานด้วยพวกมันจะได้อิจฉาเขา
“แกทำอะไรอยู่รีบขึ้นมา”
ว่านรักเปิดกระจกรถบอกเพื่อน เธอเห็นวิญาดาคุยกับกรกฎานานแล้ว ไม่รู้คุยเรื่องอะไร กลัวว่าจะไปซื้อของสาย ซื้อของแล้วก็ต้องมาจัดร้านอีก กว่าจะเสร็จก็คงค่ำพอดี ถ้าไม่เสร็จก็ทำต่อพรุ่งนี้ แต่เธอกลัวว่าจะ เสร็จไม่ทันวันเสาร์ เธออยากเปิดร้านภายในอาทิตย์นี้ ยิ่งเปิดเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี เธอจะได้รู้ว่า ร้านของเธอจะมีคนมาซื้อเยอะไหม
“เร็ว พี่จะไปแล้ว”
วิญาดาไม่ได้ถามน้องกดอีก เพราะว่านรักเร่งเธอให้รีบขึ้นรถ
“ครับ ๆ”
กรกฎรีบกดเข้าไปในแอปเคชั่นกล้องอย่างไว และชูกล้องขึ้นสูง ๆ เพื่อถ่ายรูป
แชะ
“พี่ไปก่อนนะ”
พอถ่ายรูปเสร็จ วิญาดาก็เอ่ยบอกกรกฎทันที แล้วรถก็ขับออกไป
หลังจากวรวิทย์ขับรถออกไปได้ไม่นานเพื่อนของเขาทั้งสี่คนก็มาทำงาน
“เฮ้ย!พวกมึงกูมีอะไรให้ดู”
กรกฎที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ร้องเรียกเพื่อนที่กำลังจอดรถอยู่ที่โรงจอด ให้มาดูรูปยิ้ม ๆ
“อะไรวะ”
อมรเทพที่จอดรถเสร็จเป็นแรกเดินมาหาและถามกรกฎด้วยความสงสัย ยิ้มแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ อมรเทพคิด แล้วเพื่อนอีกสามก็เดินตามอมรเทพมาติด ๆ
“อะเอาไปดู"
กรกฎยื่นโทรศัพท์
ให้อมรเทพดู
“สวยจังวะ! มึงไปถ่ายกับพี่เขาตอนไหน”
อมรเทพดูรูปในมือถือแล้วอุทานออกมาด้วยความตะลึ่ง
พี่นิดใส่ชุดเดรสสั้นแขนยาวสีชมพูแล้วสวยเซ็กซี่มาก
ทั้งสามคนที่ได้ยินก็พากันรีบเข้ามามุ่งดูโทรศัพท์ทันที
“พี่นิดมาหาลูกพี่เมื่อเช้ากูก็เลยขอถ่ายรูปกับพี่เขา”
“เฮ้ย! เจ้เขาสวยวะ มีแฟนยังวะเนี่ย”
อนันอุทานออกมาเสียงดัง โครตเซ็กซี่เลย ผิวก็ขาวขาก็ขาว สวยขนาดนี้จะโสดอยู่หรือเปล่าวะ อนันคิด
“คนนี้กูจองแล้วเว้ยไอ้นัท!”
กรกฎว่าขึ้นเสียงเข้มด้วยใบหน้าที่เอาเรื่อง อะไรเขาจะไปยอม เขาจองพี่นิดไว้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ไอ้นัทไม่มีสิทธิ์
“กูแค่ถามเฉย ๆ ว่าพี่เขามีแฟนไหม มึงจะมาว่ากูทำไม กูแค่ชมพี่เขา กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเว้ยไอ้กดทำเป็นซีเรียสไปได้”
“ออกูนึกว่ามึงจะชอบพี่นิด”
“กูไม่ได้ชอบ”
“อย่างนั้นก็แล้วไป”
กรกฎโล่งอกไปที ที่เพื่อนไม่ได้ชอบผู้หญิงคนเดี๋ยวกันกับเขา
“พี่วิทย์อยู่ไหม”
วีรยาถามเสียงเรียบ
“มาไม่ให้สุ่มให้เสียงตกใจหมดยัยทราย”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น พวกแกเรียกให้ดี ๆ ด้วย กูเป็นพี่พวกมึงตั้งสองปี”
วีรยาว่าให้กรกฎด้วยความโมโหที่มันไม่ยอมเรียกเธอว่าพี่สักที มาหาที่ไหร่พวกมันก็ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลย ชอบกวนทีน และปากหมาใส่เธอ ตลอด
“ฉันก็ไม่ใช่เพื่อนของเธอแล้วจะให้เป็นเพื่อนเล่นได้ยังไง ถ้าเล่นเพื่อนอันนี้พอได้อยู่”
ติลากพูดด้วยท่าทางยียวนกวนประสาทวีรยา
“อร้ายยย มันจะมากไปแล้วนะไอ้ตี๋”
“หยุดร้องได้แล้วหนวกหูกรี๊ดอยู่ได้”
ทุกคนเอามือปิดหูไว้เมื่อวีรยากรี๊ดออกมาเสียงดัง
“ฉันจะฟ้องพี่วิทย์ว่าพวกแกกวนประสาทฉัน แล้วยังไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่อีก”
วีรยาพูดด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว
“พี่วิทย์ไม่อยู่ ไปฟ้องเลยถ้าอยากฟ้อง”
“พี่วิทย์!ไปไหน”
วีรยาถามติลากรททันที เมื่อได้ยินว่าวรวิทย์ไม่อยู่
“ไม่รู้”
“ฉันไม่เชื่อแกหรอก บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าพี่วิทย์ไปไหน”
“ไม่บอก ใบ้ให้ก็ได้ลูกพี่ไปกับสาวสวยสองคน”
“ฉันไม่เชื่อ พวกแกโกหก”
วีรยาหูผึ่งที่ได้ยินว่าพี่วิทย์ของเธอไปกับผู้หญิง มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ผ่านมาพี่วิทย์ไม่เคยไปกับผู้หญิงที่ไหนเลย มีแต่ทำงานอยู่ที่อู่ บางครั้งก็มีผู้หญิงมาซ่อมรถด้วย และหว่านเสน่ห์ใส่พี่วิทย์ ไม่ก็อ่อยพี่วิทย์ของเธอ แต่พี่เขาก็ไม่เคยสนใจสักคน มันจะเป็นไปได้ยังไง ขนาดว่ามีผู้หญิงที่สวยและรวยมาก พี่วิทย์ยังเมินเลยนับประสาอะไรกับที่ไอ้ตี๋บอกเธอ มันโกหกเธออย่างแน่นอน เธอมั่นใจ
เธอไม่เชื่อหรอก พวกมันโกหกและอยากจะแกล้งเธอเพื่อทำให้เธอใจร้อนรุ่ม ใจอยู่ไม่สุข
“ไม่เชื่อก็แล้วแต่ ไปเว้ยไปทำงาน อย่ามั่วมาเสียเวลากับผู้หญิงที่ชอบมาเกาะแกะลูกพี่ของพวกเราเลยเว้ย เขาไม่ได้ชอบก็ยัง
จะเที่ยวไปเที่ยวมา
ตามเกาะแกะจนลูกพี่เราอึดดอัดและไม่อยากเจอหน้า”
อนันว่าให้วีรยาเสียงเข้ม เขาไม่ชอบเลยที่ยัยทรายชอบมาเกาะแกะลูกพี่ของเขา เวลาที่ยัยทรายมาหา ลูกพี่ของเขาจะรู้สึกไม่ชอบ และไม่อยากเจอ เขายังรู้สึกได้เลย ไม่รู้ว่ายัยวีรยาจะรู้สึกไหมว่าพี่วิทย์รู้สึกอึดอัดใจที่เธอมาหา
“อร้าย!แกหาว่าฉันหน้าด้านหน้าทน เหรอทำไมฉันจะมาหาพี่วิทย์ไม่ได้ พี่วิทย์ไม่ได้ห้ามให้ฉันมาสักหน่อย ฉันมีรถฉันก็มาได้ แล้วพวกแกเป็นอะไรที่ไม่อยากให้ฉันมาห๊ะ! คงไม่ชอบฉันสินะถึงไม่อยากให้มา เสียใจด้วยนะจ๊ะ เพราะฉันมาเหมือนเดิมให้พวกแกเหม็นขี้หน้าฉันไปเลย”
“เธอคงไม่รู้สึกสินะว่าพี่วิทย์ไม่อยากให้เธอมาหา”
ธนากรพูดขึ้นมาบ้าง หลังจากที่ฟังอยู่นาน
“รู้แล้วมันยังไง พี่วิทย์ไม่ได้บอกฉันนิว่าไม่ให้มาหาแต่พวกมึงนั้นแหละที่คิดกันเอาเอง”
“ไม่ได้บอก แต่ในใจพี่วิทย์ไม่อยากให้เธอมาหา พี่วิทย์ไม่ชอบให้เธอมาเกาะแกะเหมือนปลิง”
“แล้วมันยังไง แค่ในใจไม่ได้มาพูดต่อหน้าฉันสักหน่อย ถึงจะคิดยังไงแต่พี่วิทย์ไม่พูดก็คือมันไม่ใช่”
“รอให้พูดก่อนว่างั้นเถอะเธอถึงจะยอม”
“ใช่”
“ดื้อด้าน”
อมรเทพพูดกับตัวเองเสียงเบา
“ไอ้เทพมึงว่าให้ใครกูได้ยินนะ”
วีรยาถามอมรเทพอย่างเอาเรื่อง เมื่อกี้เธอได้ยินมันว่าให้เธอ
“เปล่า ได้เวลาทำงานแล้วพวกมึง ไปเว้ยอยู่ตรงนี้มันเปลืองน้ำลาย”
ตอบวีรยาแล้วก็หันหน้าไปบอกเพื่อน
ทั้งห้าคน แล้วพากันเดินเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจเธออีกเลย
“ไปเลยไอ้พวกปากหมา”
วีรยาด่าไล่หลังพวกมันเสียงดัง
และเธอก็เดินถือตระกร้ากลับบ้าน ตั้งใจจะเอาอาหารที่ตัวเองทำอย่างสุดฝีมือมาให้พี่วิทย์ แต่พี่วิทย์ก็ดันไม่อยู่ซะงั้น เธอเลยต้องเจอพวกปากไม่ดีแทน ถ้าเธอเจอพี่วิทย์เมื่อไหร่เธอจะฟ้องให้หมดเลย ว่าพวกมันด่าเธอ วีรยาคิดด้วยความเจ็บใจ
