“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 63
“เอ่อ..คุณวิวครับ/ฉัน..ขอถามคุณ”
ทั้งสองพูดขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“คุณวิทย์พูดก่อนเลยค่ะ”
“เอ่อ….คือผมขอถามอะไรคุณได้ไหมครับ ถ้าคุณไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”
“ได้สิค่ะ ถามมาเลย”
“คุณวิวมีแฟนรึยังครับ”
วรวิทย์ถามแล้ว ลุ้นฟังคำตอบจากเธอ
ว่านรักใจเต้นแรงเมื่อเขาถามเธอแบบนี้ เขาจะอยากรู้ไปทำไมนะ หรือว่าวิทย์จะสนใจเธอขึ้นมาอย่างที่ยัยวิว่า คิดแล้วเธออดดีใจไม่ได้
“วิวยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”
ว่านรักตอบคำถามเขาแล้ว ก็มองดูกิริยาท่าทางของเขา ซึ่งเธอก็เห็นเขาอมยิ้มดีใจ ไม่นานเขาก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ
เห็นแบบนั้นเธอก็อมยิ้มดีใจอยู่ในใจ
“เหรอครับ ผมก็โสดเหมือนกัน”
ว่านรักโล่งอกไปที ที่เธอไม่ต้องถามคำถามแบบเดียวกันกับเขา แต่เขาบอกเธอเองเลย และเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้กับเธอ
“ค่ะ วิวก็โสดสนิทเหมือนกัน”
ว่านรักบอกเขาน้ำเสียงชัดเจน
วรวิทย์ได้ยินเธอพูดย้ำอีกครั้ง เขาก็อมยิ้มอยู่ในใจด้วยความดีใจ ที่เธอยังไม่มีใคร อย่างนี้เขาก็เดินหน้าจีบเธอได้นะสิ เธอบอกเขาว่าโสดตั้งสองครั้ง เขาเชื่อเลยว่าเธอโสดสนิทมาก
“แล้วคุณวิวจะถามอะไรผมเหรอครับ”
“วิวอยากรู้ว่าคุณมาทำอู่ซ่อมรถได้ยังไง”
ตอนแรกว่านรักจะถามว่าเขาโสดไหม แต่เขาถามเธอก่อน เธอก็เลยเปลี่ยนคำถามใหม่ เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้มาเปิดอู่ซ่อมรถ
“ตอนแรกผมก็ทำงานเกี๋ยวกับสายที่ผมเรียนมาได้สามปี พ่ออยากให้ผมสานต่อกิจการของท่านน่ะครับ ผมก็เลยลาออกมาทำอู่ซ่อมรถตามที่ท่านขอ”
“ออค่ะ”
อย่างนี้นี่เอง เธอไม่เคยรู้เลยว่าที่บ้านของเขาทำกิจการซ่อมรถ เธอเพิ่งรู้ตอนที่มาขอนแก่นและรู้จากปากของเขา วรวิทย์ไม่เคยบอกเธอเลย
“คุณนิดมีอะไรจะถามผมอีกไหมครับ อยากรู้เรื่องอะไรถามผมได้นะครับ”
วรวิทย์เห็นเธอสนใจเรื่องของเขา เขาก็เลยเปิดโอกาสให้เธอถามได้เต็มที่ และเขาก็อยากให้เธอถามด้วย
วรวิทย์ว่ามาแบบนั้น เธอจะถามเขาทุกเรื่องที่เธออยากรู้ให้หมดเลยคอยดู รวมถึงเรื่องแฟนเก่าเขาด้วย
“คุณเคยมีแฟนไหมค่ะ”
“เอ่อ…”
“ถ้าคุณวิทย์ไม่อยากบอกวิวก็ไม่เป็นไรค่ะ วิวขอโทษที่ถามคุณมากเกินไป”
ว่านรักบอกเขาน้ำเสียงรู้สึกผิด วรวิทย์คงไม่อยากบอกเธอ หรือว่าเขาไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ก็เลยไม่อยากจะบอกเธอ
เธอเห็นเขาทำหน้าลำบากใจที่จะบอกเธอ เธอก็ไม่อยากจะรู้แล้วแหละ แค่ได้รู้ว่าเขาโสดเธอก็ดีใจมากแล้ว
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมเคยมีแฟนอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นรักแรกของผมเลย”
วรวิทย์พูดด้วยรอยยิ้ม เขาคงจะรักสุภาวดีมากถึงได้พูดไปยิ้มไป คิดแล้วว่านรักก็หงงุดหงิดใจขึ้นมา
“เธอขอเลิกกับผม เพราะเธอหมดรักผมแล้ว พูดง่าย ๆ ก็คือเธอเจอคนที่ใช่ของเธอแล้วครับ”
วรวิทย์พูดด้วยท่าทางปกติ เหมือนไม่ได้เสียใจกับมันแล้ว
“คุณเลิกกับเธอนานรึยังคะ”
ว่านรักถามเขาด้วยความอยากรู้ และเธอก็ดูท่าทางของเขาเมื่อพูดถึงสุภาวดีเงียบ ๆ
“ก็สามปีแล้วครับ”
“คุณยังรักเธออยู่ไหมคะ ถ้าคุณไม่อยากจะตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ”
“ตอนนี้ผมไม่ได้รักเธอแล้วครับ แต่ตอนนี้ผมเจอคนที่ใช่แล้ว”
วรวิทย์พูดประโยคหลังด้วยรอยยิ้ม
“ใครคะ บอกฉันได้ไหม เธอชื่ออะไร”
ว่านรักถามวรวิทย์ด้วยความสนใจ ใครคือคนที่ใช่ของเขา จะเป็นเธอหรือเปล่านะ ว่านรักได้แต่หวังไว้ในใจ แต่คงไม่ใช่เธอหรอก เธอคงคิดมากเกินไป วิทย์เนี่ยนะจะมารักเธอ แค่ได้ยินชื่อของเธอเขาก็หนีหน้าเธอแล้ว
“เธออยู่แถว ๆ นี้แหละครับ”
วรวิทย์พูดแล้วจ้องมองหน้าคุณวิวนิ่ง
“อะ เอ่อ ใบ้ให้ได้ไหมคะ ว่าเธอชื่ออะไร”
ว่านรักพูดน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยความเขินอายที่วรวิทย์จ้องมองเธอ
วิทย์คงไม่ได้หมายถึงเธอใช่ไหม ทำไมพูดแล้วต้องมองหน้าเธอด้วยเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างให้เธอรู้ ว่านรักไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เขาอาจจะมองไปนอกรถก็ได้ คิดได้ดั้งนั้นว่านรักมองออกไปนอกหน้าต่างของรถก็ไม่เห็นมีใครเลย เขาอาจจะกำลังแกล้งเธออยู่ก็ได้
“หยุดจ้องวิวได้แล้วค่ะ คุณวิทย์ขับรถอยู่นะค่ะ”
เธอบอกเขาที่เอาแต่จ้องหน้าเธอไม่มองทางข้างหน้า
“หึ หึ ครับ ๆ เดี๋ยวถึงบ้านคุณแล้วผมจะใบ้ให้นะครับ”
วรวิทย์บอกเธอแล้วยิ้มหวานให้เธอไปหนึ่งกรุบ ว่านรักเขินอายที่ถูกเขาจ้องมองอยู่แล้ว หน้าเธอก็ยิ่งร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ยิ่งเขายิ้มให้เธอแบบนี้ ใจเธอยิ่งละลายกรายเป็นน้ำ วิทย์หล่อมาก เขาหล่อมากอยู่แล้ว แล้วมายิ้มให้เธอแบบนี้อีก เธอก็ยิ่งเขินอายเขาคูณสอง
“ค่ะ”
ว่านรักตอบเขาสั้น ๆ แล้วเธอก็แกล้งหลับ เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง
เขาไม่ได้หมายถึงเธอใช่ไหม ว่านรักคิดแล้วก็อยากจะกรี๊ดมันออกมาแรง ๆ ด้วยความดีใจที่เธอเป็นคน ๆ นั้นของเขา แต่อีกใจหนึ่งเธอก็คิดว่า คงไม่ใช่เธอหรอกตราบใดที่เขายังไม่บอก มันก็ไม่ใช่เธออยู่ดี ถึงเธอจะคิดว่าเป็นตัวเอง แต่ก็คงได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ในเมื่อเขายังไม่ได้พูดมันออกมา เธอก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่นานว่านรักก็เผลอหลับไป
บ้านสิริมา
“คุณวิว ถึงบ้านคุณแล้วครับ”
วรวิทย์เดินมาเปิดประตูข้างคนขับปลุกว่านรักเสียงเบา
“คุณวิวครับ ถึงบ้านคุณแล้วครับ”
ครั้งนี้วรวิทย์เพิ่มเสียงขึ้นมานิดหน่อย
เมื่อเธอไม่ตื่นเขาเลยก้มหน้ามองดูหน้าของเธอใกล้ ๆ อย่างหลงไหล ผิวหน้าของเธอขาวเนียนมาก จมูกก็โด่ง ขนตาก็งอน แต่งหน้าเขาไปเธอยิ่งสวย เขาเอื้อมมือไปปัดผมของเธอออกจากหน้าผากเบา ๆ
และเขาก็มองหน้าเธออยู่อย่างนั้นนานเป็นสิบห้าวิ
ว่านรักรู้สึกตัวตอนที่เขาเอามือมาปัดผมของเธอออกแล้ว แต่เธอไม่กล้าลืมตาขึ้นมาและ เธอก็อยากรู้ด้วยว่าเขาจะทำอะไร
ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมาก จนกลัวว่าเขาจะได้ยิน
ฟอด
วรวิทย์ก้มจูบหน้าผากคุณวิวเบา ๆอย่างหลงไหล หวังเธอจะไม่รู้นะว่าเขาทำอะไรวรวิทย์คิด
“ทำไมหน้าคุณวิวมันแดง ๆ วะ”
วรวิทย์พูดกับเองเสียงเบาด้วยความสงสัย
นี่หน้าเธอแดงเหรอเนี่ย เขาจะไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอตื่นแล้ว ว่านรักคิดอย่างหนักใจ กลัวว่าเขาจะรู้ เธอต้องใจเย็นสิยัยว่าน เธออย่าเขินเขา ว่านรักคิดแล้วก็กำมือตัวเองที่วางอยู่ข้างลำตัว เพื่อผ่อนคลาย
แต่หัวใจเธอไม่เย็นอย่างที่เธอคิด มันกระหน่ำเต้นรั่วเร็วไม่หยุด หวังว่าเขาคงไม่ได้ยินเสียงหัวใจเธอนะ มันคงไม่ดังขนาดนั้นหรอก เมื่อไหร่วิทย์จะเลิกก้มหน้ามองเธอสักที เธอดีใจและเขินเขาไม่ไหวแล้วนะ แค่พยายมไม่ขยับตัว และไม่หยี่ตามันก็ยากมากแล้ว นี่เขาเล่นมองหน้าและจูบเธอด้วย เธอยิ่งต้องพยายามไม่ให้ตัวเองดีใจจนลืมตาขึ้นมา
เขาทำแบบนี้กับเธอมันก็ดีอยู่หรอก แต่เธอเนี่ยสิจะหัวใจวาย เพราะมันเต้นหลายครั้งเกินไป
“คุณวิวครับ คุณวิว!”
ครั้งนี้เขาเขย่าตัวเธอเบา ๆ พร้อมกับเรียกชื่อเธอเสียงดัง
ว่านรักค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและแกล้งทำว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลยในสิ่งที่วรวิทย์ทำ
“มีอะไรคะ”
ว่านรักถามวรวิทย์ท่าทางงัวเงีย
“ถึงบ้านคุณวิวแล้วครับ”
“ขอบคุณที่ปลุกวิวนะค่ะ”
“ครับ ทำไมหน้าคุณวิวแดง จะเป็นไข้รึเปล่า”
วรวิทย์ถามเธอด้วยความเป็นห่วง และเขาก็เอามือไปวางบนหน้าของผากเธอเพื่อเช็คอุณหภูมิ ว่าเธอได้เป็นไข้หรือไม่
หน้าของว่านรักก็ยิ่งแดงเข้าไปอีก เมื่อเขาทำแบบนี้
“วะ วิวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ วิวแค่ร้อน”
ว่านรักบอกเขาน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ออครับ งั้นผมเอารถไปจอดไว้ที่ร้านเสร็จแล้ว ผมมาหาคุณวิวนะครับ”
“ค่ะ”
ว่านรักตอบเขาด้วยรอยยิ้ม
เมื่อวรวิทย์ขึ้นรถขับออกไปจากบริเวณบ้านของเธอแล้ว ว่านรักก็อมยิ้มออกมาด้วยความเขิน ทำไมเขาต้องจูบหน้าผากเธอด้วย หรือว่าวิทย์จะชอบเธอถึงได้ทำแบบนั้น เธออดคิดและอดยิ้มไม่ได้เลย ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นกับเธอด้วย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งอยากรู้ แล้วเธอก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี
