“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 69
"เออ ๆ เข้ามา"
แล้ววิญาดาก็เดินนำเพื่อนมานั่งที่เตียงนอน
"ไอ้วิทย์มันถามกูว่ากูโสดไหม มันสนใจกูใช่ไหมวะวิ"
ว่านรักถามเพื่อนด้วยความไม่มั่นใจ ที่วรวิทย์ถามเธอเรื่องแฟน และเธอก็คิดว่าเขาอาจจะสนใจเธอก็ได้
"มันถามมึงแบบนี้ มันสนใจมึงชัวร์"
วิญาดาได้ฟังที่เพื่อนพูด เธอก็ฟันธงทันทีว่าวรวิทย์นั้นชอบยัยว่าน อย่างแน่นอน ถ้ามันไม่สนใจยัยวิมันไม่ถามแบบนี้หรอก เธอเชื่อว่ามันสนใจในตัวของว่านรัก ส่วนว่านรักนั้นอมยิ้มกับคำที่เพื่อนบอก
“มันอาจจะอยากรู้เฉย ๆ ก็ได้”
ว่านรักคิดว่าวรวิทย์ก็แค่ถามเธอเพราะความอยากรู้เท่านั้น อาจจะไม่ได้มีอะไรก็ได้ แต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกเธอว่าวรวิทย์สนใจเธอ อย่างที่ยัยวิ หรือเธอแค่คิดมากไปเองก็ไม่รู้
“กูว่าไม่ใช่ ถ้ามันไม่สนใจมึง แล้วมันถามจะแบบนี้กับมึงทำไหม แถมมีการบอกมึงด้วย ว่ามันโสดสนิท แสดงว่ามันก็อยากเป็นแฟนกับมึงถึง”
วิญาดาคิดวิเคราะห์แล้ว แบบนี้ไอ้วิทย์ มันจงใจบอกยัยว่าน ว่าตัวเองโสดมาก ๆ โสดมานานหลายปีแล้ว
และอยากให้ใครแถวนี้รู้ ซึ่งก็คือยัยว่าน
“เออจริง”
ว่านรักเห็นด้วยกับเพื่อน มันก็จริงอย่างที่ยัยวิว่า แต่เธอก็ไม่มั่นใจอยู่ดี
"เออ มันบอกว่ามันมีคนที่ชอบแล้ว แต่กูให้มันใบ้ว่าคนที่มันชอบคือใคร มันบอกกูว่าคนที่มันชอบขึ้นต้นด้วยวอแหวน กูว่าคนที่มันชอบไม่ใช่กูหรอก อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ คนที่มีชื่อขึ้นต้นด้วยวอแหวนมีตั้งหลายคน มึงว่าไหม"
ตอนที่เธอได้ฟังจากปากของวรวิทย์แล้ว เธอดีใจมาก ที่คนที่เขาชอบขึ้นต้นด้วยวอแหวน ซึ่งชื่อของเธอก็มีด้วยเหมือนกัน หรือว่าจะเป็นเธอกันนะ ว่านรักได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองตอนนั้น แต่ตอนนี้เธอเริ่มคิดแล้วว่า มันอาจจะไม่ใช่เธออย่างที่เธอคิดก็ได้ คนที่มีชื่อขึ้นต้นด้วยวอแหวนมีตั้งหลายคน เขาแค่จะบอกเธอให้รู้เหมือนคราวนั้นก็ได้ แต่มันก็รู้สึกดีใจอยู่ดี
แล้วว่านรักก็เล่าให้เพื่อนฟังหมดทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่เธอแกล้งหลับตอนที่วรวิทย์มาจูบหน้าผากของเธอด้วย คิดแล้วก็ยังเขิน ทำไมวิทย์ต้องจูบหน้าผาเธอด้วย เขาทำไป ทำไมว่านรักได้แต่สงสัย
"ไม่ กูไม่คิดอย่างนั้น มันหมายถึงมึงนั้นแหละยัยว่าน มันชอบมึงแน่ ๆ ถึงได้กล้าจูบหน้าผากมึง ตอนมึงหลับ แถมยังมีการแกล้งมึง ว่าฝุ่นเข้าตา แล้วก็หยอดมึง ให้มึงเขินอีกมันแสดงออกชัดขนาดนี้ มึงจะคิดว่ามันทำเล่นอยู่เหรอ เวลามันพูดกับมึงแววตาของมันดูสนใจมึงมากเลย มันสนใจแต่มึง ส่วนกูไม่เห็นคุยกับกูเลย ตอนที่ไปซื้อของ กูแทบไม่ได้อยู่ในสายตาของมัน เหมือนมึงกับมันมากันแค่สองคน
กูพูดขนาดนี้ มึงคิดว่ายังไงล่ะว่าน"
"ก็กูไม่แน่ใจไง ใจหนึ่งกูก็คิดเหมือนมึง แต่อีกใจกูคิดว่ามันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้ กูไม่กล้าคิดเขาข้างตัวเอง กลัวว่ามันจะเจ็บมากกว่าตอนที่วิทย์หนีกูไป"
"กูเข้าใจที่มึงจะคิดแบบนั้น เพราะมันเคยหนีหน้ามึงมาแล้ว ตอนที่รู้ว่ามึงแอบชอบมัน แต่นี่มันไม่รู้นิว่าพวกเราโกหกพวกมัน"
"แต่ถ้ามันรู้ล่ะวิ มันจะไม่เกลียดพวกเราเหรอ"
ว่านรักเอ่ยถามเพื่อนด้วยความกังวล กับสิ่งที่เธอโกหกเพื่อนชายทั้งสองไว้ ถ้ามันรู้มันต้องโกรธและเกลียดพวกเธอมากแน่ แต่ถ้าเธอบอกวิทย์ว่าเธอคือใคร วิทย์ต้องหนีหน้าเธอไปอีก และเธอก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นด้วย เธอก็เลยเลือกที่จะโกหกเขา
“กูคิดว่ามันไม่เกลียดพวกเราหรอก แต่มันแค่โกรธพวกเราเฉย ๆ”
วิญาดาคิดว่า ถ้าเพื่อนทั้งสองรู้ความจริงแล้ว พวกมันสองคนแค่โกรธพวกเธอเฉย ๆ มันไม่ถึงกับเกลียดพวกเธอหรอก
“มึงคิดอย่างนั้นเหรอวิ”
ว่านรักถามเพื่อนด้วยความไม่แน่ใจในสิ่งที่วิญาดาคิด ถ้าวรวิทย์กับดลวัฒน์รู้ความจริงแล้ว เธอคิดว่าทั้งสองคนอาจจะเกลียดพวกเธอสองคนก็ได้ที่ไปหลอกพวกมัน ใครจะไปรู้ เธอก็กลัวอยู่นะ ถ้ามันทั้งสองรู้ความจริงขึ้นมา
“อืม”
วิญาดาตอบเพื่อนเสียงเบา เธอก็หวั่น ๆ อยู่ว่าจะโดนพวกมันสองคนเกลียดขี้หน้า ที่ไปหลอกพวกมัน หวังว่ามันจะไม่เกลียดเธอนะ ถ้าพวกมันรู้ความจริงแล้ว
“งั้นกูไปนอนก่อนนะ”
07:00
วันพฤหัสบดี
ว่านรักตื่นตั้งแต่เช้ามาอาบน้ำแปรงฟัง พอทำธุระของตัวเองเสร็จ เธอก็เดินไปปลุกเพื่อนที่ห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ว่านรักยกมือเคาะประตูสองสามที ยัยวิก็ไม่มาเปิดประตูให้เธอ
“มันเข้าห้องน้ำอยู่เหรอวะ”
ว่านรักพูดกับตัวเอง และลองหมุนลูกบิดประตูดู มันไม่ได้ล็อก
เธอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยัยวินอนหลับสบายอยู่บนเตียง
เธอเดินไปเปิดผ้าม่านออกเพื่อให้เพื่อนตื่่นขึ้นมา คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเมื่อเจอกับแสงสว่าง ก็พลิกตัวนอนหันหลังให้ผ้าม่านทันที
“ยัยวิตื่นได้แล้ว”
ว่านรักเดินไปที่เตียงปลุกเพื่อนเสียงดัง
“วิมึงตื่นได้แล้ว เขาจะมาส่งของตอนแปดโมงครึ่งนะมึง ตื่น ตื่น”
ว่านรักปลุกเพื่อนด้วยการเขย่าตัวมันแรง ๆ แต่มันก็ไม่ตื่นสักที
“อือ”
วิญาดางัวเงียเมื่อถูกเพื่อนกวนการนอน
“ตื่น!”
แล้ววิญาดาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาและเธอก็ลุกขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจสองสามที
“กูขอนอนต่อสักห้านาทีได้ไหม”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงงัวเงีย เธออยากนอนมากตอนนี้ เธอยังนอนไม่อิ่มเลยยัยว่านก็มาปลุกเธอตั้งแต่เช้า
“ไม่ได้ เขาจะมาส่งของตอนแปดโมงครึ่ง มึงต้องลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวไอ้วิทย์มันก็มาแล้ว”
“มึงรู้ได้ไง”
“กูคิดว่ามันต้องมาหาพวกเราแต่เช้า มึงก็ลุกไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูจะไปทำอาหาร เสร็จแล้วมึงก็ลงไปข้างล่างนะ”
ว่านรักบอกเพื่อนเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่ให้เพื่อนปฏิเสธตัวเองได้
และปล่อยให้วิญาดาทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ
