ไร้เวทมนตร์นั่นคือตัวตนที่ข้าโดนตราหน้าไว้ - บทที่ 11 ความจริงที่เปิดเผย ความอดทนที่หายไป ไฟแค้นในใจที่เริ่มลุกโชน โดย blueb3lls @Plotteller

องค์ชายที่เกิดมาไร้พลังเวทย์ บิดามารดาล้วนไม่ยอมรับในตัวตนของเขา พูดเหมือนตัวเขาเองนั้นไร้ประโยชน์ พี่น้องล้วนเกลียดชัง แต่มีเพียงพี่ชายคนโตที่รักเขาเหมือนคนในครอบครัวเท่านั้น จนกระทั่งในวันนั้นทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไป เหตุการณ์น่าสยดสยองที่ไม่มีใครที่จะลืมเลือนมันไปได้

ไร้เวทมนตร์นั่นคือตัวตนที่ข้าโดนตราหน้าไว้ - บทที่ 11 ความจริงที่เปิดเผย ความอดทนที่หายไป ไฟแค้นในใจที่เริ่มลุกโชน โดย blueb3lls @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ชาย-ชาย,ดาร์ค,ตะวันตก,เรื่องสั้น,แอคชั่น,ความแค้น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 11 ความจริงที่เปิดเผย ความอดทนที่หายไป ไฟแค้นในใจที่เริ่มลุกโชน

เช้าวันถัดมา หลังจากเหตุการณ์ที่ออเดรย์โดนวางยาพิษ ตอนนี้ชายหนุ่มนั้นกำลังพยุงร่างของตนเองให้ลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันเพียงเท่านั้น ไม่คิดที่จะออกไปไหนนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตรงหน้ามีถ้วยโจ๊กร้อน ๆ จากสาวใช้คนเดิมนำเข้ามาให้

เขาทานโจ๊กจนหมดแล้วจึงทานยาต่อและดื่มน้ำตามเข้าไปสาวรับใช้เมื่อเห็นว่าตัวเขานั้นทานข้าวทานยาครบหมดแล้ว จึงเดินมาเก็บถ้วยและแก้วที่ใส่เม็ดยาและแก้วน้ำนำไปไว้ที่รถเข็น

ก่อนจะนำชาผลไม้ที่รินเตรียมไว้แล้วมาให้อีกที่นั่งอยู่บนโต๊ะหลังจากนั้นจึงขอตัวนำทุกอย่างเก็บ ออเดรย์ที่เห็นว่าสาวรับใช้ออกไปจากห้องแล้วจึงเดินไปหยิบหนังสือนวนิยายที่เคยอ่านไว้ขึ้นมาอ่านต่อ

จนถึงช่วงบ่ายเขายังคงแบบเดิมเหมือนช่วงเช้า แค่เปลี่ยนจากหนังสือนวนิยายเป็นอีกเรื่องเท่านั้นจนถึงตอนเย็นอาหารเย็นที่สาวใช้คนเดิมนำมาให้เขานั้นเป็นมันบดเพราะเขาเบื่อที่จะทานโจ๊กข้าวโอ๊ตแล้วจึงขอเปลี่ยนเป็นอะไรที่ทานง่าย ๆ เหมือนกันแทน

เมื่อเขาทานจนหมดแล้วเขาจึงทานยาและน้ำตามเข้าไปเขาทำแบบนี้วนไปอยู่ได้เพียงสองสามวันเท่านั้น เพราะความเบื่อหน่ายและรู้สึกว่าร่างกายตัวเองดีขึ้นมากแล้วจึงลุกขึ้นไปฝึกดาบที่ลานฝึกด้านข้างจนถึงเที่ยงวัน

จึงค่อยเดินกลับเข้ามาที่ห้องแต่แปลกตานักห้องของเขาทำไมถึงดูแปลกตาไปเล็กน้อยกันแต่เมื่อรับรู้ถึงการขยับเขยื้อนของอะไรสักอย่างเขาขวางส้อมที่อยู่ใกล้มือที่สุดไปทางด้านที่มีเสียงอยู่และเป็นไปตามคาดคิดคนชุดดำที่กำลังใช้เวทย์พรางตัวค่อย ๆ เผยตัวกันออกมา

พวกมันไม่คิดที่จะรีรอเมื่อรู้ว่าเป้าหมายของตัวเองรับรู้ถึงตัวตนของพวกเขาแล้ว แต่กับไม่รอบคอบสักนิดออเดรย์ที่พึ่งฝึกดาบมานั้นมีดาบที่ใช้ฝึกอยู่ในมือด้วย

เขาไม่ลังเลที่คิดจะสังหารคนเหล่าที่มีเป้าหมายจะสังหารตัวเขาใช้ก้าวเดินไร้เสียง ที่ฝึกมาอย่างเนิ่นนานขยับตัวอย่างพริ้งไหวเข้าแทงเข้าที่จุดสำคัญของศัตรูทั้งห้าชีวิตจนทำให้คนทั้งห้าตายลงไปอย่างไม่รู้ตัว ไม่มีแม้แต่รอยเลือดที่เปื้อนบนเสื้อผ้าของเขา

ออเดรย์ยืนมองศพทั้งห้าอย่างไร้ความรู้สึกตั้งแต่ที่เขาโดนพิษที่เกือบพรากชีวิตเขาไปนั้น เขาก็ไม่คิดที่จะไว้ชีวิตใครที่จะเข้ามาสังหารตนเองเลยสักคน

ระหว่างที่เขามองศพเหล่านั้นมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมาเป็นสาวใช้คนเดิมก่อนที่เธอจะส่งเสียงดังออเดรย์เข้าไปปิดปากของเธอและทำให้เธอสงบใจลงแต่หญิงก็ยังคงหวาดกลัวตัวสั่นอยู่

เขาจึงบอกให้เธอไปเรียกนักเวทย์คนหนึ่งที่หอคอยเวทมนตร์มาให้เขาเธอไม่ลังเลวิ่งออกไปทำตามคำสั่งของออเดรย์ทันที เมื่อผ่านไปไม่นานนักเวทย์คนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขาด้วยเวทย์มิติของเจ้าตัว

เธอเป็นนักเวทย์คนเดียวที่สามารถเข้ากับเขาได้ตอนที่ออกไปล่ามอนเตอร์ด้วยกัน นักเวทย์สาวเมื่อเห็นศพทั้งห้าเธอไม่ได้แสดงอาการตกใจออกมา ทำเพียงแค่เหล่มองออเดรย์เล็กน้อยก่อนจะใช้เวทย์มิติของตัวเองส่งคนเหล่านี้ไปยังจุดที่เธอคิดไว้ เมื่อจัดการศพเรียบร้อยมีเพียงรอยเลือดเล็กน้อยเท่านั้น

เขาเดินไปหยิบเหรียญเงินและเหรียญทองขึ้นมาเพื่อจ่ายให้กับเธอแต่ก่อนหญิงสาวจะเดินเข้าไปในมิติตัวเองเธอได้ให้เครื่องมือที่สามารถเรียกเธอได้ตลอดเวลาออเดรย์หยิบเครื่องมือนั้นขึ้นมาก่อนจะหันหลังไปหยิบเศษผ้ามาเช็ดรอยเลือดออกไปและหญิงสาวนักเวทย์คนนั้นก็หายตัวไปในมิติของเธออย่างไร้ร่องรอย

ออเดรย์เดินไปหยุดยืนที่หน้าต่างมองออกไปข้างนอกที่ดูสดใสต่างจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในห้องของเขาริบรับ ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ก่อนเดินเข้าไปล้างตัวที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอน

จนถึงช่วงเย็นที่สาวใช้เขาคนเดิมนำอาหารมาวางไว้ข้างเตียงให้เขา ออเดรย์ไม่ได้ใส่ใจเธอนักเขาไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ เขาเพียงทานข้าวที่อยู่ในจานจนหมดแล้วยื่นให้หญิงสาวและเอ่ยอะไรสักอย่างออกไป

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ให้คิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกันนะ”

“เพคะ” แม้เธอจะหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ตอบรับคำพูดของเขาก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เมื่อเห็นหญิงสาวออกไปแล้วนั้นเขาถึงได้ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

หลังจากวันนั้นผ่านไปเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้นเขาก็โดนวางยาอีกครั้งต้องพึ่งมาสเตอร์หอคอยเวทมนตร์จนอีกฝ่ายนั้นรู้สึกรำคาญหลังจากผ่านการโดนวางยาพิษมานั้นสามวันต่อมาก็มีคนสี่คนมารอบโจมตีเขาอีกครั้งและออเดรย์ก็ยังคงเป็นคนจัดการคนพวกนั้นจนสิ้นลมหายใจไปเขาไม่รอช้าที่จะเรียกใช้งานหญิงสาวนักเวทย์คนนั้น

พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของกันและกันมีเพียงที่เรียกกันว่านักเวทย์สาวและนักดาบหนุ่มเท่านั้น เธอไม่พูดอะไรก็ทำเหมือนวันนั้นแล้วก็หายไปดังเดิม

ในสัปดาห์ต่อมาอีกครั้งเขายังคงโดนรอบโจมตีแต่ในครั้งนี้อีกฝ่ายมีเพียงแค่สามเท่านั้นมันถึงได้จัดการได้อย่างง่ายดายและตอนนี้ยังเป็นช่วงกลางดึกแม้จะเสียงดังแต่ก็ไม่มีผู้ใดสงสัยเพราะตัวห้องของเขาที่ห่างไกลจากคนอื่น ๆ

ในพระราชวังและในตอนที่เขากำลังกดส่งสัญญาณเรียกหญิงสาวนักเวทย์เจ้าหล่อนกับโผล่ออกมาได้ทันเวลาและในตอนนี้เธอไม่ได้เงียบดังเดิมเธอพูดอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาตงิดใจขึ้นมา

“นักดาบ เจ้าไม่คิดจะตามหาคนที่จะสังหารเจ้าบ้างหน่อยหรือ คนคนนั้นอาจเป็นคนที่เจ้าไม่คาดคิดก็ได้นะ” เธอพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะทำการเก็บกวาดศพทั้งสามแล้วหายตัวไปดังเดิม

คำพูดของเธอทำให้เขาครุ่นคิดใครที่คิดจะเอาชีวิตเขากันนะ คงรู้กันไม่ใช่หรือใครที่คิดบังอาจจะสังหารเชื้อพระวงศ์นั้นคือการโดนประหารทั้งตระกูล

นอกจากคนที่ออกคำสั่งนั้นจะเป็นคนที่มีอำนาจจนไม่คิดกลัวจะโดนจับตัวได้คิดเท่าไหร่ เขาเองก็ไม่สามารถรู้ได้ จะไปตามสืบเองคงไม่ทันเสียแล้ว เพราะคนพวกนั้นโดนเขาสังหารจนหมดสิ้นแล้ว

เขาทำได้เพียงคิดเท่านั้นถ้ารอบหน้ายังคงมีพวกมือสังหารมาหาเขาอยู่ตอนนั้นค่อยไปเค้นคำตอบจากคนพวกนั้นเสียให้สิ้นเรื่อง

ระหว่างคิดอะไรไปเรื่อยเขาก็เดินไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สบายตัวขึ้นเช็ดตัวให้แห้งและสวมเสื้อคลุมสีขาวตัวบางเดินออกมาแล้วล้มตัวนอนทันที

หลังจากคืนวันนั้นเขาก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างปกติสุขทั้งออกไปไล่ลามอนเตอร์และฝึกดาบ กิจกรรมที่ทำให้เขาไม่ว่างจนเกินไปและวันนี้ก็มาถึงคืนหนึ่งที่เขากำลังนั่งอ่านตำราเกี่ยวกับวิชาดาบอยู่นั้น

เขาได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาแม้จะเบาขนาดไหนแต่คนที่มีประสาทสัมผัสไวแบบตัวออเดรย์ล้วนรับรู้ได้ทันที ร่างโปร่งวางตำราวิชาดาบในมือลงหยิบดาบขึ้นมาคนพวกนั้นที่เหมือนรู้ว่าเขาเองรับรู้ที่ตัวตนพวกมันแล้วจึงไม่ได้ทำการพรางตัวอีกต่อไป มันออกมาทีละคนเพื่อที่จะสังหารเขาแต่ก็ไม่ได้เว้นจังหวะให้เขาได้ตั้งรับนัก

ถือว่าเก่งกาจกว่าก่อนหน้านี้มากแต่ก็ไม่คณามือเขาเท่าไหร่ ออเดรย์ทำการสังหารคนทิ้งไปแล้วเหลือไว้เพียงคนที่ดูอ่อนแอที่สุด มันกำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและร้องขอชีวิตกับเขาและนี่แหละเข้าแผนเขาพอดี

ออเดรย์เอ่ยให้มันบอกถึงตัวคนที่สั่งให้พวกมันมาสังหารเขาแต่มันก็ยังคงไม่กล้าที่จะเปิดปากออเดรย์จึงชี้ดาบจี้ไปที่คอของมัน มันจึงเอ่ยเล่าทุกอย่างที่รู้ออกมาและยังบอกอีกด้วยคนที่ว่าจ้างพวกมันคือที่ปรึกษาขององค์จักรพรรดิมันคุ้นเคยกับคนคนนั้นเป็นอย่างดี

เพราะคนผู้นั้นเคยมาว่าจ้างกลุ่มหน่วยสังหารพวกเขาอยู่หลายครั้ง ออเดรย์เมื่อได้คำตอบแล้วจึงทำการสังหารคนสุดท้ายทิ้งไปและเรียกให้สาวนักเวทย์มานำศพทั้งหมดชีวิตนี้ออกไปจากห้องของเขาเธอเก็บกวาดโดยที่ไม่ทิ้งแม้แต่หยดเลือดแม้แต่หยดเดียว เธอพูดกับเขาเล็กน้อยก่อนจะกลับไป

“เจ้ารู้แล้วสินะ แล้วจะทำอย่างไรต่อ”

“ถ้าคิดจะสังหารก็ควรที่จะทำให้ได้ เจ้าคิดว่าไง” เขาเอ่ยถามหญิงสาวออกไปนัยน์ตาสีแดงสดที่เปล่งประกายนั้นยิ่งดูเย็นชามากขึ้นกว่าเดิมหญิงสาวเพียงคิดในใจคนที่สนุกกับการได้ออกล่ามอนเตอร์ในตอนนั้นคงหายไปแล้วสินะ

“ตามที่ท่านประสงค์เลย องค์ชายห้าออเดรย์”

และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำความอดทนสุดท้ายขององค์ชายห้านั้นหมดไป เมื่อเขารู้ถึงตัวตนคนที่คิดจะสังหารตนมาตลอดแล้วและคนผู้นั้นคือรนที่อยู่เหนืออำนาจผู้ปกครองอาณาจักรแห่งนี้ “องค์จักรพรรดิคาร์ถาน ฟารีอาน แองเจอโล” ความตายที่ต้องแลกมาด้วยความตายท่าน ที่พยายามจะสังหารข้ามาเกือบสิบครั้งนั้นช่างน่ารังเกียจเสียเหลือเกิน ท่านหวาดกลัวข้าเพราะเหตุใดกัน

หวาดกลัวเพราะข้าจะไปช่วงชิงบัลลังก์ของท่านหรือท่านพี่หรือ ทำไมท่านถึงสิ้นคิดถึงเพียงนี้ ถึงกับต้องทำแบบนั้นเลยหรือเพียงเพราะตัวข้านั้นแข็งแกร่งขึ้นกว่าที่ท่านคิดหรือ

ช่างน่าขัน ตัวข้าองค์ชายห้า ออเดรย์ ฟาร์น แองเจอโลนั้นไม่เคยคิดจะช่วงชิงบัลลังก์ไปจากใครเลยสักครั้ง

แต่ท่านทำให้ความอดทนของข้าหมดสิ้นเรามาเริ่มการสังหารกันเถิด “ท่านพ่อ” มาเริ่มการนองเลือดของพวกเรากันเถิด

และสิ่งนี้คือสิ่งที่เป็นเหตุของความแค้นทั้งหมดขององค์ชายห้าได้ปะทุขึ้นมา เหตุการณ์นองเลือดอันน่าสยดสยอง ภาพของกองศพทั้งยี่สิบชีวิต

ศพไร้หัวทั้งหมดที่โดนจัดการโดยองค์ชายออเดรย์เพียงคนเดียว และในวันนั้นจะเป็นวันที่ถูกบันทึกลงไปในหน้าประวัติศาสตร์

การโค้นล้มบัลลังก์ของจักรพรรดิออเดรย์ ฟาร์น แองเจอโล วันสีชาด

แต่คำเล่าลือเหล่านั้นต่างบอกต่อมาว่ามันเป็นเพียงนิทานหลอกเด็กให้หวาดกลัวเท่านั้น แต่เหตุการณ์จริงนั้นในวันนั้นได้รับบันทึกลงในหน้าหนังสือประวัติศาสตร์ของราชวงศ์แองเจอโลแล้ว

แต่หนังสือเล่มนั้นไม่เคยมีผู้ใดที่สามารถเปิดมันอ่านได้เลย เหล่าปวงชนจึงได้รู้เพียงว่าในตอนที่องค์จักรพรรดิออเดรย์ได้ขึ้นปกครองอาณาจักรแห่งนี้ พวกเขานั้นล้วนมีความสุข ไร้ความทุกข์ มีกินมีใช้ ได้รับความรู้มากมายกว่าใคร

“ชู่”

“เรื่องของจักรพรรดิออเดรย์น่ะ ไม่ใช่แค่นิทานหลอกเด็กหรอกนะ”

“พวกเธอคิดว่าไงล่ะ เรื่องที่กำลังอ่านนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าในหนังสือ”

“หรือมันเป็นเรื่องของคนคนหนึ่งที่เกิดขึ้นมาแล้วกันนะ”

นักเวทย์สาวท่านหนึ่ง