“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 71
“แค่นี้ก่อนนะมึง ไอ้วิทย์มา เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
บอกทศวรรษแล้ว ว่านรักก็กดวางสายทันที
“มานานรึยังคะคุณวิทย์”
วิญาดาปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนถามวรวิทย์ด้วยรอยยิ้ม
“เพิ่งมาครับ”
วรวิทย์ตอบคุณนิดแล้ว เขาก็มองเข้าไปในบ้าน เพื่อหาผู้ชายที่เธอคุยด้วย พอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นไม่ผู้ชายที่เขาคิดว่าจะอยู่ในนี้เลย เห็นแต่คุณวิวนั่งอยู่บนโซฟา กับจานชามสองสามใบวางอยู่ แล้วยังมีข้าวสวยด้วยอีกสองจานที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่ง
สงสัยคุณนิดจะคุยโทรศัพท์แล้วเปิดลำโพง เขาก็เลยได้ยินเสียง
“กินข้าวอยู่เหรอครับ”
“ค่ะ คุณวิทย์มากินด้วยกันไหมคะ ยัยวิวทำกับข้าวเองทั้งหมดเลยนะคะ นั่นปิ่นโตอะไรเหรอคะ”
ประโยคหลังเธอถามเขาด้วยความสงสัย
“ผมทำแกงจืดกับลาบหมูมาให้ครับ”
“ออค่ะ นั่งตรงนี้นะคะจะได้ใกล้ ๆ ยัยวิว เดี๋ยวฉันไปเอาจานมาให้”
“นี่แกพูดบ้าอะไร”
ว่านรักดุเพื่อนเสียงเบา ที่ยัยวิไปพูดแบบนั้นกับคุณวิทย์
วรวิทย์ได้ฟังก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
กับคำพูดของคุณนิด พอเขาจะถามเธอ คุณนิดก็เดินออกไปเสียแล้ว
วรวิทย์หย่อนก้นนั่งลงข้างว่านรัก
ตามที่วิญาดาบอก
“เออ ผมทำอาหารมาให้คุณวิวกับเพื่อนของคุณชิมครับ”
ว่าแล้วเขาก็เปิดฝาปิ่นโตออกให้เธอดู
“น่ากินจังเลยค่ะ”
ว่านรักมองดูแกงจืดกับลาบหมูของวรวิทย์ด้วยความสนใจ มันดูน่ากินมาก เธอไม่ยักกะรู้ว่าวรวิทย์ก็ทำอาหารเป็นด้วย เธอไม่เคยเห็นเขาทำอาหาร
ตอนเรียนมหาลัย เลย สงสัยเขาอาจจะทำกินที่ห้องพัก แล้วเธอไม่รู้ก็เป็นได้
“จานมาแล้วค่า”
วิญาดาตะโกนบอกทุกคนมาแต่ไกล
“เดี๋ยวนิดตักข้าวให้นะคะ”
วิญาดากุลีกุจอตักข้าวใส่จานให้วรวิทย์ด้วยความกระตือรือล้นจน ว่านรักรู้สึกสงสัย อะไรจะรีบตักข้าวให้วรวิทย์ขนาดนั้น
“มึงก็กินกันกับคุณวิทย์ไปเลยนะ กูปวดท้องไปเข้าห้องน้ำก่อน เอ่อกินข้าวนะคะ”
ประโยคหลังวิญาดาแก้ไขให้วรวิทย์เข้าใจ เพราะเธอเห็นสีหน้าของไอ้วิทย์ตอนที่เธอพูด นั้นเหมือนกับว่ามันใช่เหรอ พูดผิดหรือเปล่าอะไรแบบนั้น
ว่านรักรู้ว่าโดนยัยวิแกล้งให้แล้ว เธอไม่เห็นมันจะปวดท้องเลยสักนิด เมื่อกี้มันยังนั่งกินข้าวฝีมือเธออย่างเอร็ดอร่อยอยู่เลย พอคุณวิทย์มาปุบ มันก็ปวดท้องขึ้นมาทันที เธอรู้นะว่ามันอยากให้เธออยู่กับวิทย์สองต่อสอง แบบนี้มันก็ดีอยู่หรอก แต่เธอหัวใจเต้นแรงเวลาเขามองตาเธอ แล้วยังหยอดมุกจีบเธออีก เธอเขินตัวจะแตกอยู่แล้ว สายตาอ่อนโยนที่ทอดมองเธออีก รอยยิ้มนั้นด้วย หัวใจเธอคงไม่ได้หยุดพัก เพราะมันเต้นแรงทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้เขามาก ๆ
“ผมตักให้นะครับ”
ว่าแล้ว วรวิทย์ก็ตักแกงจืดใส่จานให้คุณวิวด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ”
ว่านรักตอบเขา แล้วยิ้มให้เล็กน้อย
เธอตักกับข้าวที่เขาตักให้เข้าปาก
“เป็นไงบ้างครับ”
วรวิทย์ถามเธอด้วยความอยากรู้ เธอยังเคี้ยวข้าวไม่ทันหมดเลย เขาก็ถามเธอขึ้นมาแล้ว แถมยังมองจ้องเธอกินข้าวอย่างรอคอยคำตอบ มองกันด้วยสายตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้แบบนี้เธอก็เขินนะสิ เธอเขินอายที่เขามองกันแบบนี้จนเธอทำตัวไม่ถูก เธอเคี้ยวข้าวเร็ว ๆ เพื่อให้เขาหยุดจ้องมองเธอสักที เธอเคี้ยวเร็วจนกัดปากตัวเอง
“โอ้ย!”
ว่านรักร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเธอกัดปากตัวเอง เธอเอามือจับปากตัวเองด้วยความเจ็บ
“เป็นอะไรครับ”
วรวิทย์ถามว่านรักด้วยความเป็นห่วง เขามองไปที่ปากของเธอ มีเลือดไหลซึมออกมาที่ริมฝีปากของคุณวิว วรวิทย์เห็นแบบ
นั้น เขาก็หยิบทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดปากให้เบา ๆ
“เจ็บมากไหมครับ”
วรวิทย์ถามพร้อมกับตั้งใจเช็ดเลือดออกจากปากเธอด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะเจ็บ
ว่านรักพยักหน้าให้เขา เธอมองตาเขาและไล่ลงมามองที่จมูกและปากด้วยความหลงไหล ทำไมมันหล่ออย่างนี้วะ ผิวก็โครตขาว จมูกก็โด่งน่าคลอเคลียชะมัด ปากก็สวยน่าจูบมาก เธอไม่เคยมองหน้ามันใกล้แบบนี้เลย
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว หัวใจของเธอก็พลั้นเต้นแรงขึ้นมา
อยากลองจังว่าปากของวิทย์จะหวานและนุ่มขนาดไหน
ปึ๊ก
“เฮ้ย!”
วิญาดาร้องออกมาด้วยความตกใจที่มือของเธอปัดไปโดนปากกาตกลงบนพื้น
ว่านรักกำลังทำอย่างที่ใจคิด จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเหมือน
ของตก เธอหันหน้าไปมองก็เห็นยัยวิยืนอยู่ด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อย
วิญาดามองคนทั้งสองที่มองมาที่เธอ อย่างทำตัวไม่ถูก เธอจะแก้ตัวว่ายังไงดี ไม่ให้พวกมันสองคนจับได้
“เออออ นิดขอโทษนะคะที่มาขัดจังหวะ”
วิญาดาพูดเสียงน้ำเสียงรู้สึกผิด
วรวิทย์ได้ฟังก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับคำพูดของคุณนิด ขัดจังหวะอะไรวะ เขาไม่ได้ทำอะไรคุณวิวสักหน่อย วรวิทย์คิดในใจ แต่เขาไม่กล้าถามเธอ ได้แต่สงสัย
ว่านรักเห็นวรวิทย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอทำตาขวางใส่เพื่อน
ที่มันพูดแบบนั้นออกมา ให้วรวิทย์สงสัย แสดงว่ายัยวิมันแอบดูเธอตั้งแต่แรกแล้วสินะ ถึงได้รู้ว่าตัวเอง มาขัดจังหวะเธออย่างนี้
“เอ่อกินข้าวต่อเถอะค่ะ วิวหายเจ็บแล้ว”
ว่านรักบอกวรวิทย์ เสร็จก็หันหน้ามาส่งสายตาให้เพื่อนมานั่งที่โต๊ะกินข้าวด้วยกัน วรวิทย์จะได้เลิกส่งสัยัยวิสักที
“ครับ”
“แกงจืดหมูน่ากินจังเลยคะคุณวิทย์ ทำเองทั้งหมดเลยเหรอคะ”
“ครับผมทำเองทั้งหมดเลย ลองชิมดูสิครับ คุณนิด”
วรวิทย์บอกคุณนิดด้วยรอยยิ้ม
แล้ววิญาดาก็ตักแกงจืดมาชิม
“ฮืออร่อยมาเลยค่ะ รสชาติกลมกล่อมดี ไม่เค็มเลย คุณวิทย์นี่ทำอาหารอร่อยจังเลยนะคะ”
วิญาดาพูดจากใจจริง แกงจืดที่มันทำอร่อยกว่าเธอกับยัยว่านทำเสียอีก เปิดร้านขายอาหารได้สบายเลยนะเนี่ย เธอไม่รู้ว่ามาก่อนเลยว่ามันจะทำอาหารเป็นและจะอร่อยขนาดนี้ วรวิทย์ยิ้มให้กับคำชมของคุณนิด
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับคุณนิด อร่อยไหมครับคุณวิว”
ตอบวิญาดาแล้ว ก็หันหน้ามาถามคุณวิวน้ำเสียงปกติ
“อร่อยค่ะ แต่ฉันชอบลาบหมูมากกว่า”
“ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำมาให้กินอีกนะครับ”
วรวิทย์ดีใจจนยิ้มออกมา เมื่อคนที่เขาชอบ ชอบอาหารที่เขาทำ
“ของมาส่งหมดแล้วเหรอครับ”
ตอนที่เขาเดินมาบ้านคุณวิว เขาเห็นกล่องหลายชิ้น วางเต็มไปหมดอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ส่งหมดแล้วค่ะ วันนี้ต้องรบกวนคุณวิทย์ช่วยยกแล้วละค่ะ”
ว่านรักพูดขึ้น ของตั้งหลายชิ้น มีแต่ชิ้นหนัก ๆ ทั้งนั้น เธอกับยัยวิสองคนยกไม่ได้แน่ ถ้าไม่มีคนมาช่วย ดีที่วรวิทย์อาสาช่วยพวกเธอจัดร้าน แล้วยังพาไปซื้อของอีก ทำไมวรวิทย์ถึงใจดีกับเธอแบบนี้นะ ว่านรักคิด
