“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 73
“คะ”
ว่านรักตกใจตาเบิกกว้าง ด้วยหัวใจที่เต้นแรงเขาหยอดคำหวานใส่เธอต่อหน้าดลวัฒน์เลยเหรอ เธอก็เขินเป็นนะ ว่านรักหน้าแดง เมื่อได้ยินวรวิทย์ว่าแบบนั้น แถมสายตาและรอยยิ้มกรุ่มกริ่มของเขาอีกที่ทำให้เธอเขินจนเธออมยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย เธอรีบเดินนำหน้าเขาเข้าไปในบ้าน เพื่อหลบหน้าวรวทิย์สักครู่ เธอจะได้หายเขินอายเขาสักที ถ้าเธอยังอยู่ยืนตรงนี้ มีหวังเธอได้เขินจนตัวบิดแน่ ๆ และที่สำคัญเธออายไอ้ดลด้วย
“ไม่เบาเลยนะมึงไอ้วิทย์ มึงรุกแรงจนคุณวิวเขินแก้มแดงหมดแล้ว ระวังนะมึง หยอดเขามาก ๆ เขาอาจจะไม่ชอบก็ได้”
ดลวัฒน์แซวเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก ประโยคหลังเขาแค่พูดแกล้งมันเล่น เฉย ๆ
“มึงรู้ได้ไงว่าคุณวิวไม่ชอบ”
วรวิทย์ถามเพื่อนเสียงเข้มด้วยความอยากรู้ เมื่อกี้ที่เขาหยอดคำหวานใส่เธอ คุณวิวยังอมยิ้มเขิน ๆ เลย แถมแก้มกับหน้ายังแดงอีก มันดูยังไงว่าคุณวิวไม่ชอบ
วรวิทย์ได้แต่ฮึดฮัดในใจ กับคำพูดของเพื่อน หยอดคำหวานใส่ ทำไมผู้หญิงจะไม่ชอบ มันก็พูดอะไรแปลก ๆ
“กูล้อเล่นน่า มึงทำเป็นจริงจังไปได้”
ว่านรักที่เดินนำหน้าได้ยินดลวัฒน์กับวรวิทย์คุยกันทั้งหมด
“สวัสดีครับคุณนิด”
ดลวัฒน์พูดรอยยิ้ม เมื่อเห็นหน้าคนที่เขาอยากมาหาทำหน้าไม่รับแขกนั่งอยู่ที่พื้น
'จะมาทำไมก็ไม่รู้’
วิญาดาคิดในใจ
“ค่ะ”
เธอตอบดลวัฒน์สั้น ๆ แล้วไม่สนใจเขาอีก
“ผมซื้อขนมมาฝากครับ”
ดลวัฒน์บอกเธอ และเขาก็ไม่ได้สนใจที่เธอทำหน้าไม่รับแขกกับเขาแบบนี้
“เดี๋ยววิวเอาขนมไปใส่จานให้นะคะ”
“มาค่ะ”
เมื่อว่านรักเห็นท่าไม่ดี ก็เลยชวนคุณวิทย์เข้าครัวไปด้วยกัน ปล่อยให้ยัยวิกับดลวัฒน์อยู่คุยกันเถอะ เธอขี้เกียจฟังมันโต้เถียงกันกับไอ้ดล ตอนเรียนเธอฟังมันสองคนจนรำคาญแล้ว
วรวิทย์ไม่เข้าใจทำไมคุณวิวต้องชวนเขา เข้ามาในครัวด้วย วรวิทย์คิด แต่เขาก็ตามคุณวิวไปแต่โดยดี โดยที่ไม่ได้ถามอะไร
ในครัว
เมื่อว่านรักเข้ามาในครัวก็หาจานมาใส่ขนมทันที
“คุณวิทย์เขาขนมออกไปให้สองคนนั้นนะคะ เสร็จแล้วก็เข้ามาในครัว วิวอยากคุยกับคุณเรื่องการออกแบบร้านนะคะ ปล่อยให้สองคนนั้นเขาทะเลาะกันเถอะคะ”
วรวิทย์ได้ยินก็คิดสงสัยอยู่ในใจ คุณวิวรู้ได้ยังไงว่า สองคนนั้นจะทะเลาะกัน แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเธอออกไปอย่างที่ตัวเองสงสัย
“ครับ”
วรวิทย์เดินออกมาจากห้องครัว ก็ได้ยินบทสนทนาเสียงดังของ
ทั้งสอง เหมือนว่า คุณนิดจะไม่ชอบที่เพื่อนของเขามาที่นี่ แล้วทะเลาะกันเสียงดัง คุณวิวรู้ได้ยังไงกัน ว่าสองคนนี้จะเป็นแบบนั้น คิดแล้วก็นึกถึงสมัยเรียนที่ยัยวิชอบว่าให้ไอ้ดล แล้วสุดท้ายทั้งสองก็ว่าให้กัน อยู่ ๆ วรวิทย์ก็นึกถึงเรื่องนั้น ไม่รู้ว่าเพื่อนเขาทั้งสามคนของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ว่านรักจะเป็นยังไงบ้างนะ หลังจากวันที่เขารู้ว่าเธอแอบชอบเขา วรวิทย์ได้แต่คิดในใจ ถึงเขาจะไม่อยากเจอเธอ และไม่เคยรับสายเธอเลยสักครั้ง แต่นั้นมันเมื่อก่อน แต่เขาก็อยากรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน สบายดีไหม
แต่ก็ได้แค่คิด เพราะเขาไม่รู้อะไะเกี่ยวกับเธอเลย นับตั้งแต่ที่เขารู้ว่าว่านรักแอบรักเขาเกินเพื่อน
“นายมาที่นี่ทำไม”
วิญาดาถามเขาอย่างเอาเรื่อง
“ทำไมผมจะมาไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณสักหน่อย”
ดลวัฒน์ว่าขึ้นอย่างไม่ยอม ทำไมเขาจะมาไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอสักหน่อย
วิญาดาไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่เขาพูด เพราะไอ้ดลมันเป็นคนที่นี่ก็ย่อมรู้ว่าบ้านนี้ไม่ใช่บ้านของเธอ แถมอู่ซ่อมรถของไอ้วิทย์ก็อยู่ข้างบ้านกัน ทำไมไอ้ดลมันจะไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของบ้าน แต่มันคงไม่รู้ว่ายัยว่านเป็นหลานเจ้าของบ้าน
“ถ้านายเอาขนมมาให้ฉันแล้ว คุณก็เชิญกลับไปได้แล้ว ฉันกับเพื่อนจะทำงาน”
วิญาดาไล่เขากลับบ้านอย่างไม่อ้อมค้อม จะมาที่นี่ทำไมก็ไม่รู้ เธอไม่อยากให้มันมาเลย มาแล้วก็มากวนประสาทเธอ ไม่ก็หาเรื่องคุยกับเธอ
หรือชอบมาแตะอั๋งเธอ
แล้วสุดท้ายเธอก็ใจเต้นแรงที่มันทำรุ่มรามกับเธอ แล้วก็ทะเลากันอีก และที่สำคัญเธอยังไม่ลืมเรื่องคืนนั้นด้วย จะมาทำให้เธอนึกถึงเรื่องคืนนั้นทำไมก็ไม่รู้ แค่เห็นหน้ามันเธอก็ลืมไม่ได้แล้ว
“ให้ผมทำงานด้วยได้ไหมครับ”
ดลวัฒน์พูดกับวิญาดาดี ๆ คนอะไรจะมาช่วย ก็เอาแต่ไล่เขากลับบ้าน เขารู้หรอกว่าเธอไม่อยากให้เขามาที่นี่ แต่จะทำไมเขาอยากมา ไม่มีใครห้ามเขาได้ แม้แต่เธอ อยากไล่ให้เขากลับนัก เขาไม่ยอมกลับง่าย ๆ หรอก คิดแล้วก็หงุดหงิด ไม่อยากให้มาขนาดนั้นเลย เกลียดขี้หน้ากันขนาดนั้นเลยเหรอ
เขาจะมาหาทุกวันให้เธอหายเกลียดเขาเลยคอยดู
“ให้ไอ้ดลช่วยทำงานช่วยพวกเรานะดีแล้ว งานจะได้เสร็จไว ๆ ร้านคุณจะได้เปิดเร็ว ๆ”
วรวิทย์วางจานขนมลงบนพื้น แล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างคุณนิด บอกความคิดเห็นของเขาให้เธอได้รู้
วิญาดาได้ฟังที่คุณวิทย์บอก มันก็จริงถ้ามีคนช่วยอีกคนงานเธอก็จะเสร็จเร็ว แต่ประเด็นมันอยู่ที่เธอไม่อยากให้มันมาช่วยนี้สิ เอาวะให้มันช่วยก็ได้ แค่วันเดียวเองมันคงไม่ทำให้เธอหงุดหงิดหรอก และเธอก็เห็นแกคุณวิทย์ด้วยหรอกนะ ถึงยอม
“ก็ได้ค่ะ”
ดลวัฒน์ได้ยินที่เธอพูดก็อมยิ้มด้วยความดีใจที่เธอยอมให้เขาช่วยงานเธอ
เธอจะใช้งานเขาหนัก ๆ เลย วิญาดาคิดอยู่ในใจ
“ขอบคุณนะเว้ยเพื่อน”
วรวิทย์บอกเพื่อนเสียงเบา
“อืม”
“คุณวิทย์จะไปไหนเหรอคะ”
วิญาดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นวรวิทย์กำลังลุกขึ้นยืน
“ผมจะไปห้องครัวครับ คุณวิวจะคุยกับผมเรื่องการออกแบบร้าน”
“ออค่ะ”
'นี่ยัยว่านจะทิ้งให้เธออยู่กับมันสองต่อสองเหรอ’
แต่เธอก็เข้าใจที่มันจะคุยเรื่องรายละเอียดกับคุณวิทย์ ว่านรักจะออกแบบยังไงเธอไม่ติด เธอเชื่อฝีมือของเพื่อน ว่าร้านของพวกเธอจะต้องออกมาดูดีแน่นอน
หลังจากที่วรวิทย์เดินออกไปแล้ว วิญาดาก็หันหน้ามาหาดลวัฒน์
“นายอยากช่วยงานใช่ไหม”
วิญาดาถามเขาแล้วยิ้มพาย
ดลวัฒน์มองหน้าคุณนิดอย่างไม่ไว้ใจ ยิ้มแบบนี้จะแกล้งอะไรเขาอีก
“นายไปยกของที่เหลืออยู่หน้าบ้านเข้ามาให้หมดเลยนะ”
“แล้วคุณละไม่ไปยกช่วยกันเหรอ”
ดลวัฒน์แกล้งถามเธอด้วยใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขารู้อยู่หรอกว่าเธอจะใช้งานเขาหนัก ๆ
“ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้ดูนายยังไงละ ถ้านายไม่อยากทำก็กลับบ้านไปเลย ฉันไม่ได้ไล่นะ แค่บอกนายไว้เฉย ๆ เพื่อว่านายอยากจะกลับ”
“ผมไม่กลับ!”
ดลวัฒน์ว่าขึ้นเสียงดังด้วยความหงุดหงิด แค่ยกของแค่นี้เขาทำได้ ทำไมเขาจะต้องอยากกลับบ้านด้วยละ ถ้ากลับก็เขาทางเธอนะสิ เขาจะอยู่กวนประสาทเธอจนงานเสร็จเลยคอยดู แกล้งเขาดีนัก เวลาเธอหงุดหงิด
หรือโมโห มันน่ารักดี
