“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 70
08:00
“ทำอะไรอยู่ครับพี่ หอมเชียว”
ธนากรมาถึงร้านเป็นคนแรก เขาได้กลิ่นหอม ๆ ลอยมาเตะจมูก ก็เลยเดินเข้าไปดู เห็นลูกพี่กำลังทำอาหารอยู่ด้วยความตั้งใจ
“มาไม่ให้สุ่มให้เสียงตกใจหมด”
วรวิทย์ตกใจเล็กน้อยที่เห็นลูกน้องยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว
“พี่นั้นแหละไม่ยินที่ผมถาม”
ธนากรแย้งลูกพี่ขึ้น มา เขาถามวรวิทย์ตอนที่เดินมายืนดูอยู่หน้าประตูห้องครัวแล้ว แต่พี่วิทย์ไม่ได้ยินเสียงเขาถามเอง มั่วแต่ตั้งใจทำกับข้าว จนไม่ได้ยินเสียงเขา ยังมาว่าเขา มาไม่ให้สุ่มให้เสียงอีก
“อะไร มึงถามอะไรกูไม่ได้ยิน”
วรวิทย์ถามลูกน้องโดยที่ไม่ได้หันหลังไปมอง เพราะเขานั้นกำลังหั่นต้นหอมอยู่
“ผมถามว่าทำอะไรกินครับ หอมเชียว”
“กูทำแกงจืดกับลาบหมู”
วรวิทย์ตอบลูกน้องแล้วตักแกงจืดที่ทำเสร็จแล้วใส่ปิ่นโตสองอัน
“แล้วนี้พี่จะเอาไปไหนครับ”
ธนากรถามลูกพี่ด้วยความสงสัย ที่วรวิทย์ตักอาหารใส่ปิ่นโต
“ไม่บอก”
“หรือว่าพี่จะเอาไปให้คุณวิว”
วรวิทย์ไม่ตอบ และหันหน้ามาคั่วหมูในหม้อโดยไม่สนใจลูกน้องอีก
“แสดงว่าใช่ พี่ไม่ตอบผมแบบนี้ ขอกินแกงจืดสักจานได้ไหมพี่”
ธนากรพูดขึ้น เมื่อกลิ่นมันหอมจนเขาเริ่มหิวข้าวขึ้นมา ทั้งที่เขากินข้าวเช้ามาแต่บ้านแล้ว
“ไม่ได้”
“โธ่พี่ กะจะเก็บไว้ให้สาวกินหมดหม้อเลยเหรอ พี่ก็ทำหม้อตั้งใหญ่ ไม่แบ่งผมบ้างเลย”
ธนากรบ่นอุบ
“กูจะเก็บแกงจืดหมูไว้ให้พวกมึงทุกคนกินอยู่ แต่ลาบหมูนี่กูให้อภิสิทธิ์มึงได้กินคนเดียว เพราะกูจะเอาลาบหมูไปหมดเลย”
วรวิทย์บอกลูกน้องหลังจากที่มันบ่นให้เขา ว่าเอาให้แต่ผู้หญิง ไม่แบ่งไว้ให้ลูกน้องเลย ตอนแรกว่าจะเอาไปหมดนั้นแหละ แต่ไอ้ทันมันอยากกิน ก็เลยคิดจะเก็บไว้ให้ลูกน้องทุกคน เขาก็ทำหม้อใหญ่จริง ๆ นั้นแหละ เขากลัวว่าคุณนิดกับคุณวิวจะกินไม่อิ่ม ก็เลยทำเยอะเพื่อไว้ก่อน ส่วนลาบหมูเนี่ยเขาไม่ได้ทำเยอะ เพราะอยากให้พวกเธอได้ลองชิมลาบหมูฝีมือของเขาดู ถ้าเธอชอบเขาจะทำให้เธอกินทุกวันเลย วรวิทย์คิด
ธนากรได้ฟังก็อมยิ้มออกมา เมื่อพี่วิทย์ให้เขากินลาบหมูแค่คนเดียว ส่วนเพื่อนของเขานั้นไม่ได้กิน ลาภปากจริง ๆ เว้ย ที่จะได้กินฝีมือลูกพี่ ปกติลูกพี่ไม่ค่อยทำอาหารกิน ส่วนมากจะสั่งอาหารเอา เพราะขี้กีเกียจทำกับข้าว นาน ๆ ที่ลูกพี่ถึงจะทำกินเอง ถ้าอยากทำอะนะ
“ขอบคุณคร้าบ”
ธนากรขอบคุณวรวิทย์แล้ว ก็ไปหาจานมาตักข้าว และตักแกงจืดราดลงไปบนข้าว
“อะนี่”
วรวิทย์ยื่นลาบหมูที่เขาตักไว้ให้
ธนากรรับจานลาบหมูมาถือไว้ แล้ว เดินออกไปนั่งกินข้าวที่แคร่ไม้ไผ่หน้าร้านด้วยความอยากกินอาหารฝีมือของเจ้าของร้านเต็มทีแล้ว
“มึงจะบอกมันตอนไหนวะ”
วรวิทย์เดินมาถึงหน้าประตูบ้านของคุณวิวแล้ว เขากำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู วรวิทย์ก็ได้ยินเสียงผู้ชายออกมาจากในบ้าน เขาหยุดชะงักมือที่จะเคาะประตูทันที
และแอบฟังเสียงพวกเธอคุยกันด้วยความสงสัย
“กูไม่รู้”
ว่านรักตอบเพื่อนชายในสาย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะบอกความจริงกับวรวิทย์ตอนไหน เธอไม่กล้าบอกเขาเลย กลัวว่าถ้าเขารู้ วิทย์กับดลวัฒน์จะเกลียดเธอ
“ทำแบบนี้เท่ากับมึงหลอกมันชัด ๆ”
ทศวรรษเตือนเพื่อนรักทั้งสองด้วยความหวังดี
ว่านรักคิดตามคำพูดของเพื่อนชายในสาย มันก็จริงอย่างที่ไอ้เสือว่า แต่เธอจะทำยังไงได้ ในเมื่อเธอรักวรวิทย์ไปแล้ว ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้เธอก็ไม่รู้หรอกว่า วรวิทย์จะรักเธอ
แต่ถ้ามันรู้ว่าเธอเป็นใครมันคงไม่อยากเจอเธอ แต่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ วิทย์ก็จะหนีเธอไปอีก ซึ่งเธอก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น เธอก็เลือกที่จะโกหกวิทย์ เพราะเขาก็จำเธอไม่ได้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว
ถึงเธอจะเห็นแก่ตัว
แต่เธอก็รักวรวิทย์จริง ๆ เธอรู้ว่าสักวันวิทย์ก็จะต้องรู้ แต่เธอก็จะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ในความทรงจำว่าครั้งหนึ่งวิทย์เคยสนใจ
และรักเธอ ซึ่งวิญาดาก็นั่งคิดกับคำพูดของทศวรรษไม่ต่างจากว่านรักเลย
“หลอกใคร”
วริทย์พูดกับตัวเองด้วยความสงสัยและอยากรู้ ว่าคุณวิวไปหลอกใครไว้
“สักวันมันก็ต้องรู้ความจริง”
เพื่อนสาวทั้งสองของเขาเงียบไป หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นขึ้นมาเขาเลยพูดขึ้นมาอีกเพื่อให้พวกมันได้คิดและไปบอกความจริงกับวรวิทย์และดลวัฒน์ว่าตัวเองไม่ใช่คุณวิวกับคุณนิดไอ้ดลกับไอ้วิทย์จะได้ไม่โกรธเพื่อนสาวของเขามากไปกว่านี้
“ความจริงอะไร”
วรวิทย์พูดกับตัวเองเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายออกมาจากในบ้าน
“กูรู้”
ว่านรักตอบเพื่อนเสียงเบาอย่างคนคิดมาก ถ้าวิทย์รู้เขาจะเป็นยังไง จะโกรธเกลียดเธอหรือเปล่า เขาจะตกใจไหมว่าเธอคือเพื่อนของเขา ว่านรักคิดด้วยความหนักใจ แต่เธอจะทำยังไงได้ เธอเป็นคนโกหกรวิทย์เองนี่น่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สองสาวหันหน้ามามองกันด้วยความตกใจที่มีคนยืนอยู่หน้าประตู
“กูไปดูเอง”
ว่าแล้ววิญาดาก็เดินไปเปิดประตู
“คุณวิทย์”
วิญาดาพูดขึ้นมาเสียงดัง เมื่อเห็นหน้าวรวิทย์เธอก็ตกใจตาเบิกกว้าง หวังว่ามันคงจะไม่ได้ยินพวกเธอคุยโทรศัพท์กับไอ้เสือหรอกนะ ไม่งั้นความแตกแน่ ดีที่ไอ้เสือไม่ได้เอ่ยชื่อจริง ๆ ของเธอ และมันก็ไม่ได้เอ่ยถึงวรวิทย์ด้วย
