“กูอยากถามมึงว่ามึงคิดยังไงกับยัยว่าน”
วิญาดาเอ่ยถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ เธอจะได้เอาไปบอกเพื่อนถูก แต่ดูจากหน้าตอนที่ยัยว่านสารภาพรักกับวรวิทย์ เธอก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไง แต่ก็อยากถามมันให้แน่เธอจะใจ
“มันมีแฟนแล้ว มันจะไปคิดอะไรยัยวิ มึงนี่ก็ถามแปลก”
ทศวรรษว่าให้เพื่อนสาวไม่จริงจังนัก
“กูรู้ แต่กูก็อยากรู้จากปากมึงไง มึงคิดยังไงกับว่าน เอาความจริงนะ”
วิญาดาบอกเพื่อนน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับตั้งใจฟังคำตอบของวรวิทย์
วรวิทย์มองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะตอบ
“กูไม่ได้ชอบว่าน กูคิดกับมันแค่เพื่อน กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันแอบชอบกูอยู่ ตอนกูได้ยินที่มันพูดกูก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะชอบกู”
วรวิทย์บอกความในใจให้เพื่อนฟัง เขาคิดกับว่านแค่เพื่อน
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ,วรวิทย์,รัก,ว่านรัก,ดลวัฒน์,วิญาดา,เพื่อนสนิท,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 85
วันเสาร์
วิญาดากับว่านรักตื่นตั้งแต่ตีห้ามาทำขนมเค้ก และจัดเตีรยมอุปกรณ์ทำเครื่องดื่ม
“แกทำเค้กกล้วยหอมเสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้อบ”
“อือ ทำเสร็จแล้ว เหลือแต่โรยชิปช็อกโกแลต”
ว่านรักบอกเพื่อนแล้วเดินไปเปิดประตูและผ้าม่านออกเพื่อเปิดร้าน
วิญาดาเอาเค้กกล้วยหอมเข้าเตาอบ เสร็จแล้ว เธอก็เอาเค้กไข่ญี่ปุ่น เค้กหน้านิ่มชาไทยกับเค้กชีสช็อกโกแลต และเค้กสตรอว์เบอร์รีคีโต ที่ทำเมื่อคืนมาหั่นเป็นชิ้นใส่ตู้เย็น พอทั้งสองจัดเตรียมร้านเสร็จหมดแล้ว ก็พากันขึ้นไปอาบน้ำบนห้อง ร้านของพวกเธอเปิดเจ็ดโมงเช้า ไปจนถึงหกโมงเย็น
อู่ซ่อมรถ
“นิ!พี่วิทย์อยู่ไหม”
วีรยาถามลูกน้องพี่วรวิทย์เสียงดัง อย่างไม่อยากจะถามพวกมันสักเท่าไหร่
“ไม่อยู่”
ติลากรตอบ
“ไปไหน”
“ไปตลาด”
“ไปทำไม”
เธอถามด้วยความอยากรู้
“เอ้าก็ไปซื้อของสิครับเจ้ จะให้ไปซื้ออะไร”
กรกฎว่าขึ้น
“ฉันไม่เชื่อพวกแกหรอก พวกแกไม่อยากให้ฉันเจอพี่วิทย์ใช่ไหม”
วีรยาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด เธอถามมันดี ๆ ดูมันตอบเธอสิกวนทีนชะมัด เธอรู้ว่าพวกมันกีดดันเธอไม่ให้เจอกับพี่วิทย์ มาที่ไรก็บอกว่าไม่อยู่ ไปนู้นนี่นั่นบ้าง เธอรู้ว่าพี่วิทย์ไม่อยากเจอเธอ แล้วพวกมันก็ไม่อยากให้เธอเจอพี่วิทย์ด้วย
“ก็แล้วแต่เธอจะคิด”
อนันที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้นบ้าง
“ของฝากน่ะ เอาฝากไว้ที่พวกเราก่อนก็ได้”
ติลากรพูดขึ้น เขาเหลือบไปมองของฝากถุงใหญ่ในมือของวีรยา
“ฝากไว้กับพวกแก พวกแกก็กินหมดน่ะสิ ดี ไม่ดีไม่ถึงมือพี่วิทย์ด้วยซ้ำ”
เธอไม่ไว้ใจพวกมัน
กลัวว่ามันจะกินของที่เธอตั้งใจเอามาให้พี่วิทย์หมดก่อน
“เธอก็พูดเกินไป ของเจ้านาย ฉันจะไปกินก่อนได้ยังไงกัน”
ติลากรพูดยิ้ม ๆ
“ยังไงฉันก็ไม่ฝากไว้กับพวกนายหรอก ฉันจะเอาให้พี่วิทย์เองกลับมือ”
วีรยาบอกพวกติลากร ยังไงเธอก็ยอมฝากของไว้กับพวกมันแน่
“ถ้าเธอไม่เชื่อก็ขึ้นไปดูบนห้องเลย ว่าอยู่จริง ๆ ไหม”
อมรเทพบอกวีรยา
ถ้าไม่เชื่อที่เขาพูดก็เดินขึ้นไปดูเองเลยจะได้รู้ว่าอยู่ไหม ว่าพวกเราไม่ได้โกหกจริง ๆ
วีรยาได้ฟังแบบนั้นก็สบัดตูดเดินออกไป
วีรยาขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้าน เธอเดินไปที่ประตูห้องนอนพี่วิทย์และยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่วิทย์อยู่ไหมคะ พี่วิทย์ ทรายเอาของฝากที่พ่อซื้อมา มาให้ค่ะ”
เมื่อวานพ่อของเธอกลับมาจากเที่ยวอุบลกับแม่ พ่อเธอซื้อของฝากจากอุบลมาเยอะเลย มีทั้งหมูยอ ผ้าขาวม้า แจ่วบอง แหนมซี่โครงหมู หมูเค้ม และก๋วยจั๊บญวน
เธอก็เลยอยากเอาของฝากพวกนี้มาให้วรวิทย์ด้วย อันที่จริง เธออยากมาหาพี่วิทย์นั้นแหละ แค่อ้างว่าจะเอาของมาให้เฉย ๆ เธออยากเจอหน้าพี่วิทย์ และก็อยากจะถามพี่เขาด้วยว่ามันจริงใช่ไหมที่พี่วิทย์มีแฟนแล้ว เธอยังไม่ปักใจเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่วิทย์อาจจะหลอกเธอก็ได้ เธออยากฟังจากปากเขาอีกครั้ง
“พี่วิทย์ อยู่ไหมคะ”
วีรยาพูดขึ้นอีกครั้ง เพื่อว่าพี่วิทย์อาจจะไม่ได้ยินเสียงเธอ พร้อมกับมือที่เคาะประตูไปเรื่อย ๆ
ไม่มีเสียงตอบรับอะไรใด ๆ เลยภายในห้อง
เธอลองหมุนลูกบิดประตูดู มันไม่ได้ล็อค เธอเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นวรวิทย์อยู่ในห้อง เห็นแต่ที่นอนที่พับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เธอเดินไปดูในห้องน้ำ ก็ไม่มี พวกมันไม่ได้โกหกเธอจริงด้วย ๆ วีรยาคิด เธอเดินดูห้องของเขาจนทั่ว จังหวะที่เธอจะเดินออกไปจากห้องนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นอะไรบ้างที่ชั้นวางของติดกับกำแพงทางประตู เธอเข้าไปดูด้วยความสนใจ
และ หยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาดู ในนั้นมีรูปของพี่วิทย์กับพี่ดล และมีผู้หญิงรูปร่างอ้วนสองคน และมีผู้ชายอีกหนึ่งคนที่เธอไม่รู้จัก ทั้งห้าคนใส่ชุดนักษาจับมือกันกระโดดชูใบปริญญาบัตรด้วยรอยยิ้มฉากข้างหลังนั้นเป็นสนามหญ้าสีเขียวขจี ทุกคนยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิงของพี่วิทย์
เพื่อนผู้หญิงสองคนนี้ของพี่วิทย์เธอเจออยู่ตอนเรียนมหาลัย เธอจำได้ว่า เธอไปตบหน้าผู้หญิงที่ยืนถ่ายรูปกับพี่วิทย์เพราะความเข้าใจผิด แล้วหลังจากนั้นผู้หญิงอีกคนก็เข้ามาว่าเธอ
เราทะเลาะกันอยู่สักพัก พี่วิทย์ดูเป็นห่วงมันมากตอนที่เธอตบหน้ามันแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้ว่าพี่วิทย์มีแฟนแล้ว ซึ่งไม่ใช่ยัยอ้วนอย่างที่เธอคิดในตอนแรก แต่เป็นอีกคนที่สวยและหุ่นดีกว่า หลังจากที่วิทย์กลับบ้านที่ขอนแก่นเธอก็ไม่เห็นพี่วิทย์อีกเลย จนกระทั่งเธอเรียนจบแล้วกลับมาทำงานที่บ้าน ตอนนั้นพี่ก็ได้เลิกกับแฟนไปแล้ว นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็คอยมาหาพี่เขาตลอด อีกทั้งทำอาหารมาให้บ้างเป็นบางครั้ง แต่วรวิทย์ก็ไม่เคยมีใจให้เธอเลยสักนิด เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเดิม จนกระทั้งยัยวิวมา และแย่งพี่วิทย์ไปจากเธอ มันมาไม่ทันไร พี่วิทย์ก็รักมัน เธอที่รักพี่วิทย์มาหลายปี แต่วรวิทย์กับไม่เคยรักเธอเลย เห็นเธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น ไม่เคยคิดเป็นอย่างอื่น ทำไมกันเธอไม่ดีตรงไหน พี่วิทย์ถึงไม่รักเธอ วีรยาได้แต่ถามตัวเองในใจด้วยความเจ็บปวด ที่ผ่านมามันไม่มีค่าเลยใช่ไหม ได้เธอจะทำให้พี่วิทย์เกลียดมัน จนพี่วิทย์มองหน้ามันไม่ติด วีรยาคิดอย่างเคียดแค้นในใจ
เธอมองดูรูปดี ๆ ก็รู้สึกคุ้น ๆ หน้าผู้หญิงสองคนในรูป เหมือนเพิ่งเคยเจอเมื่อไม่นานมานี้เลย
จะว่าไปยัยวิวกับยัยนิดก็คล้าย ๆ เพื่อนพี่วิทย์สมัยเรียนอยู่นะ ตา ปาก จมูก และโครงหน้า เหมือนเป็นคนเดียวกัน แต่แค่ในรูปหน้าอ้วนเฉย ๆ
วีรยามองดูรูปอีกครั้งและนิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่นาน เธอจะลองเอารูปที่พี่ดลถ่ายกับยัยนิดมาเทียบกันดู เธอเลื่อนหาโพสต์นั้นอยู่นานก็ไม่เจอ พี่ดลคงลบโพสต์นั้นไปแล้ว
“บ้าเอ้ย! พี่ดลลบโพสต์ทำไมวะ”
วีรยาสถบออกมาอย่างหัวเสีย ที่ดลวัฒน์ลบรูปนั้นไปแล้ว จะลบออกทำไมก็ไม่รู้ วีรยาคิดอย่างหงุดหงิด
วีรยาเอากรอบรูปวางไว้ที่เดิม เธอไม่ลืมที่จะถ่ายรูปนั้นเก็บไว้ด้วย เพื่อนำไปเทียบกับยัยสองคนนั้นที่ร้านคาเฟ่
เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเพื่อนสมัยเรียนของวรวิทย์ ใช่คนเดียวกับสองคนนั้นที่เปิดร้านค่าเฟหรือเปล่า วีรยายิ้มร้ายก่อนออกจากห้อง ดีที่เธอมาหาพี่วิทย์ถึงห้อง ไม่อยากนั้นเธอก็ไม่เห็นรูปนี้ เธอเคยขึ้นมาหาพี่วิทย์ที่ห้องครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเธอเข้ามาในห้องแค่แปบเดียว เพราะไม่เห็นพี่วิทย์ก็เลยรีบลงไปข้างล่าง ถ้าตอนนั้นเธอลองดูทั่วห้องพี่วิทย์ดู ก็คงจะเห็นรูปนี้ไปนานแล้ว วีรยาคิด
“ฉันฝากให้วิทย์ด้วย”
วีรยาเดินมาที่เตียงและวางของฝากลง บอกเสร็จเธอก็เดินออกไป
“อะไรวะ เมื่อกี้ยังไม่ยอมฝาก
ของไว้กับเราเลย ไปกินอะไรมาผิดหรือเปล่าวะ”
ติลากรพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจวีรยา
