เดลเรียกัดฟันกรอด โผล่มาที่ไหนไม่โผล่ ดันมาโผล่ยันสุดขอบกาแล็กซี่ หนทางกลับดาวหลักช่างมืดบอด! แถมยังต้องรับมือกับชนเผ่าเถื่อนที่วันๆมีแต่จะจ้องทับเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน
รัก,แฟนตาซี,ผจญภัย,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,นายเอกเก่ง,ฮาเร็ม,พระเอกหื่น,พระเอกคลั่งรัก,ท้องได้,ไดโนเสาร์,ดึกดำบรรพ์,ทะลุมิติ,แฟนตาซี,ต่างโลก,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันเวลาผ่านไป ย่างเข้าวันที่ 4 หลังจากที่เดลเรียถูกพากลับมายังเผ่าและเกิดเหตุการณ์อันน่ากระอักกระอวกเข้า เขาก็ไม่ได้พูดคุยกับชูอีกเลย ถึงแม้อีกฝ่ายจะส่งสายตาออดอ้อนหรือพยายามนำผมไม้หลากหลายมาง้อเขาขนาดไหน เดลเรียก็ไม่ยอมใจอ่อนโดยง่าย
ไม่ใช่เพราะว่าโกรธ
แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายใกล้ชิดตนมากเกินไป
เดลเรียมีความปรารถนาที่ต้องการจะกลับไปยังดาวหลักของตนโดยไม่มีสิ่งใดรั้งเขาเอาไว้ได้ทั้งนั้น
ดวงตาคู่งามหลุบตามองฝ้ายสีขาวในมือ เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาไปเจอมันเข้าโดยบังเอิญ จึงเก็บมันกลับมาเพื่อจะทำเครื่องนอนให้ชูเป็นของตอบแทน
เมื่อตกค่ำอากาศภายนอกจะเย็นจัด ใช้เพียงหนังสัตว์ปูนอนคงไม่ช่วยคลายความหนาวได้อย่างแน่นอน
นิ้วเรียวบรรจงดึงขนนกออกมาที่ละเส้นก่อนจะเชื่อมเส้นขนเข้าด้วยกันให้กลายเป็นเส้นด้าย ทุกการกระทำดำเนินไปอย่างรวดเร็ว หลังจากเชื่อมเส้นขนเข้าด้วยกันทุกเส้นจนได้ด้ายจำนวนที่ต้องการ ขั้นตอนถัดไปคือการถักเส้นด้ายทุกเส้นให้กลายเป็นปลอกผ้านวม
แม้ว่าจะดูเหมือนยากเมื่อไม่มีเครื่องมือ แต่ไม่ใช่กับเดลเรียที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน
ก้านขนที่เหลือจากการดึงเส้นขนออกถูกนำมาใช้เป็นเครื่องมือทดแทน ปลอกผ้านวมสีขาวจึงถูกถักขึ้นมาอย่างนุ่มนวลและรวดเร็ว
ชูแอบมองดูเรือนร่างบอบบางนั่งอยู่บนโขดหินจากที่ไกลๆ ภายในใจเจ็บปวดเมื่อถูกอีกฝ่ายเมินเฉย
ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย นัยน์ตาคู่คมหมองลงอย่างน่าสงสาร อีกไม่นานมันจะต้องออกไปล่า มันไม่อยากให้ตัวเมียอยู่เพียงลำพัง แต่จะให้ไปรวมกลุ่มกับตัวเมียในเผ่าก็เกรงว่าจะถูกรังแกเอาได้
แล้วอีกอย่างตัวเมียของมันก็งดงามเช่นนี้ หากถูกตัวผู้ตัวอื่นแย่งไปมันจะทำเช่นไร
แต่ก่อนอื่น...
มันจะต้องเข้หาตัวเมียให้ได้ก่อน!
หลายวันมานี้ชูพยายามเอาใจเดลเรียโดยการนำเนื้อมาให้เหมือนที่ตัวผู้ตัวอื่นใช้เกี้ยวตัวเมีย
ทว่า..
"...."
"...."
เจ้าของเรือนร่างบอบบางไม่แม้แต่จะเหลือบแลเนื้อที่มันนำมามอบให้
ในหมู่ผู้ล่า ยิ่งล่าได้เยอะมากเท่าไร ยิ่งดึงดูดตัวเมียมากเท่านั้น
แต่เหตุไฉนคนตรงหน้าถึงไม่แม้แต่จะหันมามองเลยแม้แต่น้อย
ชูไม่เคยรู้สึกท้อแท้มากถึงเพียงนี้
เดลเรียเป็นตัวเมียที่ฉลาดมากและยังเดาใจยากมมากอีกด้วย เขาไม่สามารถตามความคิดของอีกฝ่ายทันเลย
ร่างหนาทอดสายตามองแผ่นหลังบอบบางด้วยสายตาโหยหา เรือนร่างงามราวกับดอกไม้ที่เพียงแตะนิดเดียวก็อาจเหี่ยวเฉา
"...ดอกไม้"
นัยน์ตาคู่คมเบิกออกกว้าง ทำไมมันถึงพึ่งมาคิดออกกัน
ตัวเมียที่สวยงามเช่นนี้จะมีอะไรเหมาะสมไปมากกว่าดอกไม้แสนสวยอีกแล้ว!
ในขณะที่ชูกุลีกุจอออกจากถ้ำไป เป็นเวลาเดียวกับที่เดลเรียทำปลอกผ้านวมเสร็จพอดี
ปุยฝ้ายสีขาวก้อนแล้วก้อนเล่าถูกยัดเข้าไปในผ้านวมจนเต็ม เมื่อได้ความนุ่มที่ต้องการ เดลเรียจึงจัดการเย็บปิดงาน
ทว่าแทนที่คนตัวบางจะวางอุปกรณ์ลง กลับกลายเป็นว่ามือเรียวกลับเริ่มขยับอีกครั้ง
เดลเรียรู้ดีว่าเพียงแค่เตียงนอนอุ่นๆเพียงอย่างเดียวไม่พอ
อย่างน้อยก่อนที่จะจากไป เขาก็อยากตอบแทนให้ได้มากที่สุด
นัยน์ตาสีน้ำเงินคู่งามเต็มไปด้วยรอบขบขันยามที่อีกฝ่ายพยายามใช้สายตาออดอ้อนขอความรัก
คนตัวบางสลัดใบหน้าหล่อเหลาออกจากหันกลับมาสนใจงานในมือต่อ
เวลาล่วงเลยผ่านไป
เดลเรียนั่งเท้าคางอยู่บนโขดหิน ใบหน้างามรู้สึกงุนงงไม่น้อยเพราะปกติชูจะต้องกลับมากินอาหารในถ้ำเวลานี้
ทว่าจนถึงตอนนี้ร่างบางก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายกลับมาเลย
'หรือเขาควรออกไปตามหาชูดี'
แต่ก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจออกไปตามหา อีกฝ่ายก็เดินกลับมาพอดี
ชูเดินก้มหน้าพร้อมกับเอามือจับหลังคอด้วยความประมา
ท่าทางเงอะงะเหมือนคนไม่มั่นใจในตัวเองสร้างความขบขันให้กับเดลเรียโดยไม่รู้ตัว
"เรานึกว่าจะได้ออกไปตามเจ้าซะแล้ว เอาเถอะรีบมากินข้าว"เดลเรียกวักมือเรียกก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบปลาย่างมาหนึ่งตัว
ดวงตาคู่คมสีแดงเปล่งประกายด้วยความดีใจ หากมีหูกับหางชูก็คงเหมือนสุนัขตัวโตตัวหนึ่งที่กำลังส่ายหางไปมาเมื่อเจ้าของหันมาสนใจ
ชูดีใจมากๆยิ่งกว่าได้รับเนื้อก้อนโตเสียอีก ประโยคเมื่อครู่ฟังยังไงตัวเมียก็เป็นห่วงมันชัดๆ
เห็นเช่นนี้ร่างหนาจึงรีบเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง ดวงตาคู่คมพราวระยับเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
"คือ ข้า...ให้เจ้านะ"
ชายหนุ่มหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เดลเรียมองช่อดอกไม้สลับกับใบหน้าหล่อคมคายด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
ปกติคนที่จะต้องเขินอายคือเขาไม่ใช่เหรอ?
อย่างไรก็ตามเดลเรียจ้องมองดอกไม้ในมือของชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ
ดอกไม้หลากหลายชนิดไล่ระดับสีเหมือนสีเส้นผมของเขา ดูงดงามมากจนเดลเรียเผลอยิ้มจนตาหยีอย่างลืมตัว
"ขอบคุณนะ เราชอบมากๆ"
ร่างบางเอื้อมมือไปรับก่อนจะกล่าวขอบคุณ เช่นเดียวกันเดลเรียไม่ลืมที่จะมอบสิ่งของกลับไป
"นี่คือ..." ชูมองสิ่งของในมือของเดลเรียด้วยความสงสัย ตั้งแตเกิดมามันไม่เคยเห็นของเช่นนี้มาก่อน
"นี่คือผ้าพันคอ ให้เจ้าใส่ไว้เพื่อเพิ่มความอบอุ่น มาสิเดี๋ยวเราสวมให้ ย่อตัวลงหน่อย"
ร่างหนาย่อเข่าลงอย่างเชื่อฟัง ทว่ายามที่ร่างบางบอบเกล่าวประโยคถัดไปมันฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว ยามปกติมีตัวเมียตนใดบ้างที่มอบของให้ นอกจากมีหน้าที่คลอดบุตรแล้วตัวเมียทั่วไปก็ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย เพียงแค่กิน นอน เลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน บางคราวก็จะโยนหน้าที่เลี้ยงลูกให้ตัวผู้เสียด้วยซ้ำ
แต่เดลเรียกลับแต่ต่าง ครั้งแรกที่เจอชูรู้สึกว่าตนโชคดีที่ได้ตัวเมียที่มีหน้าตางดงามมากกว่าตัวเมียทั่วไป ทว่าเมื่อได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น ได้สัมผัสได้ถูกร่างตรงหน้าเอ่ยปกป้องเป็นครั้งแรก ชูจึงรู้สึกตัวว่าตนยิ่งกว่าโชคดี จนเกือบคิดว่าภาพตรงหน้าเป้นเพียงแค่ความฝัน
แต่ความอบอุ่นและกลิ่นหอมสดชื่นบริเวณคอ คือสิ่งที่ยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
"ชอบไหม สั้นไปหรือเปล่าเดี๋ยวเราเพิ่มความยาวให้"
เดลเรียเอ่ยถาม ทว่าสิ่งที่เขาได้รับกลับมาคืออ้อมกอดที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ
"เดลเรียขอบคุณนะ ข้าชอบมากๆ ข้าจะรักษามันไว้เท่าชีวิต"
นัยน์ตาสีแดงจดจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของตัวเมียตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยคำมั่นสัญญาณที่พานให้คนได้ฟังพลันรู้สึกหัวใจเต้นแรงแปลกๆ
"อ อืม ถ้าชอบก็ดีแล้ว"
ร่างบางพยายามดันอีกฝ่ายออก เพราะระดับความสูงของตนกับคนตรงหน้าต่างกัน จนทำให้ตำแหน่งที่เป็นอยู่ดูน่ากระอักกระอวย
เขายังไม่ลืมเหตุการณ์วันนั้นหรอกนะ!
"เดลเรีย พรุ่งนี้เป็นวันที่ข้ากับตัวผู้ในเผ่าออกไปล่าเหยื่อ เจ้าอยู่ถ้ำคนเดียวได้ใช่ไหม ข้าคิดหลายครั้งแล้วว่าถ้าเจ้าไปอยู่กับตัวเมียตัวอื่น เกรงว่าพวกมันจะรังแกเจ้า"
ความประทับใจครั้งแรกของเดลเรียต่อคนในเผ่าค่อนข้างติดลบ เช่นนั้นเขาจึงไม่คิดจะเข้าไปสนิทสนมด้วย
"ได้ เราจะอยู่ที่นี้รอเจ้า"
ชูsaid : เขาเป็นห่วงข้า เขารักข้าแน่นอน
