“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 84
“ทำไมคุณวิทย์ถึงพูดแบบนั้นค่ะ”
ว่านรักถามเขาด้วยความเขินอาย
“เดี๋ยวเราก็เป็นแฟนกันแล้วนิครับ ประกาศให้เขารู้แบบนั้นก็ดีแล้ว ทรายจะได้ตัดใจจากผมได้สักที”
วรวิทย์ว่าด้วยรอยยิ้ม
‘น้องทรายไม่ตัดใจจากคุณง่าย ๆ หรอกคุณวิทย์’
ว่านรักคิดในใจ
เธอได้ฟังแบบนั้นหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“แล้วรู้ได้ยังไง ว่าวิวจะตอบลงตกคุณขี้ตู่ไปเอง”
ประโยคสุดท้ายว่านรักพูดยิ้ม ๆ อย่างไม่ได้จริงจังนัก
“ก็หน้าคุณมันฟ้องว่าอยากเป็นแฟนกับผมนิครับ”
“ตรงไหนคะ หน้าฉันก็ดูปกติ”
ว่านรักเถียงเขาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง
“ก็ตรงนี้ไงครับ มันแดง”
วรวิทย์ดึงแก้มทั้งสองข้างของเธอด้วยรอยยิ้ม
ขี้เล่น
“แล้วก็ตรงนี้ด้วยนะครับ”
วรวิทย์เอานิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ
ว่านรักหยุดหายใจไปชั่วขณะ หัวใจเธอเต้นโครมครามอยู่ในอก เมื่อเขาเอานิ้วมือมาแตะที่ปากของเธอ ว่านรักสบตากับเขานิ่ง ด้วยความเขิน ทั้งสองสบตากัน
นิ่งนาน
“อะแฮม!”
ดลวัฒน์ที่ยืนดูอยู่นาน กระแอมกระไอเสียงดัง
ทั้งสองผละออกจากกันทันทีที่ได้ยินเสียงดลวัฒน์
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
วรวิทย์หันหน้ามาถามเพื่อนน้ำเสียงปกติ เหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างจากว่านรักที่ตอนนี้ เธอหน้าแดง และเขินอายที่ไอ้ดลเห็นเธอกับวรวิทย์จ้องตากัน
“ก็มาตอนที่พวกมึงกำลังจ้องหน้ากันอยู่ไง”
“มา ๆ มากินข้าวกัน จะได้ทำงานต่อตอนนี้มันก็เก้าโมงกว่าแล้ว กูทำอาหารมาเพื่อมึงเยอะเลย”
วรวิทย์ชวนเพื่อนนั่งโต๊ะกินข้าวด้วยกัน
“คุณนิดไปไหนเหรอครับ”
ตั้งแต่ที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน เขายังไม่เห็นคุณนิดเลย
“ออมันยังไม่ตื่นน่ะค่ะ”
“ออครับ”
“ตื่นแล้วจ้า”
วิญาดาตะโกนบอกเพื่อนมาแต่ไกล แล้วเดินเข้ามานั่งลงข้างดลวัฒน์
“เหนื่อยรอคุณถึงได้ตื่นสายขนาดนี้”
ดลวัฒน์หันหน้ามาถามวิญาดาพรางเอาขนมที่ซื้อมาออกจากถุง
“อืม ต้มแซ่บน่ากินจังเลย แกซื้อมาเหรอ”
วิญาดามองไปที่ถ้วยต้มแซ่บเธอก็รู้สึกหิวขึ้นมา
“ฉันไม่ได้ซื้อมา คุณวิทย์เป็นคนทำอาหารทั้งหมด ”
“เหรอ งั้นนิดขอชิมได้ไหมคะ”
ว่าแล้ววิญาดาก็ตักต้มแซ่บมาชิม โดยไม่รอให้วรวิทย์อนุญาต
“ฮือ อร่อยมากเลยค่ะ คุณวิทย์ทำขายได้เลยนะค่ะเนี่ย”
วิญาดาชมเพื่อนชายเสียงดัง
เธอชิมอาหารที่วรวิทย์ทำแล้ว มันอร่อยมาก รสชาติกลมกล่อมและ อร่อยดี
“งั้นวิวไปเอาจานมาใส่ข้าวเพิ่มให้นะค่ะ”
ว่านรักบอกดลวัฒน์แล้วเดินเข้าไปในครัว
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
วรวิทย์ว่าแล้วอมยิ้ม กับคำชมของคุณนิด
“ผมไปหาคุณวิวก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
วิญาดาหันหน้ามาหาดลวัฒน์
“นายลบนั้นโพสต์ออกรึยัง”
เธอถามเขาเสียงเข้มหลังจากที่วรวิทย์เดินออกไปแล้ว
“ยังไม่ได้ลบ ไม่ลบได้ไหมคุณ”
“ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาตให้นายลง คุณก็ไม่ควรเอารูปของฉันลงโซเชียลแบบนี้”
วิญาดาบอกน้ำเสียงปกติ
“งั้นผมขอถามคุณหน่อย ทรายบอกคุณเรื่องที่ผมโพสต์รูปของคุณใช่ไหม”
ดลวัฒน์ถามเธอด้วยความสงสัย เขาสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่คุณนิดโทรมาว่าให้เขา
“ใช่ ทำไมนายรู้”
วิญาดาถามเขาด้วยความสงสัย
“ผมก็เดาเอาน่ะคุณ แล้วคุณเอาเบอร์ผมมาจากไหน”
“ก็จากคุณวิทย์ไง เอาโทรศัพท์นายมานี่”
วิญาดาแบมือไปตรงหน้าเพื่อนชาย
ดลวัฒน์เห็นอย่างนั้นเขาก็เอาคางไปวางไว้ที่มือของเธอ และเงยหน้ามองตาวิญาดา
“ทำอะไรเนี่ยคุณ”
วิญาดาหัวใจเต้นแรงและรีบเอามือออกทันที
“ผมก็นึกว่าคุณอยากให้ผมทำแบบนี้ซะอีก”
ดลวัฒน์บอกเธอหน้าตาปกติ เขานึกว่าเธออยากให้เขาเอาคางวางไว้ที่มือของเธอ ก็เห็นเอามือแบไว้ตรงหน้าเขา ก็นึกว่าจะให้ทำแบบนี้
“โอ้ย! ฉันขอโทรศัพท์นายต่างหาก”
วิญาดาบอดเขาเสียงดัง
“รหัสอะไร”
“สองสามxx”
วิญาดากดรหัสตามที่เขาบอก เธอกดเข้าไปในแอปพิเคชั่นสีฟ้า แล้วกดเขาไปในโปรไฟล์ของเขา แล้วเธอก็เลื่อนหาโพสต์นั้น และลบมันออกทันที
ดลวัฒน์มองเธอกดโทรศัพท์ด้วยความสงสัย เขาชะโงกหน้าไปดูโทรศัพท์ วิญาดากดปิดหน้าจออย่างไวและส่งมือถือคืนให้เขา
“อะเสร็จแล้ว”
ดลวัฒน์รับโทรศัพท์และเปิดดู เขาไม่ได้ว่าอะไรเลยที่ลบโพสต์นั่นออก
“คุณวิว ตกลงแล้วนะครับ”
ว่านรักที่หยิบจานอยู่ได้ยินก็อมยิ้มเธอทำเป็นไม่สนใจเขาและเดินออกจากห้องครัวไป
“คุณวิวครับ”
วรวิทย์ตะโกนไล่หลังว่านรัก
“คุณวิว ตกลงที่จะเป็นแฟนผมแล้วใช่ไหมครับ”
วรวิทย์เดินมาที่โต๊ะถามว่านรักอีกครั้งเสียงดัง
ว่านรักเขินอายจนหน้าแดง ที่เขาพูดเสียงดัง ทำให้ยัยวิกับดลวัฒน์หันมามองหาหน้าเธอพร้อมกัน
เธอวางจานลงบนโต๊ะไม่ได้ตอบอะไรเขาได้แต่เขินอายในใจ
“แกก็ตอบตกลงเขาไปสิยัยว่าน”
วิญาดาที่เห็นเพื่อนเอาแต่เขินอาย ไม่ตอบรับอะไรวรวิทย์เลย จึงกระซิบบอกว่านรักเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน
“กูเขิน ก็มันเล่นตะโกนดังขนาดนี้ กูอายพวกมึง”
ว่านรักบอกเพื่อนเสียงเบา เธอเขินอายวิญาดากับดลวัฒน์อยู่ตรงนี้ มันรู้สึกเขินอายยังไงไม่รู้ ที่เห็นสายตาของเพื่อนและดลวัฒน์มองมาที่เธอ
“ไม่ต้องอาย คนกันเอง มึงไม่ได้อยู่ที่สาธารณะสักหน่อย”
วิญาดาบอกเพื่อน
ว่านรักได้ยินดังนั้น ความเขินอายก็ลดน้อยลงมากว่าเมื่อกี้ วรวิทย์หันหน้ามามองเธออย่างรอคอยคำตอบ
“ค่ะ”
ว่านรักตอบเขาเสียงเบา ด้วยความเขินอาย
“อะไรนะครับ ผมไม่ค่อยได้ยินเลย”
วรวิทย์เอียงหูไปทางเธอ ทำท่าไม่ได้ยินที่เธอพูดเมื่อกี้
“วิว บอกว่าตกลงที่จะเป็นแฟนกับคุณค่า”
คราวนี้ว่านรักบอกเขาเสียงดังกว่าเก่า ไม่ได้ยินก็ให้มันรู้ไป
“ฮิ้ววววววว”
วรวิทย์ได้ยินก็อมยิ้มดีใจจนแก้มปริ และสวมกอด ว่านรัก
วิญาดามองดูทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม เธอดีใจกับว่านรักด้วย ที่มันสมหวังในรักสักที คนที่มันแอบชอบขอมันเป็นแฟนแล้ว ดลวัฒน์ก็ไม่ต่างไปจากวิญาดา
ที่ตอนนี้อมยิ้มไปกับเพื่อนด้วย
หลังจากนั้นทุกคนก็พากันกินข้าว
พอกินอาหารเสร็จก็ช่วยกันจัดร้านต่อจนเสร็จ กว่าจะเสร็จก็บ่ายสาม ทั้งสองสาวเดินมาส่งสองหนุ่มหน้าบ้าน
“ขอบคุณ คุณวิทย์กับคุณดลด้วยนะคะ ที่มาช่วยพวกเราทำร้านตั้งแต่วันแรก”
ว่านรักขอบคุณชายหนุ่มทั้งสองจากใจจริง โดยเฉพาะแฟนหนุ่มของเธอ
“ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจช่วย”
ดลวัฒน์พูดรอยยิ้ม แต่สายตามองไปทางวิญาดา
“ร้านเสร็จแล้ว นายไม่ต้องมาอีกก็ได้นะ”
วิญาดาบอกน้ำเสียงน้ำปกติ
“ทำไมผมจะมาไม่ได้ ผมมาซื้อน้ำก็ไม่ได้เหรอ”
ดลวัฒน์ว่าขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ ไม่อย่างให้เขามาที่ร้านขนาดนั้นเลย
“ถ้าจะมาซื้อกาแฟก็มาได้”
วิญาดาบอกเขาหน้าตาปกติ ถ้าจะมาซื้อกาแฟร้านเธอ เขาก็ย่อมมาได้ เธอไม่ได้ห้ามอะไร ดีเสียอีกเธอจะได้เงินด้วย
ดลวัฒน์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ เขาจะมาทุกวันให้เธอเบื่อหน้าเขาไปเลย
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปกินข้าว ไปเดทน่ะครับ”
ประโยคหลัง วรวิทย์กระซิบข้างหูว่านรักเสียงเบา
เธอได้ยินก็ยิ้มเขินออกมา เขาว่าจะว่าคุณวิวไปเดทวันนี้ แต่เขากลัวว่าเธอจะเหนื่อย และคุณวิวก็อาจจะอยากพักผ่อนก็ได้ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้อยู่ร้านสองร้านวันแล้ว เดี๋ยวพวกลูกน้องมันเหงา ค่อยไปเดทวันพรุ่งนี้ก็ได้ เขาคิด
“งั้นผมกลับก่อนนะคุณนิด เดี๋ยวโทรหา”
ดลวัฒน์บอกเธอ แล้วยิ้มหวานให้
“จะโทรมาทำไมยะ!”
วิญาดาตะโกนว่าให้เขาไล่หลังอย่างไม่จริงจังนัก
ดลวัฒน์หันหลังให้เธอและเดินออกไป เขาอมยิ้มออกมา กับประโยคที่เธอพูด
