เดลเรียกัดฟันกรอด โผล่มาที่ไหนไม่โผล่ ดันมาโผล่ยันสุดขอบกาแล็กซี่ หนทางกลับดาวหลักช่างมืดบอด! แถมยังต้องรับมือกับชนเผ่าเถื่อนที่วันๆมีแต่จะจ้องทับเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน
รัก,แฟนตาซี,ผจญภัย,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,นายเอกเก่ง,ฮาเร็ม,พระเอกหื่น,พระเอกคลั่งรัก,ท้องได้,ไดโนเสาร์,ดึกดำบรรพ์,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ต่างโลก,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ดวงหน้าอันงดงามค่อยๆหันมามองชายที่ชื่อ 'แอล' ด้วยใบหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก ท่าทางของเขาก็บ่งบอกอยู่ทนโท่ว่าไม่อยากเสวนากับผู้ใด แต่ทว่าชายคนนี้กลับตอแยไม่เลิก
"พอใจหรือยัง เห็นแล้วทำไมยังไม่หลีกทางอีก"
ร่างเพรียวบางกล่าวด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงจดจ้องมองมาที่ตนอย่างไม่ลดละ ..และไม่นานก็พบตัวเองได้กลายเป็นจุดรวมสายตาของคนในเผ่าไปโดยปริยาย
"..."อะไร!?
เดลเรียรู้สึกว่าสายตาที่พวกคนในเผ่าจดจ้องมายังตนไม่ปลอดภัยอย่างยิ่งยวน เหมือนตนเป็นสิ่งมีชีวิตหายากอย่างไรอย่างนั้น
"ชู! ข้าขอท้าสู้กับเจ้า ถ้าเจ้าแพ้เจ้าต้องยกตัวเมียให้ข้า!"
จู่ๆชายที่ชื่อแอลก็เอ่ยโพล่งขึ้นมา ดวงตาคู่คมเต็มไปด้วยความต้องการที่จะแย่งชิง
เดลเรียที่นึกว่าทั้งสองคือเพื่อนกัน "..."
ท้องก็หิวแถมร่างกายยังบอบช้ำ ล่าสุดยังมีตัวผู้เข้ามาหาเรื่องตั้งแต่ก้าวเข้ามาในเผ่าไม่ถึงห้าก้าว ..ชีวิตเดลเรียตอนนี้ก็นับว่าดี..ดีมาก
ดีมากก็บ้าแล้ว!
"พวกนายไม่ต้องมาสู้กันให้เจ็บตัว..อีกอย่างอย่ามาทำเหมือนเราเป็นสิ่งของ เราไม่ชอบ"
นัยน์ตาคู่งามขมวดคิ้วถลึงตาไปยังแอลอย่างดุร้าย ก่อนจะหันมามองบุรุษที่อุ้มตนอยู่ก็พบว่านัยน์ตาคู่คมได้ก้มลงมองมาที่ตนอยู่ก่อนแล้ว "ชูไปเถอะ เราหิวแล้ว"
"ได้สิ" ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มจนคนตัวเล็กตาพร่ามัวไปชั่วขณะ
ชูรู้สึกว่าตัวเมียตนนี้ช่างแตกต่างจากตัวเมียตัวอื่นลิบลับ ทั้งรูปร่างหน้าตาที่เหนือกว่าและนิสัยที่รักสงบไม่เอาแต่ใจ แถมยังขี้อายเล็กน้อย ..อีกทั้งเมื่อครู่ยังเอ่ยปกป้องตนด้วย
ตัวเมียตัวนี้ต้องรักเขามากแน่ๆ!
หากเดลเรียรับรู้ความคิดของชายหนุ่มคงอดไม่ได้ที่จะมอบคำว่า 'หลงตัวเอง' ให้และกลอกตามองบนใส่อย่างแน่นอน
แต่ทว่า ยังมีคนไม่ยินยอมให้ทั้งสองได้จากไปโดยง่าย..
"ชู เจ้าคิดจะแหกกฎของเผ่ารึ ถ้าไม่สู้ก็ทิ้งตัวเมียแล้วออกจากเผ่าไปซะ เผ่าเราไม่มีที่ของผู้อ่อนแอ"
เป็น 'แอล' คนเก่าคนเดิม เดลเรียเริ่มคิดว่าชายผู้ต้องมีปัญหาที่สมองไม่ส่วนใดก็ส่วนหนึ่ง แค่ไม่สู้ก็หาว่าอ่อนแอมันเอาตรรกะไหนมาเป็นเกณฑ์กัน
"แค่ไม่สู้ก็กล่าวหาว่าอ่อนแอ งั้นนายมาสู้กับเราแทนไหมล่ะ"
คนในเผ่าตะลึงงัน แม้คำพูดจะฟังดูแล้วแปลกๆแต่แค่ความหมายก็ทำให้พวกเขาแปลกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความอิจฉาริษยา
จะมีตัวเมียตัวไหนกล้าเอ่ยปกป้องคู่ของตนเองเช่นนี้บ้าง?
ตลอดชีวิตพวกมันก็พึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก!
ส่วนคนถูกอิจฉาก็ได้แต่ฉีกยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้
"ว่าเช่นไร" เดลเรียเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ใบหน้างามบึ้งตึงทว่ากลับเรียกสายตาวาววับจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี จนคนตัวโตต้องจับหัวทุยน้อยๆกดลงแนบอกไม่ให้ใครเห็น
ตัวเมียตนนี้ช่างเสน่ห์แรงจริงๆ
ดูสิ ตัวผู้ตัวอื่นจ้องจนตาแถบถลนออกมาจากเบ้าแล้ว!
แอลขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอิจฉาในความโชคดีของชูจนแทบบ้า แต่ก็ต้องยอมรามือลงชั่วคราว เพราะการทำร้ายตัวเมียคือกฎข้อห้ามที่ร้ายแรงมากที่สุด
"เฮอะ ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ" เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
"..." เป็นอย่างที่เดลเรียคิดไว้ไม่มีผิด ตัวผู้ในเผ่าไม่สามารถทำร้ายตัวเมียได้อย่างไร้เหตุผล ฐานะตัวเมียที่ได้มาอย่างงงๆ ทำให้เขาอยู่รอดปลอดภัยชั่วคราว
เดลเรียพึ่งระลึกไว้เสมอเมื่อยามอยู่ต่างถิ่นความสงสัยใคร่รู้มักจะนำพามาซึ่งหายนะ ยิ่งเสนอหน้ายิ่งจะกลายเป็นที่จดจำ..จนกว่าจะหาทางกลับดาวหลักได้เขาควรจะอยู่อย่างสงบเสงียมเอาไว้เป็นดีที่สุด
"ถึงบ้านของข้าแล้วนะตัวเล็ก"
ดวงหน้างามมองถ้ำขนาดกลางซึ่งตั้งอยู่ห่างไกลจากชนเผ่า บ่งบอกเป็นอย่างดีว่าชายคนนี้ปลีกวิเวกเพียงใด ภายในตัวถ้ำมีหนังบางส่วนปูเป็นชั้นๆกองอยู่มุมหนึ่ง..ถ้าให้เขาเดานั้นคงเป็นที่นอน ภายนอกถ้ำมีพฤกษาคอยให้ร่มเงา..เมื่อยามมีลมพัดเอื่อยๆ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
"เจ้านั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ข้าจะรีบไปเอาน้ำมาให้ดื่ม..ดูสิปากเจ้าซีดหมดแล้ว"
"อืม"
ในขณะที่นั่งรอ เดลเรียก็ไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ นัยน์ตาคู่สวยกวาดสายตาสำรวจภายในถ้ำก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับกองกระดูกขนาดใหญ่เกินกว่าจะเป็นของมนุษย์
เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ลองคาดคะเนจากรูปร่างลักษณะของกระดูกแล้ว เขาไม่สามารถบอกได้เลยว่าเป็นของสัตว์สายพันธุ์ชนิดใด เพราะคงไม่มีสัตว์ตัวไหนมีสามเขายื่นออกมาจากกะโหลกแน่ๆ
"แถมโครงกระดูกใหญ่ขนาดนี้ ต้องใช้จำนวนคนเท่าไรถึงจะเคลื่อนย้ายมันได้กัน" เขาเลือกที่จะเก็บคำถามนี้เอาไว้ก่อน เพราะลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่าอีกไม่นานคำถามนี้ก็จะถูกคลี่คลายลงในไม่ช้า
"ตัวเล็กอย่าพึ่งเดินไปทั่วสิ ข้ายังไม่ได้ทำความสะอาดเลยนะ"
ใบหน้าหล่อเหลาตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นตัวเมียเดินเข้าไปใกล้กองกระดูกที่มันทิ้งเอาไว้ หากย้อนอดีตกลับไปได้มันจะรีบลากกองกระดูกพวกนี้โยนทิ้งออกนอกถ้ำให้หมด
"มันคือกระดูกของตัวอะไรรึ ทำไมถึงได้มีขนาดใหญ่เช่นนี้"
เจ้าของเรือนร่างพานใจสั่นรับใบไม้ซึ่งใช้เป็นภาชนะใส่น้ำจากมือชายหนุ่ม ก่อนจะฉุกคิดขึ้นมาครู่หนึ่ง
'..แล้วเขาเอาน้ำมาจากไหน?'
ไม่รู้ว่าชายตรงหน้าไปนำน้ำมาจากไหน คนที่อยู่แต่ในป่าจะมีวิธีต้มน้ำเพื่อฆ่าเชื้อโรคหรือไม่
"..."
อืม..เป็นการดีที่สุดถ้าเขาจะไม่ถามมันออกไป
"เป็นกระดูกของพวกกินพืชน่ะ หากเจ้าอยากกินข้าจะไปล่ามาให้นะ"
เพื่อกลบเกลื่อนและประจบเอาใจตัวเมีย ชายหนุ่มจึงกล่าวเฉไฉไปยังเรื่องอื่น ซึ่งคนตัวบางก็ดูเหมือนไม่ต้องการคำตอบจากฝ่ายอีกต่อไปแล้ว เพราะสายตาคู่งามดันสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างคลับคล้าย 'ลูกน้ำ' อยู่ในภาชนะ
"...แล้วน้ำนี้..เจ้าเอามาจากไหนรึ"
"ข้าเอามาจากบึงขนาดเล็กใกล้ๆนี้เอง อา..ทำไมเจ้ามองข้าเช่นนั้นเล่า"
เดลเรียไม่รู้ว่าตนใช้สายตาแบบไหนมองชายคนนี้ รู้เพียงแค่ว่าหากตนสังเกตช้าไปกว่านี้ ไม่แน่ว่าลูกน้ำพวกนี้อาจลงไปอยู่ในท้องของตนแล้วก็เป็นไปได้
ลูกน้ำ ตัวอ่อนของยุง จะอาศัยอยู่ในแหล่งน้ำนิ่งและถ้าสกปรกยุงจะชอบเป็นพิเศษ!
ผู้ชายคนนี้มันไม่ต้มน้ำให้เขาเลยนี้หว่า!!
