“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 72
“โอ้ย!เหนื่อยซะมัดเลยแก กว่าจะขน เคาน์เตอร์และตู้เย็นใส่เค้ก เข้าบ้านเสร็จกูปวดแขนไปหมดแล้ว ดีนะที่มีไอ้วิทย์มันมาช่วยเรา”
วิญาดาบ่นอุบขึ้น
ด้วยความเหนื่อย หลังจากที่พวกเธอกินข้าวเสร็จ ก็ช่วยกันขนโทรทัศน์ และโซฟาออก พวกชั้นวางของ หมอนและของอะไรต่าง ๆ ที่อยู่ภายในบริเวณที่เธอจะจัดร้านเอาออกให้หมด พอขนของไปเก็บที่ห้องเก็บของแล้ว พวกเธอและวรวิทย์ก็พากันขนของชิ้นใหญ่สองสามชิ้นเข้ามาภายในบ้านอีก เธอเหนื่อยมาก แค่ขนของเขาบ้านก็เกือบสองชั่วโมงแล้ว วันนี้เธอจะจัดร้านได้ครึ่งหนึ่งไหมก็ไม่รู้ แค่นี้เธอก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ดีนะที่ไอ้วิทย์มันมาช่วย ไม่อย่างนั้นพวกเธอคงขนของชิ้นหนัก ๆ เข้าบ้านจนมืดค่ำแน่ เหลือแต่พวกโต๊ะเก้าอี้ และพวกชั้นวางของ กับของตกแต่งเท่านั้นที่ยังไม่ได้ขนเข้าบ้าน
ว่านรักหย่อนกันนั่งลงพื้นข้างวิญาดาด้วยความเหนื่อยหอบ
“มึงพูดแบบนั้นมันก็ได้ยินเสียงมึงหรอก พูดเบา ๆ ก็ได้ มึงอย่าเรียกมันว่าไอ้อีก มันได้ยินขึ้นมาจะทำยังไงห๊ะ!”
ว่านรักดุเพื่อนเสียงเบา ที่วิญาดาเรียกวรวิทย์ว่าไอ้ เดี๋ยวมันก็ได้ยินพวกเธอคุยกัน ความได้แตกกันพอดี
“กูขอโทษ กูลืมตัว
มันไม่ได้ยินหรอก มันอยู่ในครัว”
“น้ำดื่มเย็น ๆ มาแล้วครับ”
วรวิทย์เดินถือแก้วน้ำสองใบออกมาจากในครัว แล้วยื่นให้ทั้งสองสาว
“ขอบคุณค่า”
ว่านรักเอ่ยขอบคุณวรวิทย์ด้วยรอยยิ้ม
“แล้วน้ำของคุณล่ะค่ะ”
วิญาดาถามเขาด้วยความสงสัย เธอไม่เห็นแก้วน้ำของเขาเลย มีแต่ของพวกเธอสองคน
“ผมไปกินที่บ้านก็ได้ครับ จะไปเอาอุปกรณ์ที่บ้านมาด้วย”
วรวิทย์อธิบายให้คุณนิดเข้าใจ เขาว่าจะไปเอาอุปกรณ์ช่างที่บ้านมา แต่เขาดันลืมเอามาด้วยเมื่อเช้า มั่วแต่ทำอาหารเพลินจนลืมเอามาด้วยเลย แล้วไอ้ทันมันก็ขอกินข้าวที่เขาทำอีก เขาก็เลยลืมไปเสียสนิท
“ออค่ะ”
13:00
ร้านทองที่ห้างแห่งหนึ่ง
“สวัสดีครับคุณพาย”
ภานุพงษ์ยกมือไหว้สวัสดีน้องสาวเจ้านายด้วยรอยยิ้ม
พัทธิลาแค่พยักหน้าให้ เธอเคยบอกพี่นุไปแล้วว่าไม่ต้องยกมือสวัสดีเธอก็ได้ เธออายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี พี่นุทำแบบนี้เหมือนเธอเป็นคุณหนูหรือน้องของเจ้านาย ซึ่งมันก็จริงข้อหลัง แต่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย ทำยังไงได้พี่นุเขาไม่ทำตามที่เธอบอก แล้วยังบอกเธออีกว่า เธอเป็นน้องสาวของคุณดล ก็เหมือนเป็นเจ้านายของเขา ด้วย เขาก็ต้องยกมือสวัสดีอยู่ด้วย เธอเข้าใจและไม่ได้บอกภานุพงษ์อีก อยากไหว้ก็ไหว้ไปเลย เพื่อความสบายของพี่นุ อยากทำอะไรก็ทำ
“พี่นุ พายเอาขนมมาฝากค่ะ”
พัทธิลายบอกภานุพงษ์น้ำเสียงปกติ และมองซ้ายมองขวาหาพี่ชายตัวเอง
“หาคุณดลอยู่เหรอครับ คุณพาย”
ภานุพงษ์รู้เลยว่าคุณพายมองหาใครอยู่ ก็เลยเอ่ยถามเธอออกไป
“ค่ะ พี่ดลไปไหนเหรอค่ะ”
พัทธิลาถามลูกน้องพี่ชายด้วยความสงสัย เมื่อวานแม่บอกว่าพี่ดลไม่อยู่ร้าน แถมเมื่อวานพี่ชายเธอก็ไม่กลับไปนอนบ้านอีก สงสัยเมื่อคืนพี่ชายเธอคงจะนอนที่ร้านทอง ไม่ก็นอนที่คอนโด
“พี่ไม่รู้เหมือนกัน คุณดลเพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อกี้นี่เองครับ”
“เหรอค่ะ นี่ค่ะขนมคุกกี้พายทำเอง เอาไปแบ่งกันกินนะค่ะ”
พัทธิลาบอกภานุพงษ์ และเอ่ยถามในสิ่งที่เธออยากรู้กับพี่นุว่า
“พี่นุรู้ไหมคะ ว่าเมื่อวานพี่ดลไปไหน”
“พี่ไม่รู้ครับ คุณดลไม่ได้บอกอะไรพี่ไว้เลย”
ภานุพงษ์บอกน้องสาวเจ้านาย และเขาก็ไม่หลบสายตาของน้องพายที่กำลังจ้องจับผิดเขาอยู่ เพราะเขาไม่ได้โกหกอะไร ทำไมเขาจะต้องหลบสายตาเธอด้วย ถ้าทำแบบนั้น พัทธิลาได้สงสัย และซักถามเขาอีกเป็นแน่
“แน่นะค่ะ”
พัทธิลาถามภานุพงษ์อย่างไม่เชื่อ
“ครับ”
ภานุพงษ์ตอบน้องสาวเจ้านายน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ คุณดลก็ไม่ได้บอกอะไร ถ้ามีคนมาถามคุณดลก็ให้บอกไปว่าไปธุระแค่นั้น
“ถ้าอย่างงั้นพายกลับก่อนนะค่ะ”
เมื่อได้คำตอบ แล้วเธอก็ไม่คิดที่เซ้าซี้พี่นุอีก พี่นุคงจะไม่รู้จริง ๆ นั้นแหละ สงสัยพี่ชายเธอคงจะไม่บอกภานุพงษ์ว่าไปไหน ปิดบังกันแบบนี้มันน่าสงสัยจริง ๆ พี่ชายเธอไม่อยู่ร้านสองวันแล้ว ปกติพี่ชายของเธอก็อยู่ร้านตลอด ถ้าวันไหนมีธุระก็จะบอกภานุพงษ์ไว้ แต่นี่ไม่เห็นบอกอะไรพี่นุเลย ตั้งใจปิดบังดันชัด ๆ แต่ไม่เป็นถ้าเจอตัวเมื่อไหร่เธอจะถามให้รู้เรื่องเลย
“เสียงใครมาจอดรถหน้าบ้านเราวะว่าน”
วิญาดาที่นั่งพักอยู่บนพื้นกับเพื่อนเอ่ยถาม ว่านรักด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวกูไปดูเอง”
ว่านรักว่าขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปดูที่หน้าประตูบ้าน
ว่านรักอมยิ้ม เมื่อเห็นดลวัฒน์เปิดประตูลงมาจากรถกระบะสีดำคันละล้าน
มาหายัยวิแน่ ๆ ว่านรักคิดแล้วอมยิ้ม ไอ้ดลต้องหลงยัยวิคืนนั้นแน่นอนถึงได้มาหามันแบบนี้ ทั้งเธอและเพื่อนเธอจะได้แฟนเป็นเพื่อนด้วยกันเหรอเนี่ย บ้าไปแล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้มีแฟนที่เป็นเพื่อนมหาลัยด้วยกัน
ว่านรักเดินไปหาดลวัฒน์ที่กำลังเดินมาทางนี้
“มาหาใครคะคุณดล”
ว่านรักแกล้งดลวัฒน์ด้วยสีหน้าปกติ
“มาหาคุณนั้นแหละครับ ผมซื้อ
ขนมทองม้วน กับฝอยทองมาฝากครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
แล้วว่านรักก็รับเอาของฝากจากมือของดลวัฒน์มาถือไว้
“อ้าวไอ้ดลมึงมาได้ยังไงวะ”
วรวิทย์ที่เดินมาถึงหน้าบ้านของคุณวิวแล้วเห็นไอ้ดลกำลังยืนคุยอยู่กับคุณวิวอยู่ เขาก็แปลกใจ
ที่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันมาทำอะไรที่นี่ วรวิทย์คิด คิดไปคิดมาเขาถึงได้รู้ว่า มันมาหาคุณนิด วันก่อนเขาสงสัยเรื่องมันกับคุณนิดก็เลยถามมันไป มันเลยเล่าให้เขาฟังว่ามันกับคุณนิดเพิ่งเจอกันครั้งแรกก็มีอะไรกันแล้ว หลังจนจากที่คุณนิดหายไปตอนเช้า มันก็ออกตามหาเธอจนทั่วโรงแรมก็ไม่เจอคุณนิดเลย ตั้งแต่วันนั้นมามันก็ตามหาคุณนิดมาตลอด พอมันเจอคุณนิดอีกครั้งมันก็ดีใจ และอยากจะได้คุณนิดแฟน ที่มันมาบ้านคุณวิวแบบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันมาหาใคร คุณวิวกับคุณนิดต้องเจอมันทุกวันแน่ เพราะมันชอบใครแล้วจะไม่ปล่อยไปแน่นอน
“ขี่รถมาเพื่อน”
ดลวัฒน์ตอบเพื่อนกวน ๆ
“กูรู้ว่ามึงขี่รถมา มาหาคุณนิดหวานใจมึงใช่ไหม”
ประโยคหลังวรวิทย์กระซิบพูดกับเพื่อนเบา ๆ
ดลวัฒน์ไม่ตอบแต่หันหน้าไปบอกคุณวิวว่า
“เข้าบ้านกันเถอะครับ แดดมันแรง”
“ให้วิวช่วยถือไหมคะ”
ก่อนที่จะเข้าบ้านไปว่านรักหันมาถามวรวิทย์
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ผมถือได้ แต่หัวใจของคุณวิวเป็นของผมได้ไหมครับ”
วรวิทย์หยอดคำหวานใส่ว่านรักด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม